Le Successeur (2023)

Vanaf 4 april 2024 in de bioscoop (September Film Distribution)

Onderhoudend. Aardige plotwending op het eind.

De film begint veelbelovend en bouwt ook op naar op z’n minst een spannende thriller, maar weet geen bevredigende climax te bereiken. Wanneer de hoofdpersoon het meisje vindt neemt hij onbegrijpelijke beslissingen (waarom zou hij niet de politie bellen als hij toch al een hekel aan z’n vader had en als hij zijn eigen imago wilde beschermen wat was zijn plan met het meisje dan?), wordt het plot ook ongeloofwaardig (waarom mengt hij zijn medicijnen door het eten voor het meisje dat evengoed niet in slaap is gevallen en hoe kunnen zijn hartproblemen juist nu opeens weg zijn?) en gedraagt hij zich als een kluns waardoor het bijna een klucht wordt. Dan volgt er een ontknoping die wellicht ontleend is aan de Griekse tragedie, met name Oedipus, maar zonder het tragische effect omdat hij niet zijn eigen vader blijkt te hebben vermoord maar de dochter van een vriend van zijn vader met wie hij sowieso niets te maken wil hebben. Wel zal die vriend een ‘oedipaal’ moment beleven als hij ontdekt dat zijn vriend de moordenaar van zijn dochter blijkt te zijn, want in plaats van dat de hoofdpersoon het geheim van zijn vader overneemt (‘erft’) wijst hij de vriend van zijn vader naar de waarheid (en ook hijzelf zal ongetwijfeld vragen krijgen van de politie maar dat vervolg zit dan weer niet in de film). Al met al is het een onderhoudende film maar de plot rammelt en de film heeft uiteindelijk niet de kracht die het belooft en waar je op hoopt.

Begint goed. Na de ontdekking ontwikkelt het zich eerder richting zwarte komedie dan richting drama.

Die camera in die auto die een rondje draaide terwijl het licht werd was wel leuk gedaan.

Al met al een film die niet goed weet wat het wil zijn.

Zonderlinge mix van genres (IMDB noemt het zowaar een thriller) over een succesvolle modeontwerper [Marc-André Grondin] die in een drukke periode van zijn carrière met tegenzin terugkeert naar Canada na de dood van zijn vader, die hij jarenlang niet heeft gezien. Hij wil de zaken dan ook zo snel mogelijk afhandelen, maar het lot lijkt hem daar te willen houden. En dan doet hij een schokkende ontdekking. Legrand besteedt buitengewoon veel tijd aan de paniekaanvallen van de hoofdpersoon en haalt daarmee iedere schijn van vaart uit dit magere verhaal dat bol staat van de ironie. Een ideaal scenario voor Alfred Hitchcock Presents, want Hitchcock had dit gemakkelijk binnen 25 minuten afgehandeld.

Inderdaad, ik vond het ook vooral een zwarte komedie. Vooral tijdens de uitvaart moest ik gniffelen, maar ik betwijfel of dat de bedoeling was ...