Burnt (2015)

Was ik vorige week al niet ontevreden over Cooper in Aloha, gisteren was ik zeer over hem te spreken in Burnt. Of ik hem ultiem gecast vind in de rol van chef weet ik niet zo , maar hij overtuigt in ieder geval als veeleisende topkok die zich onder stress niet van zijn meest charmante kant laat zien. Zonder over the top te gaan weet hij zo nu en dan al tierend en met etenswaar smijtend een sfeertje om te snijden te creëren.

Het verhaal loopt niet over van originaliteit (natuurlijk is er een aanvaring met zowel concurrentie als eigen personeel en natuurlijk zal er een anonieme inspecteur van Michelin komen eten) , maar is onderhoudend genoeg en de acteurs maken in- en meeleven mogelijk.

Ach en wat wil je vooral van zo’n film; dat het water je in de mond loopt bij het zien van al die prachtig geserveerde maaltijden en als het even kan een happy end, toch? Burnt bedient je op je wenken.

Serious profession.

Bradley Cooper lijkt niet echt heel sprekend op Lenny Henry, maar de kok die hij hier neerzet vertoont nogal wat overeenkomsten met de kok van Henry. Wel een wat geciviliseerd, minder ambitieus, en makkere versie, en met wat onvoldoende komisch materiaal om een aflevering van 101 minuten mee te vullen. Wel overduidelijk een veel groter budget, en de techniek van nu is ook ietsje beter dan wat de BBC indertijd in een aflevering van Chef! kon inzetten. En dan heb ik het nog niet eens over het trieste derde seizoen.

Cooper doet het op zich best goed, en er zijn een heleboel mooie bijrollen - hoewel ik van Miller wel net wat meer verwacht had eigenlijk. Het verhaal is best op orde, en het is ook prima in beeld. Dat het toch wat onbevredigend aanvoelt komt vooral door het vergelijk met de oude serie, en misschien is dat iets dat alleen ik erin zie. Echt slecht is het zeker niet.

De talrijke tv-programma's rond het item koken zie ik eigenlijk nooit en ik vroeg me af of er in werkelijkheid ook zo verschrikkelijk naar het personeel geschreeuwd wordt. Maar eigenlijk ging deze visueel sterke komedie en te glad karakterportret meer over de chef-kok dan over de bereiding. Het verhaal was voorspelbaar en viel in herhaling: iedere keer weer mocht de hoofdpersoon uit pure woede het eten door de keuken smijten. Door de kookscènes, de humor en de voortreffelijk spelende cast bleef ik wel kijken. Dat er sigaretten opgestoken werden in de keukens klopte volgens mij niet: leek mij een absolute doodzonde.

De aan lager wal geraakte chef gaat het nog één keer proberen, en dat gaat natuurlijk niet vanzelf. De chefs op dit niveau staan onder grote druk, dit is ook in dit verhaal de rode draad. Zo hier en daar behoorlijk aangedikt, maar dat stoort absoluut niet. Het verhaal is niet bijzonder, maar het onderwerp als kapstok is interessant. Ik heb me in ieder geval geen moment verveelt.

Aardig filmpje. Cooper weet wel te overtuigen als chef en weet een personage neer te zetten met meer dan één laag. Prettig om aan het begin van de film te zien dat hij weer klaar is om terug te gaan naar zijn oude beroep; hoe het zo is gekomen word in flashbacks en gesprekken met andere personages verteld. Dat werkt best wel verfrissend.

Het verhaal op zichzelf is niet zo heel bijzonder; soms verwachtte ik een bepaalde wending en gebeurde er net weer even iets anders en het eten ziet er allemaal prachtig uit.

Deze film wist me aardig te verrassen en gaf een uniek kijkje achter de keuken deuren van Bradley Cooper die duidelijk wist te schitteren en een sterke ondersteunende cast bij zich had. Qua verhaal is het uitgangspunt niet heel erg origineel maar het gaat juist om de sterke uitvoering ervan. Er zit een aardig tempo in de film en is dan ook nergens echt saai. De keuken scenes zijn het sterkst en de gerechten oprechte kunstwerkjes.

bij vlagen aardige film,maar geen blockbuster.....

Komedie?? Ik zie het nu hier (en op imdb) ook als genre-aanduiding staan. Ik heb iets gemist dan, want het werd absoluut niet als komisch gebracht. Dat het effect van een extreem gedreven, bijna sadistisch of fetistisch, man misschien komisch over zou kunnen komen maakt een film toch nog geen komedie?

Burnt

De amusementswaarde van kookshows ligt schijnbaar astronomisch hoog, gezien de talloze dooretterende kookseries die onze tv maar blijven bestoken. Hollywood kan natuurlijk niet achterblijven en moet op het witte doek een Gordon Ramsey-achtige show vertonen. Eens kijken hoe dit uitpakt.

Helaas niet super goed. De amusementswaarde ligt op degelijk niveau. Dit komt echter meer door het leedvermaak dat te halen is uit de sadistische trekken van Adam Jones, dan het verhaal zelf. Sprake van een degelijk, origineel of vernieuwend plot is er amper, alleen de setting waarin het is gegoten zie je niet heel vaak. Zoals ik al zei: het is eigenlijk een aflevering van Gordon Ramsey waar je naar zit te kijken. Daarbij komt dat de karakteruitdieping te wensen overlaat. Debet daaraan is, onder andere, de clichématige romance tussen Jones en Helene. Ondanks dat is de film met 1 uur en 40 minuten geen heel lange zit en treedt de verveling door een hoog tempo niet snel in.

Bradley Cooper speelt op zich een aardige rol. Zijn persoonlijkheid is een zeer onaangename, en dat weet hij best goed neer te zetten. Toch mist hij de nodige diepgang in zijn spel. Mede door het oppervlakkige verhaal komt zijn personage niet op de juiste manier tot bloei, en blijft er een schreeuwlelijk over.

Cooper en Sienna Miller hebben niet een heel goede chemie samen. Hun spel lijkt eerder op een krampachtig verplicht samenzijn. Miller laat in mijn optiek meerdere steken vallen en weet haar personage nog minder diepgang te geven dan Cooper.

Tot slot wil ik Omar Sy nog even noemen, die met een leuk bijrolletje als enige onverwacht uit de hoek kan komen.

Visueel steekt de film degelijk in elkaar. Helaas zit je niet watertandend voor het scherm, al worden de gerechten mooi in beeld gebracht (geef mij dan toch maar een groot bord vol patat met een wienerschnitzel dan drie asperges met over-datum oestersaus). De film straalt wel een perfectionistische sfeer uit. Toch had de rauwe prestatiedruk uit de keuken beter gecontrasteerd mogen worden met de gemoedelijke sfeer in het restaurant. Juist dan had dit accent beter benadrukt kunnen worden.

Burnt schiet op een aantal punten tekort. Ondanks dat wordt door een hoog tempo en een aardige sfeer, met een redelijke Bradley Cooper, een aardig werkje afgeleverd. Toch is er veel op aan te merken, vandaar net geen voldoende.

2.5*

Ahjoh leuk Hollywood filmpje voor een keer gezien te hebben. Verwacht geen diepgaand verhaal, maar gewoon vermakelijk. Wel redelijk uniek, een film over koken/Michelinsterren. En leuk om als leek eens visueel te zien hoe het er in de keuken aan toe gaat.

Waarin The Company Men zeer sterk was in het verhullen van verleden naar toekomst, met al zijn ups en downs ..is het in deze film maar een vage brei over het verleden met te veel personages die allen een probleem hadden in Parijs.....Het is net of ik een film stapte die al een uur bezig was.....gewoon matig...Zeker met een decor als Londen....

“To get even one Michelin star, you have to be like Luke Skywalker.

To get two, you have to be... whoever Alec Guinness was.

But if you manage to get three... You're Yoda.

Well, what if he's Darth Vader?”

Adam Jones (Bradley “American Sniper” Cooper) heeft zijn vingers vroeger gebrand aan het leiden van een redelijk losbandig leven vol alcohol, vrouwen en drugs. Als top chef is zijn voornaamste bezorgdheid het creëren van perfecte bereide en niet aangebrande exquise gerechten. En vervolgens is hij ook nog eens gebrand op het verkrijgen van die derde Michelin ster voor het Londense restaurant dat hij opstart na enkele celibataire ontwenningsjaren. Drie stellingen die perfect als inspiratiebron konden dienen voor het verzinnen van de filmtitel “Burnt”.

Misschien begin je gefrustreerde te zuchten na het lezen van de korte inhoud. Althans ik deed dit toch nadat ik vernam dat het alweer over een gerenommeerde keukenchef ging. Maar terugdenkend aan de film “Chef” gun ik “Burnt” dan ook het voordeel van de twijfel , daar ik “Chef” uiteindelijk toch ook niet zo slecht vond. Mijn mening over kookprogramma’s is in het algemeen niet echt gewijzigd. Zoals ik het al verwoorde : “De terminologie van bakken, flamberen, braden, stomen, fileren, Bain-Marie, stoven, pocheren, ragout, karameliseren, gratineren, glaceren, dresseren, concasseren en het hype-woord van de laatste jaren “cuisson”, ben ik nu eens kotsbeu gehoord. Het zijn niet de gerechten die me de strot uitkomen, maar wel het overaanbod aan televisieprogramma’s waar ze massaal en vol enthousiasme in staan te kokkerellen”. Doorloop de televisiezenders maar eens op een doorsnee avond en je komt geheid weer één of andere would-be Jamie Oliver tegen die vervaarlijk met een pollepel staat te zwaaien.

Koken is tegenwoordig verheven tot kunst en wereldbefaamde meester-koks worden op een gelijkaardige manier geadoreerd als befaamde rocksterren tegenwoordig. Ze worden overladen met lof, hebben massaal veel fans die zich kwijlend vergapen aan de door hun idool gecreëerde lekkernijen en worden al kokkerellend mega-rijk door hun gepubliceerde kookboeken en televisieprogramma’s. En natuurlijk bleef een doorbraak op filmniveau niet uit. Het is dus alleen nog maar wachten op de eerste dans hit ingezongen door zo’n keukenpiet die al shakend zijn cholesterol rijke lichaam afbeult in een flashy videoclip. Juist zoals in “Chef” worden we getrakteerd op in beeld gebrachte overheerlijke gerechten die er uitzien als echte kunstwerken. Op de momenten dat heerlijke diners klaargestoomd worden, krijgen we een soort fotoreeks te zien van allerhande kleurrijke gerechten. De ene al smakelijker uitziend dan de andere. En dit in een tempo dat kan wedijveren met het tempo van sommige dialogen. Op die momenten vond ik de film hoogst amusant en boeiend om te volgen. De snedige soms redelijk grappige dialogen afgewisseld met prachtgerechten. Maar ik moet eerlijkheidshalve toch ook toegeven (het verwijt cultuurbarbaar zal wel naar mijn hoofd geslingerd worden) dat mijn smaakpapillen ook enthousiast reageerden bij het zien van die sappige hamburger in een fastfoodketen.

Voor de vrouwelijke kijksters is er dan ook nog het voordeel in de vorm van Bradley Cooper, die er zo appetijtelijk uitziet als zijn zelfbereide gerechten. Ik ben dan wel 100% hetero, maar ik kan best begrijpen dat (zelfs lesbische) vrouwen voor zijn charmes bezwijken. Die charmante glimlach, die diepblauwe heldere ogen, dat ongeremde gedrag. Een mooiprater met een stoer uiterlijk. En hij staat ook nog eens zijn mannetje in de keuken. Niet voor niets dat vele vrouwen zichzelf liefst zouden willen aanbieden als dessert. En liefst met een toefje slagroom. Eerlijk is eerlijk, Cooper speelde een degelijke rol. Zo kalm en beheerst hij was in “American sniper”, zo opvliegend en arrogant is hij hier. Sienna Miller liet zich niet overdonderen en wist zich staande te houden naast Cooper. Maar vooral Daniel Brühl was schitterend als Adam’s oude vriend. Er was ook nog een piepklein rolletje weggelegd voor Emma Thompson en Uma Thurman.

Een wervelende film gevuld met getalenteerde acteurs en actrices. Dat klinkt veelbelovend en zorgt voor een energieke film. Alleen kan deze film niet ontsnappen aan het fenomeen oppervlakkigheid. Het is allemaal een beetje te voorspelbaarheid en enorm clichématig. Je voelt automatisch welke richting het uit zal gaan. Zo intens als het er aan toeging in de keuken in het begin van de film, zo gemoedelijk eindigt het allemaal. Ze hadden evengoed kunnen eindigen aan een groot kampvuur terwijl ze “Vrolijke vrienden” samen zingen en elkaar vriendschappelijk omhelzen. En wat er exact gebeurd is in Parijs, kan je alleen maar gissen want daarover blijven ze nogal vaag over. Naar mijn gevoel ging het van een hoog-culinair, inventief smaakkanon naar een flets, alledaags gerecht. En toch vond ik het een schitterende film op een onverklaarbare manier. Maar toch nog even waarschuwen : zorg ervoor dat je goed gegeten hebt voor je deze film kijkt, want anders plunder je gegarandeerd je koelkast naderhand.

3,5*

"Burnt" is een wat fletse en fantasieloze feelgood. Met het bewandelen van gebaande paden is de film niet heel intrigerend of opzienbarend. Misschien leuk, als je niet van verrassingen houdt of gewoon in de stemming bent voor wat simpel meeleefdrama, echter saai en vervelend als de verwachting iets hoger ligt.

Hoewel de setting in de wereld van de restaurants allesbehalve kleurloos is, heeft het plot weinig om het lijf. De film vertelt een voorspelbaar verhaaltje. In dat verhaaltje optredens van karikaturale personages, die weinig spanning genereren en nog minder humor.

De hoofdrol van Cooper past perfect en is best aardig. Hij is de karikatuur bij uitstek. Briljant in zijn kookkunsten, schofterig in de keuken en zo pedant als de pest. In de privésfeer zit het niet helemaal lekker en dat feit hangt dreigend boven het verhaal. Oh, oh, als dat maar goed gaat.

Zijn tegenspelers doen het prima als middel om de intriges rond Cooper lekker smeuïg uit te buiten. Ze blijven echter flets. En met Cooper in praktisch elke scene kun je dan met recht van bijrollen spreken.

De actiescenes in het restaurant zijn de beste uit de film. In deze scenes vertonen de personages de meeste beleving en passie. Op deze momenten veert de film op uit de fletsheid en verschijnt er warempel wat peper. Deze scenes zijn er helaas te weinig.

waar ik in het begin dacht dat Cooper dit misschien niet zou kunnen dragen doet hij dat toch zeker wel!! Het spelen van een keiharde topchef had zo maar verkeerd uit kunnen pakken. Dus best knap wat hij hier neer zet. Het is allemaal nog redelijk geloofwaardig ook, en wordt nergens vervelend of langdradig. Wederom een filmpje om lekker niet bij na te denken op een stormachtige zondag.

film reviews in 100 woorden: Burnt (in 100 woorden) - filmreviewsin100woorden.blogspot.be

ps. ik ben geen professionele schrijver of criticus, ik ben maar een movie geek met een toetsenbord.

Burnt is een allesbehalve origineel verhaal over een ambitieuze chef die terug hogerop wil geraken. De film ziet er visueel allessinds enorm smakelijk uit, de actie in de keuken is het meest heerlijke aspect van deze film. Ik had misschien gehoopt op wat meer diepgang, want het verhaal is uiteindelijk nogal mooi binnen de lijntjes gekleurd. Behalve Cooper’s personage is er niemand dat echt van het scherm afspringt, zijn prestatie (vooral als hij in de keuken staat) is dan ook oprecht boeiend. Burnt is op visueel vlak buitengewoon prachtig maar spijtig genoeg is de film eerder Blue dan Bien Cuit.

3,0*

Ik heb me niet verveeld bij deze film, maar daar is dan ook wel alles mee gezegd. Ik vond het verhaal te dun om te blijven boeien. Net wanneer je in de gaten krijgt hoe tragisch het verleden van Cooper is vervalt de film in een soort van romantische komedie-dingetje. Jammer. Op zich goed acteerwerk van heel de cast, maar het script had wat dikker mogen zijn. 3 *

Vork op de grond leggen dus.

Met harde hand en discipline je keuken runnen is niet voor iedereen weggelegd. Je moet behalve een leider ook een teamplayer zijn.

Uiteindelijk lukt het Chef dan om zijn zaakjes weer op orde te krijgen. Mooi om die passie en toewijding te zien. De zij-plotjes waren wel nodig om de film mee op te vullen, want je kunt niet mooie gerechten blijven filmen 101 minuten lang, maar ze stoorden ook niet en waren een prima aanvulling als garnituur.

En als ik van het naar mooi opgemaakte borden kijken honger krijg dan heeft de film bij mij ook wel een halve punt extra gescoord!

Heeft verder niks met deze film te maken, maar die Bradley Cooper zou prima Daniel Craig als James Bond kunnen opvolgen!

Uitstekende film met Cooper die op overtuigende wijze een Ramsay-achtige kok speelt.

Rest van de cast doet het ook goed; kan vooral Brühl waarderen sinds Rush.

Jammer dat het verleden een beetje vaag werd gehouden, maar dit was verder niet storend.

Al met al sfeervol en zeker het kijken waard.

Geen komedie ook.

Burnt geeft een redelijk beeld neer hoe het soms kan zijn. Maar in het echt kan je niet te pas en te onpas weg uit je keuken. Ik ben zelf chef kok en ook met vele chefs gewerkt, en het is constant stressen en knallen, en er komt grofweg veel meer minder plezierig taalgebruik naar boven om het zo maar netjes te zeggen. Ook kreeg ik regelmatig een pan naar me hoofd geslingerd. Cooper is hier nog een lieverdje.

Enfin terug op de film.

Burnt is een vermakelijke film die je met je verstand op nul kan kijken. Vanaf het begin af aan weet je hoe de film zal aflopen en daar is niks mis mee. De cast doet het allemaal wel aardig. Vind niet dat er echt iemand uitspringt, maar iedereen schijnt wel lol te hebben in zijn rol.

Een reëel beeld geeft het niet helemaal, maar er zitten aardige stukjes in en ik heb stiekem altijd wel een zwak voor kookfilms. Persoonlijke favoriet blijft toch echter chef. Heerlijke film is dat.

Burnt geen hoogvlieger maar een leuke gemiddelde film. 3 sterren

Een goede drama/komedie film...

Prima verhaal...

Prima acteerwerk...

Bekende acteur Bradley Cooper speelt goed...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Prima achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Sterke film, die bijna dreigt te vervallen in teveel persoonlijk drama en relationele onderonsjes, maar die profiteert van de leuke cast en dus toch boeiend blijft. Vooral Daniel Brühl zet een heel innemende rol neer, maar ook Sienna Miller is erg op haar plek. Ook Bradley Cooper doet het prima, ligt misschien wat voor de hand om hem te casten, maar heeft duidelijk wel veel moeite in zijn rol gestoken (hoewel hij dus al Frans sprak voor de film, dacht dat hij het had moeten leren, klonk prima).

Ook de keukenscènes zijn allemaal prima gefilmd, kan me voorstellen dat zoiets niet makkelijk is, maar het is strak, intens, spannend, eigenlijk precies wat je mag verwachten van een onderwerp als dit.

Uiteindelijk wellicht een wat voorspelbaar rise and fall verhaal, maar kijkt desondanks heel fijn weg en gezien het filmen van al dat Michelinwaardige voedsel toch wel een vak apart is verdient de film wel een iets hoger gemiddelde dan het huidige, wat mij betreft.

4*

Sterren genoeg in de keuken voor een goed restaurant...

Bradley Cooper wil echter het onderste uit de kan en die rol van perfectionist in het vak maar tevens veeleisende en schreeuwende chef, vertolkt hij heel goed, al volgen helaas wat al te veel gelijkaardige scenes.

De frustraties uit het verleden bij dit hoofdpersonages blijven vaag en lijken eigenlijk gewoon meer "opvulling", maar eigenlijk het doet er niet toe als het doel maar bereikt wordt.

Een 3, maar geen Michelins.

Positief: Cooper, Brühl, Sy, Thompson,...: een mooi en sterk allegaartje van acteurs. Opgediend in een simpel maar levendig verhaal, dat je als kijker vooral door het tempo blijft boeien.

Want...

Negatief: op zich stelt het verhaal wel heel weinig voor. Het wordt bijna als een sprookje weergegeven; met o-zo-typische en herkenbare personages die bol staan van glad afgestreken kenmerken; en met een happy end dat voorspelbaarder is dan het antwoord op de vraag of de zon morgen in het oosten of in het westen zal opkomen.

Een verhaal over Britten en Fransen in Londen: ik had het liever door een Brit(se) of een Fransman/vrouw zien verfilmd worden.

Deze lag in de bib en me er eens aan gewaagd. Ik had geen verwachtingen, maar vond het zeker geen slechte film. De film zag er prima uit en de gerechtjes zagen er ook om op te eten uit. De cast deed het ook prima en verder verveelde de film niet.

Het is zeker geen vernieuwende cinema, maar hij viel ook niet tegen.

Weinig hoogstaand.

Burnt is minder komedie dan ik verwacht had, er zitten slechts sporadisch wat cynische dingetjes in. Veel meer is het een portret van een Amerikaanse Gordon Ramsay, tenminste als ik afga op de enkele keren ik hem op televisie zag passeren, de schreeuwlelijk. Behalve het ellendige gedrag van zo’n perfectionistische egoïst heb ik mij ook verbaasd over het gebrek aan subtiliteit waarmee de ommezwaai tot stand komt. Misschien is dat bewust gedaan om het bedje van drama en gevloek alsnog van een sausje van feel good te voorzien. Ik had dat hoe dan ook op een andere manier willen zien gebeuren, of gewoon helemaal niet, had ook goed geweest.

Bradley Cooper doet zijn best als schreeuwerige controlefreak, zonder meer. In de bijrollen passeren heel wat bekende gezichten, waarbij ik tevergeefs op een grotere rol van Alicia Vikander had gehoopt. Het is vooral Sienna Miller die met de minuten gaat lopen, alsook Daniel Brühl, maar beiden laten me koud.

De regisseur van dienst, John Wells, probeert Burnt visueel nog wat scherp te houden. De keukenscènes zijn inderdaad enerverend, maar dat vind ik nogal snel als je samen met een brulaap in een te kleine ruimte wordt gezet. Iets meer gastronomische gezelligheid, evt. door wat mooie plaatjes van Londen en/of minder kille kleuren, had welgekomen geweest. Hoe dan ook, al bij al makkelijk te behappen zonder te imponeren.

2,5

Belachelijk overdreven dude die Cooper (?). Kende 'm niet, maar een acteur van niets. Je ziet meteen wat voor rollen die aangeboden krijgt. Rollen zonder diepgang omdat die boy zo'n nietszeggende Hollywood kop heeft.

Film is verder ook overdreven Amerikaans. Gelukkig zit er nog iets Brits in (Emma Thompson, London). Dit maakt de film nog een beetje genietbaar.

Typisch Netflix film. Hey staat ie er nog niet op ???

Tegenvaller.

Op zich doet Cooper het helemaal niet zo slecht, maar hij is vooral het slachtoffer van een matig geschreven script. Ik was bijvoorbeeld wel benieuwd wat er in het verleden nou zo mis was gegaan met hem. Nu blijft het bij wat loze kreten over het verleden maar verder blijft het gissen wat er zich nou heeft afgespeeld.

Sowieso is de diepgang ver te zoeken in deze 'kookfilm', een genre wat me altijd zal blijven boeien.

We zien een redelijk clichérijk filmpje met één leuke kleine twist. Die kon me nog wel bekoren, verder kijkt het vrij aardig weg maar het wordt nooit hoogstaand.

Toch jammer, want de cast is sterk bezet. Helaas krijgt meer dan de helft daarvan maar een paar minuutjes zodat ook hun rol vlees nog vis is.

Had hier meer van verwacht, kleine onvoldoende.

Aardige film over een chef-kok die een derde ster wil en een team samenstelt om dit te bereiken. Het verloop van de film is wat voorspelbaar. Wel leuk om te zien hoe het er in de keuken van een sterrenrestaurant aan toe kan gaan (die scenes zijn dan ook mooi gemonteerd). Een fijne cast met aardig wat bekende namen. De film kijkt gemakkelijk weg, maar 3.5 sterren zou net wat te veel zijn.

De ingrediënten van deze smaakvolle Drama / Komedie film mogen er zijn met o.a. een indrukwekkende internationale sterrencast in de vorm van Bradley Cooper, Sienna Miller en Daniel Brühl, Omar Sy, Emma Thompson en Uma Thurman.

In dit verhaal draait het om Chef-kok Adam Jones (Bradley Cooper), die een absoluut toptalent is op kookgebied, maar hij is de afgelopen jaren vanwege drugs, drank en vrouwen door een diep dal gegaan. Nu is hij terug en wil hij het hoogst haalbare, namelijk de maximale waardering van drie Michelinsterren.

Het verhaal ontwikkelt zich volgens de vaste ingrediënten van de kookfilm. De held die zelf al niet van onbesproken gedrag is en een tijd meer van de coke dan de kook was, verzamelt andere buitenbeentjes (o.a. een fastfoodkok) om zich heen. De film is op zijn best in de scènes waarin er gekookt en geproefd wordt. De uiterst fraaie opgemaakte borden zien er eruit als kunstwerken, vol eetbare blauwe bloemetjes en sauzen in verschillende kleuren. Een grote tegenvaller is het verplichte romantische verhaallijntje met sauzenkok Helene (Sienna Miller).

Chef-kok Adam Jones gaat in deze Drama / Komedie film voor drie Michelinsterren en drie sterren krijgt hij ook van mij, omdat dit eigenlijk niet meer is dan een degelijke doorsnee film en dat is eigenlijk aan de lage kant gezien de sterrencast.

Het is al een tijdje geleden dat ik een lijvige review produceerde. Meestal zijn mijn langere reviews behouden aan slechte films. Complimenten zijn vaak in een paar zinnen geschreven, maar als ik een film af wil branden dan komen er woorden uit mijn toetsenbord als bootmigranten uit Afrika - ontelbaar en niet te stoppen.

En afbranden, daar leent deze film zich voor. De titel lijkt er zelfs om te vragen.

Burnt.

De film is gemaakt met veel passie voor en close-ups van culinaire zooi en eerlijk is eerlijk, tijdens de aftiteling heb je honger. Geen trek - nee, honger. Talloze mooie gerechtjes vliegen over je scherm en de liefde voor eten, smaak en gastronomie komt geloofwaardig over.

Maar we kijken naar een film - geen documentaire. We willen een verhaal, personages met diepgang, intriges, spanning. Een plot dat zich ontvouwt. Maar in Burnt zien we een chefkok met een ruig verleden die zich bij een restaurant naar binnen lult en uiteindelijk een poging doet hier een driesterren-restaurant van te maken. Meer is het niet.

De film probeert de queeste van Adam Jones te verkopen als zijnde de laatste man op aarde die nog een nucleaire holocaust kan voorkomen. Maar we kijken gewoon naar een kok die heel erg kritisch is op zichzelf en op anderen maar vooral erkenning zoekt (in de vorm van een derde michelin ster). Dit wordt zó poepserieus gebracht dat het bijna komisch wordt.

Die begeerde derde Michelin-ster in deze film over koken, kun je vergelijken met een royal flush in een film over poker. In werkelijkheid zéér zeldzaam, maar in een film komt het natuurlijk wèl voor. Toevallig.

Adam Jones is een man met een verleden, waar we verder niets van zien. Wat er is gebeurd moeten we opmaken uit wat slappe dialogen met bordkartonnen personages. Maar genoeg over het verleden. Waar gaat het naartoe? Een romance? Nee, dat wordt niet uitgewerkt. Een thriller met drugs-boeven? Ook dat zijstraatje loopt ineens dood.

Het is een film die maar wat voortkabbelt. Dat het eten er allemaal zéér smakelijk uitziet maskeert enigszins het gebrek aan diepgang. Totdat je geconfronteerd wordt met de meest debiele wraakactie van een personage ooit - zo ver gezocht dat zelfs Bassie en Adriaan het niet zouden hebben kunnen bedenken.

Ook een groot punt van irritatie is de bovenmenselijke reuk- en smaakzin die de koks wordt toegedicht. Adam Jones kan bij een complex gerecht proeven of de peper eerst is gemalen en dan gedroogd, of vice versa. En op basis van één mespuntje saus neemt hij degene die die saus bereidde, onmiddellijk in dienst en biedt daarbij het drievoudige salaris.

Ik heb zelf wel eens in een sterrenrestaurant mogen eten, maar als je totaal geen feeling hebt met haute cuisine dan komt het wel helemáál kolderiek over. De concurrent krijgt een mooie recensie? Dan sla ik mijn eigen restaurant kort en klein. Ja, het is meer dan koken mensen. Het is leven of dood.

In de bijrollen vinden we een verspilde Emma Thompson, een kleurloze Omar Sy (en dat is knap), een klein rolletje voor Matthew Rhys uit The Americans en Uma Thurman in zo'n klein rolletje dat ik haar alweer vergeten was - tot ik haar naam net op de poster zag staan. Oh ja, Uma. Sorry Uma.

Het enige wat me echt bij zal blijven is dat één van de personages homoseksueel is. En dan geen functionele homo (de stereotype flamboyante verwijfde nicht). Maar gewoon een kerel met een baan, hoop en angst, dromen en ambities, die toevallig op mannen valt. Dat is toch wel eens fijn om te zien.

2 sterren voor deze aardige documentaire.