As Boas Maneiras (2017)

Ook deze gaat op mijn lijstje.

IFFR LIJSTJE!

Anders dan de trailer me deed vermoeden was deze film het niet voor mij. Toch zijn er wat elementen die me wel bevielen, ik denk dan aan bijvoorbeeld de leuk gevonden muzikale intermezzo's, de van tijd tot tijd best mooie beelden. Wat begint als drama eindigt als een uiterst weirde horror. De weirde festivalervaring maakt het vrijwel altijd waard om te blijven zitten bij het IFFR. Het was echter héél weird en te fake. Het was een hele zit...en een verhaal dat gewoon samenhang en constante spanning mist. Het eerste stuk lijkt veel te lang en voor het verhaal grotendeels overbodig. Informatie over 'mama' en haar gebroken familie lijkt in het eerste deel een mysterieus gegeven en is in het tweede deel geheel overbodig. Deze sympatieke horror bleek een lachwekkend en niet helemaal geslaagd experiment.

Leuk!

Het grappige is dat je in het begin denkt: Wat gaat dit worden... en pas later... Ohja... zoiets heet een weerwolf.

Een moeder baart een raar harig wezentje en sterft daarbij... Dit wezentje wordt opgevangen door een huisvrouw. Dan maken we een tijdssprong en het wezentje is veranderd in een schattig jongetje. Alhoewel... Dit jongetje Joel heeft een wel hele opmerkelijke slaapplaats... Op school functioneert hij nog wel goed en met vrienden maken zit hij ook niet verlegen. Maar bij volle maan...

Leuk is ook dat deze film regelmatig afwisseld. Van huis-tuin-en-keuken-soap tot coming of age... naar komedie, actie en uiteraard naar horror. Vele mooie stadse beelden van Sao Paulo ook. Je zou haast denken dat dit soort thema's vaak in het dorp of een rurale omgeving afspelen.

Inderdaad een hele sympathieke horror...

4,0*

Fijne folkloristische insteek bij dit Braziliaanse fantasy-sprookje, maar de aangedikte thematische contrasten (de twee vrouwen, arm en rijk etc.) en de wat conventionele narratieve opzet spelen de film parten. De achterlijke cgi tegen stedelijk neonlicht hadden de makers daarnaast achterwege mogen laten.

Hoogtepuntjes zijn daar als een lugubere kattenmoord voor een ochtendfitnesssessie wordt gemonteerd, en als de huiskat bij de verjaardag van zoonlief een feestmuts op krijgt.

Vanaf 29 november in de bioscoop (MOOOV Film Distribution)

As Boas Maneiras, ook bekend onder de Engelse titel Good Manners, is de vijftiende film die ik zag uit Brazilië. Van die vijftien titels scoren er maar 4 lager dan een 3,5 en slechts twee een krappe onvoldoende. Schijnbaar ligt die cinema me wel een beetje, en regisseurs Juliana Rojas en Marco Dutra brengen daar gelukkig geen kentering in aan.

Wat mij vaak opvalt is dat het gros van de horrorliefhebbers precies weet wat hij wil, en vooral niét wil. Films als The Babadook, The VVitch, It Comes At Night en meer recentelijk Hereditary hebben het zwaar te verduren, vooral wanneer ze het filmhuis verlaten en plots op de torrentsites verschijnen om massaal door nietsvermoedende mensen te worden bekeken die vervolgens praktisch bezwijken aan de ‘saaiheid’ ervan. Zaadfilm. Kutfilm. Er gebeurt niets. Wat een bagger. Jammer voor hen. De arthouse-horror die sfeer en subtext verkiest boven jump scares en vlotte plotontwikkeling, ik ben er gek op. Nu valt deze film niet direct met die titels te vergelijken, maar ik zou hem dichter bij dat rijtje plaatsen dan bij The Nun.

Bovenstaand verhaaltje is uiteraard niet ongerelateerd; het eerste half uur van Good Manners ontvouwt zelfs wat als een filmhuisdrama, wanneer de eenzame en arme Clara een baantje krijgt om de nanny te worden van de rijke Ana’s ongeboren kind. Je hebt geen idee hoe en wanneer de horror komen gaat, alhoewel, de doorgewinterde kijker die bekend is met Checkov’s Gun, zal direct doorhebben dat die zwangerschap er natuurlijk een rol in speelt. Rosemary, kom je buiten spelen?

Good Manners is een fijn samenraapsel van elementen, dat bij de filmcritici heel behoorlijk gevallen is . De film ziet er goed uit, en met name de belichting en kleur vielen mijn positief op. Schijnbaar hebben de maker inspiratie geput uit de vroege Disney films als Doornroosje voor kleurgebruik en de muzikale intermezzo’s (jaja, ik zei toch samenraapsel). Het acteerwerk van Isabél Zuaa en Marjorie Estiano (leuke dame, zelfs met buik) is uitstekend. Helaas sleept de film in het midden wat en is het budget net niet hoog genoeg voor suspension of disbelief wegnemende CG, voor de shots die later in de film nodig blijken. Ze komen een eind en het ziet er zelfs heel behoorlijk uit voor een kleinere onafhankelijke film met onbekend budget, maar overtuigt toch net niet helemaal.

Aanrader voor wie eens een fantasy horror met arty trekjes wil zien. Trailer vermijden.

Vanaf 29 november in de bioscoop

3,5*

Een ronduit slechte film. De film is een soort kruising tussen Rosemary’s Baby (met name het eerste deel) en een weerwolffilm (met name het tweede deel) maar de film is een belediging voor beide: deze film is volstrekt ongeïnspireerd, heeft hier en daar wat thema’s uit klassieke horrorfilms gepikt (ook uit Alien en Frankenstein) maar weet er niets interessants of zelfs maar leuks mee te doen. Op geen enkel moment kan de film verrassen of charmeren. Bovendien maken alle personen in de film onbegrijpelijke beslissingen, is de weerwolf al te duidelijk nep en is het acteerwerk (met name van de twee jongetjes) al net zo slecht als het script, zodat de film geen moment geloofwaardig is. Gaandeweg zakte de film van 2 1/2 ster naar 2 sterren en uiteindelijk wist de film zelfs de twee sterren voor mij niet vast te houden.

De enige reden die ik kan bedenken waarom men heeft besloten heeft dit misbaksel van een film in Nederland uit te brengen is de LHBT-twist aan het clichéverhaal doordat het echtpaar is vervangen door een lesbisch koppel. De film bewijst echter dat de filmliefhebber het kind van de rekening is van dergelijke moreel-politiek gemotiveerde keuzes.

Echt een verschrikkelijk slechte film inderdaad, op ieder denkbaar vlak. En dan duurt dit gedrocht ook nog eens langer dan twee uur.

Dit is de eerste keer in jaren dat ik weer eens de laagste score uit deel.

PS. Als voorfilm werd de korte film 'Moving On' van Ainslie Henderson getoond. Die vond ik wel heel mooi en ik heb 'm ook op internet gevonden:

Moving On on Vimeo

Het verhaal van deze film sprak mij direct aan. Vandaag heb ik 'm gezien en hij is mij niet tegengevallen. Ik moest er even in komen, ik was bang dat ik het te oppervlakkig zou vinden, maar toen ineens had het mij te pakken. De mix van (lesbische) romantiek, horror, fantasy en musical vind ik leuk. Gewaagd en geslaagd, wat mij betreft. Het acteerwerk vind ik goed en de beelden vind ik mooi en kunstzinnig. Dat de weerwolf niet echt is, is duidelijk te zien, maar ik heb mij er niet erg aan gestoord en ik vind 'm zeker niet slecht gemaakt. Ook hebben de liedjes mij echt geraakt. Voor mij was het een fijne ervaring die mij niet te lang duurde, ondanks de lange speelduur. Toen ik erin zat, ging de tijd vlot voorbij. Een hoge score! 4*

Een apart folkloristisch fantasysprookje of horror 'light' dat me niet is tegengevallen. In Good Manners wordt de eenzame en uit de achterbuurten van Sao Paulo afkomstige Clara aangenomen als huishoudelijke hulp van de welgestelde en mysterieuze Ana, die op het punt staat om te bevallen. Er ontwikkelt zich een amoureuze verhouding tussen de twee en Clara doet gaandeweg ontdekkingen die het mysterie rondom Ana verder vergroten. En dan is daar het moment dat Ana bevalt...

Good Manners kent twee delen: een deel vóór de bevalling en een deel erna. Die twee delen zijn totaal verschillend van elkaar, maar allebei bieden ze voldoende vermaak (maar ook niet veel meer dan dat). In het eerste deel is het vooral het mysterie rondom Ana dat intrigeert, in het tweede deel zijn het meer de sprookjesachtige en folkloristische elementen die mijn aandacht vasthielden. Good Manners vertelt geen bijzonder verhaal en is bij momenten volstrekt ongeloofwaardig in de uitvoering (ook technisch), maar dat doet niet af aan het feit dat ik mij tot het ontroerende einde best heb vermaakt met deze film.

Film waarin veeleer de personages dan de horror in het middelpunt staan. Ik zou als genre aanduiding in de eerste plaats dan ook denken aan Drama. Het is welhaast verbazingwekkend hoeveel thema’s de film wel niet aansnijdt. Het eerste uur komt er amper horror bij kijken.

De focus ligt op de twee hoofdpersonages. Twee vrouwen. De één arm. De ander rijk. De één zwart. De ander blank. Beide met trauma’s. Beide ongelukkig. Ja, genoeg voer voor heerlijk drama. En met twee uitstekende performers levert de film dat voorziene drama met groot vertoon en tot grote tevredenheid.

De horror blijft lang weg. En als het arriveert, wordt het spaarzaam ingezet. Af en toe een drupje bloed.

Af en toe een gruwelijk moment dat zich veelal buiten beeld afspeelt. Af en toe een optreden van een aartslelijke CGI-wolf. Het houdt niet over.

Ik kreeg tijdens het kijken de indruk dat de makers te veel plot in hun film hebben gestopt. De film levert met een (liefdes)drama, een weerwolf en een kritisch portret van de Braziliaanse samenleving zoveel verhalend voer, dat er met gemak twee films mee gevoed hadden kunnen worden. Zelfs met een lengte van 135 minuten, heeft de film (met name in het tweede deel) te vaak een te snelle tred, waardoor scènes soms een afgeraffelde indruk maken.

Mij beviel het eerste deel van de film het best. Drama dat op een langzame manier voorbijkomt en zich invreet in de ziel. Bij de intrede van de horror gaat de film een versnellinkje hoger en wordt de kijkervaring onrustiger en onbevredigender. De samensmelting met het drama verloopt met horten en stoten. De film verandert van toon en kleur. En dat gebeurt te abrupt.

Over kleur gesproken. Heel genietbaar. De film zit vol prachtige beeldcomposities die met fonkelende kleuren een sprookjesachtige sfeer creëeren. Zo is het nachtzicht over São Paulo schilderachtig en adembenemend. Het panorama heeft een enorme impact op de sfeer. De stad wordt een sprookjesachtig oord waarin alles mogelijk is. Of het nou drama, horror of fantasy is.

Zoals ik al zei. De film bevat genoeg voer voor twee films.

De nachtelijke beelden van de stad zijn prachtig, dat moet gezegd.

Het eerste gedeelte van de film dat voornamelijk uit drama bestaat had van hetzelfde een

aanloop kunnen wezen voor een interessante film, over een ingewikkelde, lesbische relatie met

navolgende complicaties vanwege de tegenstellingen.

Het latere, schoorvoetend binnendruppelende horrorelement, verknoeit wat dat betreft

de boel, te meer ik dat horrorgedeelte nogal vond tegenvallen. Miste flair en overtuiging,

en was eigenlijk tamelijk belachelijk.

Met een verraderlijk hoge 6.8 waardering op IMDB, voor een horrorfilm. We kwamen weer

eens bedrogen uit, en schommelt mijn waardering een beetje tussen matig en goed.

Dalende lijn.

Good Manners is zo'n film die eigenlijk uit 2 films bestaat. Deze film is geregisseerd door twee regisseurs, maar het lijkt alsof elke regisseur een helft van de film op zich nam. Niet dat de stijlen van de filmhelften zo verschillend zijn van elkaar, maar het verhaal verandert volledig en de film weet z'n kracht enkel en alleen uit de eerste filmhelft te trekken.

De eerste helft van de film, die ongeveer 70 minuten inneemt, is verreweg het meest intrigerende stuk van de film. Deze film is namelijk tijdens dit gedeelte aardig mysterieus en ondanks dat horrorliefhebbers misschien op hun honger blijven zitten weet de film wel erg intrigerend te zijn. Met dank aan twee uitstekende acteerprestaties van Estiano en Zuaa blijft dit stuk erg boeiend. Misschien deze actrices maar in even de gaten houden.

Het trage tempo is de film dan ook vergeven, want veel snelheid zit er tijdens de eerste helft niet in. Wel een redelijk subtiel drama met romantische, mysterieuze en korte horrormomenten. Voor de horror zal je wel een goed uur moeten wachten, maar dankzij de boeiende manier van regisseren is dit geen probleem. Goede opbouw die naar een verrassing leidt, en dat brengt ook zeker sterke stukken met zich mee. Zuaa die het kind achter wil laten in de bosjes, ik vond het een moeilijke en sterke scene. Tot op dit punt zat Good Manners tegen een 4,0* of misschien wel een 4,5* aan.

Helaas gaat het bij het tweede stuk mis. We maken een sprong in de tijd, en veel mysterie zit er niet meer in. Vanaf dit punt is het namelijk duidelijk waar de film heen gaat, maar boeiender of leuker wordt het er niet mee. Het acteerwerkniveau daalt ook snel. Zuaa blijft het goed doen, maar de kinderen zijn matig en ook de bijpersonages vormen geen leuke verschijningen.

Het boeiende aan de film verdwijnt ook, net als de flow. Er zit nog steeds een gezonde dosis drama in, maar de romantiek wordt vervangen door horror en fantasy. Je zou denken dat je dit in een horrorfilm juist meer zal waarderen, maar niets is minder waar. De horror is kortweg dwaas te noemen, met zeer misplaatste CGI en een saai concept die compleet vloekt met de interessante opbouw die de eerste helft uitwerkte.

Dat deze film origineel wil zijn kan ik waarderen, en ondanks dat de eerste helft zich ook naar iets origineels toewerkt is de tweede helft dit totaal niet en dat gaat af van de totale ervaring. Het gaat te lang door, en vooral mis. De spanning weet nauwelijks te werken en de sterke band tussen Zuaa en Estiano kan niet herhaald worden tussen Zuaa en Lobo. De regie blijft aardig, maar inhoudelijk blijft de film uiteindelijk te zwak, en dat is jammer. Het einde is nog wel sterk, maar niet genoeg om de film nog boven een 3,0* uit te tillen. Jammer, maar slecht is het zeker niet.

Een weerwolf filmpje dat enorm enerverend is en mij geen moment kon boeien. En dan die vreselijke gezangen.....slaapverwekkend

Dit is een zeer onspectaculaire film De rijke zwangere vrouw Ana bouwt een band op met de ingehuurde zwarte huishoudster-kinderoppas Clara om tijdens haar zwangerschap voor het huishouden te zorgen en na de geboorte voor het kind. In de eerste helft is het ruwweg een uur wachten op de bevalling; natuurlijk gaat Ana raar gedrag vertonen maar op een lesbische relatie, yoga-dansjes en wat klein bloedvergieten na, gebeurt er niet veel. Sowieso vraag ik me na een uur af waar is de fantasie en horror?

Na het uur zijn er paar aardige effecten waarna er van de eerste naar de tweede helft wordt overgestapt door een muziekje om vervolgens Clara en de inmiddels zevenjarige Joel dansjes te zien doen en ander zoetsappige drama over een opgroeiend kind. Er zijn ook een paar metamorfoses waar een CGI-creatuur (best wel lelijk) wordt getoond. De makers weten het kennelijk zelf soms ook niet meer en gooien en er dan maar een zielig liedje in. Oef en dat einde...alsof Disney een film over het monster van Frankenstein had gemaakt..?

Tja dit is de zoveelste film die sociaal drama met een horrorelement combineert maar waar het knapste is dat het ondanks het opgeleukt is met horrorelementen compleet weet te vervelen. Zucht...het is natuurlijk allemaal metaforische ...zwangerschap is angstig ... gevolgd door opvoeden is zwaar...of zoiets? Ach...een plot wat ondertussen al zo vaak is gedaan dat er geen verrassingen meer zijn, oké netjes gefilmd maar het duurt gewoon te lang!

Tjaaa, zeker geen slechte film maar het is een beetje een mengelmoes van elementen geworden en kan maar moeilijk toon of focus vinden. Zou het komen doordat er een duo in de regisseursstoel zit? Zichzelf presenterend als een folkloresprookje, opent de film met een ontluikend liefdesdrama tussen twee vrouwen uit tegengestelde milieus. Clara is een zwarte vrouw die maar moeizaam een positie als nanny kan bemachtigen bij de welgestelde, zwangere Braziliaanse Ana.

Tot aan de bevalling staat hun romance centraal maar wordt je als kijker middels enkele hints al op de hoogte gebracht dat Ana’s zwangerschap niet zo onschuldig is als het lijkt. Maar ook de wending die het verhaal dan neemt, is niet eenduidig te noemen. De spaarzame horror wordt afgewisseld met een wat oppervlakkig adoptiedrama en vermengt dat met muzikale intermezzo’s en een vleugje coming-of-age. Hoewel alle elementen oprecht benaderd worden, word je als kijker wat abrupt van het een in het ander gedropt en vormt het best een uitdaging om lijn te vinden in het kernsentiment van de film. Het is allemaal een beetje teveel en er wordt te weinig gesneden in relevantie, waardoor de 135 minuten ook wat lang aanvoelen.

Er wordt veel geklaagd over de CGI bij deze film maar dat vond ik bij lange na niet het belangrijkste euvel. De film is van alles wat, en de wisselvalligheid wordt benadrukt door de editing, die de ene keer scenes te lang laat voortduren, de andere keer te snel afkapt om iets van uniformiteit te creëren of overheersend sentiment durft te kiezen. Aan de andere kant worden kleur en mooie plaatjes veelal als positief aspect genoemd, maar ook daar kan de film geen voldoende uit krijgen; ik vond het visueel redelijk sober en weinig imposant.

Wat mij betreft gaan deze regisseurs hierna lekker hun eigen, individuele weg, want er zit genoeg in om tot de verbeelding te spreken, maar het ontbreekt aan een rechtlijnige visie om dat ook daadwerkelijk tot een meeslepende film te laten leiden. 2,5*