È Stata la Mano di Dio (2021)

Prachtige cinematografie, enscenering, beeldcomposities (Fellini is soms erg dichtbij) en gevoeligheid vleien zich heel mooi in elkaar in dit Italiaans pareltje in zijn genre.

Sorrentino overloopt zijn jeugd en brengt die passages die bij hem bijbleven, op hem indruk maakten en hem orienteerden : de klassiek ervaringen die zowat iedereen meemaakt, naast de markante bijzonderheden en drama's.

Steeds gevoelig, opmerkzaam en raak zoals hoe een blij bericht of een grappige opmerking, zelfs het diepste verdriet even kan onderbreken. We zijn mensen...

Goede titel. Het was de hand van god die Maradonna toeliet te scoren en wellicht dezelfde hand die Sorrentino's jeugd bepaalde.

Lichtelijk tegenvallend toch. Ik mis de extravagantie en het grote theatrale gebaar. De film is me daarom te tam, met name de tweede helft van de film. Ik mis hoe ik me in zijn vorige films (The Great Beauty, Youth) of in The Young Pope kon verwonderen over het mystieke en onverklaarbare. Deze film speelt zich op het psychologische vlak af, waar eerdergenoemde werken zich op het spirituele niveau bevonden.

Wat ongetwijfeld niet meehelpt, is dat ik vanwege de lockdown de film noodgedwongen thuis via Netflix heb moeten zien, in plaats van op het grote scherm.

Wederom een rijk gevulde film van Paolo Sorrentino waarin het goede Italiaanse leven, Napels en de familiebanden worden geëerd. Aan de meeste personages zit wel een steekje los. Die exhibitionistische tante van Fabio (Sorrentino zal gedacht hebben: als we dan een sexy tante opvoeren zal ik eens wat laten zien) belandt uiteindelijk zelfs in het gekkenhuis. Er komt een seksscène in voor die huiveringwekkend is. Het is teveel om op te noemen, zeker omdat het verhaal soms alle kanten op stuitert. Om Gerard Reve te citeren: er komt weer geen normaal mens in voor. Maar wat een kijkgenot!

Tante Patrizia.

Ik heb geen idee hoe Paolo Sorrentino's ervaringen met zijn eigen tante Patrizia waren (als dat gedeelte ook maar een beetje autobiografisch is), maar in deze film helpt het alleszins om vanaf het begin een rare, ongedwongen, ietwat dromerige en zomerse sfeer op te roepen. Het eerste half uur is ook veruit het sterkste van de hele film. Een resem typetjes die samen komen en wat rond kwetteren, zonder irritant te zijn, met de stad Napels als achtergrond: het heeft wel wat. De film zou nadien zwaarder van toon worden, maar het is dat frivole waar ik het meest van heb kunnen genieten.

Zodra de film een dramatische bocht neemt komt het ietsje minder tot z'n recht. Hoewel goed geacteerd, kon Fabio's zoektocht mij niet altijd even goed vasthouden. Ik had, na Youth, visueel ook ietsje meer verwacht van Sorrentino, zeker met die mooie stad Napels als setting. Meer dan dat het filmisch er echt bovenuit steekt, is het de sfeer - eerst licht en zomers, dan zwaar en zoekend - die de film rechthoudt.

3

Dit is relatief wat meer gewoontjes in visueel opzicht dan ik van Sorrentino gewend ben. Gelukkig is dit ook wel een film die meer dan alleen maar visuele pracht te bieden heeft, ook al opent de film zich pas na het tragische dodelijke ongeluk van Fabietto zijn ouders, hoe lullig dat misschien is om te zeggen over een autobiografische film. Daarvoor had ik moeite om de personages echt leuk te vinden, met name Fabietto zelf, die tot dan vooral een beetje een starende griezel is. Gelukkig komen ze geleidelijk aan meer en meer tot leven.

Met Maradona wordt overigens niet zo enorm veel gedaan. Die hele achtergrond voelde een beetje halfbakken. Vond die scènes buiten het stadion en in het ziekenhuis er ook wel wat fake uitzien. Blijkbaar was het niet mogelijk een hoop figuranten op te laten draven. Napels wordt verder wel op een mooie en niet overdreven romantische manier in beeld gebracht. Van de cast vond ik vooral Scotti en Servillo leuk. 3.5*.

W-A-T E-E-N G-E-W-E-L-D-I-G O-P-E-N-I-N-G-S-S-H-O-T!
Grandioze opening met een camera die naar de skyline van Napels raast, een auto oppikt en dan ietsje naar boven zwenkt om de opkomende zon mee te pikken. Het uitvoeren is een hele heksentoer, het bedenken zo mogelijk nog straffer.

Het is met dit soort spectaculaire scènes dat Sorrentino mij verbluft. Gelukkig is er meer dan dat. Fellini is natuurlijk nooit ver weg (is dit zijn 'I Vitelloni'?), die komt zelfs letterlijk aan bod in de film. Vooral in die familiescène op de boot. Ondanks dat daar een prachtig stukje naakt vooraan op het dek ligt, zijn het toch vooral die goed in het vlees zittende oma's en tantes in badpak die de show stelen. Wat een waanzinnige, groteske, prachtige beelden.

De warmte spat van het scherm, maar het blijven natuurlijk Italianen, zo heeft de vader uiteráárd een minnares wat voor heel wat stennis zorgt. Het blijft onduidelijk of de CO-vergiftiging een ongeluk is of het laatste grapje van de 'mama'. Weg onbezorgde vrolijkheid, en uiteraard wordt het allemaal veel minder uitbundig vanaf hier, inclusief weelderige tante die wegkwijnt in het zothuis. Maar uiteindelijk komt het toch goed.

Want deze film is niets minder dan Sorrentino's openlijke ode aan het medium film zelf. Aan grootse, compromisloze cinema. Het is dan ook een rolprent die nog eens openlijk naar het grote, grotere, grootste scherm lonkt, maar die desondaks op mijn kleine kastje zijn effect niet gemist heeft. Gaat dat zien!

Ik heb wat ambivalente gevoelens overgehouden aan deze autobiografische film van Sorrentino waarin hij zijn eigen puberteit de revue laat passeren. Het eerste deel tot aan de dramatische knik is erg mooi, want rijkelijk gevuld met kleurrijke personages. Het drama halverwege heeft echter een grote weerslag op het vervolg. De stemming raakt bedrukt en dat komt de film niet meer te boven. Allicht begrijpelijk, maar toch jammer volgens mij.

Stom, ik keek deze film in de bios, zag aan het begin een Netflix-logo en dacht toen al: deze had ik waarschijnlijk ook thuis kunnen kijken, maar het was even langs mij heen gegaan dat de film op Netflix zou vershcijnen.

Enfin, een film die langzaamaan steeds minder wordt. De film begint mooi, met sfeerbeelden uit het Napels van de jaren 80 en wat een grote wereldster kan doen met een arme stad, haar inwoners en hun zelfvertrouwen. Maar voorbij de helft komt er veel meer drama bij en dat deel interesseert mij minder, hoewel het soms wel erg frivole met allerlei rare personages mij ook niet altijd trok. Ook visueel brengt Sorrentino te weinig. 3,0*.

Een wat aparte film van Sorrentino. Cinematografie wordt wat opzij geduwd door het verhaal om zijn autobiografisch leven meer naar voor te schuiven. Visueel blijft het wel mooi, maar het is wat minder dan we van de regisseur gewoon zijn. De titel lijkt te verwijzen naar Maradona, ik heb totaal niets met voetbal, dus de impact van een grote voetbalster mis ik wellicht wat. Het leven van Sorrentino kent kleurrijke figuren in het levendige Napels. Dat zorgt voor een mooie film, maar gaandeweg wordt het nogal zwaarmoedig. Liefhebbers van de regisseur zullen hier best wel van genieten, maar voor mij is het zeker niet zijn beste film.

The Hand of God, de hand die een doelpunt maakte op een WK voetbal, was natuurlijk van Maradona. Deze legende is onlosmakelijk vebonden met de stad waar deze film zicht afspeelt: Napels. Het beeld van de stad en zijn inwoners wordt erg sterk geïntroduceerd. In de familie en kennissenkring van de hoofdpersoon wemelt het van de kleurrijke mensen en dat zorgt ervoor dat er altijd wel wat te beleven valt. Toch lijkt de film daar ook in te blijven hangen. Op een gegeven moment begon ik me af te vragen hoe lang ik nog moest en dat is meestal een slecht teken. Ik bleef een afstandelijke kijker, hoe het dramatisch het ook werd. Familie, drama, liefde en sex; alles komt voorbij, maar echt meegevoerd worden in de droomwereld van Fabioetto zat er voor mij niet in.

Ik heb nogal een haat/ liefde verhouding met regisseur Paolo Sorrentino. Ik vond zijn HBO-series The Young Pope en The New Pope bijvoorbeeld te gek, maar met een film als La Grande Bellezza kon ik dan weer niets. Deze Netflix-original, naar verluidt losjes gebaseerd op Sorrentino's jeugd, zit er een beetje tussenin. Het is allemaal prachtig in beeld gebracht en er zijn veel mooie scenes, maar tegelijkertijd is de film hopeloos pretentieus en vooral stereotiep. De karikaturale personages moeten dus weer eens hun monologen ondersteunen met wilde armgebaren en er zijn veel flauwe grappen en grollen, natuurlijk bij voorkeur aan tafel tijdens familiebijeenkomsten. In de tweede helft, wanneer de toon wat serieuzer en meer melancholiek wordt, is de film beter te genieten, maar uiteindelijk blijft het geheel wat mij betreft een beetje steken in goede bedoelingen.

Dit kan niet genoeg benadrukt worden dus bij deze ... Wat een timing om die auto net op dat moment in beeld te brengen met wat verder dan die rijzende zon.

Over de rest ben ik minder enthousiast. Het eerste deel is nog best Ok met de de inleiding van de familie waardoor het gaat richting heerlijk bizar familie kroniek en een streepje mystiek (de ontmoeting van tante Patrizia met de kleine monnik is zo mooi en adembenemend uitgevoerd) maar eens de tragiek eraan komt wordt het wel zeer auto biografisch met de jonge Sorrentino op zoek naar een doel. Film natuurlijk maar neigt te veel naar narcisme (de ontmoeting met de Italiaanse cineast Antonio Capuano bv of de nevenlijn van Maradonna) en er wordt wel wat schematisch melo drama ingevoerd voorafgaand. Een film voor een zwoele zomeravond maar ik zou toch de BBQ van de buurvrouw niet afslaan mocht dit het alternatief zijn.

Beviel me de tweede keer toch een stuk beter dan de eerste keer. Waarschijnlijk omdat de kennis van wat gaat komen bepaalde details net wat meer gewicht geeft. Waar ik voorheen een film zag met wat lukraak achter elkaar afspelende gebeurtenissen, zag ik ditmaal twee verschillende helften, helder afgebakend door de dood van Fabietto's ouders. Ietwat spijtig alleen dat Sorrentino het contrast enigszins vermijdt. Zo is het gegeven dat Fabietto's zus nooit in beeld komt omdat ze altijd in de badkamer is een geestige running gag in de eerste helft, maar daar kun je door de sombere toon in de tweede echt niet meer mee aankomen. Het zou een stuk meer emotionele impact hebben gehad wanneer zij voor het eerst de badkamer zou verlaten wanneer haar ouders dood blijken te zijn of desnoods wanneer zij en Fabietto samen Once Upon a Time in America gaan bekijken.

Nu alweer van Netflix af?? wat een onzin.

Maradona als regisseur van zijn eigen lot. Paolo Sorrentino is voor mij een beetje hit-or-miss met zijn bombastische metaforen en seksistische elementen. Maar het autobiografische 'The Hand of God' (2021) is toch weer erg fraai in beeld gebracht. Eigenlijk al vanaf die oogverblindend mooie openingsscène langs een Napels dat zich opmaakt voor de mogelijke komst van de Argentijnse sterspeler. Een zinderende collectieve hoop voor bijgelovige Napolitanen dat er iets gaat veranderen in de banaliteit van alledag. Het werkt ook goed hoe Sorrentino zulke collectieve euforie steeds afzet tegen individuele trauma's en onbevredigende verlangens. Soms hebben we dromenbrengers als Paolo Sorrentini, Federico Fellini en Antonio Capuano nodig om onze eigen pijn te zalven.