Lianna (1983)

De mooie song "Nevertheless" wordt schitterend gezongen en passend ingelast in deze iets te langdradige film die wat spankracht mist mede door de soms niet al te beste opeenvolging van de vele korte scènes.

Nochtans een verdienstelijke poging om de klassieke gegevens rond homoseksualiteit, echtscheiding, gezins- en relatieproblemen, in één film onder te brengen.

Linda Griffiths vertolkt de toch wel naieve hoofdrolspeelster naar behoren, maar Jane Hallaren past beter in het plaatje.

Zowaar een lesbische film uit Amerika, en niet eens zo’n slechte. Een herontdekt oudje, gerestaureerd en opnieuw uitgebracht. Terecht, want het is een eerlijke en mooie film over een getrouwde vrouw met kinderen, die haar lesbische geaardheid ontdekt en als een blok valt voor een lerares van haar avondschool. Het gevolg is een stormachtige affaire met aardig wat bloot voor Amerikaanse begrippen.

Ze komt maar meteen uit de kast, met gevolg dat man en kinderen niets meer van haar willen weten en dat ze elders onderdak moet zoeken. Niet bij haar nieuwe vriendin dus, want die is bang voor haar reputatie. Ook de rest van de kleine gemeenschap keert haar de rug toe. Maar Lianna is geen zielige film. Ze slaat zich met verve door de tegenslagen heen en ziet kans wat nieuw geluk te vinden. Geen happy end, maar wel een bevredigend einde. Prima acteerwerk van de beide hoofdrolspeelsters.

Teder dat woord en gevoel blijft hangen na het zien van dit mooi verhaal. Ondanks dat deze van 1983 is wist de film me echt te bekoren

Lianna [Linda Griffiths] is een moeder van twee kinderen die vastzit in het huwelijk met docent Engels Dick [Jon DeVries] die met regelmaat vreemd gaat met zijn studentes. Lianna vindt steun, vertrouwen en liefde bij haar eigen docent Ruth [Jane Hallaren] met wie ze in een impuls een affaire begint en op wie ze tot over haar oren verliefd wordt. Lianna moet nu haar weg zien te vinden in een leven met een nieuwe seksuele identiteit. En dat heeft impact op al haar relaties, vooral die met haar gezin en haar boezemvriendin Sandy [Jo Henderson].

Hoewel homoseksualiteit een belangrijk thema is in de film, is dit feitelijk een verhaal over een vrouw die zich bevrijdt uit een ongelukkig huwelijk en probeert een nieuw leven voor haarzelf op te bouwen. De liefdesscènes tussen Lianna en Ruth zijn prachtig (de seksscène is één van de mooiste ooit gemaakt), maar de hele film zit vol met kleine, gouden momenten die authentiek aanvoelen. John Sayles (die zelf een mooi rolletje heeft als Jerry) leverde een scenario af waarin de situaties en de dialogen uit het leven gegrepen lijken te zijn. Linda Griffiths geeft perfect gestalte aan de hoofdpersoon in dit briljant geschreven verhaal waarin je volledig mee gaat in Lianna's emoties. Zoals het een meesterwerk betaamt is het echter de slotscène die je werkelijk tot tranen zal ontroeren. Een onvergetelijke filmervaring en 35 jaar na dato nog steeds één van de meest volwassen films over liefde en homoseksualiteit.

Goeie film over een vrouw in een ongelukkig huwelijk en erachter komt dat ze op dames valt. Een mooi, ingetogen drama met ook mooi, naturel acteerwerk waarbij het hoofdpersonage uitstekend uit de verf komt. Genoeg goeie scenes, alhoewel het als geheel soms wat gezappig overkomt. Ook tegen het einde zakt het soms wat in.

Het zit al eigenlijk helemaal verkeerd als je voor ogen houdt dat een man dit geregisseerd en geschreven heeft. Alsof een man zich volledig kan inleven in een lesbische relatie. Ik vond dat je dat ook aanvoelde in de film. Sayles steekt teveel moeite om een lesbo-relatie uit de taboesfeer te halen, eerder dan een interessant en geloofwaardig relatieverhaal uit het hart te verzinnen. Zie bijvoorbeeld hoe Lianna's man aan de kinderen probeert uit te leggen dat vrouwen ook andere vrouwen kunnen liefhebben. Hoe tenenkrommend zeg. Komt er dan nog bij dat ik Lianna totaal onboeiend vond : thirtysomething in een slecht huwelijk die het leven weer wat leuker vindt met een andere vrouw. Komt dat even goed uit.

Toch maar een stoffige zwakke bedoening waarvan de toon me niet beviel. Vond ik maar een oppervlakkige schets. Geef me nog maar 's Carol of La Vie d'Adèle.