Khorshid (2020)

Al een tijdje niets meer gezien van Majidi en deze kwam op mijn pad. Wat me meteen weer opviel was hoe fraai de fotografie in deze film weer is. Geweldige beelden en camerastandpunten! Wat dat betreft zit Majidi toch aan de top vergeleken met zijn Iraanse collega's als de Makhmalbafs, Kiarostami en Farhadi. Ik had begrepen dat de jonge acteurs allemaal echt van de straat komen en dat zou je niet zeggen, want qua acteerwerk lijken het professionals.

Ook qua spanning weet Majidi de aandacht goed vast te houden. Het lijkt wel een heist-film. Tussendoor wordt het verhaal verteld over de Sun-school en de moeilijkheden die de nemers van dit soort initiatieven ondervinden. Tevens leren we over de grote hoeveelheid Afghaanse vluchtelingen die proberen hun plaats te vinden binnen de Iraanse samenleving.

Zo leek dit een film te gaan worden die ik totaal niet met Majidi zou associëren, maar het uiteindelijke einde zorgt er toch wel weer voor dat dit helemaal in zijn straatje past. Zal voor velen een bummer zijn dat het geen Hollywoodeinde is waarin Ali een schat vindt en deze schenkt aan de school.

Ik vond het prima zo en heb genoten van deze film.

Vanaf 23 december 2021 in de bioscoop (Cherry Pickers Filmdistributie)

Aangename film die nauwelijks het genre van de jeugdfilm ontstijgt: de film wil iets zeggen over de uitzichtloosheid en uitbuiting van straatkinderen (en Afghaanse vluchtelingen) maar die achtergrond van de kinderen is vooral decor voor het avontuur van het zoeken naar een verborgen schat. Als metafoor is het wel geslaagd: voor de verschoppelingen is er vaak geen gelijke kans om onderwijs te krijgen en iets te bereiken in het leven zodat ze het geluk moeten hebben een talent te hebben dan wel succesvol in de misdaad te zijn en in die zin slechts kunnen hopen op het vinden van de verborgen schat.

De 12-jarige Ali [Roohollah Zamani] is de aanvoerder van een groepje jongens dat volledig op zichzelf is aangewezen. Ze overleven door alles aan te nemen wat geld oplevert en dat maakt ze ideaal voor de twijfelachtige praktijk van Hashem [Ali Nassirian]. Er gloort iets van hoop aan de horizon wanneer het empatische hoofd van een school [Javad Ezati] de jongens besluit een kans te geven om lessen te volgen, maar de jongens zij zo gewend aan het leven op straat dat ze het geduld van hun nieuwe vaderfiguur danig op de proef stellen. Wanneer het Zahra [Shamila Shirzad], het zusje van Abolfazi [Abolfazi Shirzad], wordt opgepakt door de immigratiedienst besluiten de jongens ritselaar Hashem [Ali Nassirian] te helpen een ‘verborgen schat’ te vinden die zich ergens onder de grond bevindt. Het eerste uur van dit drama is ondanks het ééndimensionale spel van Zamani, die elke scène speelt alsof de dood hem op de hielen zit, enerverend genoeg met Shirzad een positieve uitschieter als de eigengereide Zahra. In de tweede helft betrekt scenario van regisseur Majidi en Nima Javidi teveel subplots in het verhaal.

Ik zat eveneens in de flow te kijken naar een tienerfilm waarbij de zoektocht naar een schat de rode draad vormde voor een aantal straatkinderen die op die manier hun toekomstloze bestaan wilden omdraaien. Wetende dat de schat zich bevond ergens onder de schoolgebouwen trachtte Ali en zijn vrienden zich kost wat kost in te schrijven voor de school. Het is gewoon een leuk verhaaltje voor een fijne familiefilm en dat is het ook. Ondanks de armoede en uitzichtloosheid van het bestaan heeft de film een soort onbevangenheid.

Die Ali, gespeeld door Roohollah Zamani deed me overigens steeds denken aan een jonge Christiano Ronaldo. Het shot van de trailer hierboven is de gezichtsuitdrukking die wel 30 keer terugkomt in de film, welke gebeurtenis het dan ook is.

Andere fijne rol was die van de kleine Zahra, het zusje van één van de vrienden. Toen haar bazige ratel op gang kwam, vond ik het best grappig. Naast het zoeken van de schat vond ik de problematiek rond subsidiëring van de school wel een interessant subplot. Tot slot fijn dat er inderdaad niet perse een melig happy end zit aan te komen.

Een allesbehalve zonnige film. Terwijl hun school langzaam maar zeker teloorgaat, gaan kansarme straatkinderen op zoek naar een schat die mogelijk een einde kan betekenen voor hun harde bestaan. Van de pakkende films van regisseur Majid Majidi die ik gezien heb, vind ik dit de minste. Maar hij is nog steeds meer dan de moeite waard vanwege de boodschap dat kinderen bereid zijn ver te gaan voor een betere toekomst. Met het handvol scènes waarin zij te zien is, steelt Shamila Shirzad (Zahra) de show.

Prima film met een goed verhaal dat lekker wegkijkt.

Door armoede gedreven en met een familie die nog met flarden aaneen hangt, zijn kinderen uit grootstad Teheran een gemakkelijk slachtoffer van kinderuitbuiting. De Fagins zijn nog lang de wereld niet uit.

Ali is zo'n kereltje dat belast wordt met allerlei karweien, doorgaans oneerlijke en, met het oog op mogelijke rijkdom, in een onmogelijk en, zo blijkt, levensgevaarlijk avontuur stapt.

Af en toe komt er wel een vrolijke, ontspannende noot, een schalks moment in de film, maar in zijn geheel is dit een keiharde, realistische kijk op het leven van straatjongens.

De enige houvast die ze hebben is de bijzondere school voor hun soort, maar als blijkt dat deze noch gesponsord, noch gesubsidieerd wordt, verdwijnt ook deze hulp. Het is zowat het slotbeeld van deze film waarbij het tot Ali doordringt hoe zwak en afhankelijk en...alleen hij in de wereld staat.

Harde maatschappelijke kritiek van Majid Majidi die hierbij een wereldprobleem onder de loep neemt.

Ook de zwakke positie van de Afghanen, gevlucht voor burgeroorlog en Taliban, wordt aangeraakt.

Goede film, indrukmakend en spanningsvol, genomineerd in Venetië voor de Gouden Leeuw en de jonge Ali (Rouhollah Zamani) verkozen tot de beste jonge acteur.

Niet echt mijn ding