Les Bijoutiers du Clair de Lune (1958)

Mager en traag verhaal. Ik snap niet waar de titel vandaan komt.

Eerlijk gezegd, ik hou van die film. Maar ik ben dan ook een fan van ouderwetse romantiek. De locaties is Frankrijk en Spanje in Cinemascope zijn heel attractief. Ik vond in elk geval ook de print van Dutch Filmworks heel goed, en was verrast van de negatieve kritiek op de beeldkwaliteit die ik elders gelezen heb. Van de weinige films met BB die ik zag vind ik dit tot nog toe (één van) de beste. Een thriller kun je het niet echt noemen, het is eerder een (melo)drama.

Dit gaat echt nergens over. Het verhaal is een grote gatenkaas en om de gaten heen zit bar weinig smaak. Te veel niet-kloppende scenes maken deze film onbedoeld wel erg lachwekkend. Dat verdient nog net een 1*.

Wat een draak van een film. Wat een idioot scenario + dito titel. Heel fijn dat de film er kwalitatief er goed uitziet, maar de ene onwerkelijke scene na de andere onwerkelijke scene komt voorbij.

Een klein voorbeeldje. Brigitte + Man + Ezel vluchten voor Guardia Civil. Komen ze bij een watertje.

Zegt de man" Dit stroomt zo hard, dat wordt vechten voor ons leven om daar doorheen te komen"

Vervolgens krijg je een stilstaand watertje in beeld

waar ze op hun gemakje doorheen wandelen.

Ander voorbeeld. In 1 scene vecht BB met een man, jurk aan gruzelementen, in een scene daarop heeft ze 1 pracht van een jurk aan.

De vechtscene in 't begin van de film, op een zeer hoog Costa-niveau, deed al 't ergste vermoeden, vervolgens hollen we van de ene onlogische ontwikkeling naar de andere.

1* voor een leuk grapje in 't begin van de film.

Ver wegblijven hier aub

Zeer fraai ogende (de kwaliteit van de DVD transfer en de landschappen bedoel ik) film, die zoals hier al staat helemaal nergens op slaat. Toch erg vermakelijk. De scene met BB in een stiernvechtersarena is in bepaalde opzichten absoluut klassiek.

Ook begint haar dierenactivisme in deze film, omdat ze helemaal hysterisch wordt als er bijna een klein varkentje wordt geslacht.

De geografische discontinuïteiten werden hier nog niet genoemd, amar we vliegen van Andalucia naar La Mancha naar de rotskusten alsof het niets is, om over die woeste rivieren nog maar te zwijgen.

Ook ik vond deze film met name de moeite van het kijken waard vanwege de kleurrijke beelden van het Spanje van de jaren vijftig (van de twintigste eeuw).

Tweede film uit de Bardot box. Lees hier een aantal negatieve reacties en ben het daar aan de ene kant wel mee eens maar aan de andere kant vond ik het stiekem zo slecht nog niet, Bardot was weer erg knap en fleurt de film dan ook behoorlijk op maar als het op haar acteerkunsten aankomt is het andere koek, ze was mij bij vlagen veels te hysterisch. Verder ziet de film er vooral door de heldere kleuren en mooie locaties gewoon erg mooi uit en wist het simpele verhaaltje me ook wel te vermaken.

3 sterren

Best aardige film met soms echt mooi geschoten shots.

Jammer van de slechte acteerprestaties.

Maanlichtjuweliers

Ik was al eens eerder aan Les Bijoutiers du Clair de Lune (ik blijf het een prachtige titel vinden) begonnen, maar ik bleek toen een mindere avond te hebben en viel in slaap. Ik was al vrij ver, maar ettelijke maanden later kon ik me enkel nog maar de scène herinneren waar Brigitte Bardot een plank is aan het vastnagelen en met plank en al naar beneden valt. Tijd dus om nog eens een poging te wagen.

Maar ik begon het wederom lastig te krijgen om wakker te blijven en ik vrees dat dat deze keer toch echt niet aan mij lag. Vadim levert hier gewoon een vreselijke film af die vol zit met compleet belachelijke gebeurtenissen (zelfs de gevechten van Bud Spencer & Terence Hill zien er realistischer uit dan dat tussen Lambert en Miguel in het begin van de film..) en zich erg langzaam naar het einde werkt. Hier en daar nog wel eens een ietwat interessantere scène, het stierengevecht onder andere, maar tegen dan kon het me allemaal nogal gestolen worden. Ik heb het boek van Albert Vidalie nooit gelezen dus geen idee of dit een wat getrouwe verfilming is, maar ik begrijp ook niet welke richting Vadim eigenlijk juist wou uitgaan. Het tekstje dat aan het begin van de film zit slaagt dan ook nergens op en voegt werkelijk niets toe, iets wat trouwens gezegd kan worden voor vrij veel scènes in de film.

Maar het is Brigitte Bardot natuurlijk en dat maakt de film toch alweer wat draaglijker. Het was de tweede samenwerking met Roger Vadim, de vorige was het ondertussen vrij gedateerde Et Dieu... Créa la Femme, en die weet toch als geen ander haar sexy uitstraling in beeld te brengen. Het zonnige Spanje is sowieso een heerlijke locatie voor iemand als Bardot. Ze maakt voor mij erg veel goed door haar uitstraling maar toch valt het op dat Bardot op zich een vrij belabberde actrice is. De interactie met onder andere Stephen Boyd, Lamberto, is erg pover. Vadim haalt hier wel een vreemde cast boven want hij gebruikt een Franse vamp en een voormalig Ierse portier die hier zijn eerste stappen in cinema zet om een liefdesdriehoek in Spanje op poten te zetten.

Neen, dit was het overduidelijk niet. Vadim is en blijft een interessant iemand (zijn biografie genaamd 'Bardot, Deneuve en Fonda : openhartige memoires' is een aanrader) maar als regisseur heeft hij mij nog niet weten te overtuigen. Toch wil ik hem nog niet compleet afschrijven maar ik hoop dat hij in zijn latere films toch een hoger niveau dan dit weet te benaderen.

1*

Een niemendalletje dat vooral dient als kapstok om het publiek zich te laten vergapen aan Bardot. Sluit me aan bij wat hierboven al genoemd is: een plot met gatenkaas, slecht acteerwerk, vreemde interacties tussen mensen die Spaans en die Frans spreken. Soms overdreven hysterisch, soms klef, soms saai. Aan de plus kant: mooie landschappen (ik moest toch maar eens op vakantie naar Spanje), en bij vlagen Bardots verschijning.

Het zou me verbazen als dit in 1958 als iets meer dan een niemendalletje beschouwd werd, dus zo moet je de film ook bekijken. Niets meer, niets minder.

Het blijft behelpen met de Bardot box. En voor het eerst zit de irritatie ook wel bij haar of liever het karakter dat ze moest spelen. Een soort stompzinnige hitsige onschuld die aan haar tante uitleg vraagt over de liefde en van die dingen zegt als "het is niet erg om zondig te zijn als je het maar beseft". En meer dat vooruitwijzend dierenactivivisme is ook liefde voor het varkentje weer een manier om van Bardot een soort maagdelijk kindvrouwtje te maken.

Komt nog eens bij dat Bardot en haar tegenspeler ongeveer evenveel chemie hebben als twee tubes tandpasta. Waar de eerste helft nog kijkbaar is als niemendalletje, vanaf de vlucht zakt alles in elkaar en blijft er niets van de film over. Zelfs niet als niemendalletje. Tijdje geleden dat ik iets zag dat zo slecht was.