Nashan Naren Nagou (1999)

Weer zo'n vent die maar met één film op MM staat. Het ontdekken van regisseurs blijkt soms nog ietwat lastig via deze site.

Na Postmen In The Mountains heb ik in ieder geval wel de smaak te pakken. Echt een pracht van een film. Briljante muziek en een briljant mooie omgeving zorgen voor een erg sfeervolle setting. Het camerawerk is erg mooi, en op basis hiervan weet de film de band tussen vader en zoon erg knap uit te diepen.

Erg rustig sfeertje, en vooral de diepgroene kleuren zorgen ervoor dat het armoedig gebied niks weg heeft van die armtierige, Hongaarse, moedeloze boeren (of dat klasje in Etre et Avoir), maar iets mystieks krijgt. Een soort van aards paradijs. Qua onthaasting kan het leven daar tellen.

Ook de band tussen vader en zoon is erg mooi. Wanneer de zoon het werk van z'n vader overneemt (postbode zijn daar is niet zo makkelijk, zware trips te voet die 3 dagen duren) maken ze één gezamelijke toer als overgang. In die drie dagen hebben ze voor het eerst de tijd elkaar te leren kennen. De kracht zit in het feit dat dit een soort van stilzwijgend gegeven is. Niet zo geforceerd en dramatisch zoals vaak in films (waar dat gegeven onderlijnd en geaccentueerd dient te worden).

Ergens deed deze film me aan Ghibli denken. Veel groen, veel rest, erg chill, erg lekker en dromerig. Een verheerlijking van de natuur, past perfect bij dit weertje. 4.5*, ietwat aan de gulle kant, maar wel verdiend vind ik. Prachtige film.

En als je er één ontdekt dan verschijnt er binnen no time een onderbouwd afkraakrapport van een gebruiker.

Ben wel benieuwd naar deze film naar aanleiding van onderstaande opinie.

Na postman blues mocht ik ook deze niet missen als zaterdag werker bij de post.

Érg goed bevallen deze film. De beelden zijn echt prachtig, net als de muziek. De band die vader en zoon met elkaar hebben wordt prachtig verbeeld.

Minpuntje was dat het misschien wat te "cheesy" was, maar stoorde eigenlijk niet heel erg, het werkte goed in deze film.

Kleine 4,5*

Ben er net in begonnen. Beloofde veel goeds. Morgen afkijken en dan zal ik hier mijn review geven.

Bij deze. mooie film. Sterkste punt zijn toch wel de beelden en de muziek. Schitterende landschappen ondersteunt door de juiste muziek. Dromerig sfeertje.

Het verhaal was redelijk simpel maar desalniettemin boeiend en mooi. Erg mooi was het zien van de afhankelijkheid van de bergbewoners van de postbode en dus hoe belangrijk het werk was. De zoon pakt dat op een goede manier op.

Voor nu een 4*

Op het begin deed Postmen in the Mountains iets te dik aangezet aan. De typisch Chinese muziek galmde door mijn hoofdtelefoon. Maar na luttele minuten weet vooral het idyllische landschap te imponeren. De kijker wordt ondergedompeld in een prachtige sfeer, waarbij de muziek die op het begin niet goedviel later juist geweldig veel doet.

Mooi hoe zulk kleine dorpjes hoog in de bergen worden weergegeven. De film schildert zich langzaam op je netvlies. Ghibli was ook een naam die ergens in mij opkwam. Een pure film over het mooie doch zware leven ver van de Westerse wereld. Zou er bijna jaloers op worden. Dik 4*

Erg mooie film met een emotioneel verhaal wat gelukkig niet te sentimenteel wordt. Lekker dromerige muziek en prachtige cinematografie. De vader/zoon relatie word uitgebeeld door de beelden ipv dialogen en dit spreekt mij ook meer aan. Weer eens een film die eigenlijk alles goed doet, mooi verhaal, ontroerend, prachtig geschoten en lekker sfeervol.

4 dikke sterren.

Helemaal niet zo positief als mijn voorgangers, een enorme tegenvaller. Vrij vreemd, want meestal sluit mijn beoordeling wel goed bij die van hun aan.

Buiten dat de plaatjes en ondersteunende muziek op sommige momenten fraai waren stelt deze film weinig voor. Enorm slecht geacteerd, het niveau was echt dramatisch, en ik kon me hierdoor echt helemaal niet inleven in de hoofdpersonen. De belichting was ook niet al te best en voelde nogal amateuristisch aan. Het doet op veel momenten aan als een matig rtl4-filmpje, al is dit misschien wel heel erg streng.

Vader-zoon relatie is aardig, maar eigenlijk een beetje overdone allemaal. De voice-over van de zoon die de geschiedenis verteld en de moeilijke relatie die ze hebben gehad is ook al geen pluspunt. De flashbacks die erg fijn er doorheen zitten verweven wisten mij wel te bekoren, evenals het korte liefdesverhaaltje van de zoon.

Heb op de een of andere manier toch een aversie tegen 'roadmovies'. Lastig te omschrijven, maar ze scoren allemaal lager. Kom bij deze niet verder dan een kleine 2,5*.

Ik kan het me ergens wel inleven. Postmen is op een behoorlijk andere, en uiteindelijk minder ingetogen manier geschoten dan veel vergelijkbare Japanse films die ook een bepaalde sereniteit trachten uit te stralen.

De stijl is wat opzichtiger, het acteerwerk is ook anders. De voice-over is aanwezig en het kan soms wat 'zeikerig' overkomen.

Mij deed het denken aan wat ik vroeger van Kung Fu films zag, alleen dan dus in een andere setting, maar qua acteerstijl nog steeds wel verwant. Misschien kan iemand als Onderhond hier meer over zeggen, ik heb er namelijk zowaar geen verstand van.

Snap niet precies wat je hiermee bedoelt. Welke Japanse film bijvoorbeeld? En waarin verschilt hij nu precies?

Yimou en Kaige Chen zijn de bekendste filmmakers waarvan ik zulk soort verhalen van zag, maar die zijn veel treffender vind ik. Together is een prachtig voorbeeld hoe een vader-zoon relatie mij wel kan raken.

Vooral het acteerwerk was het grootste punt van ergernis. Ze kwamen eigenlijk allemaal niet boven figurantenniveau uit. Normaliter heb ik echt geen problemen met een vioce-over. In Tasogare Seibei bijvoorbeeld is hij overduidelijk aanwezig, maar wel heel mooi.

Wat ik probeer aan te geven is een mogelijkheid waarom hij jou niet aan zou kunnen spreken. Nu heb ik niet alle verstand van Chinese films, maar vond ik het eigenlijk wel lichtelijk lijken op een bepaade soort van Japanse dramas (onder andere films als Shinkokyû no Hitsuyô of Ghibli's Only Yesterday: films waarbij het plattenland en het idilisische sfeertje eromheen van belang is). Alleen is het anders dan dit soort Japanse dramas omdat het acteerwerk, gebruik van muziek etc. meer opzichtig is. Hier valt dan ook de voice-over onder. Dit maakte het aan de rand van kitsch, maar ik vond het echter juist wel iets hebben, wat ik in mijn eerste bericht ook heb geschreven.

Op het begin voelde het te dik aangezet, maar eenmaal hieraan gewend beviel het me wel.

Snap je? Het is gewoon een poging tot constatering van de door jou geziene gebreken in de film

Die link naar kung fu films kan ik in ieder geval niet maken. Is nog steeds afhankelijk van welk tijdperk ze zijn, maar die variëren van uitermate knullig tot zwaar over the top.

Kan mij niet herinneren dat ik mij hier aan het acteerwerk gestoord heb.

Als niemand zich verder aan het acteerwerk gestoord heeft zal het wel aan't moment hebben gelegen. Misschien was ik niet in de goede mood en zat ik niet in film. Een herkijk komt er ooit nog wel, misschien dat ik Postmen dan beter kan apprecieren.

wat een ontzettende mooie film is dit, super mooie landschappen en een heel mooi verhaal over een vader en een zoon die elkaar leren kennen

Een ontzettende melodramatische film die toont hoe een vader-zoon relatie na een werkreis kan opbloeien. Prima verhaal, prachtige omgeveving, jammer dat dit dan niet kundig inelkaar wordt gezet.

Ik heb een hele hoop punten waar de schoen wringt, teveel om op te noemen eigenlijk, het zijn ook nog 'ns punten die bij mij behoorlijk zwaar wegen.

Al met al ,een matig uitgevoerd werkje dat met veel liefde gemaakt is, dat dan weer wel!

De tweede film die ik van deze regisseur zie en weer eentje die ik best kan waarderen!

Tja, wel een wat simpel verhaaltje, dat nodig is om werkelijk schitterende beelden te laten zien. Sowieso heerlijk rustgevend en onthaastend deze film.

De film is eigenlijk ook gewoon een ode aan mensen die, zonder daar wat voor terug te vragen, hun plicht doen en gewoon andere mensen helpen met kleine dingetjes. Zoals de postbode de brief voor de blinde vrouw voorleest (en eigenlijk verzint). Of de jongen die speciaal een touw neerlaat zodat de postbode niet valt (moest van opa!). Zelf ben ik een dorpsmens en ben ik ook met zo'n mentaliteit opgegroeid. Viel er sneeuw, dan was ons eerste klusje het vrijmaken van het pad van onze bejaarde buurvrouw (moest van moeder!). En als je wat lekkers te eten had (taart of zo!) en er bleef een rest over, dan bracht je dat naar de buren - en andersom! Dit sprak me aan in de film: de vader die dit de zoon aan probeert te leren en de zoon die vader juist weer over de veranderde moraal in het dorp probeert bij te praten!

Het verhaal is soms wel wat tè sentimenteel naar mijn smaak, alhoewel ik moet bekennen dat ik toch een brokje in mijn keel voelde aan het einde toen de hond in eerste instantie weer terugging naar de oude postbode.

Mooie actrice trouwens, die love-interest van de jonge hoofdpersoon. Haar naam weet ik niet, maar ze zat ook in 'Life Show' van dezelfde regisseur!
Zalige glimlach heeft deze dame, om knikkende knieën van te krijgen!

Sentimenteel of niet?

Onlangs bekeek ik Pather Panchali en was ik zo gecharmeerd van die film omdat er niet opzichtig geknuffeld werd of liefkozende woordjes in elkaars oren gefluisterd werden en de personages niet constant op elkaars lip zaten, ondanks dit bleek gewoon uit de lichaamstaal van de personages dat ze niet zonder elkaar konden en dat ze ondanks alle twisten een hecht gezin vormden.

Postmen in the Mountains had gemakkelijker wat subtieler kunnen zijn, zo lagen sommige opmerkingen er nogal dik bovenop vanuit het oogpunt om het drama - element te laten werken zoals toen vader en zoon die jongen tegenkwamen die sinds kort de opleiding journalistiek volgde en met het idee rondliep om vader en zoon de volgende keer een artikel te laten lezen waarin hij over hun avonturen zou verhalen, waarna vader liet ontglippen dat er voor hem geen volgende keer meer zou komen.

Daarnaast heeft Postmen in the Mountains de schijn wat tegen omdat de 2 hoofdpersonages op elkaars lip zitten, waardoor iedere handeling een verkeerde zou kunnen zijn, zeker in de wetenschap verkerende dat de voice - over al wat te kennen heeft gegeven over de doelstellingen van de zoon m.b.t. zijn vader gedurende de reis. Voeg daarbij de vader die zijn zoon ook bepaalde dingen wil inprenten, waarbij hij zijn zoon er vooral van wil doordringen dat hij voor veel mensen meer dan een postbode is, wat een enorme verantwoordelijkheid vergt van zijn zoon.

Het had dus gemakkelijk een eenzijdige of moralistische preek kunnen worden, maar het pakte helemaal anders uit. Van geforceerd contact tussen vader en zoon tijdens de reis is geen sprake. Het ijs wordt pas gebroken als via bezochte dorpen en de contacten die men daar opdoet, duidelijk blijkt dat de zoon een andere visie voorhanden heeft dan zijn vader. Het is makkelijker om eerst over koetjes en kalfjes te praten dan over hoe het zit met de wat moeizame onderlinge relatie. Zo `n moment waarop de zoon zijn vader naar de overkant van de rivier droeg was dan ook gewoon oprecht en voelde fijn ' nostalgisch ' aan.

Buitengewoon charmant en aandoenlijk zijn de vele ontmoetingen die het tweetal hebben met de lokale bevolking. Vooral mooi om te zien hoe de dorpsbewoners uitliepen om de nieuwe postbezorger te bezichtigen of hoe beide postbezorgers ' met als achtergrond de boze buitenwereld in de vorm van uitbaters van bazen of omhoog gevallen ex - dorpelingen ' er toch voor probeerde te zorgen om het iedereen zo goed mogelijk na de zin te maken. I.p.v. sentimenteel, vond ik het vooral een schattige en inderdaad ietwat zoetsappige film maar dan wel eentje met haar hart op de juiste plek!

Niet te vergeten natuurlijk is de de manier waarop het geheel in beeld gebracht werd. De vele verschillende groene tinten waren niet van de lucht, tesamen met de (over)belichting zorgden zij voor een hypnotiserend effect waarbij ik in alle rust zat vastgeklampt aan mijn tv. Prima film! 4*

Veel van verwacht, dus ik dacht dat ik teleurgesteld zou worden. Maar nee hoor, dit was een fantastische filmervaring. Ik hou ongelooflijk veel van dit soort aangrijpende films. Een film die me weet te raken, krijgt meestal een hoge stem. En deze heeft me zeker geraakt op meerdere momenten.

De echtheid van die mensen, dat is gewoon prachtig om te zien.

Deze zou normaal een plaats moeten krijgen in mijn top 10. Maarja, er zijn nog meer films die dat verdienen en een top 10 is gewoon te klein voor al die toppers in kwijt te kunnen.

4,5* en misschien zouden het wel 5* moeten zijn.

Mooie beelden van China maar voor de rest een oversentimenteel verhaal met een overkill aan dramatische muziek.

Toch waren het camerawerk en de shots af en toe bijzonder mooi dat ik toch nog drie sterren geef.

Erg mooie poëtische film.

Een van de mooiste momenten, van de vele, is als vader en zoon op een berg staan en de zoon een papieren vliegtuigje naar beneden laat vliegen. Gedragen door de wind vliegt het over de prachtige groene vallei, een soort van metafoor voor een brief die iemand kan raken over een grote afstand. Prachtige visuele poëzie.

De film is als een liefdes brief. Een prachtig vader en zoon verhaal, met af en toe de nodige sentimenten. Het geheel wordt op een dromerige manier in beeld gebracht en weet de juiste snaar telkens weer te raken. Het is een reis zonder al te veel groot drama maar kleine menselijke verhaaltjes die je weten te raken. Dit alles wordt in beeld gebracht in een prachtige omgeving. Er is visueel genoeg om je als toeschouwer aan te vergapen. Tempo is geweldig, lekker rustig en het komt nimmer te gehaast over.

De dialogen zijn sterk, en de relatie tussen vader, zoon en de bewoners komen goed over. De langste tocht laat de twee in de langste periode zien dat ze samen zijn. De emoties komen af en toe als een donderslag bij heldere hemel. Het is een contrast tussen beide die in hun leven alleen een toch hebben moeten ondergaan. Als op het laatst het respect en de liefde voor elkaar naar buiten komt doormiddel van een prachtig, ontroerend moment, geeft dat veel voldoening. Prachtige film.

4.5*

Prachtige film die in alle opzichten tevreden stelt.

Ik kocht de film in eerste instantie puur op grond van de synopsis, twee postbodes die dagenlang een route afwerken op het Chinese platteland, een mooi uitgangspunt voor een lekker avondje visueel escapisme.

De film is echter zoveel meer, daar er een oprecht ontroerend verhaal mee verteld wordt. De relatie tussen vader en zoon die elkaar nauwelijks kennen en nu op late leeftijd pas voor het eerst tijd met elkaar doorbrengen, maar tegelijkertijd weer afscheid van elkaar moeten nemen daar de zoon die de baan van vader overneemt nu net zo vaak van huis weg zal zijn als zijn vader dat altijd was. De ontwikkeling van de relatie tussen de twee in het heden alsmede de back story worden zeer geduldig en zonder geforceerd sentiment neergezet, zodat je gaandeweg de film steeds meer om ze gaat geven.

Dit alles speelt zich af in een haast feeëriek landschap dat met veel liefde in beeld is gebracht, veel lange shots zodat je de tijd krijgt het natuurschoon in je op te nemen.

Alsof dat alles niet genoeg was komt daarbij de prachtige score die het geheel nog eens zeer effectief ondersteunt.

De hond Lao Er was trouwens ook een gouden vondst, wat een braaf beest.

Een echte aanrader.

Blijft mooi.

Gooi deze samen met Omohide Poro Poro en Shinkokyu no Hitsuyo (en misschien ook nog Megane, voor wat zeeplezier) in een afspeellijstje en je kan een dagje op vakantie. Die rustige landelijke non-dramas doen het toch vaak goed bij mij.

Hunan vormt een perfect décor, prachtige streek waar de tijd blijkbaar is stil blijven staan. Visueel ook zeer kundig in beeld gebracht, waardoor de trip van vader en zoon sowieso al de moeite waard is. Tel daarbij de serene ambient soundtrack en je hebt al een mini-vakanatie vast.

Het gebrek aan echt drama (de negatieve variant althans) is het laatste element wat deze film ver boven de massa uittillt. Ondanks de vele mogelijkheden voor ruzie en spanningen geeft Huo niet aan de verleiding toe.

Fijne regisseur, dit blijft z'n beste film. Heeft verder nog mooie films gemaakt, jammer genoeg is hij wat in de vergetelheid gesukkeld. Onterecht wat mij betreft. Nog steeds een prachtige film dit.

4.5* en een uitgebreide review

Dit verhaal over de groeiende verstandhouding tussen een vader en een zoon is het bewijs dat je niet allerlei toeters en bellen of spektakel nodig hebt om tot een mooie film te komen. De charme schuilt vooral in de eenvoud en oprechtheid van de film, al dragen de cinematografie en de pittoreske omgeving in niet geringe mate bij aan het fraaie eindresultaat. Vanwege die locaties moest ik onwillekeurig denken aan Xiao Cai Feng [a.k.a. The Little Chinese Seamstress] (2002), ook opgenomen in Hunan en ook een erg aangename film.

Prachtig!

Toevallig op de kop getikt bij de lokale Kringloop en wat een prachtige film. De film voert je werkelijk mee naar een andere tijd en vanaf de eerste seconde pakte het verhaal mij vast en heb ik geboeid tot de credits zitten kijken. Het tempo ligt laag, maar de film verveelt geen moment.

Erg mooie film. Vader neemt zoon op sleeptouw om zijn functie als postbezorger over te nemen. Wat speciaal aan deze film is dat er een band onstaat tussen vader en zoon gedurende de trip. Iets wat al die jaren ontbrak.

Kortom, een lieve en rustige film en met mooie beelden.

*4+

Dit is gewoon een prachtig pareltje, een trage heerlijke film die toch weet te ontroeren. Prachtige natuur die fantastisch in beeld gebracht word. Tijdens hun gezamenlijke zware tocht als postbode leren een vader en zoon elkaar steeds beter kennen en apprecieren en beseft de zoon ook dat postbode in dit afgelegen gebied meer is dan brieven en pakjes rondbrengen, maar dat hij ook een sociale functie had. Ik herinner mij nog de tijd dat de postbodes bij ons overal bij de eenzame mensen een babbeltje kon doen en een druppel drinken. Voor deze mensen was dit het enige om naar uit te kijken! Nu word alles tot op de minuut uitgerekend en hebben ze amper tijd om iets te zeggen, triestige evolutie. Twee goede acteurs, prachtige natuur, simpel maar mooi verhaal, meer is er niet nodig om een goede film te maken....ik kan enorm genieten van dit soort films, zeker in deze afschuwelijke tijd...