Who's Afraid of Virginia Woolf? (1966)

Hier had ik meer van verwacht Warner!

Who's Afraid of Virginia Woolf? • US Blu-ray vs. DE Special Edition DVD - caps-a-holic.com

What Ever Happened to Baby Jane? bleek een zwaar verouderde film te zijn.En dat terwijl ik me er zo lang op verheugde.

Nu is Who's Afraid of Virginia Woolf? ook een film die ik graag wil zien, maar komt wel verouderd over

Vond ik nogal meevallen hoor. Redelijk tijdloos eigenlijk qua dialogen. Sterker nog, ik stond er nog steeds van te kijken wat voor nasty shit ze elkaar verwensen. Het is een 'praatfilm', dat zeker, maar hij is niet stoffig of erg verouderd zou ik zeggen

Alhoewel ik nog lang niet al mijn klassiekers ken, wil ik bij dezen een permanente plek in de top 10 acteerprestaties aller tijden voor Richard Burton reserveren. Het is immers Burton die de getormenteerde ziel hoogstpersoonlijk een gezicht geeft. Zijn personage George is een allesbehalve oppervlakkig persoon die echter door samenloop van omstandigheden nooit tot volle wasdom is gekomen. De gesuggereerde ongelukkige jeugd en zijn getroebleerde huwelijk hebben van hem een ondergesneeuwde geschiedenisleraar aan de lokale alma mater gemaakt. Dat heeft geleid tot het pijnlijke gevolg dat hij al zijn retorische en literaire talenten (want wat kan de man praten!) en belegen kennis (hij dreunt moeiteloos Latijnse verzen op) alleen nog maar kan verpakken in sneren naar zijn vrouw.

Hoewel ik normaliter groteske allegorieën naar brede thema's schuw, zien we hier inderdaad het faliekante mislukken van de American Dream, waar capaciteiten onbenut zijn gebleven en het huiselijke geluk verscheurd is. In plaats van dat meritocratische beginselen de toon zetten, bepalen aristocratische voordelen en nepotisme je maatschappelijk slagen in deze enggeestige countryside. Martha's pa is namelijk een hoge piet op de plaatselijke universiteit en via diens scepter had schoonzoon George uiteindelijk op het pluche moeten belanden. Althans, in de ogen van Martha, bij wie sociaal bewustzijn met de paplepel ingegoten is. Dat dit niet gelukt is wijt Matha aan het feit dat George een zwakkeling is die niet op zijn strepen durft te staan. Dat is ten delen wellicht waar, maar anderzijds zien we in de persoon van George iemand die academische schijnvertoningen en aristocratische kontenlikkerij mijdt. Zoiets heet integriteit. Dat de mannelijke gast, Nick, van het echtpaar, de coming man aan de universiteit, een identiteitsloos figuur zonder waarlijk talent, wel spoedig hoge ogen zal gaan gooien aan de academie (daar hij zich bedreven in paaien toont), zegt des te meer over maatschappijvorm waarin George zich tegen wil en dank in bevindt.

Deze tragiek is, naast natuurlijk de hoofdlijn van het verhaal - een echtpaar dat tot hun grote grieven nooit kinderen heeft kunnen krijgen - voedingsbodem voor het uitgeholde huwelijk tussen George en Martha. Martha is ongetwijfeld getrouwd met George vanwege de hoge verwachtingen die ze aan zijn talent koppelde, maar het uitblijven van het inlossen daarvan op zijn conto schrijft. Waarom blijft ze dan in godsnaam bij hem, vraag je je af. Nou, omdat er geen alternatief is. Ze maakt een kort uitstapje door met de jonge Nick het bed in te duiken, maar komt aanstonds tot de conclusie dat zo'n bleu figuur haar verlangens- in meerdere opzichten- niet in de verste verte kan bevredigen. George haalt tenminste nog enige vitaliteit bij haar naar boven, zij het op een uiterst kwaadaardige manier. Oh, en ze houdt, ondanks alles, verschrikkelijk veel van hem.

Blijft ook bij een 2de kijkbeurt moeiteloos overeind staan, niet alleen door het heerlijke acteer geweld tussen de 4 hoofdrolspelers maar ook door een zeer sterke sfeer als of je er als kijker zelf bij bent! Je moet helaas wel voor je eigen drank zorgen!

Een film vol met briljante dialogen en maar een paar filmlocaties, acteurs die het volle uit zichzelf kunnen geven en hier ook dankbaar gebruik van maken.

Burton & Taylor zijn vanzelfsprekend de ruggengraat van deze film, maar hun tegenspelers zijn ook een goede match!

Een film die nog best een half uurtje langer had mogen duren, het einde voelt namelijk toch een tikkeltje te snel.

4 sterren blijven zeker 4 sterren!

Edward Albee schreef zijn beroemde stuk 'Who's Afrsaid Of Virginia Woolf?' in 1962 en de impact ervan was dusdanig dat reeds vier jaar later een verfilmde versie verscheen. Regisseur Mike Nichols had een theaterachtergrond maar een aanleg om ook op de filmset uit te blinken. Hij doet dat met veel respect voor de acteurs zonder er verfilmd toneel van te maken. En de acteurs dat zijn Burton & Taylor, society-koppel bij uitstek en beide toppers in hun vak. Het met veel, heel veel alcohol doordrenkte verhaal geeft hen beide de mogelijkheid te schitteren en mondt uiteindelijk uit in een breakdown waarachter je in plaats van de eind-titelkaart eerder een pay-off van SIRE verwacht: Drank maakt meer kapot dan je lief is. Proost!

Toch vooral saai en uiteindelijk ook met een wat teleurstellend einde. Het acteren is wel sterk, maar de film biedt mij niet erg meer dan dat een toneelstuk dat zou doen. Ik ben verscheidene keren in slaap gesukkeld en dat pleit niet voor de film.

Geweldige film over een kibbelend echtpaar die laat in de avond nog bezoek krijgen van een jonger echtpaar. Duidelijk gebaseerd op een toneelstuk. De gemoederen lopen op een geloofwaardige manier op tijdens het verloop van de avond. Scherpe dialogen met een dunne lijn tussen liefde en haat. Mooi camerawerk en Elizabeth Taylor en Richard Burton geven hier een masterclass (dronken) acteren.

Een kleine 40 jaar voor het eerst en laatst gekeken. Misschien maar eens herzien.

Praatfilm die me niet in zijn greep hield.

Het grove taalgebruik en de gewaagde inhoud zorgden destijds voor ophef. De personages vloeken, schelden en praten door elkaar heen. Ze maken intellectuele grapjes. George beweert dat z’n jeugd tijdens de Punische oorlogen plaatsvond. Die titel is de dronkenmansversie van Who’s Afraid of the Big Bad Wolf? uit Three Little Pigs (1933). Omdat ze echter geen toestemming kregen van Disney, zingen ze het op de melodie van Five Little Ducks. Het citaat "What a dump!" komt uit Beyond the Forest (1949).

Er is eenheid van tijd, plaats en handeling. Het duurt slechts één nacht, maar we komen veel te weten over het verleden van de personages. George wordt door zichzelf en door z’n vrouw als een mislukkeling gezien, omdat hij “slechts” gastprofessor is aan een kleine universiteit. De twee koppels lijken deels op elkaar. Ze bestaan allebei uit een professor en een huisvrouw, en ze drinken te veel. Tegelijk zijn ze elkaars tegendeel. Martha kan geen kinderen krijgen, dus heeft ze zichzelf een ingebeelde zoon geschonken. Honey kan wel kinderen krijgen, maar heeft abortus gepleegd. Haar echtgenoot Nick heeft ze wijsgemaakt dat het een hysterische zwangerschap was. Voor beide koppels komt het erop aan zich niet langer aan leugens vast te klampen, maar de waarheid onder ogen te zien.

Richard Burton speelt zeer natuurlijk, alsof hij de tekst ter plaatse uit z’n mouw schudt. Liz Taylor heeft een verwilderde haardos en kwam vijftien kilo aan om ouder te lijken. In het toneelstuk is Martha tweeënvijftig, George zesenveertig en hun ingebeelde zoon bijna eenentwintig. Ze blijven vrij dicht bij de tekst van Edward Albee, maar ook visueel zit er voldoende variatie in.

Subliem. Mike Nichols (onderschatte regisseur) begeeft zich op glad ijs. Immers, een film die een theaterstuk verfilmd is voor velen de gebeten hond. Een beetje zoals wijn schenken in een bierglas. Het hoort niet. Verwijten worden kwistig rondgestrooid. Geen visuele middelen, veel gepraat, saaie vormgeving. WAOVW ontwijkt echter die drie valkuilen met gemak.

Sterke cinematografie. De generiek ; onmiddellijk de score, gitaar deuntje (melancholisch), in long shot een koppel wandelt op een mooie herfstavond (vallende bladeren op de grond) langs een pittoreske dreef, geen woord tot het gelach (kreet) van Taylor zoals het een gezellig, onschuldig koppel betaamt. Alhoewel wanneer overgaan wordt in medium shot er eerst die out of focus is alsof toch iets troebel onderhuids zit. Dan de eerste close shots van het koppel, ze komen binnen in het huis; licht aan en op hun gezichten lees je toch al verveling en aftakeling. We horen het eerste gekibbel (what a dump, from which movie ?) en vanaf dan crescendo naar de afgrond– niet filmisch mijn ammehoela.

In het café op het einde met het spelletje ‘get the guests’. Taylor, Segal en Dennis zitten neer (statisch) terwijl Burton enthousiast het spelletje uitlegt (maar meer probeert uit te zoeken hoe hij kan kwetsen) en de camera volgt een energieke Burton met soms circel beweging. Door de montage steeds een focus op Burton tot hij aan de kern van zijn betoog komt en plots een dollyshot op Segal (want het is hij dat wordt geviseerd). Een geheim zal worden ontrafeld, Segal protesteert en Dennis lult er tussen zonder te beseffen dat het over hen gaat. Montage van steeds medium close telkens als de personages reageren, terug totaal beeld van de groep om door te gaan tot een medium shot van Burton en Dennis (want het gaat nu over haar). Opnieuw camera beweging naar Segal (want hij protesteert weer) tot de instorting van het koppel. Een totaal beeld met Segal en Dennis op de voorgrond) terwijl Burton en Taylor op de achtergrond. De laconieke mededeling van een grijnzende Burton : and that”s how you play get the guests als perfecte afronding. Niet filmisch mijn ammehoela.

Praten is een kunst. De dialogen zijn de actie scenes in feite en zijn de motor van het plot want langzaam ontrafelen ze het trauma achter het huwelijk en komen de verhoudingen tussen de 2 koppels scherper. Beetje bij beetje worden geheimen blootgelegd. Niet filmisch mijn ammehoela.

Uiterst functionele universum. Dankzij de magistrale zwart wit fotografie (door Haskell Wexler) is de nacht letterlijk en figuurlijk een donkere grot waar allerlei demonen zich verschuilen. Na de bar buiten bij de wagen, de ruzie tussen Burton en Taylor, gefilmd in close ups, zelfs extreme close ups met de strategische compositie van allerlei lichtbronnen (lantaarnpaal, reclamebord, buitenverlichting bar) in een verdere pikzwarte nacht waarin de camera zeer beweeglijk de personages volgt in close up, Taylor rijdt dan woest weg, Burton blijft achter, angstig en bezorgd wat Taylor nu zal doen en dit wordt geaccentueerd door het knipperende reclame bord op de achtergrond. De confrontatie tussen Taylor en Burton van zeer dichtbij zonder achtergrond behalve die felle lichten. Niet filmisch mijn ammehoela

WAOVW is cinema van de bovenste plank. Een allegorie over het instituut huwelijk of een studie over de illusie van een werkelijkheid ? Ik denk erover na. Je krijgt veel terug van die kijkbeleving. Intussen zingen The pretenders : There is a thin line between love and hate.

Zo één van die klassiekers die ik dringend van mijn verlanglijstje moest schrappen. Niet bepaald een film voor iedereen weggelegd als je houdt van wat meer actie en spektakel. Nochtans bevat de film meer dan genoeg spektakel, verbaal spektakel wel te verstaan. De film beslaat ruim twee uur lang dialogen die elkaar in een hoog tempo opvolgen, maar eigenlijk nimmer stilvallen.

Hierbij valt vooral het gekissebis tussen Martha en George op. Wat een geweldige performance en wisselwerking was dit tussen Richard Burton en Elizabeth Taylor! Acteerwerk van de bovenste plank en alleen daarom is deze film uitermate geslaagd. Dat geruzie was best grappig bij momenten met die cynische en gevatte replieken van de ene of andere partij. Het uitgenodigde koppel stond erbij en keek ernaar, verstomd in welk circus ze waren terecht gekomen.

Vreemd wel dat ze toch zo laat werden uitgenodigd, langs kwamen en ondanks het feit dat ze meermaals konden én waren opgestapt, stonden ze even later miraculeus toch weer voor de deur. Naarmate de film vordert krijg je meer en meer de indruk dat de inhoudelijke gesprekken zouden leiden naar een climax. Het plot wordt ook mysterieuzer (geheimdoenerij rond de zoon) en psychologisch. Weinig sympathieke mensen trouwens die George en Martha. De één gevat, berekend, hyperintelligent, maar ook eigenwijs en gemeen. Hij wist heel goed waarmee hij bezig was. Zij leek me eerder impulsiever, emotioneler en gemeen wegens de (drank)omstandigheden. Fijn!

Jaren geleden heb ik hiervan een theaterversie gezien en nu was het dan eindelijk de beurt aan de beroemde film. Terecht een klassieker lijkt mij. Het heeft de hoge verwachtingen helemaal kunnen inlossen. Dankzij de prima acteerprestaties want daar drijft deze film helemaal op. Liz Taylor heeft me dan toch verbaasd in positieve zin hoe ze een sensibele dronkelap neerzet. Top. Ook Richard Burton is top. De twee anderen zijn meer dan goed. Het is een echte praatfilm natuurlijk waarbij de regie en fotografie perfect inspelen op de sleutelmomenten. De close-ups onderlijnen bepaalde stukken. De keuze voor b&w draagt bij aan de onderliggende sombere sfeer. Dit doet me ook denken aan de eigenzinnige impro cinema die John Cassavetes in die jaren bracht. Maar dit is dan wel een volbloed Hollywoodproductie, die inzet op een real life play. En met groot succes.

Arme Virginia Woolf. Haar romans zijn natuurlijk alles behalve vergeten en haar invloed op de hedendaagse literatuur laat zich nog altijd gelden, maar de titel van deze film - of eigenlijk van het toneelstuk - is bekender dan de titels van haar romans.

Maar het had ook een flutstuk geweest kunnen zijn, dus wat dat betreft komt ze goed weg. Ik had het stuk gek genoeg nooit gezien en had zelfs niet werkelijk een idee wat ik kon verwachten. Het was een aangename verrassing. Wat een geweldige acteursfilm is dit. Geweldige dialogen, die soms intens invoelbaar zijn en op andere momenten heerlijk verwarrend. De 131 minuten vlogen voorbij. Puur genieten. Ik ga hem graag nog eens bekijken, maar dan in het theater. Groetjes!