The Father (2020)

Ik ben geen onvoorwaardelijke fan van Hopkins, maar in deze film kan hij mij wel echt overtuigen. Hij doet dat met kleine dingetjes, die echt verbluffend zijn… ik wed dat hij op de set zijn tegenspelers ook wel in de maling kan nemen zoals hij dat hier doet met de kandidaat-verpleegsters.

In feite is dit een horrorfilm. Ik vermoedde al dat het om dementie ging, maar als je NIKS van informatie vooraf weet, dan komt deze wel heel goed binnen. Zeker in het begin natuurlijk, want daarna glijd je af naar het onvermijdelijke einde. Het feit dat de vader bij leven en welzijn een intelligent wezen was, maakt het afglijden en het verliezen van alle grip op de realiteit alleen maar pijnlijker.

En wat is die Olivia Williams toch een mooie vrouw.

Och, wat een acteur is die Hopkins ook. Fantastisch optreden in deze film, waar Alzheimer centraal staat, en waar je de oude man langzaam de grip op de wereld om zich heen ziet verliezen. Het is niet alleen een kwestie van niets meer kunnen herinneren. Het gaat veel verder, en ik denk dat Zeller hier de vinger op de zere plek legt. Prachtig (en tegelijkertijd schrikbarend) in beeld gebracht hoe je door de ogen van de "patiënt" de ziekte ervaart.

The Father stond al een paar jaar op mijn kijklijstje, maar het kwam er nooit van. Maar ik kwam 'm op een streamingdienst tegen en maar eens de kans gegeven. De film doet me erg denken aan The Whale die ik recent zag, maar nu is een monsterlijk vadsige man vervangen door een kwetsbare bejaarde met Alzheimer. In beide films gaat het om een verhaal dat zich volledig binnen een woning af speelt en waar de hoofdrolspeler alle kans krijgt uit te blinken. Anthony Hopkins is grandioos als de oude Anthony (ehh) die niet doorheeft dat hij Alzheimer heeft, maar er steeds meer last van krijgt. Hij vergeet dingen, hij herhaalt vragen, hij ziet of denkt dingen die er niet zijn en raakt er gefrustreerd van. Net als zijn familie. Schrijnend allemaal. Dat Hopkins op zijn oude dag hier nog een tweede Oscar mee binnen wist te slepen vind ik goed te accepteren.

Dat neemt niet weg dat ik de film niet even pakkend vind, omdat het gewoon anderhalf uur een herhaling is van zetten. Alles wat ik hierboven beschreef krijg je anderhalf uur lang, maar zo halverwege geloofde ik het allemaal wel. Daarnaast is het ook een beetje ongemakkelijk om een aftakeling als deze van zo dichtbij mee te maken, alsof je een voyeur bent bij iemands menselijke ondergang. Ik ken gelukkig niemand met deze ziekte en hoop dat zo te houden. Het lijkt me vreselijk om bv mijn ouders zo mee te moeten maken als ze zo oud zijn. En dan blijf je met gewetensvragen zitten als of je zo iemand bij je in de buurt moet houden of naar een verzorgingstehuis moet sturen. Volgens mij ga je hier aan onderdoor na een tijd en is het nauwelijks houdbaar zo iemand thuis te blijven opvangen. Die dilemma's toont The Father best goed.

3,5*

I don’t know what’s happening anymore

De ziekte van Alzheimer is de meest voorkomende vorm van dementie, maar toch bleef de ziekte voor mij altijd tot op zekere hoogte ongrijpbaar. Ik hoorde bijvoorbeeld wel verhalen van de oma van een goede vriend die eraan leed, of de ouder van een collega, maar ik heb de ziekte vooralsnog niet van dichtbij meegemaakt.

The Father lijkt een realistische inkijk te geven van de vordering van de ziekte en het lijkt mij enorm moeilijk om hier naar te kijken wanneer je iemand persoonlijk kent die met deze ziekte te kampen heeft. Want ondanks het feit dat ik gelukkig niemand binnen mijn directe omgeving ken die hiermee te maken heeft, of mee te maken heeft gehad, kwam deze film behoorlijk bij mij binnen. Niet in de eerste plaats vanwege het fenomenale acteerwerk van Anthony Hopkins. Wiens personage steeds meer de grip op de realiteit lijkt te verliezen en de kijker hierin meesleurt, omdat je de situatie vanuit zijn perspectief beleefd.

De wanhoop, angst, desoriëntatie en het besef dat hij steeds verder aan het afglijden is maakt de acteur pijnlijk voelbaar, en brachten mij op een bepaald ogenblik ook in ontroering. Dit lijkt mij vreselijk om mee te maken voor de omstanders, maar nog het meest voor de persoon die zichzelf in deze positie bevind. Het slot maakt daarbij nog maar eens duidelijk hoe waardevol het is wanneer het zorgpersoneel voldoende tijd en aandacht kan besteden aan de mensen die aan deze ziekte lijden. Het maakt de bezuinigingen binnen de zorg in ons land des te schrijnender.

4,0*

De verfilming van Franse regisseur Florian Zeller op zijn eigen toneelstuk blijkt buitengewoon succesvol en vermijdt de gewoonlijke theatrale euvels, waar soortgelijke verfilmingen geregeld last van hebben. The Father haalt een groot deel van zijn kracht uit het gespeel met vertelchronologie, waarmee de kijker een perspectief wordt geboden van iemand die aan dementie lijdt. Het sterke acteerwerk van Anthony Hopkins is daarbij een absolute kers op de taart, die de kijker met enig gemak aan de buis gekluisterd houdt. Zeller kiest ervoor om zijn muzikale interrupties op de bank te plaatsen, waardoor The Father een indringend effect kent en daardoor richting het einde daadwerkelijk weet te ontroeren. Olivia Colman en Imogen Poots spelen verdienstelijke bijrollen en Zeller negeert (godzijdank) nodeloos kunstzinnige regiebemoeienis. Het enige dat wellicht jammerlijk uitpakt, is dat Hopkins zich voor een te lange tijd als een zak hooi gedraagt. Hierdoor laat de sympathie even op zich wachten, maar richting het einde greep de film me niettemin bij de keel.

I want to go home...

En verder met de top 250 waarbij op pathé deze The Father in beeld kwam die ik dinsdagavond laat nog even aanslingerde. Waar de film over ging wist ik niet, mijn enige informatie vooraf was dat de film goed beoordeeld werd en een top acteur in zijn midden had in de vorm van Anthony Hopkins. Een korte blik op de synopsis vertelde meer dan genoeg waarop ik van start ging.

Duidelijk is van meet af aan het verhaal rond 'dad' Anthony die ten prooi valt aan de tand destijds tegenover zijn dochter. Maar waar in het begin zijn gedragingen, dwarsheid en eigenwijsheid aan ouderdom en excentriekiteit toe geschreven kunnen worden verandert die toon toch langzaam naar een serieuzere klank. Typerend en herkenbaar voor mij is de discussie rond de hulp die niet aanvaard wordt, tevens is het rookgordijn en gepraat om dingen heen als afleiding ontzettend herkenbaar. Het is het gedraaid, gelach en gepraat om de hete brei heen die ik helaas ook meemaakte met mijn moeder en één van de symptomen van Alzheimer/dementie is dat ze maar al te goed door hebben dat er iets niet klopt en niet goed gaat en ze dat uit een soort van schaamte of twijfel verbergen. Tevens zijn de beschuldigingen herkenbaar, in het geval van Anthony het horloge, in mijn geval beweerde mijn moeder dat ik haar linkerschoen mee nam, de suikerpot leeg at en haar pinpas meenam.

Met alle botheid en humor zet Hopkins op voortreffelijke wijze zijn rol neer met situaties die een ieder, die iets dergelijks heeft meegemaakt met een naaste, zal herkennen en het de vraag is in hoeverre heden en verleden reeds door elkaar lopen. In het geval van mijn moeder ben ik alles geweest, iemand met een dergelijke ziekte gaat terug in de tijd en zo was ik geen kind meer maar op een gegeven broer, later sprak ze me aan met vader tot er alleen nog maar zinloos gebrabbel klonk, want woorden en spraak kun je ook vergeten natuurlijk. Interessant blijft toch waar de film heen gaat temidden van Hopkins charme en erg appetijtelijk hulp in de vorm van Imogen Poots. Waar kan ik me aanmelden voor zo'n hulpje? Sterk is de cast in de vorm van Hopkins maar ook Colman en Williams, en niet te vergeten de soundtrack van Einaudi die weer prachtige muziek heeft geschreven.

Situaties en mensen lopen in elkaar over, het verschijnen van gezichten die op zich niet bekend zijn als familie, dingen die veranderen of versmelten....ja, het is wat zo'n ziekte en waarschijnlijk zal dit wel een beeld zijn die erg dichtbij de werkelijkheid komt, hoewel hij kennelijk niet vergeet dat hij kinderen heeft, iets dat haaks staat op mijn ervaring maar goed het zal vast van elkaar verschillen of anders was dit verhaaltechnisch nodig. Verbazen doet de film alsnog op het einde waar de sluier van vaagheid en humor definitief wordt weggeblazen voor een wel erg dramatische en trieste ontknoping.Want hij zit al lang in het verzorgingstehuis maar ziet zijn huis en familie voor zich terwijl die allang vervangen zijn, en dat komt mij ook bekend voor want mijn moeder waande zich, inplaats van de vleugel op de gesloten afdeling, op haar afdeling in het warenhuis waar ze werkte toen ze begin twintig was en de bezoekers, bewoners en verpleging waren in haar ogen klanten.

En zo eindigt deze niet lineaire droomwereld die langzaam een nachtmerrie wordt voor mij met een brok in de keel want wat een aangrijpende film die me toch meer doet dan verwacht, gelukkig met de geruststellende gedachte dat mijn moeder al tweeënhalf jaar de eeuwige rust heeft.

Goeie film, maar vooral de samenwerking tussen Coleman en Hopkins.

Subliem acteerwerk, Alzheimer wordt hier erg goed neergezet.

Puike acteerprestatie van Hopkins. Dit is een horrorfilm, dementie/Alzheimer. Laten we goed voor deze mensen zorgen.

Een keer een film op tv bekeken omdat The Father zulke goede recensies heeft en het mij geen film leek om hem meer dan 1 keer te zien. Dat klopte wel zo'n beetje. The father niet te verwarren met een pater wordt uitstekend gespeeld door Anthony Hopkins. Altijd al een sterke acteur gevonden. De film blijft wel zeer ingetogen en wordt vooral belicht vanuit het perspectief Anthony zelf die vergeetachtig begint te worden. Helaas wordt niet alles verteld maar dat kunnen we wel een beetje raden. Minpuntje vond ik wel het laatste kwartiertje. Dat gaat echt als een nachtkaarsje uit. Ook viel mij op dat hij steeds die blauwe pyjama droeg. Maar overall toch een ruime voldoende.

Nog een keer gezien en deze film blijft verbijsterend. Zo subliem vertolken ook de acteurs hun rol daarbinnen.

Dit lot wens je niemand en niemand uitgezonderd toe en toch gebeurt het.

Mij viel als verbindend element tussen verschillende huizen, tijdsperiodes en geestesgesteldheden van de vader steeds diezelfde gang op: de ene keer is het de gang van zijn flat, dan die van zijn dochters flat en vervolgens van het tehuis. Voor de kijker, ook de oplettende kijker, is het ook de vraag soms: waar is hij nu weer?

Steeds dezelfde gang, maar dan in andere kleuren, andere deuren en binnen andere behuizing...een sublieme vorm.om het uit te beelden. Als metafoor van de geest van de man: steeds een andere afslag, ander huis en ander vervolg. Verbijsterend proces.

Van heel dichtbij zie ik hoe de mens verkruimelt door het aftakelen van het geheugen. Hoe je als kijker de belevingswereld van Anthony wordt ingetrokken is fenomenaal. De sprongen in de tijd geven heel goed weer dat zijn geheugen geen nieuwe herinneringen meer kan opslaan. De dag van gisteren is volkomen verdwenen. Het constante zoeken naar zijn horloge, die hem in de waan houdt greep op de tijd te hebben. Allemaal zo herkenbaar. Als zelfs de laatste strohalm (vertrouwd huis en naaste familie) uit zijn vingers glipt, staat hij helemaal alleen in de wereld en kan hij niet anders dan om zijn moeder roepen. Hartverscheurend, gruwelijk, maar zo ontzettend goed weergegeven door scenario, acteerwerk en beeld.

Ik zit even helemaal stuk.

Eigenlijk is alles al gezegd, voor mij één van de beste films die ik de laatste tijd gezien heb, 5 sterren....

Sterk drama. Het verhaal wordt mooi weergegeven, alsof je in het hoofd van hoofdrolspeler Hopkins zit. Als kijker ga je daarmee bijna letterlijk mee in de verwarrende en vergeetachtige wereld van Anthony. Dat is echt goed gedaan. Ook helaas herkenbaar voor me. Hopkins zet zijn rol uitstekend neer, net als Colman. Visueel ook ijzersterk, doordat het lijkt als of alles op een locatie afspeelt, maar details het verschil maken. Aanrader. 4.0/4.5

Uitstekende film , wat een acteur die man.

Wat een nare, nare film dit.

De film is zondermeer kundig gemaakt. Het acteer werk van Anthony is subliem, maar ook Olivia zet een uiterst sterke rol neer. Hoe Anthony overtuigt als dementerende oude man, de gezichtsexpressies, de bewegingen. Bovennatuurlijk goed geacteerd. Mooie soundtrack ook en puik camera werk. Dit alles over een lastig en beladen onderwerp.

Het lastige bij deze film zat 'm bij mij dat ik in het begin het concept niet door had. Je ziet de film zoals Anthony de situaties beleeft. Dus situaties, voorvallen, uitspraken, gezichten, omgevingen, het loopt allemaal door elkaar als een puzzel die op de grond is gevallen. Alle ingrediënten zijn er nog, maar het beeld is verdwenen, de samenhang is weg en het klopt niet meer. Tijdens de eerste helft van de film had ik dit concept nog niet door en irriteerde ik me er aan dat ik het allemaal niet kon volgen, waarmee de filmmaker feitelijk bereikt heeft wat hij beoogde te bereiken: als kijker niet alleen zien en begrijpen maar ook voelen hoe het is om te dementeren. Toen dit concept me helder werd kon ik me er aan overgeven en de film een stuk beter waarderen. De film raakte me toen ook veel meer. 4 sterren met de kanttekening dat voor mij het concept in het begin helderder neergezet had mogen worden.

Mha.

Best oke, maar ook weer niet zó bijzonder. Persoonlijk ergert Hopkins mij al snel als hij dezelfde rol speelt die hij de laatste 20 jaar iedere keer lijkt te spelen: De charismatische intelligente en sophisticated Brit. Teveel overacting, in mijn ogen.

Verhaal is niet zo bijzonder, heb al (helaas) Menig verhaal gehoord wat tragischer/mooier/ontroerender is dan dit verhaal (mbt dementie). De manier wáárop het verteld wordt, is wel aardig. Probeert wel ietsjes te slim te zijn en blijkt uiteindelijk ook redelijk voorspelbaar. Maar alsnog wel fijn.

Je kan ook heel duidelijk zien dat de schrijver/regisseur zijn ervaring in het theater heeft. De scene’s met dialogen zijn sterk en dan schitteren de personages. Maar de rest is wat kaal en ongeinspireerd. Typische klassieke muziek die vooral gespeeld wordt tijdens transities of montages. Wel verzorgd, dat dan wel weer. Ironisch, want juist wat meer melodrama had ik toch verwacht van een theaterregisseur en schrijver.

En dan besef ik dat ik 90 minuten lang gekeken heb zonder enige emotie. Overkomt me niet vaak en tekenend voor de film. Het wist me allemaal amper te raken, vrij klinische benadering en dat lijkt me allerminst de bedoeling geweest te zijn. Al met al zie ik dan toch liever een renditie zoals Vortex, als we dan toch dementie als thema hebben. Dit was wat standaard. Ik snap wel dat het andere mensen raakt, mooi realistisch inkijken in de wereld van dementie. Maar als filmliefhebber heb ik (veel) meer nodig.

Indrukwekkende film.

En dan dat einde. Ach.......

Een bijzondere film en vanavond op VRT-Canvas 22.10 uur. Ontluisterende ontwikkeling, een vader met dementie. Zoek de verschillen: een schilderij hangt er en dan weer niet. De oplettende kijker is er alert op. Nog steeds vijf sterren, het is een afschuwelijk lot als het je treft. De sfeer proef je al in de eerste minuten: het lied van Purcell, stevig klavecimbel en het gezang van countertenor Andreas Scholl, onze favoriet met dramatiek!