The Death of Stalin (2017)

Ik ben blij dat ik niet de enige ben die de film onverkwikkelijk vond.

Het viel me op dat een (ex-)lid van Monty Python in de film speelt en de hele film is inderdaad een soort lange Monty Python-sketch. Nu weet ik dat Monty Python heilig is en dat je die leuk moet vinden als je voldoende verfijnd wil overkomen, zoals dat ook geldt voor Van Kooten & De Bie. Welnu, als kind/puber vond ik zowel Monty Python als Van Kooten & De Bie hi-la-risch grappig, maar nu ik een stukje ouder ben vind ik hun beider humor meestal tenenkrommend flauw en niet meer te pruimen. Dan ben ik maar een oude, verzuurde boer die echte humor niet kan waarderen...

Armando Iannucci is een meester in het creëren van zwarte politieke humor. Ik vind Veep één van de beste comedies ooit gemaakt, met de fantastische Julia Louis-Dreyfus in een glansrol. Julia speelde ook in Seinfeld, Curb Your Enthusiasm en Arrested Development, wat mij betreft series in de Champions League van de Amerikaanse comedy. Terug naar Iannucci: hij maakte ook The Thick of It en de spin-off daarvan In The Loop. Smullen voor liefhebbers van het genre zoals ik. The Death Of Stalin vind ik een nieuw meesterwerk van Iannucci. Simon Russell Beale was geweldig als de verderfelijke Beria. Steve Buscemi, Michael Palin en Jeffrey Tambor waren ook top, net als die prachtige Olga Kurylenko. En aan de mensen die deze film slecht waarderen omdat ze niet van comedy houden: mijn hemel, kijk dan niet, bietekwiet. Ik heb in ieder geval genoten.

De meningen hier lopen nogal uiteen, zie ik, en dat verbaast me eigenlijk niet heel erg. The Death of Stalin is deels historische reconstructie van het politieke gekonkel direct na het overlijden van Stalin, en deels een komedie/klucht/satire waar met absurditeit en zwarte humor deze strijd gevolgd wordt. Maar dit wordt op zeer Britse wijze gedaan, en dat moet je liggen - en van andere films hier op MM weet ik dat dat nogal polariserend blijkt. De toon van de film verbaasde mij ook niet echt, aangezien dit van de hand is van Armando Iannucci - de man achter het zeer vergelijkbare The Thick of It en In The Loop. Al was In The Loop misschien nog wel net wat beter. Hoe dan ook, ik heb me uitstekend vermaakt met de intriges, en de zwarte (en soms flauwe) grappen die volgens mij dichter de waarheid benadert dan de hoogdravendheid die sommigen lijken te verwachten in een situatie als dit. Goed acteerwerk ook, met name Simon Russell Beale was indrukwekkend in zijn portrettering van één van de grotere naarlingen van de vorige eeuw, Lavrenti Beria. Maar ook de rest van de cast leverde prima werk af, Tambor als de wat sukkelige Malenkov en ook Buscemi waren erg leuk. Naar het einde toe werd de film wel steeds een beetje voorspelbaarder, maar desondanks een bijzonder geslaagd bioscoopbezoekje. Ik twijfel nog een beetje over mijn eindoordeel, maar laat ik het conservatief houden op 4.0* voor nu.

(Gezien op 20/04/18)

Bijwijlen hilarische film. Maar als je bedenkt dat de strijd om de macht na de dood van een dictator gelinkt is aan de werkelijkheid, dan is het wel een beetje triest. Neemt niet weg neemt dat de film me heeft aangesproken.

Het begin van de film is onvergetelijk. Nooit meer zal ik naar het 24ste pianoconcerto van Mozart luisteren zonder aan deze film te denken.

Moederziel alleen in Kino 1 was ook wel eens fijn.

The Death of Stalin [Deleted Scenes] - YouTube

Bij wijlen hilarische klucht met goed acteerwerk. The Death of Stalin snijdt niet al te fraaie onderwerpen als paranoia, nepotisme, machtsgeilheid en propaganda op komische wijze aan. Kijkt lekker weg, zeker voor de zwartkijkers onder ons.

Geweldige film heb er enorm van genoten een aanrader

ik weet niet of ik dit onderwerp als zwarte humor nou zo geschikt moet vinden , gegarandeerd dat er rond de dood van stalin bizarre dingen zijn gebeurt en mischien dat er zelfs nog wel wat waarheid in schuilt ook .

Als film op zich heeft hij wel zijn grappige momenten maar het pure engels helpt niet echt om je in russische sferen te brengen zal ik maar zeggen .

de machtstrijd word knullig en hilarisch tergelijkertijd gebracht en dat levert wel wat komische momenten op .

Goeie film waarin de leider van Rusland, Jozef Stalin, komt te overlijden. Een politieke komedie over de verschuiving van macht binnen de regering na de dood van hun dictator. Misschien wat eentonig, maar dit valt vanwege het vlotte karakter wat minder op. Licht komische situaties en dialogen en de film heeft een prima aankleding.

The Death of Stalin duurt net te lang, wat samen valt met de toon van de film, die naar het einde toe steeds meer verschuift van het absurdistisch en droog komische naar het meer serieuze, tot het slotstuk waar men diezelfde toon die in het begin wordt gezet, in feite verraadt.

De keuze voor het über Britse taalgebruik in combinatie met droge humor en in tegenstelling tot het stugge en norse uiterlijk van het Soviet-kader is in beginsel wél een erg sterke zet van de regisseur. Daarvoor complimenten en/met veel geslaagde kolderieke situaties en uitwisselingen.

Uiteindelijk een ruime voldoende.

Jammer dus voor de finale waar de regisseur voor mijn gevoel het juiste akkoord steeds moeilijker weet te vinden.

Als ik de geschiedenis nasla, heb ik het idee dat het plot van de film niet heel erg afwijkt van de werkelijkheid. Het is redelijk droogkomisch gebracht, maar ik gok zo dat sommige situaties in absolute dictaturen zo absurd zijn dat het automatisch komisch zou zijn als het niet om leven en dood zou gaan. Ik was in ieder geval al op de hoogte van het verhaal dat Stalin wenste een opname te krijgen van het concert, maar dat nogmaals uitgevoerd werd omdat het niet opgenomen bleek te zijn.

Zeker in het begin, rondom het overlijden van Stalin en het gekluns met het lichaam voelt het komisch aan, de introductie van personages is soms ook behoorlijk droog, met name die van maarschalk Zhukov, maar het einde voelt behoorlijk grimmig aan. Als komedie dus half geslaagd, maar niettemin een aardig portret van die periode. Acteerwerk is in orde, maar de keuze van sommige acteurs voelt wel vreemd aan gezien hun lichaamsbouw. Ik had van te voren nou niet bepaald een Chroesjtsjov in Buscemi gezien bijvoorbeeld.

Uiteindelijk valt de film dus een beetje tussen de wal en het schip. 2,5*.

Redelijk goede komedie, die naar verluid dicht tegen de waarheid aanleunt.

Zo goed ken ik de geschiedenis rondom deze historische gebeurtenis niet.

Vond wel dat de personages goed werden neergezet, een beetje komisch maar toch realistisch.

De film kon me dus wel bekoren.

Wanneer de mentale terreur onder het communistische regime en de eisen van Stalin zo absurd zijn dat ze een komisch effect hebben, kent The Death of Stalin een ingetogen, maar veelbelovende start. Ook de Wes Anderson-achtige voorstelling van de personages in slow motion draagt daar tot bij. Gaandeweg echter worstelt de film met de spanning tussen komedie en historisch drama, wat zijn haast ongemakkelijke hoogtepunt kent in de executie van Beria. Tussendoor zijn er iets te weinig grappen om deze komedie memorabel te maken, en wordt er iets te veel geroepen om het drama lang te laten nawerken.

De Russische autoriteiten (o.a. Poetin ) zullen ongetwijfeld geen goed woord hebben over deze interessante (soort van geschiedenisles) reconstructie van de chaos in het Kremlin na de dood van Jozef Stalin in 1953 en respectvol is deze Komedie / Drama film (was gisteren te zien op "Film 1") dan ook zeker niet.

In deze verfilming worden Stalins onderdanen, waaronder Nikita Chroesjtsjov (Steve Buscemi ), Georgi Malenkov (Jeffrey Tambor) en Lavrenti Beria (Simon Russell Beale), neergezet als paranoïde idioten (wel goed en leuk gespeeld) en dat geldt eigenlijk ook voor Stalin zelf. Daarbij houdt regisseur Armando Iannucci zich wel vrij secuur aan de ware geschiedenis (daarom interessant om te zien), maar hij presenteert die wel als een inktzwarte klucht vol met venijnige dialogen. Het resultaat van deze circa 100 minuten durende film is origineel, soms hilarisch en uitermate wrang.

De meeste interessante onderdaan vond ik persoonlijk Lavrenti Beria (die voor mij een onbekende was), die vergelijkbaar (eigenlijk nog erger) was met de Duitse SS leider Heinrich Himmler, maar dan in een perverse uitvoering, want hij heeft heel veel vrouwen verkracht en maakte ook misbruik van kinderen. In deze film wordt dat overigens niet getoond, maar het komt wel ter sprake en o.a. bij zijn doodvonnis, welke best bruut in beeld werd gebracht. Over hem zou men zo een hele film kunnen maken.

Hoewel Olga Kurylenko maar een kleine rol heeft in het verhaal als pianiste, vond ik het wel leuk dat ze in deze film meespeelde, want ik vind haar een zeer mooie vrouw.

Scherpe satire op het smerige machtsspel dat politiek heet, en waarin politieke tegenstanders letterlijk over lijken gaan om elkaar te elimineren. De kracht van de film zit hem in de dialogen en het enthousiasme van de door de wol geverfde cast, waarvan wat mij betreft Steve Buscemi als Chroesjtsjov de show steelt.

Stalin werd vergiftigd door zen rechterhand ,iedereen die vaak naar Georgie of Rusland gaat weet dat, ga maar eens naar Gori waar hij geboren werd en opgroeide en waar rond zijn ouderlijk huis een museum is,

Deze film eens bekeken, maar het was toch minder m'n ding. Er zaten wel wat leuke stukjes in, maar ben niet echt van m'n sokken geblazen. De cast deed het wel prima.

“Long Live Stalin!”

“Stalin's Dead! Malenkov's in charge!”

“Long live Malenkov!”

Heerlijke satire die zich afspeelt rond het overlijden van Josef Stalin. Al zijn vertrouwelingen willen de macht overnemen, en The Death of Stalin ontvouwt zich tot een zeer zwarte komedie waarin iedereen elkaar manipuleert en te slim af probeert te zijn. Over een moord hier en daar wordt ook niet moeilijk gedaan.

Het is vreemd om al die bekende Amerikaanse en Engelse acteurs Russen te zien spelen, maar omdat het satire is en niet alles even serieus wordt genomen kon ik er wel in meegaan. Acteurs als Buscemi, Considine, Tambor, Beale, Isaacs en Kurylenko hebben de grootste lol, en ze weten wel raadt met de vlijmscherpe en briljante dialogen die ze voorgeschoteld krijgen. De scriptschrijvers waren in topvorm.

Niks.

Sowieso ben ik geen voorstander dat dit soort onderwerpen op deze manier in de zeik worden genomen. Het is al gedurfd, maar met dit soort humor werkt dit totaal niet, heb daarom welgeteld 1 keer moeten glimlachen, de rest was flauw en saai.

Een grote sterrencast, en haast allemaal weten ze vervelend te zijn. Buscemi was af en toe nog wel uit te staan, maar de rest was zo overdreven en flauw dat ik geen enkel moment heb moeten lachen erom. Zal vast wel met de satire te maken hebben, maar die is gewoon niet te doen.

Geen enkele goede, scherpe dialoog te bekennen. Alles is schreeuwerig en overdreven, daarmee ook heel irritant. Daarmee zijn de drama stukken ertussendoor niet helemaal goed aangezien het erg misplaatst aanvoelt en ik het geen moment serieus kan nemen.

Met al dat drukke gedoe de hele film lang was dit niks voor mij. Onzichtbaar en saai cameragebruik, weinig interessant sets en iedereen die heel Brits spreekt was nergens echt een meerwaarde. Normaal vind ik het niet zo erg, maar tussen de cast liepen ook enkele Russen rond, en dan zijn al die Britten (inclusief Stalin) geen goede mix.

Naar mijn mening ook een beetje raar waarom deze regisseur "de meester van de politieke humor" wordt genoemd, want dit soort humor is gewoon lomp en flauw. Wild gedrag met daartussen af en toe een verwijzing naar politiek is in mijn ogen absoluut nergens bijzonder.

Erg teleurgesteld, maar sowieso moeten er van dit soort onderwerpen niet worden gespeeld met dit soort satire. Althans, naar mijn mening.

Best grimmig voor een komedie en niet overal even grappig, maar overwegend is dit toch wel bijzonder. Het script blijft dicht bij de russische politieke geschiedenis en geeft er een surrealistische humoristische draai aan, daarbij flink gesteund door een uitstekende en veelzijdige cast. Gelukkig geen malle geforceerde russische accenten maar gewoon de 'natuurlijk' spraak van de engelse en amerikaanse akteurs, iets dat aanvankelijk wel even wennen is maar uiteindelijk de personages en vooral de humor ten goede komt. Zoals gezegd niet overal even geslaagd, maar wel inventief en bij momenten hilarisch.

Vermakelijke film, geen alledaagse komedie.

Hier wordt overduidelijk de gehele gang van zaken omtrent het overlijden van Stalin op de hak genomen, zozeer zelfs dat deze film niet in Rusland vertoond is.

Ik begreep na het zien van de film dat het grotendeels ook nog op waarheid berustte, dat is nog een bijkomend voordeel ook.

Toch moet de film het hebben van de satire rondom en in de hoge geledingen van de Russische regering en aangezien ze gelukkig goede acteurs hebben gecast voor de belangrijkste rollen is dit een leuke film geworden.

Voldoende.

Fijn ja.

Uiteraard is het een beetje vreemd, een Europese films die vlotjes de draak steekt met een stukje Russische geschiedenis. 't Is al goed dat dit geen Amerikaanse productie was, dat zou het nog een stukje erger gemaakt hebben denk ik. Ook verder niet zo verwonderlijk dat ze hem in Rusland niet willen tonen, dat beetje zelfspot is niet meteen typisch Russisch.

Lekker droog en duister, zo heb ik m'n humor wel graag. Het is ook best deadpan gespeeld, niet al te veel openlijk grollen en lachen, maar de absurditeit staat duidelijk vooral. Daarvoor ook een karrevracht aan bekende gezichten. Een Buscemi is perfect voor deze film, maar ook zo'n Paul Whitehouse is een klein geschenkje.

Het resultaat is erg vermakelijk. Iannucci heeft volle controle over plot, acteurs en toon, waardoor het nooit saai wordt, nooit te ver afglijdt in lolbroekerig goede en nooit z'n scherpte verliest. Misschien toch maar een keer z'n oudere werk opzoeken, want dit zijn erg fijne tussendoortjes.

3.5*

Best genoten van deze film die bij tijd en wijlen hilarisch,absurdistisch en ook nog best leerzaam is.The Death of Stalin slaat zo af en toe (bewust of onbewust?) de plank wel eens mis maar de grote lijn wordt goed bewaakt door regisseur Armando Iannucci (zijn andere twee films ken ik niet) zodat de eindbalans toch zeer positief is.

Dat komt mede door de uitstekende casting,vooral Simon Russell Beale als Beria zet een geweldig grappige rol neer.Net als Steve Buscemi,die Nikita Chroesjtsjov speelt terwijl ie er totaal niet op lijkt.Een switch zou de waarheid meer recht doen,maar toch er leuk gevonden.Ook tussen de overige rollen zitten tal van bekende namen die zich over het algemeen zeer goed van hun taak kwijten.

Daarnaast zorgt het prima scenario voor tal van leuke situaties zodat het verhaal constant blijft boeien.Een verhaal dat zo buitenissig is dat het (in grote trekken) wel waargebeurd moet zijn en tevens op een kluchtige manier het emotionele faillissement van de mensheid weergeeft.

The Death of Stalin is een originele en goed geslaagde komedie.

Nou dat is nog maar de vraag.

Hier wordt het allemaal erg absurdistisch gebracht maar de politieke intriges op de achtergrond kloppen wel degelijk.

De blauwdruk van deze film zijn (opvallend genoeg) historische feiten. Uiteraard serieus aangedikt, het gaat vooral over de gebeurtenissen. De filmwereld kent veel parodiefilms, maar dit is wat mij betreft een uitzonderlijke karikatuur. En als kijker ben je misschien wat mee met enkele feiten, maar het zijn vooral de absurde situaties die opvallen onder het regime van Stalin. Toch zoals wij dat zien. De random executies die elk moment kunnen veranderen, de angst om een 'fout' te maken tegen Stalin, zonder het soms te beseffen. Opschrijven wat je gezegd hebt, zien dat je niet te laat bent, … En bij mensen aan de macht is het constant wikken en wegen en strategisch vooruitdenken of woorden zoveel omdraaien om tegen niemands schenen te stappen. Zeker niet de gene die mee aan de macht zitten.

De film draait vooral rond de humor en de acteurs amuseren zich duidelijk. Verder is het geen hoogstaande film natuurlijk. Maar in kader van zelfrelativering (alhoewel dit in het eigen Rusland geen geliefde film is) kunnen meer van dit soort films gebruiken.

Vreselijk! Helemaal niets veranderd in dat land dus.

Regisseur Armando Iannucci fabriceert een zwartkomische film die de werking van machtsmechanismen op een onthutsende manier blootlegt. De film gebruikt daarvoor een intrigerende setting en wel het machtvacuüm na de plotselinge dood van Jozef Stalin. De machtstrijd die zich ontwikkelt toont een spel vol schrikbarende kleinzieligheid, nietsontziend egoïsme en dodelijke paranoia.

De film toont de overgebleven leiders van de Sovjet-Unie als onbekwaam of als machtswellusteling. Soms zelfs als achterlijk. Toch is de film geen lompe parodie, hoewel de vorm van humor die wordt gebruikt niet altijd even verfijnd is. Het ongelooflijke aan de film is namelijk dat de film zich erg dichtbij de waarheid bevindt. De lompe kleinzieligheid die ten grondslag ligt aan de absurde acties van de leiders lijken dan misschien wel overdreven en gericht op de lach, maar zijn in feite gebaseerd op de waarheid. Weliswaar een komische waarheid, maar ook een onthutsende en soms zelfs een afschuwwekkende waarheid.

Het absurdisme stijgt in deze film naar grote hoogte en krijgt in het verlloop een steeds onaangenamere bijsmaak. Neem bijvoorbeeld de scènes van de razzia‘s waarbij staatsgevaarlijke burgers massaal worden opgepakt. Of neem bijvoorbeeld de scènes waarin een vuurpeloton staatsgevaarlijke lieden executeert. Op die momenten word je als kijker toch eventjes heftig geconfronterd met de keerzijde van komisch aandoende verwikkelingen die voortkomen uit machtwellust en onbekwaamheid.

De film toont een donkere periode in de Russische geschiedenis en maakt daarvan een scherpe klucht. Een jolige satire op de macht. Een schijnbaar overdreven beeld van de strijd om de heerschappij na de dood van Stalin. De film laat absurdistische verwikkelingen zien en legt daarmee de platvloerse werking van het machtsmechanisme bloot.

De strijd om het leiderschap is bepaald geen edelmoedige strijd, maar eerder een strijd die het schoolplein amper is ontstegen. Die bewustwording doet de zwartkomische lach, die deze film absoluut en veelvuldig oproept, ook af en toe abrupt weer verstommen.

'k Zie er geen drama in, wel een komische satire op de entourage van Stalin.

Een aaneenschakeling van potsierlijke toestanden en personages die voorzichtig of gedreven trachten munt te slaan uit het gebeuren.

Lachen doet ge zeker en dat is maar goed want veel hoger reikt de ambitie van deze film niet.

De cast schikt zich goed in de absurditeit. Verrassende rol toch voor Steve Buscemi.

Hahaha zo waar, dit.