Bird of Paradise (1932)

De filmposter: Link.

Blu-ray

Nogal van zijn tijd om het maar zacht uit te drukken. Dit soort schaamteloze erotica exotica is al lang iets van het verleden, althans wat bioscoopfilms betreft. Het is bijna koddig om terug te zien. Het is niet diep discriminerend ten opzichte van de inheemse bevolking, maar het is nog minder politiek correct naar huidige maatstaven.

Ik had eigenlijk op iets meer luchtigs en avontuurrijks gehoopt. Het is vooral een ietwat trage romance, met een bijgeloofplotje om toch voor nog wat spanning te zorgen. Dolores del Rio was sexy (wat hier voor veel telt), maar niet het type actrice om het drama van het verhaal te verkopen. Op Joel McCrea hoef je wat dat betreft ook niet te rekenen; hij lijkt maar half onder de indruk. Hij kan ook niet veel maken van een scène waarin hij Del Rio een serenade toebrengt met een tennisracket, maar dat kun je hem niet kwalijk nemen.

Bird of Paradise is dus onmogelijk een goede film te noemen, maar toch heeft het iets. Op een bepaalde manier is het zeer levendig en dat heeft toch vooral met King Vidor te maken. Echt onder de indruk ben ik nooit van hem geweest, maar hij was visueel vooruitstrevend en hij gebruikt een zeer dynamische filmstijl en montage om de dans-, zwem-, en actiescènes tot leven te brengen. De muziek was ook opvallend goed. Niet zozeer modern, maar toch frisser dan wat je in die tijd veel aantrof. Gek dat dit kennelijk de eerste orkestrale score was, maar minder gek dat dit ook meteen de eerste filmmuziek was die te koop was in de winkel.

Het is veelal aankleding wat de film maakt, dus geen verhaal of anderzijds interessante inhoud. Echter, dit is voor zijn tijd vrij visionair volgens mij, in ieder geval technisch en muzikaal. Dat houdt het interessant, zelfs al is dit verre van een meesterwerk.

3*