Touch (2024)

'Touch' Director Baltasar Kormákur on Novelists, Divorce, His Son - variety.com

Prachtige film over de IJslandse kok Kristofer en de zoektocht naar de Japanse Miko, een verloren geliefde.

Mooi, rustig en integer neergezet. De velen flash-backs waren niet storend, het was mede door de kleur van het licht heel duidelijk.

Een aanrader!

Heerlijke film die ondanks het "voortkabbelende karakter" geen moment verveelt in de 2 uur speelduur.

Ik gok dat zo'n 60% v/d film zich afspeelt in het verleden, waarbij de verhaallijn bestaat uit de ontwikkelende relatie tussen ex-student en leerlingkok Kristófer (in een Japans restaurant) en de plagerig verleidelijke Psychologie studente Miko (dochter van de baas). De chemie tussen de jonge hoofdrolspelers deed me blozen en terugverlangen naar mijn eigen jonge jaren

De overige 40% is gereserveerd voor de zoektocht in de recente Corona-periode in Japan naar Miko, die o-zo plotseling verdween in dat inmiddels verre verleden.

Mooie film van de ijslandse regisseur Baltasar Kormákur, maar helaas laat het script het op cruciale momenten een beetje afweten, waardoor de benodigde emotionele impact uitblijft. Niettemin zeer genietbaar, met vooral een heel fraai middenstuk. Het trage begin en manipulatieve einde zijn dan helaas wat minder.

De Ijslandse regisseur Baltasar Kormákur maakt zowel films in zijn thuisland als films in Hollywood. Terwijl hij zich in Hollywood veelal in het actiegenre begeeft, zijn de producties uit eigen land weliswaar spannend maar ook rustiger en vooral intiemer. In Touch zoekt Kormákur het niet in actieve spanning maar in de spanning die verband houdt met intermenselijke relaties. Hij doet dat op een rustige toon en met veel sensibiliteit.

Touch is de verfilming van een Ijslandse roman van de schrijver met de prachtige naam Ólafur Jóhann Ólafsson. Een schrijver waar ik nog nooit van had gehoord, maar wiens roman uit 2022 in Ijsland een enorm succes was. De schrijver die veel in Japan heeft vertoefd draagt ook bij aan het scenario en aan de authenticiteit van de getoonde Japanse zeden. Prima scenario overigens. Touch is een intrigerende film. De film beschrijft twee verhaallijnen met dezelfde personages maar steeds in twee verschillende periodes. Het verhaal pendelt heen en weer tussen het personage Kristofer in de jaren 60 in Londen en het personage Kristofer op reis naar en door Japan in het heden.

Touch vertelt een prachtige, ontroerende maar ook gecompliceerde liefdesgeschiedenis die balanceert tussen westerse en Japanse normen. Behalve voor de liefde is er zijdelingse ruimte voor andere zaken. De film raakt gaandeweg aan wat universele thema’s als corona, familiale conflicten, ziekte en verlangen naar het verleden. Ook geeft de film een prettig tijdsbeeld van het vrije levensgevoel in het Londen van de jaren 60. Touch hanteert daarbij met name in het begin een luchtige toon. Erg plezierig.

De film wordt gedragen door boeiende personages. Vooral het personage van de jonge Kristofer die erg sterk door de zoon van de regisseur wordt gespeeld, wekt sympathie op. De jongeman neemt heel spontaan een sullig baantje aan in een Japans restaurant en raakt verliefd op de dochter van de eigenaar. Zijn liefde betoont hij terughoudend maar met doorzettingsvermogen. De scènes met zijn Japanse liefde (gespeeld door de Japanse Kôki) zijn erg mooi. Teergevoelig, levenslustig, grappig en ontroerend. De scènes waarin de oudere Kristofer (Egill Ólafsson) figureert zijn trouwens eveneens prachtig.

Touch neemt de kijker mee op een reis door de tijd en over de wereld. Een zoektocht naar geluk en naar dingen die er toe doen. Een zoektocht die gevoelens oproept die niet direct zichtbaar zijn maar die veelal onder de oppervlakte bivakkeren. Prettig diepzinnig, ontroerend en niet kitscherig. Mooie film.

Een mooi verhaal. Het is niet heel overtuigend qua uitvoering, te lang te weinig vlees op de botten en beetje naïeve stijl maar de afronding maakt veel goed. Beetje als "Past Lives".

Redelijke film over een man met beginnende alzheimer die een reis maakt om een vrouw uit zijn verleden op te zoeken. Een liefdesverhaal dat zich afspeelt in heden en verleden. Ondanks het trage tempo zit de film behoorlijk vol (veel landen en culturen komen voorbij). Soms wel wat langdradig en de chemie ontbrak tussen de twee geliefden.

O, wat heb ik genoten van deze geweldige film over de Japanse cultuur vanuit het standpunt van een Ijslander. Mooi verweven in een romantisch sausje waarbij je geregeld heen en weer wordt geslingerd in flashbacks. Zowel het heden als het verleden is interessant om te volgen.

De mooie liefde tussen Kristofer en de adembenemende Miko is fijn om te volgen. Het plot wordt in mysterie gehuld al is de link met de hibakusha snel gelegd, mede door het bezoek aan Hiroshima en het vredesmonument aldaar.

Erg sereen portret met een aantal leuke scènes zoals met die oude man op café of met de latere oudere Miko. Touch focust zich op ee interculturele liefdesgeschiedenis doorheen verschillende periodes. Knap gefilmd, fijn verhaal en goed gebracht. Super!

Als idee niet onaardig, en de uitwerking van de flashbacks is ook wel ok. Maar de tegenwoordige tijd ligt me wat minder goed, en misschien ligt dat aan de mimiek en kop van Ólaffson - die overigens in niets op zijn jongere versie lijkt. Wat me ook niet ligt is dat hij na al die tijd nu pas naar zijn verloren liefde op zoek gaat, waarom niet eerder? Of heb ik daar iets gemist? En andersom net zo goed, waarom is zij niet op zoek gegaan naar hem, waarom heeft ze niks laten horen?

Visueel is de flashback ook wel ok, en ook in dat opzicht bevalt de tegenwoordige tijd me minder. Narratief en emotioneel vind ik het toch wat te weinig authentiek overkomen - te gezocht, en met een te makkelijk spel op de emotie.