Anora (2024)

Nou, de grote winnaar van de 2025 Oscars eindelijk gezien.

Qua plot heeft de film niet bijzonder veel om het lijf; een NY escort komt in contact met een Russisch rijkeluiszoontje dat een luxueus leventje leidt en het feestbeest uithangt. Feesten, zuipen, gokken, drugs, gamen, stripclubs bezoeken, veel meer doet hij niet. Anora, of "Ani", gaat bij hem langs en ziet haar kans schoon om geld te verdienen aan hem, helemaal als hij haar vraagt een weekje lang zijn vriendin te zijn voor 15k en daarna haar zelfs ten huwelijk vraagt.
Als zijn ouders in Rusland hier lucht van krijgen, wordt kersvers getrouwde Anora meegesleurd in een familieconflict en wordt ze van hot naar her gesleept om de situatie ongedaan te maken.

Wat dan volgt is een bij vlagen komisch, soms wat kluchterig, maar vooral hectische tocht door NY.
Het is een aardige film en (op een wat inkakkend middenstuk na) 135 minuten lang boeiend. maar of dit nu echt 5 Oscars waard is? Best Picture, Best Director, Best Editing én Best Original Screenplay? Nee, dat vind ik wat teveel van het goede.

De personages zijn vaak irritant (vooral dat rijkeluiszoontje), maar van iedereen snap je wel waarom ze doen wat ze doen, en dat ze liever ergens anders hadden willen zijn dan in deze situatie.
Wel alle lof voor Mikey Madison, die als relatief onbekende actrice het titelpersonage sterk neerzet, ze is een overtuigende sassy escort die lekker fel uit de hoek kan komen.

3,5*

Een teleurstellende Oscar winnaar dit jaar. Deze film is een oppervlakkig portret van een jonge Rus en een Amerikaanse escort die een kortstondige relatie aanknopen (en de pogingen van de entourage van de Rus om onder een tussen de hoofdpersonages gesloten huwelijk uit te komen). Het eerste uur viel door het hoge tempo nog wel enigszins te doen, maar het tweede uur was niet al te boeiend. De personages worden veelal nogal stereotype neergezet en de film is bij momenten wel erg schreeuwerig. Van al te boeiende ontwikkelingen qua verhaal of personages is geen sprake. De pogingen om er wat humor in te stopppen komen niet erg van de grond. Een heel matige film, die ook wel iets te lang duurt.

Redelijke komedie drama. Het verhaal is eenvoudig maar maatschappij kritisch. De uitwerking is wat wisselend. Het eerste uur is ijzersterk. De karakterontwikkeling is goed en er zitten een aantal heerlijke humoristische scènes in. Daarna daalt het niveau iets en valt de film in herhaling met weinig boeiende scènes en veel, heel veel geschreeuw wat het best vermoeiend maakt. Richting het eind krabbelt het weer wat op maar niet meer naar het hoge niveau van het eerste uur. Het acteerwerk is prima met een onderlinge sterke chemie. 3.5/4.0

Erg vermakelijk,

Of het een Oscar waardige film is, laat ik in het midden, maar ik heb me er wel kostelijk mee vermaakt. Sean Baker weet prima af te wisselen tussen dramatische en komische momenten. Het eerste deel concentreert zich op de groeiende relatie tussen de Russische rijkeluiszoon Ivan en de sekswerker Ani. Buiten hier en daar wat seks en feestjes gebeurt er niet zoveel tot de familie erachter komt dat Ivan getrouwd is met Ani. Vanaf dan krijgen we een erg leuke screwball comedy te zien. De situatie begint volledig te escaleren en de zoektocht naar Ivan verloopt met het nodige gestuntel door de Russische handlangers, die heerlijk op de hak worden genomen. Mikey Madison weet zeker en vast te overtuigen. Ze weet haar personage Ani op een erg kwetsbare, soms grofgebekte manier neer te zetten.

Vermakelijk filmpje, dat drama en komedie goed weet af te wisselen, maar toch mis ik iets om er echt iets speciaals van te maken.

3.5*

Vrij oppervlakkig, schreeuwerig, kluchtig, schreeuwerig, voortreffelijk geacteerd met uitzonderingen (de Russische moeder), schreeuwerig... en een prachtig slot! Maar eer je daar bent aanbeland...

Anora begint meteen goed, maar neemt wel wat lang de tijd om de lifestyle van rijkelui's ventje Zakharov in flitsende beelden te vangen. Daarmee voelt de start uiteindelijk aan als een soort uitgerekte videoclip. Ook de opbloeiende gevoelens van de lekker ordinaire titelpersoon had wat compacter gemogen.

Maar wanneer de kak de ventilator raakt, veranderd de smoel van de film. En ik kan me best voorstellen dat niet iedereen dat kan waarderen, want een beetje onevenwichtig is het allemaal wel. Maar persoonlijk vond ik de klucht en slapstick delen erg vermakelijk. Wat lichte absurditeiten en het niet volgen van de standaard stramienen zorgde bovendien voor wat verrassing hier en daar, zodat het geheel interessant bleef.

Naar het einde toe neemt Anora weer wat gas terug. Om vervolgens nog een sterke laatste scene voor te schotelen.

En van Mikey Madison gaan we vast nog veel zien de komende tijd.

Zwakke film. De bad guys lijken zo uit Home Alone te komen

Best wel een beetje gecompliceerd om deze film te beschrijven en te beoordelen.

Deze "Anora" is een merkaardige combinatie van romantiek, aparte humor (soms kolderiek) en toch richting het eind een beetje drama. Dat Ivan een vrij irritant persoon is en bovendien ook nog eens neergezet wordt

door een zwaar overacterende Mark Eydelshteyn was ook niet echt positief.

Dat de charmante en sexy Ani ( Mikey Madison) wel heel snel verliefd wordt op de russische rijkeluiszoon is ook al niet zo geloofwaardig. Toch blijft anderzijds de film WEL heel vermakelijk. Vooral dankzij de chaotische taferelen. Ondanks dat "Anora" akelig dicht schuurt naar de welbekende kluchten reeks van wijlen John Lanting en de huidige John van Eerd. Of zelfs Adje.

Het is mij een raadsel dat deze film 5 oscars heeft gewonnen .

Pluspuntje was ieder geval wel Mikey Madison........maar ja....ik ben dan ook wel een beetje een stiekeme geilneef.

3.5*

Teleurstellende Oscarwinnaar, ondanks de vlotte benadering vanuit regisseur Sean Baker. Het fijne aan Anora is dat de balans tussen komedie en drama best aanstekelijk werkt en de film vooral luchtig genoeg weet te houden. Jammerlijk is het volstrekt onsympathieke figuur van Mikey Madison. 139 minuten lang wordt er door haar voornamelijk getierd, gevloekt en geschreeuwd en de relativering vanuit Baker daarop komt veel te laat. Het maakt van Anora met enige regelmaat een onuitstaanbaar geheel dat vooral veel te uitgesponnen uitpakt en te weinig laat zien om zo'n duur te rechtvaardigen. Zo had zeker het eerste uur flink ingekort mogen worden, maar de cinematografie is gelukkig netjes en het acteerwerk zeer degelijk.

Van een Oscar winnende film verwachtte ik heel wat anders dan deze komedie. The Hangover is toch niet zo heel verschillend dan deze Anora, dacht ik regelmatig. Bij aanvang is het zeker smullen van alle feesten en uitspattingen met de verschillende verdovende middelen en sex. Maar zodra ze getrouwd zijn wordt het een een stuk saaier en toont Anora nog steeds weinig tot geen inhoud. Diverse watervallen aan grove taal spelen de hoofdrol. Dit is gewoon een langgerekt feest van een onvolwassen verwend knulletje, die aan het eind nog steeds niet nuchter is.

The unbearable lightness of being with an oligarch

En dat pakt op zich wel leuk uit, al is de tweede helft wat te lang en stapelen de verwikkelingen zich wat langdradig op. Toch blijft het wel fijn kijken, de balans tussen komedie, ranzigheid en familiegezeur is fraai getroffen - en wellicht is dat ook in grote mate aan Madison’s karakter te danken, want ook daar zit een vergelijkbaar knap getroffen balans in.

Voor zover ik het tussen de regels door begrijp speelt het verhaal in de vroege jaren -00, maar dat komt er wat weinig duidelijk uit dus. Maar zoja dan verklaart dat in ieder geval het ontbreken van verwijzingen naar de oorlog in Oekraine en de sancties tegen Russische oligarchen. Toch eigenlijk wel wat slordig om dat te laten hangen.

Goeie onderhoudende film alleen af en toe erg chaotisch. Vooral als de Armeniërs in beeld komen. Dat vond ik jammer.

Een wel erg atypische mix tussen tragedie en komedie, deze ‘Anora’. Sean Baker brengt het hele relaas in beeld zoals Ivan het leven ervaart: als een langgerekt feest, waar pas een einde aan komt als pa en ma de rekening komen vereffenen – oeps!

Het narratief komt neer op een klassieke tweestrijd tussen David en Goliath, waarbij het grote kapitaal een eigen werkelijkheid creëert waar de modale mens geen verweer tegen kent. Toch heeft Ani al verloren nog voor ze ontdekt dat niemand met haar wensen rekening zal houden: het feit dat ze gelooft in het fata morgana van Ivans puberale en geseksualiseerde voorstelling van liefde, is typerend voor haar sociale positie. Haar wensdroom van een beter leven is haar achilleshiel, een tere en zere plek waarvan ze zich aan het slot ineens bewust lijkt te worden.

Ani probeert finaal via haar oude gewoonten (met de erotische taal van haar lichaam) uitdrukking te geven aan zoiets oorspronkelijk als genegenheid, maar dat authentieke gevoel is ze in de loop van haar nog prille leven al kwijtgeraakt. Met haar lijf kan ze geen toewijding meer uitdrukken, al helemaal niet omdat Ivan haar het meest fragiele menselijke bezit afhandig heeft gemaakt: het geloof in onvoorwaardelijkheid, in puurheid, in iemand die voorbij sociale structuren en morele bezwaren heen kijkt om lief te hebben.

Ani’s uiteindelijke tranen zijn niet alleen de waterlanders van een uit elkaar gespatte zeepbel, een gehuil om onherroepelijk verlies, niet alleen gesnik omdat het bestaan zo oneerlijk is, maar ook en misschien nog het meest van alles: gejammer dat uitdrukt dat haar niets meer rest, dat zij nergens meer voor te leven heeft…al kunnen de armen van Igor, die Ani wel ziet zoals zij is, daar misschien verandering in brengen. Ondanks de alomtegenwoordige ellende: een hoopvolle noot?

En dan…Ivan, zeg maar De Verschrikkelijke: een verwende snotaap die nimmer tot de volwassenheid is doorgedrongen, omdat hij nooit rekenschap hoefde af te leggen voor zijn daden. Het zijn paradoxaal genoeg zijn furieuze ouders die verantwoordelijk zijn voor de gewetenloze nietsnut die hij geworden is, en willens nillens houden ze zijn amorele en infantiele attitude in stand. Ook hij is slachtoffer, want product van een jetset die opvoeding uitbesteedt, en door uit te blinken in afwezigheid geen idee heeft van hoe veilige hechting er precies zou moeten of kunnen uitzien. Tegelijk is hij uiteraard dader, het verlengstuk van een ongelimiteerd kapitalisme dat de begrippen goed en kwaad niet kent, kortom een wezen waar niets menselijks van te verwachten valt.

Met de glimlach portretteert Baker hoe Anora en Ivan, elk aan het andere uiteinde van het maatschappelijke spectrum, ten val komen. En aan het slot? Er blijkt niets veranderd, wat de dramatische teneur extra onderstreept. Mooi is dat de regie dit allemaal vanuit een quasi lichtvoetige, soms gênant hilarische en toch authentiek aangrijpende toon laat zien en voelen. Misschien geen verdiende Oscarwinnaar – ‘Anora’ als speciale hybride die nou ook weer niet overrompelt – doch een eigenzinnige en absoluut kijkenswaardige film.

3,25*