Il Buco (2021)

Special Jury Price Venezia 2021, maakt nieuwsgierig.

dit verheldert wel wat:

Review: Il buco - Cineuropa

Vanaf 9 juni 2022 in de bioscoop (Imagine Entertainment)

Dit is een van de saaiste en onzinnigste films die ik ooit gezien heb. Het is naar eigen zeggen losjes gebaseerd op de afdaling in een grot in zuidelijk Italië door speleologen uit Noord-Italië in 1961 maar er is geen enkele spanning of dramatisering van het avontuur. Sterker, er is niet eens dialoog maar slechts beelden van een lampje in een grot en de koeien in de wei om de grot heen. En een lokale man die rare geluiden maakt en sterft. Ik heb niets in de film gezien dat zelfs maar in de buurt komt van wat de interesse zou kunnen opwekken.

De mate waarin deze film boeit hangt sterk af van de potentie en durf van de kijker om af te dalen in de diepe krochten van zijn eigen associatievermogen en verbeeldingskracht. Of hij daarbij, tastend in het duister, echt de volledige 687 meter weet te gaan of al vroegtijdig op een doodlopend pad eindigt, maakt een belangrijk verschil in diens waardering.

Ik weet dat het postmodernisme leert dat met de dood van God ook de auteur is gestorven waarmee de lezer is geboren (Barthes), maar ik ga niet het werk doen van een regisseur die geen inspiratie had: zoals Graaf Machine terecht aangeeft is niet alleen de film als zodanig maar ook zijn de associaties die de regisseur suggereert volstrekt belachelijk. Er zit gewoon niets in deze inspiratieloze film.

Filmkijken is een relatie aangaan: het moet van twee kanten komen. Betekenisgeving is wat mij betreft altijd een samenspel van film en kijker, Filosoof; niet slechts het een of het ander. Dat jij geen interpretatiewerk wilt doen is jouw keuze, en dat is natuurlijk je recht als kijker, maar dat staat uiteraard volledig los van de film.

Dat er niks in deze film zou zitten of dat de regisseur geen inspiratie zou hebben; dat zijn, zoals je zelf natuurlijk ook wel weet, volstrekt subjectieve stellingen zonder enige vorm van onderbouwing die op geen enkele manier te bewijzen, noch te weerleggen zijn en als zodanig dus weinig waarde hebben. Het bewijs hiervoor is dat ik namelijk evengoed exact het tegenovergestelde kan beweren: deze film zit vol briljante thematische inhoud en de filmmaker was enorm geïnspireerd voor het maken van dit meesterwerk.

Ik vond het gewoon een heel mooie film: visueel schitterend en misschien wel geniaal…

vol kleine details waar je snel overheen kijkt als je niet oplet

het is wel een echte ‘filmhuisfilm’ en zeker geen standaard meuk

je moet alleen geen plot of dialoog verwachten (die is er niet of nauwelijks), maar je laten onderdompelen in de beelden, het ritme en de sfeer (in de bioscoop)

mooi!

Bij vlagen visueel wonderschoon, qua metaforische betekenis is het toch redelijk makkelijk in te vullen, lichtelijk banaal zelfs. Met deze metafoor zijn er velen, maar met zo'n verbeelding in grotten (én een toren) niet. Het kan wel heel slaapverwekkend zijn als je niet top wakker bent en weet dat je naar een grotendeels stille donkere film gaat.

gewoon prachtig

In 1961 ontdekken plaatselijke herders [Antonio en Nicola Lanza] een gat in het Pollinoplateau in Calabria. Een groep jonge speleologen besluit het gat volledig in kaart te brengen. Het eerste half uur bestaat uitsluitend uit levende ansichtkaarten waarin niets gebeurt wat ook maar van enig belang is. De rest van de film bestaat afwisselend uit shots waarin de speleologen steeds dieper in het gat kruipen. Oftewel: vrijwel volledige duisternis waarin voor de leek helemaal niets interessants valt te zien. Dat wordt afgewisseld met beelden van de stervende herder die op zijn bed ligt. Nul verhaal, nul dialoog (afgezien van wat Italiaanse kreten die waarschijnlijk bewust niet waren ondertiteld), nul redenen om hieraan te beginnen. Alhoewel: het zou weleens een wondermiddel tegen slapeloosheid kunnen zijn.

Niet door te komen. Na 15 minuten konden die ‘mooie beelden ‘ me gestolen worden.

Gaat niemand dan nadenken waarom je aan het begin die scène met de toren kreeg, gecombineerd met de grotverkenning en de stervende man? Dat zijn toch de beelden waarmee de regisseur een verhaal vertelt, woordeloos; beeldtaal.

Die toren, de Pirellitoren, staat voor het moderne noorden van Italië, de nieuwe tijd, vooruitgang, de hoogte in. The sky is the limit

Het zuiden van Italië leeft nog in een andere, veel vroegere tijd. Er wordt in de diepte gezocht, de geschiedenis in, de tijd terug.

Maar die tijd is voorbij. De moderne ontwikkelde noordelijken bereiken het einde, de diepte. En dan sterft het verleden.

Zoiets?

Vind het vooral plat. Niet in de hoogte, niet in de diepte, maar oppervlakkig.

Whatever! Zolang men maar wil/durft aanvaarden dat een film als dit meer behelst dan enkel de droge beelden, en die verkenning de diepte in (gheghe) durft aan te gaan. Anders blijft inderdaad enkel een slaapverwekkende bedoening over. Het kan zoveel meer zijn, en aldus is dit ook zeker bedoeld. Dat niet kúnnen zien, behalve willen of durven, zegt iets over de persoon en voor hem/haar geschikte films, niet de film an sich. Zo presenteert men hun mening vaak wel, alsof het niks ís. Tja, dat doen meningen; het is subjectief vormen van een individuele waarheid, met ieders eigen reikwijdte. Elk z'n vrijheid (en beperkingen) daarin natuurlijk, ik vind het vaak jammer als er toch duidelijk meer te ontdekken valt, ik gun anderen dat dan ook. Kun je het alsnog een meukfilm vinden, lol, maar dan meer op volledig omvatte intrinsieke waarde.

Naja laat maar, eeuwige discussie dit, incl wat de maker nou wel of niet bedoelde te zeggen (moet ik altijd aan Béla Tarr denken die na Satantango zei "sometimes mud is just mud"). Zullen vast hele boeken, essays en forumtopic over vol geschreven zijn.

Er zijn verschillende manieren van kijken; resulterend in uiteenlopende levensbeschouwingen en daardoor andere wereldbeelden.

1. Kijken om te begrijpen, doorgronden, controleren, analyseren, en te domineren. Hierin staat het zoeken naar betekenis en functie centraal. De beschouwer plaatst de wereld op een afstand van zichzelf en stelt zichzelf op in het middelpunt, bekijkt alles uit zijn eigen centrale perspectief, heeft vooral een functionele relatie tot zijn omgeving.

2. Kijken om het kijken, om te verwonderen en te bewonderen, om zintuiglijk te genieten van het mooie, mysterieuze en ongrijpbare, kijken om op te gaan in iets groters. Het onderscheid tussen kijker en wereld vervaagt. Wat is mag er zijn voor zichzelf.

Je zoekt het wezen, analyseert de samenstelling van, en gebruikt de modder als betekenisvolle grondstof - of je laat de modder modder zijn.

Hoe kijkt de film, en hoe kijk jij als kijker naar de (filmische) wereld?

Ik kijk gewoon naar een film, en als ik die klote vind dan krijgt hij 1 ster, en als ik er intens van genoten heb dan krijgt hij 5 sterren.

2, 3 of 4 sterren geef ik als het er iets tussenin zit.

Daar doe ik verder niet moeilijk over.

Beiden gaan ook prima samen en helemaal fijn als een film beide insteek evenredig bedient.

wat een vermoeiende reacties weer hier. Film is gelijk aan dramatisering, spanning, script, narratief? Bijzaak/methoden, geen doelen op zich.

Misschien wat duidelijker zijn. Zomaar wat termen dumpen helpt ook niet echt.

Veel concreter en gangbaarder kan het niet, vind ervan wat je wilt. Het zijn niet eens(vak)'termen' bij uitstek van toepassing in cinema.

Concreter kan wel. Kan zeker wel. Het is onwil als je kritiek op anderen wilt geven door alleen wat termen te spuien.

Ja, ik voel me aangesproken omdat ik enkele opmerkingen over deze film gemaakt heb. Maar ik schrijf wel iets meer dan alleen: 'pfff saai, ansichtkaart, namaakemotie, provocatie'.

Daar kun jij vervolgens namelijk ook niets mee.

jou, de filosoof, mrklm. Niet tegen iemand van jullie in het bijzonder.

Verwar het innemen van een stelling over wat er (in mijn ogen) het meest toe doet in cinema (namelijk de kunst van het maken van beelden [+geluiden] in de interactie van kunstenaar(s) en publiek; de absolute basis dus) niet met het 'spuien van termen'. De opsomming slaat op gangbare principes en methoden in film die naar mijn mening vaak belangrijker worden gemaakt dan ze zijn. That's it. En dat levert dan 2 of 1.5 ster op voor een prachtig minimalistische beeldbeschouwing.

Eigenlijk verwar ik dat wel, en jouw cryptische uitleg maakt het er niet beter op. Maar ik snap wel dat ik me niet aangesproken hoef te voelen, en dat jij het niet kwaad meent. Laat ik het daarbij dan maar houden. Verder geniet ik vaak namelijk wel van jouw bijdragen bij films.

Het is sowieso niet persoonlijk, ik deel de visie(s) op de film gewoon niet. Lees bijvoorbeeld deze recensie die duidelijk maakt hoe het hier in de eerste plaats gaat om zorgvuldige observaties/beschouwingen van de wonderlijke ontmoeting tussen mens en natuur. Als gebruikers dan klagen aan de hand van criteria van dramatisering en spanning ('spannend' of 'saai', heeft de film 'een pakkend verhaal'?) dan bevinden die gebruikers zich sowieso op een heel ander spoor dan de maker, die in heel andere zaken geïnteresseerd is en die interesse in kalmte en zeer beeldend vormgeeft.

Mwah, kan wel natuurlijk, hoeft niet. De kunst is flexibel te kunnen/willen/durven kijken naar gelang de film te bieden heeft. Maar dan is ook de kunst films te kiezen om te kijken die bij je benaderingsstijl passen. Anders komt een commentaar al gauw uit op het niveau "ik vond het niks, ik zag er niks in". Tja. Kan. Kun je ook weer iets van vinden.

De hoofdmoot hier is w.m.b. de neiging om films snel 'niks' of 'saai' te vinden als er niet genoeg drama, verhaal of spanning is. Plat gezegd is IL BUCO inderdaad anderhalf uur lang 'beelden kijken' (en luisteren). Maar er is zoveel te zien en er valt genoeg te beschouwen/observeren zonder drama en/of een uitgekiend scenario.

Sterke kleine film over grote thema's. Heel erg waarnemend, maar stiekem met best een duidelijk plot. Als sommige verwijzingen wat al te concreet worden (de voorkant van dat magazine met Nixon en Kennedy bijvoorbeeld) is de film niet op zijn sterkst en de verbinding tussen de dood van een individu en de dood van een levensstijl is niet helemaal nieuw. Zeer fraai gebruik van licht en soms echt sublieme tableaus. Het wordt tijd dat ik de dvd van Le Quattro Volta eens ga kijken., Die ligt hier al minstens een jaar of 10. Debuut Il Dono heb ik wel gezien , maar vond ik niet zo sterk.

De film gaat over het einde van een eeuwenlange geschiedenis. In de 19e en 20e eeuw zijn levensstijlen die letterlijk duizenden jaren nauwelijks waren veranderd in rap tempo anders geworden en uiteindelijk grotendeels verdwenen. Met afstand de extreemste gebeurtenis de laatste twee eeuwen. Het leven van een herder zoals in de film was in essentie niet heel veel anders rond het begin van de jaartelling en in de tijd van deze film. Nu is dat leven verdwenen. Hetzelfde geldt voor het bescheiden agrarische leven. Dat is niet per se erg of niet erg. Het is in elk geval niet tegen te houden en je kunt je afvragen wat de gevolgen zijn geweest van de veel sneller opeenvolgende veranderingen van de manier van leven.e

Een plaatje van begin tot eind. Subliem camera werk en geluidsmontages. De film heeft geen dialoog nodig. Een bioscoopzaal voor mij alleen waar ik kon genieten van dit Italiaans pareltje.

Schitterende film over een expeditie van een groep speleologen in het zuiden van Italië in de jaren '60. Lekkere trage pacing, mooi geluid, fraaie plaatjes. Je moet er voor in de juiste stemming zijn, maar dan is het ook echt genieten geblazen.

Iets minder enthousiast dan sommigen hier, maar ik ben wel overtuigd van de sterkte van deze docufilm over een groep speologen in Zuid-Italië. Vooral erg fraai op visueel gebied. Fijne montage, rustig tempo op maat van de bewoners daar, mooie shots en ga zo maar door. Zeer sfeervol en cinematografisch sterk.

Een docufilm zonder woorden. Eentje die de beelden laat spreken en daarin wordt geslaagd. Observerende cinema waarin je je moet laten onderdompelen. Best fijn!

Schitterende en fascinerende film over de toren van Babel en een gapend gat dat uiteindelijk uitmondt in een domper van een dieptepunt dat paradoxaal een spiritueel hoogstandje blijkt te zijn. Ook mooi is dat Jezus van het kruis was gehaald en tussen de slapende mensen lag. Of, het recente verleden dat als een brandende fakkel in een aards en duister geheugen verdwijnt. Of, een voetbal die opgeslokt wordt als een pil die niet werkzaam blijkt te zijn en bewegingsloos op een richel achterblijft. Afijn, te veel om op te noemen.

Ga dat zien, en blijf kijken.