Shizukanaru Kettô (1949)

Eén van de minst bekende films van de meester is een goed gespeeld en erg meeslepend melodrama. Aandoenlijk is het hoe dr. Fujisaki (Mifune in een sterke rol) ondanks zijn situatie toch zijn kalmte poogt te bewaren.

De DVD van Ronin (r1) is uitstekend. Hopelijk gaan die lui meer Japanse klassiekers uitbrengen!

Een klein, maar fijn drama van Kurosawa, waarin hij maar weer eens gebruik maakt van zijn vast cast Toshirô Mifune en Takashi Shimura. Twee erg fijne acteurs, die hun rol als arts goed spelen. Vooral Mifune is erg overtuigend als sympathieke dokter, die syfilis oploopt. Een rol waarbij hij laat zien ook goed een ingetogen personage te kunnen spelen. Wel vond ik dat er niet erg duidelijk wordt uitgelegd waarop Mifune geen handschoenen droeg bij de bewuste ingreep bij de patiënt. Of dat het risico te groot was, of dat hij gewoon de handschoenen vergat, waardoor hij de ziekte opliep, blijft onduidelijk.

Toch is de mooiste rol van de film weggelegd voor Noriko Sengoku. Ze speelt een verpleegster, die in eerste instantie vrij onsympathiek oogt. Naarmate de film vordert, ontwikkelt haar personage zich op een mooie manier. Vooral de scene waarbij de man aanvalt, die Mifune besmet heeft, is erg mooi. Ik vond de tweede helft ook duidelijk beter dan de eerste. Daar lijkt Kurosawa soms nog niet helemaal te weten waar hij heen wil met het verhaal. In de tweede helft is die twijfel helemaal weg, en komen de personages ook meer tot ontwikkeling.

Zeker niet slecht dus. Zonder de iets mindere eerste helft, had dit zelfs erg goed kunnen worden. Dat zat er helaas niet in, maar het is desondanks behoorlijk aangenaam kijkvoer.

3,5*

Duidelijk een mindere film van Kurosawa, sowieso de minste die ik tot nu toe heb gezien van hem. Behoorlijk gedateerd ook. Deels door het onderwerp dat alicht toentertijd nogal een probleem was in Japan dat voor enorme schaamte zorgt maar voor de kijker anno nu voor onbegrijpelijk is (en Kurosawa maakt dit ook niet echt invoelbaar), anderzijds oogt de film ook gedateerd. Veel scènes die overuidelijk in de studio zijn opgenomen bijvoorbeeld, maar ook het acteerwerk helpt niet altijd. Mifune doet het nog wel redelijk, Shimura heeft sowieso een mooie rol, maar vooral Manjo is veel te theatraal voor zulk soort drama. En zij moet toch (met Mifune) het hart van de film zijn. Het tempo is nog wel oké en af en toe zit er een aardig shot in en er wordt iets van sfeer gecreëerd met steeds maar die regen, maar dat is te weinig allemaal om nog een voldoende te geven. 2,5*.

Kurosawa heeft meerdere films over bevlogen artsen gemaakt (Drunken Angel, Redbeard) en ook deze onbekendere film gaat over een jonge dokter, en wel eentje wiens verantwoordelijkheidsgevoel een gelukkig leven in de weg zit. Tegenover de onkreukbare arts staat de roekeloze flierefluiter die het allemaal niet zo nauw neemt, met uiteraard dramatische gevolgen. Met name Mifune speelt sterk, vrijwel de hele film met de stiff upper lip, totdat hij zich dan toch een keer helemaal laat gaan. Jammer dat die sterke scene ietwat werd ontsierd door de weinig overtuigende snikken van Miki Sanjo. Zijn tegenpool is helaas een bordkartonnen figuur die alles wat slecht is vertegenwoordigt en daarom oninteressant als personage.

Vond de film overigens nog best actueel, en de schaamte voor een geslachtsziekte vind ik, zeker in combinatie met de Japanse cultuur, volkomen logisch.