Resurrection (2022)

Resurrection Review: Rebecca Hall Leads a Deeply Twisted Psychodrama | IndieWire

Rebecca Hall en Tim Roth in een 4* psychologische thriller? Kom maar op!

Hoop dat we deze hier (snel) kunnen gaan zien

Vorig jaar heeft ze al laten zien dat ze een behoorlijk imponerende regisseuse is met ‘Passing’ maar hier laat ze zien dat ze ook niet te onderschatten is vóór de camera; wat een weergaloze rol levert Hall hier af als paranoïde moeder die geen grenzen kent om haar dochter te beschermen. Het is een genre-film dus zal waarschijnlijk wel vergeten worden tegen het einde van het jaar maar ze mag hier wel een paar nominaties voor vangen.

Was me dit een vreemde kijkervaring. Het hoofdpersonage lijkt wel behekst te zijn en gedraagt zich uiterst vreemd. Haar gedrag wordt nog onverklaarbaarder naarmate de film vordert, waarbij de kijker deelgenoot wordt van de miserie. Een arthouse productie die de toeschouwer met verstomming slaat. Leuk!

Pfff. Dat was geen makkelijk zit. Hall levert (zoals valt te verwachten) zeer indrukwekkend spel, en ook Roth geeft een zeer intense performance. Hall geeft op een gegeven moment een 8 minuten durende monoloog, terwijl de camera strak op haar gericht blijft, wat een klasbak. Semans voert de onrust gestaag op, en maakt het de kijker echt ongemakkelijk. Niet door pure spanning, gore of jump scares. Maar je het gevoel te geven dat je in een nachtmerrie zit waarvan je weet dat hij gaat ontsporen, maar waarvan je niet wakker kunt worden. Het enge hier is de macht die een mens over iemand anders kan hebben, en wat voor gruwelijke situatie dat op kan leveren wanneer iemand die daar op kickt ook nog eens godvergeten geschift is.

De laatste akte werkte voor mij net niet helemaal, en houdt Resurrection net aan van 4* af. Kijkwaarschuwing (met spoiler): niet kijken met zwangere vrouwen of recente moeders.

Pretty messed up.

3,7*

Mooie rollen van Rebecca en Tim. Diepgaand psychologisch drama, boeiend tot het einde

Mooie film met een prachtig diepgaand verhaal, je moet er wel een beetje de aandacht bij houden anders is de denk- en handelswijze van Margaret niet goed te volgen.
Een man die de baby 22 jaar lang in zijn buik bewaard om deze weer met de moeder te herenigen?

Een ruime 7.

Goeie film waarin een vrouw van slag raakt als ze een man tegenkomt uit haar verleden. Een trage film die best wat korter had kunnen zijn en waarbij de man iets te veel een mysterie blijft. De spanning wordt wel op een goeie manier langzaam opgebouwd en Rebecca Hall maakt opnieuw indruk met een intense rol.

Een film over manipulatie en hoe die zo verstrekkende gevolgen kan hebben dat de
gemanipuleerde alles voor waarheid aanneemt.
Sterke rollen van beide hoofdrolspelers.

Best opmerkelijke en vrij bizarre en mysterieuze psychologische film, die me best aardig aan het scherm gekluisterd hield. Het is dan ook een film om er je aandacht bij te houden en allesbehalve een luchtige hap. En film heeft dan nog is een subliem einde ook. Voor de twee hoofdrolspelers Rebecca Hall als Margaret en Tim Roth als David, een dikke pluim🪶

Niet slecht, niet top.

Eens oké om gezien te hebben maar is voor mij niet een film die me zal bij blijven.

Wat een vervelende film, ik dacht wanneer word het nu boeiend, nooit dus. Het acteren was zeker zeer goed maar het verhaal kon mij niet bekoren, voor de liefhebbers maar niet voor mij....

Ik hou wel van dit soort psychologische thrillers waarin de hoofdpersoon een geheimzinnig verleden heeft waarover je meer te weten wil komen, en het achtergrondverhaal valt, hoe bizar ook, niet tegen. Helaas nemen de metaforen op een gegeven moment de overhand. Roth is ongelofelijk griezelig, maar iedere keer dat hij over de "baby" in zijn buik begon te praten vond ik het komischer worden. Ik had liever een wat simpel verhaal zoals in The Gift gezien.

Goed geacteerde mysteriethriller met wat bodyhorror naar het einde toe, maar als je Rebecca Hall weet te strikken voor de hoofdrol komt het met acteerwerk natuurlijk altijd wel goed. Ze slaagt erin een redelijk complex personage succesvol in te kleuren, ondanks dat regisseur Andrew Semans haar met de relatief kleurloze regie niet al te best ondersteunt. Zeker de mysterieuze elementen blijven nogal oppervlakkig en op cinematografisch vlak valt er binnen Resurrection weinig te ontdekken, maar de sterk neergezette personages houden het allemaal nog wel boeiend. De uiteindelijke slotfase laat ruimte voor interpretatie en is creatief, maar kan de film niet redden van een onvoldoende.

Een psychologische thriller met veel obscure symboliek rondom geboorte, onderworpenheid en paranoia. Die symbolische touch komt niet meteen in het begin van de film naar voren. Dan lijkt het hoofdpersonage met beide benen stevig op de grond te staan. Rebecca Hall speelt Margaret. Ze is iemand met een verantwoordelijke functie bij een farmaceutisch bedrijf gezeten in een mooi kantoor in een modern gebouw dat uit glas en staal is opgetrokken. Ze woont in een smaakvol ingerichte woning met een bijna volwassen dochter. Margaret straalt uit een onwankelbare en eigenzinnige vrouw te zijn die in de realiteit leeft en niets heeft met alles wat dat niet is.
Als antagonist Dave opduikt blijkt de vernislaag niet zo stevig als die lijkt. Typische rol van Tim Roth die zijn personage van een flegmatische lading voorziet die een onbehaaglijk gevoel teweeg brengt. Margaret is erg onder de indruk van de bizarre dingen die hij uitkraamt. Ik was dat minder. Hoewel zijn verschijning onbehagen veroorzaakt is de stof waarmee hij Margaret geestelijk gijzelt van zo’n absurde hoedanigheid dat ik er niet in mee kon gaan. Het is dermate buitenproportioneel dat ik even vermoedde dat de film een radslag had gemaakt en doorging als komedie. Nee. Toch niet. Verder valt er dan ook niets meer te lachen.
En ik weet ook wel dat de letterlijke beeldspraak meestentijds vooral symbolisch is bedoeld, maar het greep me gewoon steeds minder. Hoe langer de film duurt, hoe minder de realiteit wordt opgezocht. Niet per se in beeld, maar wel in de sfeer en in de hoofden van de personages. De film raakt op die manier aan schuldgevoelens, diepliggende pijnen en onverwerkte trauma’s. Het is symbolisch. Het is subtiel. Het is bruut. Het deed me weinig. Veel duidelijkheid verschaft regisseur en schrijver Andrew Semans overigens niet. Zijn metaforen zijn bedoeld als voer voor speculatie. De tipjes van de sluier worden amper opgelicht. Semans laat gewoon alles open. Hij verklaart niets, maar suggereert hoogstens iets. Meestal stoort een dergelijke werkwijze mij niet. Deze film kreeg het voor elkaar. De lust om op onderzoek uit te gaan was bij mij volkomen afwezig.
Resurrection is overigens in objectieve zin geen verkeerde film. Het verhaal is boeiend genoeg en het acteerwerk van Rebecca Hall is simpelweg geweldig. Het is boeiend om iemand gebukt te zien gaan onder een zware mentale belasting aangewakkerd door een kleine trigger. Margaret verlaat in de loop het realistische pad en wordt een werktuig van de antagonist. De weg die ze daarbij volgt is geplaveid met veel vacuüms en die bevielen me niet erg. Resurrection is een film voor de moedige en onverzettelijke kijker die de leemtes met graagte wil invullen.

Ik snap wel dat het geen hoge ogen gooit. Bijster origineel is het allemaal niet. Maar toch...
Film bevat genoeg scherpe randjes in het script om interessant te blijven. Sfeervol gefilmd. Geweldig acteerwerk van zowel Hall als Roth. Zinderend einde ook, ik vond die laatste acte juist iets toevoegen en het des te gruwelijker te maken. En geheel terecht, leek mij een heel passend einde. Ja dit wist me wel in te pakken, meer dan ik op sommige momenten had verwacht. Film wist me op meerdere momenten kippenvel te bezorgen en te intrigeren, voornamelijk door de dialogen. En die geweldige monoloog van Hall is écht top zeg, wow.

Wel een lastige film om aan te raden aan anderen. Voor de mensen die van een slowburner houden met een focus op drama, maar ook wel wat heftigheid kunnen hebben? Eigenlijk vooral voor de mensen die nét wat anders willen en beetje (maar ook niet teveel) buiten de lijntjes willen kleuren.
Eigenlijk net als John Milton een 3.7*, maar vanwege die prachtige poster gewoon even naar boven afgerond.