The Personal History of David Copperfield (2019)

Vanaf 7 mei in de bioscoop (The Searchers)

Deze poging om de Charles Dickens klassieker in een ander daglicht te plaatsen, leek een goed idee. Met de nadruk op “leek” want het resultaat is niet om over naar huis te schrijven. De film is een springerig, nauwelijks samenhangend geheel met goeddeels mislukte of flauwe grappen.

Enkel de cinematografie en de vertolking van Ben Whishaw (in de rol van Uriah Heep) vormen wat mij betreft de schaarse lichtpuntjes. Jammer.

Ik had me niet ingelezen en ik dacht dus dat het over de illusionist David Copperfield zou gaan. Niet dus. Het was een verfilming van een boek van Dickens. Die zal zich wel tien keer omdraaien in zijn graf na het zien van dit gedrocht. Na een uur wilde ik 'm uitzetten. Niet gedaan. Met pijn en moeite afgekeken in de hoop dat het tweede deel misschien iets beter zou worden. Helaas. Het was meer van hetzelfde. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het belachelijke idee dat blanke moeders donkere kinderen krijgen en vice versa. Waar slaat dat op??? Misschien dat je onder hypnose een citroen kan laten smaken naar een sinaasappel, maar ik was toch echt klaar wakker. Deze film is voor mij het dieptepunt van alles wat er in 2019 is gemaakt. En dan moet je het bont maken want er is een hoop rotzooi bedacht.

Jammer.

Ik ben wel iets positiever dan de reviews onder mij. De film heeft vanaf het begin een bepaalde uitvergroting/fantasy feel aan zich hangen, dus dat het de cast wat gemêleerd is kon ik wel hebben. Visueel is de film ook op momenten best vrolijk en fris. Het nadeel is alleen Iannucci het nooit echt tot een lekker lopend geheel krijgt. Toen het eerste uur voorbij was had ik echt het idee dat de film toch al op de 2 uur moest zitten bijna. Nooit een geweldig teken als de film toch wat sleurt. Dat komt ook omdat het leven van Copperfield met wat weinig focus verteld wordt. Hij gaat van hot naar her, maar het willen nooit echt leuke avonturen/settings worden. Hoewel de cast alleraardigst is, acteren ze allemaal ook heel erg toneelmatig, wat het ook wat vermoeiend maakt.

Het is jammer, want ergens kon hier een geslaagde film inzitten maar het gaat op teveel vlakken net te vaak mis.

2.5 sterren voornamelijk voor de sympathieke vibe.

Het verhaal van David Copperfield, verteld door David zelf aan publiek in een theater. Deze vertelmethode zorgt ervoor dat er sprongen gemaakt worden die ook verbeeld worden. Ik ken het boek niet, nooit iets van Dickens gelezen, noch heb ik andere verfilmingen van David Copperfield gezien. Kan dus niet zeggen hoe Amando Ianucci gespeeld heeft met oorspronkelijke werk maar deze film heeft veel plezier met het vertellen van best tragische dingen. Zwaar wordt het niet, vermakelijk daarentegen blijft het. Niet iedereen kan zich vinden in de kleurenblinde casting, maar dat zegt meer over hen dan over de film.

Amando Ianucci was hiervoor verantwoordelijk voor de schitterende The Death of Stalin. Dat niveau haalt hij hier niet, misschien omdat deze film liever is, minder sarcastisch.

De moeite waard, maar of je na het zien van deze film kunt veinzen dat je Dickens hebt gelezen betwijfel ik.

Het is dus nu al zo ver dat ik bang ben iets te zeggen over de casting uit angst dat opdrachtgevers dit misschien zien.

Dat je een gebrek aan realisme wil aanhouden en Aziatische en Afro-Amerikaanse acteurs cast in het Victoriaanse Engeland: het leidde mij enorm af maar het is een regiekeuze die ergens nog wel te verdedigen is. Maar het is écht wanneer moeder - zeer donkere huidskleur - en zoon - zeer lichte huidskleur - totáál niet op elkaar lijken. Of wanneer meneer Wickham Azatisch bloed heeft en zijn dochter Afrikaans bloed. Het schept verwarring, het is niet leuk en het heeft geen zin, behalve om jezelf als filmmaker heel tevreden (in het Engels: self-indulgent) een schouderklopje te kunnen geven: 'zo, dat heb ik even goed gedaan'.

Dat David Copperfield wordt gespeeld door Dev Patel: leuk! Ik vind 'm niet heel erg bijzonder want ik heb 'm wel eens vaker dit soort rollen zien spelen, maar hij is absoluut charmant en draagt de film.

De rest van de film vond ik - hoe mooi gefilmd ook - vreselijk. Het voelde inderdaad langer dan de film in werkelijkheid is, maar nog veel erger: Elke! Grap! Heeft! Een! Uitroepteken! Mochten we missen dat iets een grap is, dan wordt dat ons wel duidelijk gemaakt op een hijgerige, opdringerige manier. Er werd een paar keer voorzichtig gelachen in de zaal, ik zat me constant af te vragen of ik iets gemist had. Gezien sommige commentaren op IMDB en hierboven op MovieMeter bleek dat gelukkig wel mee te vallen.

Ook een regiekeuze waar ik altijd geïrriteerd van raak: de personages aan het begin van de film die een hele jonge David opvangen in het boothuis zijn aan het einde van de film als hij een stuk ouder is, geen spat veranderd, er is geen rimpeltje bijgekomen. Het theater vond ik ook weinig toevoegen, net als de fysieke aanwezigheid van David in zijn eigen verleden: het werd een paar keer gedaan maar ook heel erg snel weer losgelaten, waardoor het lange tijd duurde voor ik doorhad dat we op een bepaald moment in de glasfabriek nu wél te maken hadden met de echte David.

Nee, dit was niet mijn film. Mooie opnames en speciale effecten rond het oude Engeland, voor de rest vond ik het vreselijk.

2,0*

Wauw, wat een lage score en negativiteit hier.

Het boek van Dickens is hier prachtig en leuk verfilmd. Zeer speels, vlot en toneelachtig. Personages zaten goed in elkaar, de typische elementen van het leven en zeer goed geacteerd. Ik ging er heen met 0 verwachtingen en kwam met een lach naar buiten.

5*

Ik vond het ook best een leuke film, beetje weird, zowel qua humor als qua uitvoering. Geen film voor mensen die altijd 'dat kan helemaal niet' roepen, wel een film voor de wat meer open minded geesten. Na een paar bijzonder saaie films gezien te hebben was dit weer eens iets leuks en levendigs.

Armando Iannucci slaagt er niet in zijn achtergrond als schrijver van satirische televisieseries te verhullen in deze rommelige, maar bij vlagen best vermakelijke film. Zijn radicale besluite om huidskleur en afkomst geen enkele rol te laten spelen bij de keuze voor de acteurs is even wennen, maar al snel merk je dat de geloofwaardigheid van een karakter afhangt van het acteerwerk. Op dat gebied scoort deze luchtige, maar onevenwichtige komedie hoge ogen. Tilda Swintons tirade tegen ezels levert een zeer vermakelijk moment op, Hugh Laurie speelt de rol van de verstrooide Mr Dick met verve en Ben Wishaw blinkt uit als de kruiperige gluiperd Uriah Heap. Er zijn voldoende vermakelijke momenten maar die onderstrepen ook meteen het probleem: deze 'Personal History' is slechts een film van momenten waarin karakters komen, gaan en later opnieuw verschijnen. Het geeft het gevoel dat je zit te kijken naar een serie, bestaande uit een stuk of zes afleveringen die kriskras door elkaar heen gemonteerd zijn.

Erg humoristisch ondanks de rare casting. Briljante rol van Hugh Laurie. Op deze manier is Dickens nog te pruimen in de 21ste eeuw.

Acteurs genieten overduidelijk en het is een uur leuk maar daarna gekeken met een half oog. Het blijft te oppervlakkig, het wordt geen drama, ik werd niet meegevoerd. Om van de kater te herstellen daarna de BBC-versie met de jonge Daniel Radcliff gehaald uit de bieb, en die is geweldig, een aanrader.

Manische mogelijkheden.

Regisseur Armando Iannucci heeft eerder bewezen dat hij met het genre 'dramady' wel raad weet. Toch lijkt hij met deze chaotische filmversie van het beroemde verhaal van Charles Dickens de plank mis te slaan. Humor is natuurlijk bovenal een kwestie van smaak, maar de grapjes worden vaak ondergesneeuwd door de stroomversnelling waarin men tracht het verhaal vorm te geven. Ook leiden de politiek verantwoorde karakters enorm af. Een donkere vrouw met witte zoon; als er al humor in kan worden gezocht is die hier ver te zoeken en lijkt het meer op een excuus om aan de - terecht ontstane - eis van het moderne publiek om meer culturele diversiteit in films aan te brengen, te voldoen. Een gemêleerde cast in film is een must, maar forceren levert hier geen satire of betere wereld op.

Het gehaaste eerste deel van de film is nog best leuk als Dev Patel invulling geeft aan het beroemde personage. Aan hem ligt het niet maar er gebeurt zoveel dat je amper tijd hebt om te beseffen waar je naar kijkt. Het voordeel van de twijfel verdwijnt grotendeels in de tweede helft van de film als de verhaallijnen nog meer door elkaar lijken te lopen en de versnelling zelfs nog een tandje hoger lijkt te gaan. Dat inmiddels oude personages totaal niet ouder zijn ten tijde van de volwassen Coperfield helpt ook niet mee om de rust te bewaren. Sterker nog, de regisseur lijkt bewust te ontaarden in een manische potpourri van mogelijkheden die vaker niet dan wel worden uitgewerkt. En zo vliegen er te veel gemiste kansen voorbij. Ianucci valt te prijzen voor de minder conventionele aanpak, maar zoiets moet wel werken.

**

Met dank aan The Searchers voor het recensie-exemplaar.

Ik was niet zo vertrouwd met het verhaal van David Copperfield, dus ik kon gelukkig geen vergelijking maken. De film kent een wat modernere aanpak, maar vergaloppeert zich blijkbaar. Het verhaal is een rommeltje en springt regelmatig van de hak op de tak. Niet dat het dan zo moeilijk te volgen was, maar het leek vooral slechte montage. En het kan hierdoor de aandacht moeilijk vast houden.

De acteurs amuseren zich wel en de humor werkt over het algemeen goed. Alles is ook mooi aangekleed. Net daarom is het zo jammer om te zien dat de essentie - een goed verhaal vertellen - niet goed uitgewerkt is.

Een film die waarschijnlijk diversiteit wil omarmen. Maar deze verfilming van Dickens ontspoord en doet geen enkel recht aan het verhaal. Er zijn opvallende rollen voor Peter Capaldi, Hugh Laurie en Tilda Swinton, maar soms ontsporen die in toneelachtig gehannes, met name Capaldi’s Micawber. Zet dat eens af tegen W.C Fields zure, sublieme vertolking.. Op geen enkele manier verschijnen in deze film de complexe sociale omstandigheden van negentiende-eeuws victoriaans Engeland. Ik bedoel de grote problemen, als de harde (dodelijke) kinderarbeid, het alcoholisme onder arbeiders, de rechteloosheid van de vrouw, die was overgeleverd aan de grillen en grollen van een echtgenoot, etc. Zet ernaast het schamele vooruitzicht van ‘gevallen’ vrouwen als ‘Emily’ en je begrijpt dat de regisseur kotst op de motor van Dickens schrijverschap. (Mind you: in sommige wijken in Engelse binnensteden in de 19e eeuw bedroeg de gemiddelde levensverwachting circa 30 jaar)

Deze film presenteert diverse gezelschappen alsof we tussen 21ste eeuwse clubjes van collegestudenten pendelen, met clubleden zonder vlekjes in het gezicht, nergens een pokdalig gelaat, iedereen zonder tandverlies gezellig koutend. Nergens zie je de stank en dubbelzinnige netheid van die tijd, de discriminatie en de scherpe tweedeling in de film doorgelicht.

Blijkbaar was een gemengd spelersveld, de diverse achtergrond, belangrijker dan het verhaal zelf. Het was simpeler en aantrekkelijker geweest als diversiteit de maatstaf was, dit verhaal te verplaatsen naar India of een andere Engelse kolonie uit 19de eeuw. Literatuur moet met de tijd meegaan, maar met zoveel bokkensprongen was het beter geweest een ander, meer eigentijds verhaal te schrijven, waarin diversiteit echt tot zijn recht komt.