Paddleton (2019)

Matige film over twee buurmannen die ook vrienden zijn en waarvan er bij één van hen kanker wordt gediagnosticeerd. Een typische film van het mumblecore-genre. Dialoog gedreven, echter wisten mij deze niet bepaald te boeien. Ook de personages zijn wat aan de saaie kant. Hier en daar wel een paar aardige momenten, maar zeker niet genoeg voor 3.0 sterren.

Ray Romana kan mij eigenlijk nooit bekoren. Maar dit vond ik gewoon goed. Niet geweldig, maar zeker niet slecht.

Ach ja.

Ray Romano die samen met de Duplassjes een film maakt, dat kan eigenlijk maar één ding betekenen: Romano wil z'n dramady momentje. Op zo gebeurde het ook. Een film die elke komiek de laatste 10 jaar al wel een keer gemaakt heeft, de ene net wat beter dan de andere maar als genre in z'n geheel vooral erg voorspelbaar.

Deze film illustreert vooral dat Romano toch niet zo'n geweldig acteur is, zeker niet in dramatische rollen. Mark Duplass vind ik sowieso al niet te best, verder is er weinig chemie tussen de twee en verlopen zowel de komische als de dramatische momenten perfect volgens het te verwachten patroon.

Het is geen vreselijke film, maar wel best banaal en makkelijk. Het thema wordt erg pover uitgewerkt, drama en humor zijn flauw en tijdens de credits begint de film alweer te vervagen. Past perfect in een lang rijtje dramadies, maar is daarin zelfs niet eens zo'n opmerkelijke film.

2.0*

De film voor de 2e keer gekeken. Als hospice verpleegkundige spreekt dit onderwerp mij aan. De stem van de buurman vond ik irritant. De apotheek klopte ook niet. Maar toch mooi om te kijken. Dus 3 sterren. Omdat het mijn avond aangenaam vulde.

Lijkt na een kwartiertje wel wat te worden maar al met al toch beetje tegenvallend en toch wel saaie film.

Dit is het soort indiekomedie ligt mij wel. De film is geen Sideways of Little Miss Sunshine, maar toch meer dan de moeite waard. Niet al te overdreven voorspelbaar en formule-achtig gelukkig, of meer sentimenteel dan noodzakelijk. Duplass en Romano vormen ook een geloofwaardig stel vrienden. Het is vooral door Romano dat de film een wat meer eigenzinnig karakter krijgt. Al moet gezegd dat zijn hakkelende dialogen de film soms een beetje remmen. Het einde is gelukkig echt ontroerend. Vreesde een goedkope sentimentele ontknoping omdat het script er zoveel voorzetjes voor geeft. 3.5*.

Wat een verschrikkelijk slechte film. Het verhaal komt nooit op gang. Mark Duplass heeft een kleine rol en die komt geeneens uit de verf. Ray Romano speelt de hoofdrol en dat doet hij slecht. Als snel irriteerde ik mij aan zijn stem en manier van praten. Snel doorgespoeld naar het einde, deze film was zonde van mijn tijd en filmavontuur. Niet kijken!

Interessant film projectje die perfect in het mumblecore-genre past. Vorige week kende ik Mark Duplass nog niet maar inmiddels is dit na Creep & Blue Jay alweer de derde film deze week die ik van deze man zie.(Je moet toch wat in deze tijd ) En wat mij vooral opvalt is dat Mark erg lijkt te groeien in zijn rollen, waar ik bij Creep & Blue Jay nog wel eens het idee van overacting had speelde hij hier zijn rol juist erg ingetogen, waarschijnlijk ook door Ray Romano die hier de meer drukke en met tijden onhandige rol op hem neemt.

Hij zet een beetje een oudere versie neer van zijn bekende Raymond karakter maar dat paste eigenlijk ook wel perfect bij de rol voor deze film. Hij brengt de nodige humor maar ook de ongemakkelijkheid en trekjes van autisme/angststoornis mee en dat zal zeker niet iedereen bekoren maar maakte hem voor mij juist interessant en menselijk.

Duplass en Romano hadden daarbij ook nog eens een goede maar tegelijkertijd ook wat vreemde chemie samen. Ik denk dat de acteurs het erg leuk vonden met elkaar te werken want ze lijken inclusief de duidelijke improvisatie goed op elkaar te zijn ingespeeld.

Ik heb genoten van Paddleton en zal de film zeker nog eens opnieuw gaan kijken.

Mooi klein en menselijk filmpje waar Netflix er veel meer van mag gaan maken.

4*

Prachtige prent....

'Paddleton' (2019) heeft een ontroerend simpel uitgangspunt: de ene vriend is terminaal ziek en de andere vriend wil dat zijn beste maat koste wat het kost blijft leven, zelfs wanneer deze het stervensproces dreigt te versnellen middels euthanasie. Voor Michael (Mark Duplass) is het leven iets om los te laten in het vooruitzicht van ziekenhuisbezoeken en fysiek lijden, terwijl Andy (Ray Romano) elke strohalm aangrijpt om z'n buurman in zijn eenzame bestaan te houden. Voor allebei geldt namelijk dat hun vriendschap meer voldoening en betekenis geeft dan de romantische liefde of de loop van hun carrière. Het euthanasie-vraagstuk is een tikkeltje morbide, maar beklijft door het lieve samenspel tussen twee makkers die vooral grappen en grollen met elkaar uithalen in het aangezicht van zo'n onbevattelijke verandering. Niet te treurig of te grappig, maar precies goed. Ook zo sterk omdat het niet voelt als een uitgesproken politieke of moralistische film. Van oude vriendschappen, de dingen die voorbijgaan.

Mooie kleine en warme film. Op basis van een tip bekeken, want op basis van het gemiddelde had ik hem wellicht niet snel gekeken. Centraal staan twee buurmannen, twee boezemvrienden ook die lief en leed delen. Het leed, de ziekte van Michael, brengt de vriendschap tot een andere dimensie. Wel fijn om te zien hoe twee mensen kunnen genieten van kleine dingen en van elkaars gezelschap.

Toch een aantal mooie momenten in de film. De scène bij de struisvogels was fijn en die bij de apotheek was best grappig. Maar ook de discussie over de spitsvondige trui of het gesprek over the after life blijft me wel bij.

De oprechte vriendschap loopt als een rode draad door deze low budget film. Ik vond wel een connectie tussen Duplass en Romano, toch twee atypische lui in een gejaagde wereld. Niet bijster vernieuwend als dramady, maar heb er zeker van genoten. Een dramady met een perfecte balans, klein en oprecht. Mooi!

Gelukkig heb ik net als Fisico de tip gekregen om deze film te gaan zien. Een prachtige film waarin het leven van twee buurmannen wordt gevolgd. Soms is het beter om niet naar de waardering van een film te gaan zien want jouw smaak kan enorm verschillen met die van de ander. Als alleen een film met actie boeit, sla deze dan maar over want dat ontbreekt vrijwel volledig.

Net alsof het leven vol met actie zit.

De film gaat dus over gewone mensen met gewone en toch buitengewone situaties. Het lijkt eentonig maar dat is het niet!

Een sluipmoordenaar is in hun levens gekomen en dat is niet eentonig lijkt mij.

De mannen proberen eerst nog via de medische weg hun heil te zoeken maar uiteindelijk kiezen ze toch voor de doodlopende weg en in dit geval is dat mogelijk ook de verstandigste.

De film kabbelt rustig voort en het verhaal op zich vond ik mooi en indrukwekkend, gewoon omdat buiten alle actie-, horror-, oorlog-, mysterie-, thrillers- en SF-films door, dit soms mensen (en ook mij) even weer met de beide benen op de grond zet. Geweldig zoals de beide heren spelen en dankzij deze film ben ik op het pad gekomen van de regisseur, Alex Lehmann, die nog twee films heeft gemaakt die ik binnenkort wil zien. Ook verhalen over het leven van de (buiten) gewone mensen.

Er zit een scène in die nogal hard aan kan komen, ik lees hier in de recensies er niets over maar als je erg emotioneel bent wil ik er toch even op wijzen!

Deze film waardeer ik met een 7,5.

.

Einde is inderdaad hard. Voor beiden eigenlijk. Euthanie hier en daar. Iedereen heeft er wel de mond van vol, maar zo psychisch evident is dat toch niet allemaal. Vond het wel opmerkelijk dat je dat gewoon op bestelling kon doen in één der staten van de VS.
Zware scène waarbij de boezemvriend lijdzaam toeziet hoe de ander zichzelf al bibberend en half jammerend euthanaseert. Toont nog maar eens aan hoe hecht hun vriendschap wel niet was. Fijn dat Andy gelukkig nieuwe vooruitzichten heeft met zijn nieuwe buren.

Een film die zich met het thema stervensbegeleiding bezig houdt. Een film die zonder veel theater een verhaal presenteert dat bijzonder eerlijk aanvoelt en pijnlijke, grappige en trieste momenten indringend laat binnenkomen.

Centraal in de film staat de vriendschap tussen de buurmannen Michael en Andy. Beide zijn eenlingen en hebben daar gezamenlijk vrede mee. Ze staan buiten de samenleving die prestatie- en sociale druk oplegt aan haar leden. Hun doen en laten maakt een welhaast surrealistische indruk. Het leven van de twee buurmannen glijdt volkomen langs de hectiek van de normale maatschappij heen en is een aaneenschakeling van routinematige handelingen en eigenzinnige vormen van tijdverdrijf.

Hoewel het naderende sterven van Michael een schaduw over hun leven werpt, merkt de kijker daar alleen onderhuids iets van. Beide mannen besteden in hun dialogen maar weinig aandacht aan dit vervelende fenomeen. De film gaat volkomen voorbij aan dramatische ensceneringen en opgeklopte gemoedsuitingen. In plaats daarvan volgt de film heel stug en heel droog de dagelijkse routineuze belevenissen van Michael en Andy.

Juist door het niet benadrukken van de naderende dood van Michael is de emotionele impact groot. De weg naar de dood is een deel van de routine. De dood wordt net als het dagelijks zelfbedachte spelletje Paddleton dat Michael en Andy elke dag spelen, onderdeel van de vaste dagindeling en behoeft slechts hier en daar en terloops wat aandacht.

De film ziet af van dramatische en romantische stijlmiddelen. De film vertelt een sober en monotoon verhaal. De soberheid vind je ook terug in het zeer karige gebruik van een muzikale achtergrond. Soberheid werkt effectief. Het afzien van prikkelende stijlmiddelen werkt de authenticiteit van het verhaal in de hand. Zo’n verhaal heeft geen kunstmatige activatie van de traanbuis of de lachspier nodig. Een ijzersterk script en het fijnzinnige acteerwerk van Mark Duplass en Ray Romano zijn daarvoor voldoende.

Paddleton heeft een fijne balans van licht en zwaar verteerbaar zonder dat scènes in de overdrijving schieten. Feitelijk gebeurt er in de film niet veel. De kijker wordt niet overprikkeld met beelden en geluiden. De dagelijkse sleur wordt heerlijk tragikomisch verbeeld en heeft een vertroostende werking. En dat kijkt erg prettig.

Het gaat in deze film niet zozeer om de zelfdoding maar om de vriendschap. De scene op bed is heftig maar knap gedaan.