The Last of the Mohicans (1992)

Michael Mann, Hans Zimmer, vergelijkingen met Braveheart en een IMDb score van 7,8.

Allemaal ingrediënten voor een topfilm maar dit viel helaas tegen.

De film blijft vrij oppervlakkig en het eerste uur had ik zelfs moeite met wakker blijven aangezien het verhaal zonder de actie en soundtrack geen ruk voorstelt. Het lijkt een wonder dat ik de film een 3,5* geef met deze uitspraak, maar de tweede helft van de film is zoals ik iets graag zie: een goeie climax richting het eind met een mooie soundtrack van Zimmer, een beetje sentiment en prachtige natuur.

Het uiteindelijke resultaat is teleurstellend. Ik moet zeggen dat ik snap dat wanneer je geen fan bent van dit type film je dan beoordelingen geeft zoals ik ze zie in de reacties boven mij, maar ik vond de climax van de film toch weer te vermakelijk om lager te raten dan een 3,5*.

De soundtrack is alleen van Trevor Jones en Randy Edelman.

Ajj je hebt gelijk, een blunder van mij. Voor ik besloot welke film te gaan kijken had ik wat films vergeleken met elkaar, Hans Zimmer was de componist van één van die films, ik dacht zeker te weten van deze maar ik zit fout.

Excuses.

Haha, geen probleem.

Waarschijnlijk Gladiator waar je z'n naam voorbij zag komen.

Nee ik was random wat aan het rondkoekeloeren op imdb. Ik denk dat het Batman vs Superman was

Maar goed, de soundtrack is er natuurlijk niet minder om al ken ik beide verantwoordelijken niet bij naam.

Als ik je een tip mag geven, het nummer To The Stars van Randy Edelman, afkomstig van de film Dragonheart, is prachtig.

Een echt filmmuziekje, klinkt erg mooi, maar het is pas compleet als je de film kent meestal. Daarom kan ik zo genieten van Ludovico Einaudi (Intouchables) bijvoorbeeld. Misschien dat ik de film eens ga kijken al is het niet echt mijn ding gok ik.

Bij Micheal Mann denk je vooral aan Misdaad-films met neon-verlichting en elektronische muziek. Niet aan een Historische avonturenfilm. Zodoende is The Last of the Mohicans een vreemde eend in de bijt in zijn filmografie. Eerder maakte hij wel een Horror-film The Keep, maar daarin was voldoende ruimte voor neon-lichten en elektronische muziek.

De film verteld het verhaal van de door Indianen geadopteerde Europeaan Hawkeye. Tijdens de Engels-Franse oorlog worden ook kolonialen en Indianen-stammen ingezet in de strijd om wat later Canada zou worden. Hawkeye wil niets weten van de oorlog, maar raakt er toch in verstrikt als hij twee dochters van een Britse officier red uit de handen van een aan Frankrijk gezworen Indianen-stam.

Voor de film liet Mann zich inspireren door de verfilming uit 1936 van het beroemde boek. De titel The Last of the Mohicans klopt overigens niet. Auteur James Fenimore Cooper heeft zich vergist in de Indianen stam. Hawkeye is namelijk geadopteerd door Moheganen en niet door Mohikanen (in de film hebben ze het dan weer over Mohawks om het allemaal nog ingewikkelder te maken). Cooper las destijds in de krant dat een Indiaan genaamd Uncas (ook een personage in de film) was overleden en de krant kopte toen Last of the Mohegans gone, dat klopt echter niet want er leven nog steeds Moheganen in Noord-Amerika.

De film is mooi geschoten en vooral in de nachtscènes is de hand van Mann te zien. Met name de grote slagscènes waren indrukwekkend. De eerst helft van de film heeft muziek van Trevor Jones (Excalibur, The Dark Crystal) en de andere helft van Randy Edelman (DragonHeart) en de Ierse band Clannad. De muziek was wat afstandelijk, maar bevat alles wat je kan verwachten van een avonturenfilm.

Waar ik me echter wel aan ergerde is dat de film al heel erg hintte op een Amerikaanse revolutie, kolonialen die de Britten tirannen vinden. De film hield zich vooral met die typisch Amerikaanse sentimenten bezig, terwijl ik juist geïnteresseerd was in hoe de Britten en Fransen de Indianen tegen elkaar opzette voor hun conflict en het land Canada hebben gevormd. Hier wordt simpelweg gezegd, dat zijn de goede Indianen (voor de Britten) en dat zijn de slechte Indianen (Fransen), maar tegelijkertijd zijn de Britten ook een soort van slecht.

De onlangs gepensioneerde Daniel Day-Lewis speelt een prima hoofdrol als Hawkeye. Zeker niet zijn beste rol, maar hij speelde wel met erg veel overtuiging. Ter voorbereiding op zijn rol heeft hij een paar maanden in de wildernis geleefd en zijn eigen eten gevangen.

Al met al is The Last of the Mohicans een vermakelijk geheel, maar nergens echt heel erg bijzonder.

Gezien op groot scherm (KINO) en dit is mij echt veel te geromantiseerd met die liefdesgeschiedenis en andere zaken dat het niet echt als een coherente film voelt. Wel valt er veel te genieten: mooi geschoten op goed budget en een flinke dosis geweld. Soms dacht ik dat ik naar een Mel Gibson film zat te kijken (compliment) Daarop voortbordurend: ik denk dat ik Braveheart (1995) trouwens weer moet herzien want denk dat ik die echt te veel heb afgewaardeerd.

Iets van 7,5

Ik heb m daar ook gezien. Vond m toch wel erg sterk al deel ik je kritiek op het romanische deel. Vond ook dat ie zich er wat makkelijk uitlulde bij de indianen. Maar prachtig gemaakt en best spannend.

4*

Dat is al veel te hoog

‘The Last of the Mohicans’: Michael Mann’s Riveting Love Story as the Formation of American Identity

Prachtige avonturenfilm met een sublieme Day-Lewis en Stowe. Zelden zoveel avontuur, actie, passie en romantiek bij elkaar gezien in een film. Prachtige muziek en uitmuntend camerawerk ook. Eigenlijk een film die in mijn top 10 allertijden niet zou misstaan.

Goeie rol van Wes Studi, dat geeft de film nog net een voldoende, zijn beste rol ooit misschien wel.

Verder vond ik het maar matig, het verhaal en de acteurs vielen me tegen, helemaal voor een Mann film, zo'n gladde avonturenfilm had ik niet van hem verwacht. Ook al zaten er nog wel een paar mooie shots in.

Erg suf.

Een klassiek voorbeeld van Hollywood. Bombastisch, sterk aangezet, suf en vooral groots. Dat laatste pakt wil nog weleens goed uitpakken, en ook hier, maar dat kan de film zelf niet redden van de andere elementen die niet echt los willen komen of goed gedaan willen worden.

Nu is Mann ook niet een regisseur waarvoor ik sta te springen om nog een film van te zien, maar aangezien dit pas de vierde was die ik nu zie kan het allemaal nog keren. Helaas is het gekeerd naar een negatievere uitslag, want The Last of the Mohicans was een relatief vermoeiende en vooral erg suffe film in zijn soort.

Ik keek hem dan ook enkel en alleen vanwege een toplijst notering, anders had ik het wel voor gezien gehouden. Zoveel heeft deze film ook niet te vertellen, behalve dat Hollywood nu een nieuwe setting heeft gevonden om zijn clichés op los te laten. Mann lijkt er zelf ook niet echt iets mee aan te vangen verder, en dat wordt goed duidelijk gemaakt.

Day-Lewis is normaal gesproken een goed acteur, hier vond ik hem ernstig misplaatst. Suf figuur, slecht uitgesproken oneliners ook. Stowe overklast Day-Lewis echter nog qua slecht acteerwerk. Bijrollen zijn verder ook niet erg bijzonder. Vooral erg stereotiep, kunnen ze dan echt geen unieke eigenschappen verzinnen?

De oorlogsscenes zijn vaak nog redelijk in beeld gebracht, de onrustigheid van het camerawerk weet wel wat toe te voegen. De grootsheid van de oorlog die gebracht wordt wil ook nog weleens indruk maken, maar dan heb je het op visueel niveau en beelden wel weer gehad qua positieve geluiden. Veel van de grootse scenes worden bovendien ook terug gehouden door een vreselijke soundtrack.

Romantiek is ook niet zo boeiend. Het lijkt er bijna plots te zijn, een echt goede opbouw is er niet. Qua inhoud is het ook geen bijzondere soort romantiek. Vooral erg sterk aangezet allemaal, met erg zware emoties en grootse gebaren. Ik vind er niks aan moet ik zeggen, maar dat zal vast met mij als persoon te maken hebben.

De film kent een hoop avontuur, maar de uitstraling van de acteurs, overdreven bombastische soundtrack en suffe romantiek zorgen ervoor dat The Last of the Mohicans niet een erg makkelijke zit is. Het tempo ligt hoog, en toch weet het allemaal best saai te zijn. Ik vond het helemaal niks in ieder geval.

Raar uitstapje van Michael Mann.

Een erg cheesy romantisch plot verpakt in een actie/avonturen film. De romance komt maar niet van de grond. Er mist chemie tussen Stowe en Day-Lewis. Laatst genoemde laat wel weer een mooi staaltje acteerwerk zien. En die laatste 15 tot 30 minuten maken veel goed. Wat een sterk slot in een voor de rest erg middelmatige film die gered wordt door de cinematografie en Day-Lewis. De muziek is mooi, maar na 30 x hetzelfde soort thema te hebben gehoord, was ik er wel een beetje klaar mee.

Vrij matig. The Last of the Mohicans zit boordevol flauwe clichés en is vooral ook té zoetsappig en melodramatisch voor z'n eigen goed. Dat liefdesplot wilt maar niet gaan werken, en voelt best misplaatst aan. Geen goede opbouw daarvoor (1 kort gesprekje en ze zijn smoorverliefd), en geen geloofwaardige chemie tussen Day-Lewis en Stowe. En dat is dan wel een klein probleem, aangezien het romantiek-gedeelte zo centraal staat. Je moet er als regisseur ook maar in slagen om een briljant acteur als Daniel Day-Lewis zo ongelooflijk saai en vergetelijk te maken. Qua achtergrond en motivaties is Nathaniel quasi een non-personage. Dit zijn belangrijke punten waarop de film gewoonweg niet goed scoort.

De setting en de tijdsgeest worden wel goed neergezet, en zijn ook interessant. De Brits/Franse koloniale oorlogen krijgen in filmische kringen niet zoveel aandacht als andere Amerikaanse gebeurtenissen. Het algehele visuele aspect valt ook niets op aan te merken (inclusief enkele degelijk in beeld gebrachte oorlogsscènes), en vooral de muziek is erg iconisch. Vaak iets te dik aangezet, maar het hoofddeuntje is wel echt goed en mooi. Het zijn dus eerder de meer technische aspecten die in orde zijn, en daardoor blijft het ook nog wel oké om uit te kijken. Maar echt goed kon ik dit op geen enkel moment vinden. 2.5*-3*, maar ik rond naar boven af.

Hoe vaak ben ik aan deze film begonnen en in slaap gevallen, afgeleid door iets anders, doorgezapt. Oneindig. Dertig jaar heeft het gekost om de titelrol te halen. Wellicht is het een interessante oefening voor een filmstudent om de shots te tellen die geen narratieve inhoud of cinematografische waarde hebben, met als speciale categorie 'mensen lopen door een donker bos'.

De acteurs redden het ook niet voor me. Day-Lewis bijvoorbeeld speelt vlakjes. Stowe hangt er een beetje bij te bekkentrekken. Alleen Studi komt ergens in de buurt van de intensiteit die je voor dit verhaal nodig hebt, en May heeft een scene waarin het wat lijkt. Sowieso is alleen het laatste halfuur of zo te kijken zonder gaapneigingen.

Soundtrack en actie vond ik ook al niet zo boeiend, cinematografisch is het allemaal erg mat en oninteressant. En vooral veel te veel donker bos. Eigenlijk is het enige wat wel werkt de taal - en dan vooral het enorm brakke Frans.

Regisseur Michael Mann zorgt voor een aardige verfilming uitgaande van het boek 'Last of the Mohicans' (geschreven door James Cooper). De muziek pas als gegoten in de combinatie 'avontuur' en 'romantiek'.

Graag gezien. Misschien een vreemde keuze om na zijn TV reeks Miami Vice een groots historisch spektakelstuk te maken. Romantiek en avontuur in zeer klassieke zin. Je weet wat er zal gebeurt want elke personage heeft een reden om te doen wat hij doet. Het is met vakmanschap gemaakt. Fabuleuze fotografie van Dante Spinottu die de bossen van Northern Carolina (vooral op het domein Biltmore van George Wasinton Vanderbilt rstate - ik geef het maar mee als een weetje voor de quizzer onder ons) prachtige panoramische shots opleveren, de opzwepende score van Randy Edelman en Trevor Jones en natuurlijk de verschijning van de sensuele Madeleine Stowe (ondergewaardeerde actrice in de eerste helft van de jaren '90 en helaas na Twelve monkeys van de radar is verdwenen). Door deze drie elementen krijgen we een ijzersterke finale waarin de actie, dramatiek en romantiek prachtig samensmelten. Het zal misschien met leeftijd te maken hebben maar een portie onvervalste romantiek tussen zoevende bijlen en zwiepende pijlen kan ik best wel smaken. Maar het is vooral de combinatie tragiek, dreiging en noodlot dat mij deed recht veren en het blijft daarom eerste klas ontspannende cinema.

Een goede verfilming van de literaire klassieker. Mann is de man die alles kan...
Ook in de categorie historische avonturenfilm slaagt hij wonderwel.

Er zijn wat kleine aanpassingen ten opzichte van het boek die vooral in de tweede helft van de film plaatsvinden, nadat de kolonel en zijn soldaten het door de Fransen ingenomen fort verlaten.. Last of the Mohicans is een visueel en episch spektakel, met grootse scènes en dominante muziek. Geen slechte keuze, al kwamen sommige hoofdpersonages zoals Uncas niet uit de verf, terwijl dit met het oog op de finale wel nodig was. Alle aandacht wordt op Hawkeye gevestigd, die in het boek een secundair personage is. Bedoeling was natuurlijk om in te zetten op een romance met Cora. Sommige duels en gevechten worden vrij hard in beeld gezet maar de sentimentele stukken vond ik dan weer minder goed werken.

Tijdje niet gezien, maar blijft toch een feest om deze film weer te mogen aanschouwen. De Duitse versie lijkt iets mooier te zijn dan de Nederlandse versie, maar dit kan schijn zijn. Merkte wel op dat de Nederlandse versie beter geluid heeft. Een stuk voller. Afijn beeld en geluid zijn sowieso niet verkeerd. Wel is het jammer dat veel scenes erg donker zijn. Deze film moet je dan ook bekijken in de avond zonder licht buiten.

Het eerste stuk is niet zo heel boeiend. Alles gaat zoals het gaat zonder enige spanning. Pas wanneer de Engelse zich overgeven en worden aangevallen door de indianen komt het mooiste stuk door de natuur. Vooral de rotspartijen watervallen doen het goed. Opvallend is ook mede door de muziek (ik vind het mooi) de zelfmoord van Jodhi May hierboven afgebeeld. Een opvallende verschijning in deze film.

Het eind is een beetje zoals je verwacht. The Last Mohicans is mooi gemaakt. Muziek doet ook veel in de film alleen zijn sommige scenes net even te lang uitgerekt. Het tweede uur is het vermaak het grootst.

Film 3.5
Beeld 4.5
Geluid 4.5
Extra's 5.0

Sommige films zie je een paar keer per jaar op TV voorbijkomen. Om 1 of andere reden The Last of bijna nooit. Gisteren herbezien. Vooral de scenery imponeert. Daarnaast het verhaal en de muziek (niet van Hans Zimmer zoals hierboven wordt gesuggereerd). In de aanwezige kritiek op Engeland die dacht vrijelijk over de kolonisten te kunnen beschikken voor haar imperiale ambities, zie je al de opmaat naar de Vrijheidsoorlog die binnen 10 jaar na dato van het verhaal (1757) zou losbarsten.

Ik vind het een hele mooie film. Het triestig probleem van de native americanen die uitgeroeid worden. Amerikanen wie zijn ze? Allemaal immigranten die het land van de indianen afgenomen hebben.

Prachtige film waarin een man tegen wil en dank betrokken raakt bij een koloniale oorlog tussen Engeland en Frankrijk. Een aantal groots opgezette scenes en de film ziet er prachtig uit (en zeker niet alleen vanwege de natuur). Meeslepende muziek en een uitstekende rol van Daniel Day-Lewis. Een wat a-typische, maar zeker geslaagde, film van Michael Mann.

Best een goed historisch drama met een goede portie actie en bloedvergieten. Interessante setting met degelijke acteerprestaties en een memorabele soundtrack.

Smaken verschillen, ben het verder eens met je review, maar god wat was die muziek gedateerd (ja ‘92 i get it), overheersend storend aanwezig. Nee dat haalde me juist uit het, verdere prima, verhaal

Je moet ervan houden, ik had hier niet veel mee.