Posutoman Burusu (1997)

Ik mag dan de reputatie hebben voornamelijk op onbekende Aziatische films te stemmen, het weze mij een raadsel waarom de meesten daarvan onbekend zijn.

Sabu mag voor mijn part best naast Kitano plaatsnemen. Z'n films mogen dan wat minder dramatisch en poetisch zijn, de manier waarop hij genres mixed, en emoties zomaar op enkele seconden weet af te wisselen is verbluffend. Aan de oppervlakte zijn het meestal films die zeer makkelijk wegkijken, maar onder dat vlotte en hippe laagje zit heel wat emotie verborgen. Postman Blues is cool, grappig, romantisch, kil, warm en hip, en waarschijnlijk nog veel meer.

Heerlijke cast, met nogal wat bekende Kitano gezichten, en Shinichi Tsutsumi, vaste hoofdrolspeler. Verder maakt Sabu zelf een kleine appearance, voor de mensen die hem kennen . Het enige wat de meesten wel eens zou kunnen storen is de dikwijls onbestaande focus in z'n films. Als hij een goed idee heeft, kan hij daar 10 minuten op doordrammen (getuige de Ace scene), zonder dat het verder ook maar enige relevantie heeft voor het verhaal. Daardoor lijkt het voor mensen die zo snel mogelijk naar de clue toewillen dikwijls zeer uitgesponnen. Voor diegenen die van de rit zelf graag genieten, is dit echter geen bezwaar.

Postman Blues begint redelijk rustig, maar is een typische escalatiefilm die steeds leuker, intenser, grappiger, warmer en meeslepender wordt. Het einde is dan ook bijna pure perfectie. Heerlijk film die zeker 4.5* verdient.

Ik viel echt bijna van m'n stoel toen ik plots een Léon (The Professional) look-a-like met mutsje en plant zag staan tijdens de Ace scene. Ook leek mij de dame uit Chungking Express aanwezig, alleen ben ik daar iets minder zeker van. Niettemin, hilarisch.

Bij vlagen hilarische film, die veel onderscheidende momenten kent. De politie is wel erg naief bezig in deze film, de hoofdverdachte fietst zn rondjes en denkt zelf dat hij mensen happy maakt; een goedzak. De kijker ziet andere dingen, waardoor de film onderhoudend blijft met een fraaie afronding:

De Leon-look-a-like was idd leuk gebracht.
De brief die de postman geeft aan de Hitman met goed nieuws. Politie vindt dan de 'NOT' op de pink, was ook erg grappig.


****

Volgens mij moet je erg dringend Monday eens kijken De Knip, gezien je Sabu's werk best goed kan verteren. In ieder geval mijn favoriet van deze regisseur

Een film die ik als zaterdagwerker bij de tpg post natuurlijk niet mocht missen.

Een fantastische film;

Ontroerend,grappig en vreemd. Hoewel het hier en daar wel wat absurder gemogen had. Verder niets te klagen, had hier niet zoveel van verwacht.

4,5* verdient deze zeker.

Wat een fantastische film zeg. Een van de meest komische die ik tot nu toe heb gezien met echt geweldige personages en scenes.

Helemaal mijn type humor, al die misvattingen en absurde situaties. Met een japanse Léon compleet met plant, hoedje en brilletje en Brigitte Lin uit Wong Kar Wai's Chungking Express.

Begin en einde zijn fantastisch, het middenstuk duurt echter net te lange om een 4,5 te geven; ruime 4* dus maar.

Aardige film,

Duurde alleen wel een tijdje voordat de film goed en wel op gang kwam. Uitgangspunt is simpel maar geweldig. Vooral dat constante manoeuvreren door de straten op het scherpst van de snede en de ongrijpbaarheid van Sawaki, wat weer tot hilarische bijna slapstick achtige taferelen leidde als de achtervolging op hem of een van zijn vele dubbelgangers werd ingezet, oogden komisch. Tel daarbij op de schitterende finale als het drietal in slowmotion de brug op komt gereden. En het daarbij gepaarde, heftige einde.

Verder een typische verwijzing naar huurmoordenaar Leon. Geen dialogen die naar hem verwijzen. Maar gewoon een wat komischere, ongewonere uitwerking in de vorm van een look - a - like inpassen. Mooie beeldtaal! Alleen kon de muziek mij in het begin niet pakken, evenmin als de gebeurtenissen op het scherm. Vond het verder in visueel opzicht wat tegenvallend. Het niveau ging wel steeds meer omhoog, maar uiteindelijk toch niet meer dan een ruime 3,5* Unieke film, dat wel.

Na Monday is dit dan eindelijk mijn tweede film van Sabu; en wat zou ik hem nu al graag bestempelen als een van mijn favoriete regisseurs. Daar moet ik echter nog een en ander voor bekijken, maar hij is in ieder geval op de goede weg! Met Postman Blues verbaasd hij mij net zoveel als met Monday, maar wel op een andere manier. Een unieke manier waar ik, net als bij Monday, eindeloos van genoten heb.

Waar Sabu in Postman Blues mee begon zou hij later in Monday mee verder gaan; de manier waarop hij op meesterlijke manier genres weet te combineren. Hoewel in Monday overduidelijk, hier in Postman Blues vaak wat subtieler en gerichter. Wij maken kennis met Sawaki; Sabu doet dit in een sublieme introductie met prachtige montage. Een opkomende ruis gecombineerd met het piepen van een fiets zien wij een montage van postsorteerders en hoe deze aan deuren langs gebracht word. Visueel overtuigend, maar hij zou later in de film veel meer focus leggen op situaties en personages dan creatief met camera of geluid te zijn.

Voor Sawaki beginnen hier zijn problemen, na een kort bezoekje aan jeugdvriend Noguchi word hij gezien als ene drug runner voor de yakuza. "Does your heart ever thump with excitement like it did when you were a kid?", aldus Noguchi. Sawaki ervaart dat als postbode niet meer, Noguchi als verse - pinkloze - yakuza echter wel. Het is dan ook nu dat Sawaki beseft dat hij meer wil zijn dan iemand die post sorteert en op zijn fiets rondbrengt. Wat volgt is een reeks gebeurtenissen welke op de stap gevold worden door een politieteam; Ontwetend als Sawaki is groeit hij tot drugskoerier, bomterrorist en zelfs tot seksueel gefrustreerd seriemoordenaar. Haha!

Interessante hieraan is dat wij in Postman Blues eigenlijk twee verhalen volgen; Wij zien hoe Sawaki op zoek gaat naar iets dat hij mist in zijn leven, en wij volgen hoe een politiekorps hem op de hielen zit als hoofdverdachte in een belangrijke zaak. Het is prachtig om te zien hoe Shinichi Tsutsumi zijn rol als Sawaki neerzet. Hij fietst elke dag zijn rondjes en bezorgd de mensen hun post. Wanneer hij na een aantal biertjes deze post opent leest hij de woorden van de kankerpatiënte Sayoko. Hier vind hij de excitement die hij zocht en raakt gefascineerd door haar geschreven verhaal. De ontmoeting tussen Sawaki en Sayoko is even aandoenlijk als mooi. Hoog op een dak, tussen witte lakens - Sabu zet dit perfect neer, maar gaat seconden later even makkelijk verder met zijn hilariteit in het politieonderzoek.

Sabu heeft alles om een van de besten te worden. Hij behandeld zelfs de donkerste thema’s op een luchtige manier zonder hier overtuiging te verliezen. Zelfs een Léon (Jean Reno) look-a-like weet hij te passen. Naar het einde toe escaleert de film in één grote combinatie van humor, actie, romantiek, drama en jeugdherinneringen. Sawaki ontmoet een groep mensen waar hij op een bepaalde manier bewondering voor voelt en het is werkelijk meesterlijk wanneer zij allen uitgeput en zwetend door de straten fietsen, als onbekenden voor elkaar, totaal verschillend, maar in staat alles voor elkaar te geven.

Hoewel niet vervelend sleept het middenstuk een beetje. Persoonlijk geniet ik graag van een trager tempo, vooral wanneer gevuld met sterke cast en Sabu’s manier van regisseren. De laatste 30 min. groeit de film echter in kwaliteit, en zoals Onderhond in 2004 al zei eindigt de film in PURE perfectie. Ontzettend sterk en laat zien hoe makkelijk Sabu zijn talent durft te gebruiken. Na een korte creditsroll volgen nog een paar minuten film, bijna in slow-motion, en laat je overdonderd toekijken naar een wereld die één enkele enveloppe zou kunnen bevatten.

Prachtig.

4.5/5.0

Bijna perfect. Heb alleen iets tegen het stukje waarin Sawaki naar het ziekenhuis fietst en de politie een ex-olympisch renner inschakelt. Vond ik onrealistisch en niet grappig.

Voor de rest kan de film in één emoticon beschreven worden: !
Sabu is precies ook echt iets voor mij, na Blessing Bell, die in mijn top 10 staat, gaat hij nu met zijn tweede 4.5* lopen.

Ik heb trouwens nét dezelfde horloge als Sawaki, die toch wel een 5-tal keer in beeld verscheen. Daar ben ik trots op . En blijkbaar stond het alarm én het uur-piepje op.

"Onrealistisch" kan je nou weer net niét gebruiken als kritiek op Sabu's keuzes. Dat je het niet grappig vind, oké.

Achja, dat kon er bij mij gewoon niet in. Het is wel grappig op zich eigelijk, nu ik er over nadenk, maar toen niet .

Er heeft trouwens nog niemand iets vermeld over het hoedje van die vriend van Joe, met 2046 op .

Uhu.

Wel redelijk goede film. Zwakt helaas wat af na verloop van tijd, vooral de keuze voor het romantische avontuurtje beviel mij niet echt. De lekker knullige politie lui worden op het laatst net even té overdreven (tv-uitzending bijv.) en ik vond de eind scène toch ook niet zo briljant.

Wel lollig trouwens die mr. Leon en Joe is ook een leuk figuur, verder nog wat standaard typetjes. Toch een klein beetje tegenvallend tov Kôfuku no Kane, binnenkort is Monday aan de beurt.

3.5*

Donderdag 2 Juli 2009

23.15 - 1.05 helaas op WDR

maar ik ga het proberen.

Nou, ik sluit ook aan in de rij verontwaardigden vanwege de feiten dat Sabu zo ondergewaardeerd wordt en dat zijn films zo slecht zijn te verkrijgen! Al na twee (totaal uiteenlopende) films vind ik dat hij veel in zijn mars heeft. Dit zijn wel Japanse films die je anderen kunt aanraden, maar zoals de zaken er nu voorstaan hebben die daar weinig aan!

Geniale film, ook qua script en dialogen! Die tussen Ren Osugi en de postbode Of later tussen de eerste en de wannabe hitwoman: "Je moet er als huurmoordenaar goed uitzien. Tenslotte ben je de laatste die je slachtoffer in zijn leven te zien krijgt! Je wilt toch niet vermoord worden door één of andere harige oude man?" Of de opmerking van jeugdvriend Hanada over de hoe slecht 'Joe' als kind was in de spelletjes 'Hitman'.
Shinichi Tsutsumi, die ik al kende van 'Keiho' en als 'Suzuki' in 'Always Sunset on Third Street', heeft trouwens de perfecte kop voor deze rol.

Voor de rest een goed bijpassende muziekscore. En persoonlijk kan ik verwijzingen naar andere films/personen (o.a. Léon en coole gangster Takakura Ken) àltijd waarderen.

Het einde zag ik wel mijlenver aankomen, maar was wel mooi en passend.

Ik had op de een of andere manier in mijn hoofd dat Asano hierin zou meespelen, maar die bleek nou net niet mee te doen. Wel erg leuk om Terajima en Osugi samen in een film te zien die niet door Kitano geregisseerd is. Vooral Osugi vond ik bijzonder sterk met zijn droge rol, die extra kracht krijgt doordat hij zo ontzettend serieus erbij blijft. En tegelijk ook ontroering kunnen opwekken.

De "Idols" scene vond ik denk ik de leukste scène. Werkelijk een prachtig belachelijk idee en ook mooi uitgewerkt. Hilarisch hoe de mannetjes van de jury verlekkerd opkijken als er een knappe vrouwelijke kandidaat binnenkomt. Net Henkjan Smits van de echte Idols.

Verder vond ik het beginerg sterk met de scène waarin het de postbode allemaal teveel wordt. Het geluid erbij maakt alsof je het zelf meemaakt. De soundtrack kan sowieso erg sterk genoemd worden. Prima beelden, de kadrering sprak me erg aan.

Wat wel jammer is dat de komedie het drama een beetje in de weg lijkt te lopen en andersom. Zeker op het einde wist ik niet echt meer wat ik ermee aan moest. Dat de recherche er erg naast kan zitten vind ik niet zo vreemd meer sinds Lucia de B., maar hier werd het wel erg overdreven. Dat kan, maar dan had het wat mij betreft nog veel meer over-the-top gemogen. Nu verstoort het de climax, wat me doet weerhouden om 5* te geven.

Blessing Bell had ik op 4* staan, maar die was in mijn herinnering qua sfeer minstens zo goed als deze. Tijd om die ook maar eens te herzien dus. Voor deze 4,5*.

De laatste 15 minuten zijn al 4 sterren waard! Wat een prent.

Op een of andere manier weerhield de poster en titel me lange tijd om deze te kijken. Maar uiteindelijk weet de regisseur van het leuke Monday me toch te vermaken.

Ook hier weet Sabu weer verschillende genres op een leuke manier te combineren. Het hele gegeven dat Sawaki verdacht wordt van drugsmokkel zonder dat hij er enig besef van heeft is erg lollig. Zeker als je hem ondertussen met zijn blije, enthousiaste bakkes door de stad ziet scheuren. Sowieso leuk om naar te kijken hoe hij op zijn rode fietsje de nauwe straatjes van Tokyo(?) door sjeest.

Daarnaast zitten er een aantal serieuzere misdaad scenes in een hoofdrol voor de Yakuza. Ik had vooraf verwacht en gehoopt dat het meer om de Yakuza zou draaien maar zij hebben een tamelijk kleine rol. Ook de romantiek speelt een kleine rol die wel erg goed is gedaan. Zeker de scene op het dak was erg mooi.

Tsutsumi is de ideale man om een enthousiaste postbode neer te zetten. Heerlijk om twee favorieten als Terajima en Osugi ook een grote rol van betekenis te zien spelen. Zeker Osugi is schitterend als hitman. Geinige momentje ook van Leon, in de Idols scene.

De film is nogal over de top, en zo ook het einde. Aanvankelijk vond ik het nogal tegenvallend, maar na enkele minuten moet ik toch concluderen dat het einde prachtig en passend is. Op naar de volgende Sabu.

De derde film van Sabu die ik gezien heb en tevens ook zijn beste. In het begin zag het daar nu niet bepaald naar uit want ik vond de eerste drie kwartier enigszins boring. Ik slaagde er maar niet in mijn aandacht vast te houden. Dat veranderde gelukkig op het moment dat Sayoko ten tonele verscheen. De romantische scènes van Sawaki en de zeer sympathieke en aantrekkelijk ogende Sayoko vond ik schitterend, vooral die prachtige scène op de brug toen zij al ronddraaiende Sawaki toeriep dat hij haar moest neerschieten. En dan natuurlijk niet te vergeten de naar een climax eindigende schitterende finale. Dat die dusdanig over de top en ook niet helemaal geloofwaardig was, dat neem ik maar met een korreltje zout. Storen deed het me in ieder geval geenszins. Wat het acteerwerk verder betreft, daar viel helemaal niets op aan te merken. Dat was zonder meer voortreffelijk.

4,0*

Even een raadseltje: Hoe kan het dan Sabu een verwijzing maakt naar Wong Kar Wai's films door Brigitte Lin van Chungking Express op te laten draven, om daarna de vriend van Joe met een petje met 2046 erop te tonen .... 3 jaar voor er sprake was van In The Mood For Love (laat staan 2046 zelf). Heb ik iets gemist of is het echt puur puur toeval?

Nog steeds genieten.

Meer dan 10 jaar geleden heb ik deze gezien, daarna nooit meer. Wist dus niet heel goed meer wat te verwachten, maar tot mijn verbazing is de film amper verouderd. Daarom extra jammer dat de films van Sabu zo moeilijk te krijgen zijn.

Zo'n typische comedy die gebaseerd is op misverstanden en escalaties, maar compleet averechts aangepakt. Het is net een rustige en kalme film, daar waar het meestal een hoop drukte is waar dit type films in verzandt.

Verder een geweldige cast, leuk script, prachtig einde en visuele trekjes van Kitano's films. Sabu doet gewoon alles goed en naarmate de film vordert wordt het steeds leuker en leuker. Zou hem zo aanschaffen, jammer genoeg is die optie er nog steeds niet. Mijn advies is dan ook meepikken als je de kans krijgt.

4.5* en een uitgebreide review

Goede film, waarbij ik in het begin wat moeite had er in te komen, maar al snel ging ik mee in de belachelijke escalatie. Niet alles vond ik even geslaagd, maar over de hele linie een leuke frisse film.