Wo Hu Cang Long (2000)

Regisseur Ang Lee heeft enkele behoorlijke films geregisseerd, maar deze veelgeprezen actiedramafilm kon me maar weinig bekoren. Zo opent de film met een werkelijk eindeloos gesprek tussen Chow Yun-fat en Michelle Yeoh die maar van geen ophouden leek, om vervolgens te beginnen (na een kwartier) met een gevecht. De surrealistische trekjes die deze gevechten meekrijgen (de vliegende figuren) werken best aanstekelijk, maar jammerlijk genoeg zit er een oersaai en nodeloos serieus sprookjesverhaal doorheen verworven dat volstrekt oninteressant wegkijkt. Daar komt bij dat de personages zelf ontdaan zijn van enige eigenzinnigheid. Ziyi Zhang en Yun-fat hebben allebei een zeker charisma, maar het wordt nauwelijks benut door de saaie invulling die Ang Lee aan ze meegeeft. Enkele unieke gevechten zorgen voor wat leven in de brouwerij, maar het is me een raadsel hoe men geboeid naar dit plot kan kijken. Met name het volledige stuk in de woestijn is amper doorheen te komen en de voortdurende focus op thematiek zoals romance, schuld en spijt is tenenkrommend. Zonder iemand die maar een beetje interessant is en een schrikbarend lelijke visuele focus op de (normaal gesproken) mooie locaties zorgen ervoor dat het ellendig is om deze film van begin tot eind uit te zitten.

Ik ga akkoord met uw eerste deel van uw eerste zin. Tot zover ons gemeenschappelijk deel. Maar de film heeft een andere bedoeling dat wat U bekritiseert.

Martial arts films zijn onderverdeeld in Kung Fu films en Wuxiapian films. Vooral deze laatste volgen niet de formule van actie, spanning en dreiging maar zijn geboren uit de Chinese mythologie en kennen een mystieke kant. Niks te maken met surrealisme. Crouching tiger, hidden dragon is een volbloed wuxiapian. De titel van deze film geeft dan ook de hele opzet prijs van de film en wil zo veel zeggen als 'stille waters, diepe gronden' maw het niet tonen van je gevoelens. Dat is waar de film om draait. Over mensen en gevoelens, over spijt dat altijd te laat komt. Samengevat : dit is een tragische love story. Daarom die uiterste belangrijke dialoog tussen Yeoh en Yun-fat. Daarin ligt reeds het onuitgesproken nl de gevoelens die ze voor elkaar voelen.

Het is een sprookjesopera waarin de gevechten het muziekstuk vervangt. De gevechten zijn dan ook de vertaling van gevoelens (jaloezie, wraak, liefde). Nodeloos is het dus niet. Daarenboven is de soundtrack niet een standaard dreigende of pompende beat in de gevechten maar meer melancholisch. Componist Tan Dun maakt een schitterende soundtrack met cello’s en strijkers.

Personages volgen traditie, erecodes maar zijn niet gelukkig en die opofferingen blijven in hun geweten gegrift. Ratio boven emo. Maar kan niet verhinderen dat het noodlot toeslaat. Ontdaan van enige eigenzinnigheid ? Ik zou zeggen dat beiden een zeer eigenzinnig leven hebben geleid nl koppig de ere code volgen. En dat breekt hen nu zuur op. Dat de personages een vorm van menselijkheid hebben vind ik niet saai. En ja, dat is het plot. Ik hoop dat ik uw raadsel heb opgelost.

Ik geef nu schoorvoetend toe dat het middenstuk in de woestijn wel heel sterk de romantiek en sentiment benadrukt waardoor de film een beetje ritme mist. Dat is een punt voor U.

Het is natuurlijk uw eigen goed recht om de film niet goed te vinden maar omdat ik de indruk kreeg dat je uw pijlen richtte op iets dat de film niet wil zijn (een entertaining actie plot film) wou ik even mijn betoog speciaal naar U richten. En als dat zou betekenen dat je de film een nieuwe kans zou geven, des te beter.

Allereerst waardeer ik je brede onderbouwing, ik zal er niet omheen draaien dat ik van bepaalde invloeden niet op de hoogte was. Niettemin benadruk ik in mijn oorspronkelijke bericht niet dat er spanning en dreiging benodigd is om het geheel op de rails te houden. Het is niet moeilijk om te beseffen dat een film als deze dergelijke formules niet zal aankaarten.

Oneens, ondanks je ruime onderbouwing. Het geeft een gevecht altijd, naar mijn opinie, enige vorm van surrealisme mee wanneer personages dergelijke sprongen maken. Dat is dan meer gebaseerd op ervaring en niet zozeer op achtergrond. Ik wil er best mee akkoord gaan om "sprookjesachtig" of "fantasierijk" te noemen in plaats van surrealistisch om de achterliggende intentie beter tegemoet te komen, maar de choreografische vormgeving gaat in ieder geval natuurkunde hoe dan ook te boven. Ik heb deze invloeden overigens niet bestempeld als kritiekpunten, maar juist als lovende woorden.

Het is me helder waarom de dialoog er is, maar ik beoordeel een film op persoonlijke ervaring. Mijn ervaring gedurende het desbetreffende dialoog was dat ik het veel te lang vond duren zonder dat er iets werd geprikkeld. Ik zag geen redenering of aanleiding waarom ik me specifiek in hun relatie zou moeten verdiepen, de interesse ontbrak.

Veel personages in films hebben een eigenzinnig leven geleid, maar dan nog kan een regisseur zelf bepalen of dit zo overkomt op de kijker. Ang Lee kon dat hier voor mij niet doen. Uiteraard mag iedere kijker dat voor zichzelf bepalen, voor mij werden ze niet veel eigenzinniger in vergelijking met overige Chinese Wuxia-films (of Kung Fu). Dat heeft in mijn geval niet zozeer met de inhoudelijke achtergrond te maken, wel met hoe ik de personages amper onderscheidend vind overkomen qua persoonlijkheid. Alsof ik in elke, soortgelijke film steeds naar dezelfde mensen met dezelfde problematiek sta te kijken, terwijl dat niet zo is.

Ik kan niet ontkennen dat ik bij deze film bepaalde verwachtingen vooraf had, maar ik pas me altijd naar de uiteindelijke inhoud aan. Bovendien ben ik geen kijker die veel actie, spanning of dreiging nodig heeft om van een klassiek opgezet verhaal te kunnen genieten, maar het alternatief van Wo Hu Cang Long bood me geen stof waar ik actief wat mee kon.

Ondertussen is het alweer een paar maanden terug sinds ik de film gezien heb en ik moet je bekennen dat ik er niet veel meer van weet. Ik was daarom genoodzaakt mijn respons naar je adres nogal algemeen te formuleren, waarvoor excuses.

'Crouching Tiger, Hidden Dragon' Series At Amazon With Ron Moore As EP - deadline.com