The Death of Stalin (2017)

Het brein achter de briljante politieke satire The Thick Of It en In The Loop richt zijn pijlen deze keer op het Russische rijk. Wanneer Joseph Stalin onwel wordt, beginnen zijn naaste politieke verwanten plannetjes te bedenken om de macht over te nemen. Uiteraard zijn ze het op bepaalde punten niet met elkaar eens en schroomt men niet om elkaar te verraden. Een spel van machtsmisbruik en manipulatie begint.

Begint bijzonder goed met een scène waarin de technici van Radio Moskou opdracht krijgen van Stalin om een opname te maken van een concert dat live wordt uitgezonden op TV... en niet wordt opgenomen! De introductie van de belangrijkste spelers is ook bijzonder sterk en levend verrassende momenten en vlijmscherpe dialogen op. Maar vanaf het moment dat Stalin dood is en het gekonkel begint, wordt de film wat voorspelbaar en neemt het bovendien een bij vlagen veel te serieuze toon aan. De grappendichtheid neemt dan behoorlijk af en je hebt het gevoel dat je opeens naar een historische reconstructie zit te kijken. Bijzonder evenwichtig van toon dus, bovendien zijn de karakteriseringen niet bijzonder sterk. Ik had graag gezien dat Malcolm Tucker de touwtjes in handen nam! Al met al niet slecht, maar fans van The Thick Of It verwachten beter werk van Armando Ianucci.

Allemachtig, wat een tegenvaller en een slechte film! Ik heb eerder meegemaakt dat ik een film zwaar vond tegenvallen hetgeen dan betekende dat ik de film oersaai vond maar deze film is nog erger dan dat ik me verveelde: ik heb de hele tijd met gekromde tenen en plaatsvervangende schaamte gekeken naar deze film die dramatisch is vanwege zijn lage niveau.

Het historische of biografiedeel van de film is gewoon een klein stukje geschiedenis rondom de dood van Stalin, bevat de te verwachten elementen van angst als gevolg van Stalins terreur en de machtsstrijd na zijn dood maar bevat geen interessante inzichten: de film moet het helemaal van z’n ‘humor’ hebben. En wat voor humor: de film is nota bene een klucht, een genre dat al niet bekend staat om z’n verfijnde of hoogstaande humor, maar ik wist niet een klucht zo flauw kon zijn als deze film. Misschien dat kleuters of demente bejaarden kunnen lachen om de ongelofelijk flauwe grappen, die de hele film vormen, maar ik kan me niet voorstellen dat er volwassen mensen zijn die deze grappen nog leuk vinden. Het is voor mij dan ook een raadsel waarom filmhuizen deze film hebben ingekocht (waarschijnlijk omdat de critici lovend zijn hetgeen maar weer aantoont dat ik het soms ook totaal oneens ben met de critici: zie Hoe selecteren jullie de films uit het aanbod? - MovieMeter.nl).

Twee sterren voor de moeite (want de film is wel professioneel en moet veel tijd en geld hebben gekost), maar dan ben ik nog heel aardig. Of één ster voor de film plus één ster voor Mozarts 23ste pianoconcert waarmee de film begint want ik ben net als Stalin idolaat van Mozarts pianoconcerten (leuk weetje : net als Stalin vind ik Mozarts 20ste pianoconcert het allermooiste ooit gemaakt).

Moeilijk te beoordelen film. Moest in het begin best wel lachen om die absurde scène van de uitvoering van Mozart's pianoconcert maar op een moment verging mij het lachen bij het zien van steeds meer executies die toch wel op feiten gebaseerd waren. Als je je verdiept in de Russische geschiedenis van die tijd dan is er van overdrijving of een loopje nemen met de feiten absoluut geen sprake, hoewel Beria pas werd geliquideerd in december van 1953, dus niet in de eerste paar dagen na Stalin's dood. Dat Beria huilde als een klein kind en smeekte dat ze zijn leven zouden sparen klopt wel. Als een soort reconstructie over die toch wel zeer belangrijke gebeurtenis die in de jaren daarop voor de bewoners van de Sovjet Unie zeker onder de leiding van Nikita Chroesjtsjov een enorme verbetering in leefomstandigheden zou betekenen kan ik deze film daarom wel waarderen maar nu niet bepaald als komedie. Daarvoor vond ik de getoonde gruwelijkheden te erg.

3.5*

Ah, dat komt er van. Laat een Brit met het erfgoed van de Sovjet-Unie aan de haal gaan, en je krijgt een prettig-gestoorde film als ‘The Death of Stalin’. Achter de hilariteit die de absurde en beangstigende atmosfeer in het Stalintijdperk met pijnlijke precisie capteert – verdachtmakingen! bureaucratie! een permanente schijnvertoning van zogenaamd kameraadschap! – komen enkele intrigerende feiten boven water over figuren die een sleutelrol hebben vervuld in en na de (na)dagen van ’s werelds misschien wel wreedste dictator ooit.

Hoe dat allemaal samenkomt – Britse humor, een beklemmende sfeer die naar chronische nervositas ruikt en een behoorlijk accuraat historisch perspectief? Het woord ‘virtuoos’ is hier wat mij betreft op z’n plaats. Kortom, ‘The Death of Stalin’ herbergt meer dan de ridiculiteit die uit de plot of de trailer opstijgen. Warm aanbevolen, koud aanbevolen – alleszins: aanbevolen!

3,5*

Heerlijke comedy! Het weet op een goede wijze humor te brengen bij een ernstig onderwerp. Ook was het fijn dat de personages gewoon Engels aan het praten waren zonder zo'n over-the-top Russisch accent.

Hahah, echt heel erg Britse humor dit.

Heb ook het idee dat veel mensen hier het wel erg serieus nemen als historisch accuraat. Komop zeg.

Dat is natuurlijk in geen enkel opzicht aan de orde.

Tambor en Buscemi zijn geweldig.

Armando Iannucci is een meester in het creëren van zwarte politieke humor. Ik vind Veep één van de beste comedies ooit gemaakt, met de fantastische Julia Louis-Dreyfus in een glansrol. Julia speelde ook in Seinfeld, Curb Your Enthusiasm en Arrested Development, wat mij betreft series in de Champions League van de Amerikaanse comedy. Terug naar Iannucci: hij maakte ook The Thick of It en de spin-off daarvan In The Loop. Smullen voor liefhebbers van het genre zoals ik. The Death Of Stalin vind ik een nieuw meesterwerk van Iannucci. Simon Russell Beale was geweldig als de verderfelijke Beria. Steve Buscemi, Michael Palin en Jeffrey Tambor waren ook top, net als die prachtige Olga Kurylenko. En aan de mensen die deze film slecht waarderen omdat ze niet van comedy houden: mijn hemel, kijk dan niet, bietekwiet. Ik heb in ieder geval genoten.

De meningen hier lopen nogal uiteen, zie ik, en dat verbaast me eigenlijk niet heel erg. The Death of Stalin is deels historische reconstructie van het politieke gekonkel direct na het overlijden van Stalin, en deels een komedie/klucht/satire waar met absurditeit en zwarte humor deze strijd gevolgd wordt. Maar dit wordt op zeer Britse wijze gedaan, en dat moet je liggen - en van andere films hier op MM weet ik dat dat nogal polariserend blijkt. De toon van de film verbaasde mij ook niet echt, aangezien dit van de hand is van Armando Iannucci - de man achter het zeer vergelijkbare The Thick of It en In The Loop. Al was In The Loop misschien nog wel net wat beter. Hoe dan ook, ik heb me uitstekend vermaakt met de intriges, en de zwarte (en soms flauwe) grappen die volgens mij dichter de waarheid benadert dan de hoogdravendheid die sommigen lijken te verwachten in een situatie als dit. Goed acteerwerk ook, met name Simon Russell Beale was indrukwekkend in zijn portrettering van één van de grotere naarlingen van de vorige eeuw, Lavrenti Beria. Maar ook de rest van de cast leverde prima werk af, Tambor als de wat sukkelige Malenkov en ook Buscemi waren erg leuk. Naar het einde toe werd de film wel steeds een beetje voorspelbaarder, maar desondanks een bijzonder geslaagd bioscoopbezoekje. Ik twijfel nog een beetje over mijn eindoordeel, maar laat ik het conservatief houden op 4.0* voor nu.

ik weet niet of ik dit onderwerp als zwarte humor nou zo geschikt moet vinden , gegarandeerd dat er rond de dood van stalin bizarre dingen zijn gebeurt en mischien dat er zelfs nog wel wat waarheid in schuilt ook .

Als film op zich heeft hij wel zijn grappige momenten maar het pure engels helpt niet echt om je in russische sferen te brengen zal ik maar zeggen .

de machtstrijd word knullig en hilarisch tergelijkertijd gebracht en dat levert wel wat komische momenten op .

Goeie film waarin de leider van Rusland, Jozef Stalin, komt te overlijden. Een politieke komedie over de verschuiving van macht binnen de regering na de dood van hun dictator. Misschien wat eentonig, maar dit valt vanwege het vlotte karakter wat minder op. Licht komische situaties en dialogen en de film heeft een prima aankleding.

Als ik de geschiedenis nasla, heb ik het idee dat het plot van de film niet heel erg afwijkt van de werkelijkheid. Het is redelijk droogkomisch gebracht, maar ik gok zo dat sommige situaties in absolute dictaturen zo absurd zijn dat het automatisch komisch zou zijn als het niet om leven en dood zou gaan. Ik was in ieder geval al op de hoogte van het verhaal dat Stalin wenste een opname te krijgen van het concert, maar dat nogmaals uitgevoerd werd omdat het niet opgenomen bleek te zijn.

Zeker in het begin, rondom het overlijden van Stalin en het gekluns met het lichaam voelt het komisch aan, de introductie van personages is soms ook behoorlijk droog, met name die van maarschalk Zhukov, maar het einde voelt behoorlijk grimmig aan. Als komedie dus half geslaagd, maar niettemin een aardig portret van die periode. Acteerwerk is in orde, maar de keuze van sommige acteurs voelt wel vreemd aan gezien hun lichaamsbouw. Ik had van te voren nou niet bepaald een Chroesjtsjov in Buscemi gezien bijvoorbeeld.

Uiteindelijk valt de film dus een beetje tussen de wal en het schip. 2,5*.

Wanneer de mentale terreur onder het communistische regime en de eisen van Stalin zo absurd zijn dat ze een komisch effect hebben, kent The Death of Stalin een ingetogen, maar veelbelovende start. Ook de Wes Anderson-achtige voorstelling van de personages in slow motion draagt daar tot bij. Gaandeweg echter worstelt de film met de spanning tussen komedie en historisch drama, wat zijn haast ongemakkelijke hoogtepunt kent in de executie van Beria. Tussendoor zijn er iets te weinig grappen om deze komedie memorabel te maken, en wordt er iets te veel geroepen om het drama lang te laten nawerken.

De Russische autoriteiten (o.a. Poetin ) zullen ongetwijfeld geen goed woord hebben over deze interessante (soort van geschiedenisles) reconstructie van de chaos in het Kremlin na de dood van Jozef Stalin in 1953 en respectvol is deze Komedie / Drama film (was gisteren te zien op "Film 1") dan ook zeker niet.

In deze verfilming worden Stalins onderdanen, waaronder Nikita Chroesjtsjov (Steve Buscemi ), Georgi Malenkov (Jeffrey Tambor) en Lavrenti Beria (Simon Russell Beale), neergezet als paranoïde idioten (wel goed en leuk gespeeld) en dat geldt eigenlijk ook voor Stalin zelf. Daarbij houdt regisseur Armando Iannucci zich wel vrij secuur aan de ware geschiedenis (daarom interessant om te zien), maar hij presenteert die wel als een inktzwarte klucht vol met venijnige dialogen. Het resultaat van deze circa 100 minuten durende film is origineel, soms hilarisch en uitermate wrang.

De meeste interessante onderdaan vond ik persoonlijk Lavrenti Beria (die voor mij een onbekende was), die vergelijkbaar (eigenlijk nog erger) was met de Duitse SS leider Heinrich Himmler, maar dan in een perverse uitvoering, want hij heeft heel veel vrouwen verkracht en maakte ook misbruik van kinderen. In deze film wordt dat overigens niet getoond, maar het komt wel ter sprake en o.a. bij zijn doodvonnis, welke best bruut in beeld werd gebracht. Over hem zou men zo een hele film kunnen maken.

Hoewel Olga Kurylenko maar een kleine rol heeft in het verhaal als pianiste, vond ik het wel leuk dat ze in deze film meespeelde, want ik vind haar een zeer mooie vrouw.

Deze film eens bekeken, maar het was toch minder m'n ding. Er zaten wel wat leuke stukjes in, maar ben niet echt van m'n sokken geblazen. De cast deed het wel prima.

“Long Live Stalin!”

“Stalin's Dead! Malenkov's in charge!”

“Long live Malenkov!”

Heerlijke satire die zich afspeelt rond het overlijden van Josef Stalin. Al zijn vertrouwelingen willen de macht overnemen, en The Death of Stalin ontvouwt zich tot een zeer zwarte komedie waarin iedereen elkaar manipuleert en te slim af probeert te zijn. Over een moord hier en daar wordt ook niet moeilijk gedaan.

Het is vreemd om al die bekende Amerikaanse en Engelse acteurs Russen te zien spelen, maar omdat het satire is en niet alles even serieus wordt genomen kon ik er wel in meegaan. Acteurs als Buscemi, Considine, Tambor, Beale, Isaacs en Kurylenko hebben de grootste lol, en ze weten wel raadt met de vlijmscherpe en briljante dialogen die ze voorgeschoteld krijgen. De scriptschrijvers waren in topvorm.

Niks.

Sowieso ben ik geen voorstander dat dit soort onderwerpen op deze manier in de zeik worden genomen. Het is al gedurfd, maar met dit soort humor werkt dit totaal niet, heb daarom welgeteld 1 keer moeten glimlachen, de rest was flauw en saai.

Een grote sterrencast, en haast allemaal weten ze vervelend te zijn. Buscemi was af en toe nog wel uit te staan, maar de rest was zo overdreven en flauw dat ik geen enkel moment heb moeten lachen erom. Zal vast wel met de satire te maken hebben, maar die is gewoon niet te doen.

Geen enkele goede, scherpe dialoog te bekennen. Alles is schreeuwerig en overdreven, daarmee ook heel irritant. Daarmee zijn de drama stukken ertussendoor niet helemaal goed aangezien het erg misplaatst aanvoelt en ik het geen moment serieus kan nemen.

Met al dat drukke gedoe de hele film lang was dit niks voor mij. Onzichtbaar en saai cameragebruik, weinig interessant sets en iedereen die heel Brits spreekt was nergens echt een meerwaarde. Normaal vind ik het niet zo erg, maar tussen de cast liepen ook enkele Russen rond, en dan zijn al die Britten (inclusief Stalin) geen goede mix.

Naar mijn mening ook een beetje raar waarom deze regisseur "de meester van de politieke humor" wordt genoemd, want dit soort humor is gewoon lomp en flauw. Wild gedrag met daartussen af en toe een verwijzing naar politiek is in mijn ogen absoluut nergens bijzonder.

Erg teleurgesteld, maar sowieso moeten er van dit soort onderwerpen niet worden gespeeld met dit soort satire. Althans, naar mijn mening.

Best grimmig voor een komedie en niet overal even grappig, maar overwegend is dit toch wel bijzonder. Het script blijft dicht bij de russische politieke geschiedenis en geeft er een surrealistische humoristische draai aan, daarbij flink gesteund door een uitstekende en veelzijdige cast. Gelukkig geen malle geforceerde russische accenten maar gewoon de 'natuurlijk' spraak van de engelse en amerikaanse akteurs, iets dat aanvankelijk wel even wennen is maar uiteindelijk de personages en vooral de humor ten goede komt. Zoals gezegd niet overal even geslaagd, maar wel inventief en bij momenten hilarisch.

Vermakelijke film, geen alledaagse komedie.

Hier wordt overduidelijk de gehele gang van zaken omtrent het overlijden van Stalin op de hak genomen, zozeer zelfs dat deze film niet in Rusland vertoond is.

Ik begreep na het zien van de film dat het grotendeels ook nog op waarheid berustte, dat is nog een bijkomend voordeel ook.

Toch moet de film het hebben van de satire rondom en in de hoge geledingen van de Russische regering en aangezien ze gelukkig goede acteurs hebben gecast voor de belangrijkste rollen is dit een leuke film geworden.

Voldoende.

Fijn ja.

Uiteraard is het een beetje vreemd, een Europese films die vlotjes de draak steekt met een stukje Russische geschiedenis. 't Is al goed dat dit geen Amerikaanse productie was, dat zou het nog een stukje erger gemaakt hebben denk ik. Ook verder niet zo verwonderlijk dat ze hem in Rusland niet willen tonen, dat beetje zelfspot is niet meteen typisch Russisch.

Lekker droog en duister, zo heb ik m'n humor wel graag. Het is ook best deadpan gespeeld, niet al te veel openlijk grollen en lachen, maar de absurditeit staat duidelijk vooral. Daarvoor ook een karrevracht aan bekende gezichten. Een Buscemi is perfect voor deze film, maar ook zo'n Paul Whitehouse is een klein geschenkje.

Het resultaat is erg vermakelijk. Iannucci heeft volle controle over plot, acteurs en toon, waardoor het nooit saai wordt, nooit te ver afglijdt in lolbroekerig goede en nooit z'n scherpte verliest. Misschien toch maar een keer z'n oudere werk opzoeken, want dit zijn erg fijne tussendoortjes.

3.5*

Best genoten van deze film die bij tijd en wijlen hilarisch,absurdistisch en ook nog best leerzaam is.The Death of Stalin slaat zo af en toe (bewust of onbewust?) de plank wel eens mis maar de grote lijn wordt goed bewaakt door regisseur Armando Iannucci (zijn andere twee films ken ik niet) zodat de eindbalans toch zeer positief is.

Dat komt mede door de uitstekende casting,vooral Simon Russell Beale als Beria zet een geweldig grappige rol neer.Net als Steve Buscemi,die Nikita Chroesjtsjov speelt terwijl ie er totaal niet op lijkt.Een switch zou de waarheid meer recht doen,maar toch er leuk gevonden.Ook tussen de overige rollen zitten tal van bekende namen die zich over het algemeen zeer goed van hun taak kwijten.

Daarnaast zorgt het prima scenario voor tal van leuke situaties zodat het verhaal constant blijft boeien.Een verhaal dat zo buitenissig is dat het (in grote trekken) wel waargebeurd moet zijn en tevens op een kluchtige manier het emotionele faillissement van de mensheid weergeeft.

The Death of Stalin is een originele en goed geslaagde komedie.

De blauwdruk van deze film zijn (opvallend genoeg) historische feiten. Uiteraard serieus aangedikt, het gaat vooral over de gebeurtenissen. De filmwereld kent veel parodiefilms, maar dit is wat mij betreft een uitzonderlijke karikatuur. En als kijker ben je misschien wat mee met enkele feiten, maar het zijn vooral de absurde situaties die opvallen onder het regime van Stalin. Toch zoals wij dat zien. De random executies die elk moment kunnen veranderen, de angst om een 'fout' te maken tegen Stalin, zonder het soms te beseffen. Opschrijven wat je gezegd hebt, zien dat je niet te laat bent, … En bij mensen aan de macht is het constant wikken en wegen en strategisch vooruitdenken of woorden zoveel omdraaien om tegen niemands schenen te stappen. Zeker niet de gene die mee aan de macht zitten.

De film draait vooral rond de humor en de acteurs amuseren zich duidelijk. Verder is het geen hoogstaande film natuurlijk. Maar in kader van zelfrelativering (alhoewel dit in het eigen Rusland geen geliefde film is) kunnen meer van dit soort films gebruiken.

Regisseur Armando Iannucci fabriceert een zwartkomische film die de werking van machtsmechanismen op een onthutsende manier blootlegt. De film gebruikt daarvoor een intrigerende setting en wel het machtvacuüm na de plotselinge dood van Jozef Stalin. De machtstrijd die zich ontwikkelt toont een spel vol schrikbarende kleinzieligheid, nietsontziend egoïsme en dodelijke paranoia.

De film toont de overgebleven leiders van de Sovjet-Unie als onbekwaam of als machtswellusteling. Soms zelfs als achterlijk. Toch is de film geen lompe parodie, hoewel de vorm van humor die wordt gebruikt niet altijd even verfijnd is. Het ongelooflijke aan de film is namelijk dat de film zich erg dichtbij de waarheid bevindt. De lompe kleinzieligheid die ten grondslag ligt aan de absurde acties van de leiders lijken dan misschien wel overdreven en gericht op de lach, maar zijn in feite gebaseerd op de waarheid. Weliswaar een komische waarheid, maar ook een onthutsende en soms zelfs een afschuwwekkende waarheid.

Het absurdisme stijgt in deze film naar grote hoogte en krijgt in het verlloop een steeds onaangenamere bijsmaak. Neem bijvoorbeeld de scènes van de razzia‘s waarbij staatsgevaarlijke burgers massaal worden opgepakt. Of neem bijvoorbeeld de scènes waarin een vuurpeloton staatsgevaarlijke lieden executeert. Op die momenten word je als kijker toch eventjes heftig geconfronterd met de keerzijde van komisch aandoende verwikkelingen die voortkomen uit machtwellust en onbekwaamheid.

De film toont een donkere periode in de Russische geschiedenis en maakt daarvan een scherpe klucht. Een jolige satire op de macht. Een schijnbaar overdreven beeld van de strijd om de heerschappij na de dood van Stalin. De film laat absurdistische verwikkelingen zien en legt daarmee de platvloerse werking van het machtsmechanisme bloot.

De strijd om het leiderschap is bepaald geen edelmoedige strijd, maar eerder een strijd die het schoolplein amper is ontstegen. Die bewustwording doet de zwartkomische lach, die deze film absoluut en veelvuldig oproept, ook af en toe abrupt weer verstommen.

'k Zie er geen drama in, wel een komische satire op de entourage van Stalin.

Een aaneenschakeling van potsierlijke toestanden en personages die voorzichtig of gedreven trachten munt te slaan uit het gebeuren.

Lachen doet ge zeker en dat is maar goed want veel hoger reikt de ambitie van deze film niet.

De cast schikt zich goed in de absurditeit. Verrassende rol toch voor Steve Buscemi.

Zeer de moeite waard om te zien. Een verhaal uit een interessante periode van het Russische rijk. Er gebeurde toen heel veel in een korte periode en de kranten stonden er vol van. Het Politbureau als hoogste machtsorgaan was natuurlijk niet werkbaar en iemand moest de macht grijpen, maar wie? Nu de film: De aankleding van deze film is fenomenaal. En enkele van de gezichten van de belangrijkste figuren op de 'balkonscène' kwamen ook goed in de buurt. Chroestjov daarentegen zag er toch anders uit. Maar hij werd wel weer goed gespeeld door Buscemi. Het geheel is een politieke geschiedenisles op satirische basis, maar wel goed de werkelijkheid van toen volgend. Toch kreeg ik er een ongemakkelijk gevoel bij. De werkelijkheid was immers zo gruwelijk, werkt het als je daar al grappend doorheen gaat? Voor de een wel en voor de ander minder of gewoon niet. Vandaar het verschil in beoordeling hier. Met 'Springtime for Hitler' probeerde Mel Brooks iets vergelijkbaars, maar over Ceaucescu is dit (nog) niet geprobeerd. Misschien moet er wel enige tijd overheen gegaan zijn om een dergelijk project op te pakken.

Wat een acteerwerk en wat een tempo, filmt weigert consistent om dat tempo ook maar een beetje te laten zakken waardoor je van de ene in de andere situatie terechtkomt en je nauwelijks tijd hebt om te overpeinzen. Ik vond dit een zeer geslaagde politieke satire (met misschien inderdaad meer waarheid in dan men zou vermoeden zoals iemand anders hier al zei). Erg geslaagd en dik mee geamuseerd, speelduur wel al op het randje voor wat de film doet maar weet toch net op tijd te stoppen.

Kreeg me niet helemaal mee. Er werd gekozen om van de hele heisa rond Stalins dood en de opvolging van de tiran een schertsvertoning te maken om het wat hapbaarder te maken voor een publiek dat misschien minder affiniteit heeft met geschiedenis. Wat je ziet is eerder hoe het allemaal geweest kon zijn. Het was bij momenten best grof, al vond ik Beria nog redelijk gespaard van al te grote beledigingen. Vooral Malenkov, die recht uit de Addams Family lijkt te komen (toprol van Tambor), krijgt het zwaar te verduren als de gemanipuleerde opvolger. Maar door de soms niet goed werkende boerenlullenhumor heb ik er uiteindelijk niet zoveel fun mee gehad.

Bij momenten een absurde satire hoe het er aan toe ging ten tijde van het dictatoriale regime van Stalin. Je kan dan wel eens lacherig doen over het concert dat opnieuw gespeeld moet worden, maar het pure schrikbewind zit er wel goed in en iedereen tracht in de pas te lopen, zo goed als men maar kan. Zelfs de lijfwachten aan de deur durven amper te bewegen bij een verdacht geluid in de kamer van Stalin. Wanneer een opdracht of bevel tot bij jou komt, is het alle hens aan dek om toch maar aan de wensen te kunnen voldoen. Ondanks de luchtigheid van de film komt dit toch voldoende naar voren. En het eindigt ook niet zomaar na het overlijden van Stalin, integendeel ...

Verder staat ook centraal wat er moest gebeuren na de dood van Stalin. Ook deze machtsontwikkelingen zijn interessant om te volgen. Jammer dat we geen Russisch horen in de film, maar daar zijn reeds vele zagen over gespannen. Wel op zich een fijne film die humor en satire vermengt met de bittere realiteit van die periode.

Amusante film over de dood van Stalin en de directe gevolgen binnen de Sovjet top. Het tijdsbeeld dat wordt geschetst met de effecten op gewone mensen zijn van een totalitair schrikbewind is humoristisch en lijkt historisch accuraat. De grappen zijn veelal tamelijk absurd en de film heeft veel vaart. Wel wat kluchtig hier en daar zoals de scènes met de zoon van.

Van mij had Stalin wel ietsje langer in de film mogen zitten, toch een buitengewoon interessante figuur waar ik eigenlijk weinig van weet maar wat wil je met zo'n titel.

Een hilarische politieke satire over het gekonkel in het Kremlin na de dood van Stalin. Net als in Iannucci’s In the Loop (2009) komt de vaak absurde humor in hoog tempo voorbij. Een heerlijke klucht over een donkere bladzijde in de geschiedenis van de Sovjet-Unie.

“Don't worry, nobody's gonna get killed, I promise you. This is just a musical emergency!”

Deze politieke satire heeft in het verleden nooit echt mijn aandacht gehad, en het leek mij ook niet echt heel interessant moet ik eerlijk toegeven. Ik zag dat hij op ‘Amazon Prime’ wordt aangeboden dus heb hem voor vanavond maar aangezet, ik werd toch wel wat meer nieuwsgierig dan ik had verwacht. Uiteraard kende ik de dictator nog uit de verhalen van de tweede wereldoorlog die mij natuurlijk heel erg interesseren dus leek me deze film aardig geschikt om te kijken, aangezien zijn dood hier centraal staat (en dan nog niet wetende dat dit een compleet foute satire film is).

De film verteld natuurlijk een enorm duister verhaal in de geschiedenis van de Sovjet-unie en dat wordt ons eigenlijk duidelijk gemaakt in de kern van de film. Want buiten alle flauwe scenes, de droge humor en de komische scenes ligt het verhaal van de vele executies die in het geheim zijn uitgevoerd onder het bewind van ‘Stalin’, de vele razzia’s tegen zijn aanhangers of mensen die lastig doen en deze na het ondervragen in alle stilte koelbloedig te vermoorden. Het zijn één van de vele dingen waar inwoners van de destijdse Sovjet-unie zo bang voor waren; stond je op de lijst, dan was dat vrijwel jou einde.

Helaas zoomt de film verder niet in op het volk van de sovjets destijds, en krijgen we alleen de politieke kant te zien van de film, daar draait het uiteindelijk om. Na de gruwelijke daden die helaas onder ‘Stalin’ zijn bewind plaats vonden wordt voornamelijk de gretigheid en honger blootgesteld van bewindsleden die na ‘Stalin’ het voor het zeggen hadden in het land, één ieder wil de macht pakken en dat strijkend onder de naam van ‘Stalin’, om zo allemaal in een goed daglicht te staan van o.a. de nabestaande en familie van ‘Stalin’.

Wat mij voornamelijk tegenviel is het Westerse smaakje die aan deze film hangt. De cast bestaat volledig uit westerse acteurs van Amerikaanse en Britse afkomst, dan is een film over Rusland al gauw smaakloos en kun je merken dat ze het leuk vinden voornamelijk de Russische geschiedenis een beetje de grond in te trappen, echter vergeten ze dat overal in de wereld hongerige wolven azen op de macht van een bepaald land of soms wel de hele wereld.

Nee, ik ga niet zeggen dat dit echt een geslaagde zit was aangezien er te vaak inzak momenten zijn, de komedie niet altijd even sterk is en het eindeloze geruzie eigenlijk wel een beetje gaat vervelen na een uur kijken. Het is ook wel een beetje het knallende einde die wat meer pit in de film brengt en de film wat weet te redden. Echt een verkeerde zit is het ook weer niet, want ik heb op momenten ook kosteloos kunnen lachen en heb mij vermaakt. Ik ben ook achter dingen geweten wat ik nog niet wist over die tijd in Rusland, dus dat is toch al gauw een win-win situatie.