Surge (2020)

Kan wel wat worden. Rol is Whishaw op het lijf geschreven.

Whishaw doet het geweldig ja. Vooral het eerste uur van de film is erg sterk, zelfs fysiek een tikkeltje ongemakkelijk.

Vanaf donderdag 28 januari 2021 in de bioscoop (De Filmfreak)

Als Joker geregisseerd door de Safdie Brothers. Ik ben niet onverdeeld enthousiast (vooral de laatste akte had wat mij betreft scherper mogen zijn) maar je kunt Whishaw en deze debuterende filmmaker de geleverde brok intensiteit niet ontzeggen.

Joseph leidt geen opwindend leven. Zijn werk op een Londens vliegveld verloopt routinematig. Dag na dag fouilleert hij reizigers en onderzoekt hun bagage. Werktuigelijke handelingen in een grijze omgeving met collega’s waar hij amper sociale interactie mee heeft. Na het werk brengt hij eveneens routinematig zijn avonden door in zijn saaie appartement. Nee, heel spannend is zijn leven niet.

Toch is er iets in zijn kleurloze wezen dat stilletjes aan het borrelen is. Bij een obligatoir bezoek aan zijn ouders zien we al wat onderhuidse spanninkjes opkomen. We zijn gewaarschuwd. Een poging om een simpele tv-kabel te vinden, ontaardt vervolgens in een angstwekkende odyssee waarbij Joseph hard met zijn persoonlijke grenzen wordt geconfronteerd.

Je leest het wel eens. Je ziet het op de tv wel eens voorbijkomen. Verhalen over rustige brave en fatsoenlijke mensen die opeens hele rare dingen doen. Mensen die opeens ontsporen of zelfs een misdrijf begaan. Mensen die tijdens een plotselinge egotrip andere mensen beschadigen. Het lijkt zo onvoorstelbaar.

Daarna is er altijd het publieke afgrijzen, de publieke rouw en de publieke verontwaardiging. Tja. Mosterd na de maaltijd. Interessanter is de vraag wat nu de aanleiding is voor iemand om dingen kapot te willen maken of om de maatschappij te willen ontwrichten. Wat is de aanleiding voor de ‘spontane’ drang om zich niet meer te willen conformeren aan regels en normen. De drang die iemand influistert zijn lage driften te volgen. Wat is het dat zo'n drang doet ontwaken.

In Surge poogt filmmaker Aneil Karia een (deel van een) antwoord te formuleren door een kijkje achter het decorum van zo’n persoon te nemen. De film doet dat heel intiem en zit dicht op zijn hoofdpersonage. De handcamera doet confronterend werk. De intimiteit van de beleving zorgt voor een continu gevoel van spanning. Het kijken naar de film roept een onaangenaam gevoel op. Sterk gedaan.

Als Joseph de controle verliest en zijn destructieve driften begint te volgen, dan zit daar geen hatelijk doel achter. Althans ik bespeurde dat niet. Hoewel de ontmoetingen met mensen hem nerveus maken of agiteren, kreeg ik niet de indruk dat hij een hekel heeft aan mensen. Zijn drijfveren komen volgens mij meer voort uit een sterke impuls om de doelloosheid en de zinloosheid van zijn eigen bestaan te ontvluchten.

Surge is een kleine film. Een film zonder schietpartijen of brute moorden. Ook een film zonder veel dialoog. In plaats daarvan zien we hoe Joseph (een uitstekende Ben Whishaw) anderhalf uur lang door de stad loopt en daarbij op een indrukwekkende manier steeds manischer en rustelozer wordt. Spectaculair is het niet. Veel is het niet. Onaangenaam en indringend voelt het absoluut.

Niet zo mijn persoonlijke smaak, dit soort handheld film, ik had vooraf al op IMDB over de shaky camera gelezen, in sommige scenes was de wiebelende camera echt ondraaglijk, gelukkig bestond niet de hele film uit duizeligmakende handheld actiescenes zoals in Taped (2012) of Hardcore Henry (2015), men had de film ook kunnen maken met vaste camera, had bepaalde actiescenes kunnen draaien handheld maar met stabilisatoren. Toch ook een vaste camera in Falling Down (1993) of Joker (2019), anderzijds vond ik het prettig dat de film naar het einde toe wat rustiger werd qua cameravoering, bij Taped (2012) was het net andersom, het begon allemaal vrij rustig maar het werden dan naar het einde toe allemaal vervelende ziekmakende bewegende actiescenes. Nochtans ook Zusje (1995) gezien in de bioscoop en daar stoort de bewegende camera me veel minder.

Aardige weergave van iemand die, om wat voor reden dan ook, door het lint gaat en de boel de boel laat.

Joseph blijft gewoon een lieve voorkomende gast, maar regels kent hij niet meer. Waarom precies weet je nooit, maar dat lijkt me ook logisch, en ook niet belangrijk.

Heel indringend gefilmd, en heel verrassend hoe het verhaal wendingen neemt die uiteindelijk ook niet eens onlogisch zijn. Die man heeft wel even rust nodig.

Sterk.

Lol @ die negatieve reviews van de bobo's, dat nie duidelijk is wat Joseph mankeert. Laat die vent toch lekker flippen en uitspatten, waar we allemaal wel ns tegenaan hangen! Levert toch een prachtig Born Slippy achtige trip op?!

Whishaw acteert hier echt de pannen van het dak, geweldig. Er zitten een paar heel lange takes in (vooral eentje, net weg van 't vliegveld) die erg goed gedaan zijn, met die meebewegende camera waardoor je meegezogen en vastgeketend blijft. En dan op de achtergrond een subtiele versterkende soundtrack... Was het nou pijnlijk grappig of grappig pijnlijk? Ik heb wel met een genietende grijns op m'n kop gezeten te kijken. Verrassing van jewelste. Heerlijk.

Joseph [Ben Whishaw] werkt als bewaker op een vliegveld maar heeft weinig contact met zijn collega’s. Bovendien kampt hij met een dwangneurose dat zeer schadelijk is voor zijn gebit. Een ongemakkelijke ontmoeting met een passagier die hem herkent is de aanleiding voor een odyssee door nachtelijk Londen waarbij Josephs gedrag steeds irrationeler wordt. Hoewel er onvoldoende verklaring is voor het bizarre gedrag van de hoofdpersoon, zet Whishaw een voortreffelijke rol neer. Zijn ingeleefde, energieke vertolking had deze film kunnen redden als Aneil Karia niet zo nadrukkelijk de aandacht op zichzelf vestigt met chaotisch camerawerk en de veel te nadrukkelijk aanwezige score van Tujiko Noriko.

Joseph heeft helemaal niets besloten: duidelijk een psychose.

Interessante film en als experiment behoorlijk geslaagd. De film volgt een jongeman die een zenuwinstorting krijgt onder druk van het moderne, bureaucratische leven dat even gejaagd als leeg is en de eerste fase deed me wat aan Eraserhead denken. Daarna volgt een wat manische fase waarin voor hem er niets meer toe doet en hij simpelweg doet waar hij zin in heeft, hetgeen hem successen en een euforische roes brengt maar welke psychologische bevrijding niet lang samen kan gaan met fysieke vrijheid omdat de politie hem op de hielen zit. De film weet goed de zenuwinzinking en de roes weer te geven en zelfs invoelbaar te maken waarom de man niet anders kan dan zich bevrijden van de druk van het alledaagse leven zodat de film een geslaagd tijdsdocument is alsmede een intense en in ieder geval een interessante ervaring geeft.

Enerverende film.

Erg sterke eerste helft, mindere tweede helft.

Het camerawerk was zoals het brein van Joseph, chaotisch en oncontroleerbaar.

Uitstekende vertolking van Whishaw.

Surge is een prent die een aantal zaken best voor elkaar heeft. De regie doet het goed om de chaos Joseph in beeld te brengen. Met al het lawaai en teveel mensen op elkaar wonend, is voor sommige een terror. En Joseph wordt op zich wel goed neergezet door Wishaw.

Maar dit soort films is nu niet echt my cup of tea. Want hier op MM staat er thriller bij het genre, ik zou toch echt gaan voor drama. In een tijd waar de druk op de mens er volop zit, knappen er wel eens een zieltje. en dat laat de prent haarfijn zien.

Goed maar niet mijn ding, vond het op een bepaald moment een beetje saai aandoen.

Whoooaaa what a trip! Een fantastische rol van Wishaw, ik vond hem zo overtuigend spelen dat ik er soms zelfs een onbehaaglijk gevoel van kreeg. Onbehaaglijk, maar tegelijkertijd ook fascinerend. Samen met het rommelige camerawerk maakte dat de chaos in zijn hoofd echt voelbaar. Een knappe prestatie. Ook het einde vond ik bevredigend, het klopt helemaal. Althans, voor mij in ieder geval wel.

Uitstekende film over een man die als beveiliger op een luchthaven werkt en verder niet veel heeft in het leven. Een indringend portret van een man die zichzelf compleet verliest. Een aantal ongemakkelijke scenes (vooral die met zijn ouders). Het hoofdpersonage met al zijn vreemde trekjes en gedragingen wordt sterk neergezet door Whishaw. Het feit dat de camera de hele tijd dicht op zijn huid blijft, helpt hier ook bij.

Erg ongemakkelijke film met een zeer ongemakkelijke hoofdrolspeler. Joseph is een vrij armoedige jongen, die overduidelijk een ongelukkig bestaan lijdt. Ergens gaat er iets mis in zijn hoofd.. en knapt het. Wat volgt is een gesjeesde tocht te voet door hartje Londen. Erg goed geacteerd door Ben Whishaw, regelmatig wel eens gezien maar hij zei me eigenlijk niks, vol met nerveuze trekjes.. tics.. rare, bijna spastische, bewegingen.. Erg dicht op de huid gefilmd, schokkerige camera, de geluiden van de stad een soort van uitvergroot. Alles om het ongemak zo groot mogelijk te laten zijn, zowel van de hoofdpersoon als voor de kijker. Bijzondere film, die ik het eerste uur erg goed vond, daarna vloog er langzamerhand toch wel een heel punt af. Puur en alleen omdat het bijna té zwaar en niet fijn werd om dit heel lang achter elkaar te kijken.. wat op zich wel weer knap gedaan is, je kijker dat gevoel geven. Apart en origineel.

De Joker maar dan realistisch, Ben Whishaw is waanzinnig.

Een opmerkelijk figuur die Joseph. Ik kon moeilijk vatten wat nu precies de trigger gaf van zijn ontspoord gedrag, maar feit is dat de man al wat langer kampte met psychische en sociale problemen. De relaties op de werkvloer en met zijn ouders verlopen stroef en strikt functioneel. En ook van zijn ouders had ik een erg beklemmend gevoel.

Knap in beeld gebracht met die schokkende chaotische camerabeelden als hij door de straten van Londen liep. Het was als een metafoor voor zijn warrige emoties en gedachten. Sterk acteerwerk op dzt vlak van Whishaw.

Een film waarvan ik wou weten hoe het ging aflopen met Joseph. Op zich is dat al een goed teken. Interessant!