Wo Hu Cang Long (2000)

Deze vond ik vooral saai en dat magisch-realisme trok ik ook niet. Ondanks soms mooie beelden maar 1,0*.

Crouching Tiger, Hidden Dragen is zo'n film waarvan ik me herinnerde dat ik hem goed vond, maar waar me verder weinig van bijstond, behalve een gevecht in bomen. Een herziening stond allang in de planning. Ik kom op het oude eindcijfer uit, maar om andere redenen. Ik las net mij oude recensie en net als zo'n beetje al mijn berichten uit 2005 was het weer pijnlijk om terug te lezen.

Nu vond ik vooral de gevechten boeiend en het verhaal maar matig interessant. De manier waarop Lee probeert het gevoel van een oude mythe te benaderen en er een hoop mystiek in probeert te stoppen is maar half geslaagd. De vertelling zelf vond ik te weinig speciaal en de personages slap, waardoor de film nooit de mysterieuze kracht krijgt waar Lee naar mijn gevoel op richt. Voor Zhangs personage komt nooit helemaal uit de verf. Bijna alles moet voor mij van Yeohs personage afkomen om te overtuigen op narratief gebied.

Gelukkig weet Lee meer te doen met sfeer, waarin hij een knappe balans vindt tussen pure fantasie en toch iets ruws in de afwerking dat prima op zijn plaats is. Écht speciaal werd het voor mij alleen in de gevechten en het is wat jammer dat er zo relatief weinig zijn. Dat gevecht in die boomtoppen vond ik eerder kennelijk verschrikkelijk, maar is eigenlijk een prachtige scène, met fijn camerawerk en vooral goede muziek. Maar alle gevechten mogen er zijn.

Het maakt me ook vooral nieuwsgierig naar het werk van King Hu, waar ik al wat van zag in The Story of Film en wat er erg mooi uitzag.
3,5* blijven staan.

Is deze film nou gemaakt voor Amerikaans publiek?

Mogelijk een 2de deel

Ben benieuwd!

Prachtige gevechten, leuke rol van Zhang, prima Yeoh, en een veel kleinere rol van Chow-Yun Fat dan ik me herinnerde, en verder een eenvoudig verhaal met een erg lang, en soms nogal saai beginstuk in en rond het paleis, en ook een niet helemaal bevredigend eindgevecht.

Het vliegen/vechten maakte vroeger meer indruk maar de choreografie blijft prachtig om te zien en tilt de film naar een hoger niveau. Mooie fotografie ook, al vind ik de locaties iets te beperkt, en passende soundtrack.

Niet zo legendarisch als ik dacht- maar goede film.

Een hernieuwde kennismaking. Jaren terug al eens gezien, toen kon ik weinig met het verhaal, en al helemaal niets met de zwevende mensen.

Inmiddels veel meer wuxia-films achter de rug waarbij het apart is dat Ziyi Zhang in al die films lijkt op te duiken. Eén van de absolute hoogtepunten was in ieder geval Hero, die slechts twee jaar jonger is dan deze film. De vergelijking met die film dringt zich dan ook op. Die film heeft een flinterdun verhaaltje, dat is hier niet veel beter. Wat die film wel heeft is een gevoel voor afwerking. De gevechten zijn prachtig gestileerd, en een aantal prachtige slow motion beelden maken het helemaal een visueel feestje.

Die aandacht voor details mis ik hier een beetje. In de gevechten wordt vaak geknipt, en ook vaak dusdanig veel ingezoomd of juist uitgezoomd dat de actie niet helemaal uit de verf komt. Het enige gevecht wat ik echt gaaf vond was tussen de dames met steeds verschillende wapens. Chow was op zich ook nog wel aardig, maar verder hield het een beetje op. En wat het zweven betreft, ik kan er een stuk beter tegen, maar hier wordt het wel erg overdreven.

Verder veel drama, waarbij de soundtrack vaak aanwezig blijft, waardoor het allemaal een beetje dreinerig wordt. En bij dit soort gedeelten helpt het ook niet dat er hier minder aandacht voor visuele details is.

Na herziening kan ik niet anders dan concluderen dat de mindere eerste kijkervaring niet helemaal toevallig was. Deze film is het gewoon niet helemaal voor mij. 2,5*.

Wauw! Volgens mij mijn eerste film in dit genre, maar ik vind hem echt verschrikkelijk mooi! De gevechten waren prachtig (in het bos, wow!), de kleding, de mensen, het acteerwerk, het verhaal (!), de soundtrack. Wauw!

Binnenkort: deel 2

Vreemd dat hij nog niet op MM staat.

Uitstekende martial arts-film die er prachtig uitziet!

De fotografie is subliem en brengt alles uitstekend in beeld. De decors zijn prachtig, evenals de kostuums. De actie in de film komt goed tot zijn recht dankzij de onnavolgbare choreografie van Yuen Wo Ping (die ook de choreografie van The Matrix verzorgde).

Het verhaal is af en toe wat warrig, maar dat is de film vergeven. De film ziet er af en toe uit als een waar kunstwerk en werd voor een relatief goedkoop budget van 17 miljoen dollar geproduceerd. Chow Yun Fat en Michelle Yeoh spelen verdienstelijk, maar de destijds 20-jarige Zhang Ziyi is een ware ontdekking en brak met deze film dan ook internationaal door. Eén van de beste films van het jaar 2000.

Leuke film, maar er scheelt wel wat aan. tot op zekere hoogte kijkt het allemaal goed weg. Zoals altijd is het smullen wat de decors betreft en staan hier acteurs die op martial artsgebied in elk geval hun mannetje staan, maar het verhaal kan me niet echt pakken. Het is allemaal heel duidelijk wat er gebeurt. Toch verwachtte ik wel wat meer dan dit plot wat bij vlagen best voorspelbaar is. Hoe mooi de scenes in de woestijn ook zijn, echt veel voegt het niet toe. Als je hiermee dan ook nog de vaart uit het verhaal haalt, kan ik alleen maar zeggen dat ze met de Academy Awards echt de verkeerde Aziatische films belonen. Zo ook met Spirited Away. Er worden in het verre oosten veel betere films gemaakt. Crouching Tiger is een geinig sprookje, maar op emotioneel vlak scoort het gewoon slecht. Dat scheelt in dit geval gewoon een ster. De actie is zeker tof, al worden de touwen wel erg vaak en overdreven gebruikt.

Topper deze elke minuut van genoten. De gevechten zijn zeer goed en geweldig in beeld gebracht de acteerprestaties zijn ook zeer goed. Muziek was trouwens ook weer prachtig. Dramatisch en wist me zeker te raken. Fantastisch op het einde. Krijgt van mij een 9/10

Beetje erg late quote (ik hoop dat je het nog steeds met jezelf eens bent ), maar je verwoordde precies mijn gedachten nadat ik de film net zag. Het verhaal kon me echt gestolen worden, meer nog dan bij andere films in het genre, maar de actie maakte het gedeeltelijk goed.

Gedeeltelijk, want het was het inderdaad steeds nét niet. En als het wél gaaf werd, flitsten er vergelijkbare maar nog veel betere Zhang-scènes door m'n hoofd (het magistrale "rode bos", die epische pijlenregen...).

Ik kom nog wel op een voldoende uit, maar ik had er veel meer van verwacht, gezien zijn status.

Leuk dat een martial arts film genomineerd wordt voor Academy Award Best Picture, maar het had deze film niet echt moeten zijn. Het is ook niet echt een actiefilm, maar een Chinees sprookje. De film mikt vooral op een verhaal, en alhoewel ik daar wel van hou, mis ik net de epische gevechten of mooie beelden. Als één genre het niet per se moet hebben van een goed verhaal is het dit wel.

De figuren zijn niet echt memorabel, Ang Lee slaagt er niet in om het beste te halen uit zijn acteurs. Waar hij anders toch veel beter in is. Mooie muziek wel die bij dit dromerige verhaal past. De scène in de woestijn is niet echt boeiend, de vechtscènes vallen wel mee. daar schiet het gevecht tussen Michelle Yeoh en Ziyi Zhang bovenuit.

De film is zeker geen topfilm en Ang Lee is dit genre duidelijk niet meester. Tenzij hij er echt een dromerige film van wil maken, maar dan zet hij liefhebbers van martial arts alvast op een verkeerd been. Maar slecht is het ook weer niet.

Sterke martial-arts film. Nog steeds leuk, ondanks meerdere herzieningen. Visueel sterk, mooi in beeld gebrachte goede actiescènes en goed acteerwerk.

Stijlvolle chinese vertelling (sprookjesachtig, maar niet bedoeld voor kinderen). In dit genre kunnen gevechten soms gaan vervelen, maar hier niet. Het vliegen vond ik in eerste instantie overdreven, maar later pastte het in het verhaal (bijv. omdat de sprong in de waterval mogelijk overleeft kan worden).

Het gevlieg schijnt bij wǔxiá (een chinese fantasy-stijl) te horen, volgens wikipedia.

Een mooie poëtische film met droomachtige scenes. Maar ik vind er toch iets missen wat het tot een echt goede film maakt.

Mooie cinematografie, en sterk vertaalde personages. Uit mijn Engelse subtitels:

''With my last remaining strength, I want to tell you that I love you. I always have.''

''Even if I was banished to the darkest place, my love will keep me from being a lonely spirit.''



Aan het vliegen heb ik me trouwens weinig gestoord, misschien omdat het in de film rustig werd opgebouwd.

Bij vlagen mooie beelden, maar hoofdzakelijk toch erg saai. Een vlak en oninteressant verhaal en actiescènes met door de lucht vliegende mensen. Vooral met dat laatste kon ik echt helemaal niets. Het verhaal wordt bovendien in een veel te traag tempo verteld, terwijl het plot ook nog eens niet al te boeiend is. Niet best.

Zo bedenkelijk ik het gedans over de daken in eerste instantie vond, zo indrukwekkend was de wijze waarop Lee dat handelsmerk in het laatste halfuur inzet. Het verhaal had toen ook pas mijn volledige interesse, wellicht omdat het scenario van een redelijk oppervlakkige aard is. Deze ma-klassieker krijgt mijn waardering uiteindelijk vooral door de prachtige cinematografie. Ook in het wat matige middenstuk houden de beelden de film moeiteloos overeind. Het acteerwerk liet wat te wensen over, maar ik kon me wel vinden in de richtingen die Lee tijdens de slotakte met de personages inslaat. 3.5*

Wegens de vrij hoge quoteringen heb ik ook eens aan Crouching tiger, hidden dragon gewaagd. Waar ik al voor vreesde was een vrij inhoudsloos oppervlakkig verhaal doorspekt met wat Kung Fu. Nu moet ik wel zeggen dat het er visueel allemaal zeer goed uit zag. Dat vliegen begon me op den duur te vervelen, maar al bij al cinematografisch erg sterk, hoewel hier en daar de gevechten erg warrig (snel) zijn.

Mooie sfeerschepping via mooie beelden, prachtige kostuums en sterke muzikale ondersteuning.

De film ademt zeker een bepaalde sfeer uit en de vechtscenes zijn van grote schoonheid. Het verhaal is erg uitgebreid, beter in die zin dan House of the flying daggers die ik zaterdag gezien heb, maar toch vind ik de laatste beter. Puur omdat het visueel wat meer bied. Ik denk dat CTHD beter is dan HTFD maar ik zie het eerst nog even niet en dat is gewoon omdat het verhaal wat aan me voorbij gaat. Kon mijn hoofd er niet helemaal bij houden. Later nog maar eens proberen.

Heb hem nog eens opnieuw bekeken, maar blijf bij mijn eerste mening.

Niets voor mij...

Flinke tegenvaller. Traag, onnodig raar dat vliegen; kom op.. en een warrig verhaal over romances waarin de chemie ontbreekt. Paar mooie scènes hoor (met name de vechtscène tussen Yu en Jen maar veel te weinig om de reputatie van de film te verklaren.

Hier en daar lees ik dat de special effects niet al te best zijn, maar die vind ik juist adembenemend. Toen ik deze film voor de eerste keer zag zat ik echt met open mond te kijken naar de vliegscènes die me deden denken aan mijn eigen vliegdromen. Iedereen droomt wel eens dat ie kan vliegen, maar de wijze waarop er in dromen gevlogen wordt is voor ieder persoon weer verschillend. De een zet zich klapwiekend af vanaf de grond en schiet dan in een loodrechte lijn omhoog als een raket, de ander neemt eerst nog een aanloopje om vervolgens als een vliegtuig op te stijgen. Zweven, glijden, vliegen... Ook de hoogte kan verschillen, waar de een hoog boven de stad vliegt als een soort Superman, blijft de ander wat lager bij de grond of springt van dak tot dak als een lenige kat. Voor Freud had zo'n vliegdroom een seksuele betekenis en stond het voor een seksueel verlangen. Volgens Jung echter had zo'n droom eerder de betekenis van vrijheid en ontsnapping aan de regels en eisen van de gewone wereld.

Crouching Tiger, Hidden Dragon is een episch Chinees sprookje en zou je kunnen betitelen als 'feministisch', in die zin dat het verhaal draait om een jongedame die zich wil loswrikken uit het keurslijf en het voor haar uitgestippelde leventje inruilt voor het grote avontuur. Als ze verkleed als jongen een herberg bezoekt wordt haar aanwezigheid niet op prijs gesteld en breekt er al snel een gevecht uit waarbij ze praktisch alle aanwezige mannen aan haar zwaard spietst. De gevechten zijn schitterend gechoreografeerd met grappige elementen erin en veel stripachtige kreten als Oeh!, Argh!, Ieejaj! en het zijn vooral vrouwen die vechten. Ook de slechterik is een vrouw: de geheimzinnige Jade Vos, door iedereen gevreesd en berucht om haar dodelijke gifpijltjes. Geweldige rol van Cheng Pei-pei.

Wat een vreselijke neppe bagger zeg. Dit is nou zo'n titel die ik al tig jaar eens wilde zien, maar wat er nooit van kwam. Was dat maar zo zo gebleven. Het is echt vreselijk saai, van begin tot eind en dat neppe vliegen en vechten zag er echt niet uit. Visueel is dit echt een gigantisch lelijke film. Je mag een film best een beetje onrealistisch maken, maar dit sloeg weer nergens op. Het was een twee uur lange zit die maar niet leek te eindigen. Hoe het zou eindigen, het boeide me werkelijk geen reet meer.

1*

Ik moet altijd even een andere bril op zetten bij dit soort Aziatische producties. De benadering wijkt toch wel fors af van wat uit Europa of Amerika komt. Hier is een hoop te doen om een oud zwaard en komen oude vetes en de nodige romantische ontwikkelingen aan bod. Het ziet er allemaal erg gaaf uit en zeker de gevechten worden fraai in beeld gebracht. Dat levert flink wat spektakel op. Dat zwevend vliegen van personen ging me wel een stap te ver, maar als actierijk sprookjesachtig avontuur ging dit er verder prima in.

Teleurstellend.

Een klassieker toch wel, maar eentje die mij nooit echt heeft weten triggeren om te kijken. Ik heb er al die jaren kennelijk niets aan gemist. Vliegende zwaardvechters zijn doorgaans al niet echt mijn ding. Af en toe kan dat wel verrassend mooie cinema opleveren, genre House of Flying Daggers, maar Ang Lee werkt het povertjes uit.

Er zit totaal geen schwung in de film. De vechtscènes zijn doorgaans saai, een uitzondering daargelaten. De cast, met toch een aantal bekende namen, bakt er niet echt veel van of krijgt daar de kans niet toe. Ziyi Zhang met de grootste rol is de belabberdste van het stel. Haar rol van puberale trut is enerverend.

Daarenboven maakt Lee het allemaal zo ontzettend gewichtig, zonder dat het überhaupt iets voorstelt. Ik mis epiek, ik mis avontuur en ik mis de emotie van de verschillende zijplots..

1,5

Vechtpartijen hoeven van mij nooit maar zijn beter gestileerd dan in de gemiddelde actiefilm en daardoor nog wel te pruimen.

Verder gewoon mooi en het gaat ergens over.

Regisseur Ang Lee heeft enkele behoorlijke films geregisseerd, maar deze veelgeprezen actiedramafilm kon me maar weinig bekoren. Zo opent de film met een werkelijk eindeloos gesprek tussen Chow Yun-fat en Michelle Yeoh die maar van geen ophouden leek, om vervolgens te beginnen (na een kwartier) met een gevecht. De surrealistische trekjes die deze gevechten meekrijgen (de vliegende figuren) werken best aanstekelijk, maar jammerlijk genoeg zit er een oersaai en nodeloos serieus sprookjesverhaal doorheen verworven dat volstrekt oninteressant wegkijkt. Daar komt bij dat de personages zelf ontdaan zijn van enige eigenzinnigheid. Ziyi Zhang en Yun-fat hebben allebei een zeker charisma, maar het wordt nauwelijks benut door de saaie invulling die Ang Lee aan ze meegeeft. Enkele unieke gevechten zorgen voor wat leven in de brouwerij, maar het is me een raadsel hoe men geboeid naar dit plot kan kijken. Met name het volledige stuk in de woestijn is amper doorheen te komen en de voortdurende focus op thematiek zoals romance, schuld en spijt is tenenkrommend. Zonder iemand die maar een beetje interessant is en een schrikbarend lelijke visuele focus op de (normaal gesproken) mooie locaties zorgen ervoor dat het ellendig is om deze film van begin tot eind uit te zitten.

Ik ga akkoord met uw eerste deel van uw eerste zin. Tot zover ons gemeenschappelijk deel. Maar de film heeft een andere bedoeling dat wat U bekritiseert.

Martial arts films zijn onderverdeeld in Kung Fu films en Wuxiapian films. Vooral deze laatste volgen niet de formule van actie, spanning en dreiging maar zijn geboren uit de Chinese mythologie en kennen een mystieke kant. Niks te maken met surrealisme. Crouching tiger, hidden dragon is een volbloed wuxiapian. De titel van deze film geeft dan ook de hele opzet prijs van de film en wil zo veel zeggen als 'stille waters, diepe gronden' maw het niet tonen van je gevoelens. Dat is waar de film om draait. Over mensen en gevoelens, over spijt dat altijd te laat komt. Samengevat : dit is een tragische love story. Daarom die uiterste belangrijke dialoog tussen Yeoh en Yun-fat. Daarin ligt reeds het onuitgesproken nl de gevoelens die ze voor elkaar voelen.

Het is een sprookjesopera waarin de gevechten het muziekstuk vervangt. De gevechten zijn dan ook de vertaling van gevoelens (jaloezie, wraak, liefde). Nodeloos is het dus niet. Daarenboven is de soundtrack niet een standaard dreigende of pompende beat in de gevechten maar meer melancholisch. Componist Tan Dun maakt een schitterende soundtrack met cello’s en strijkers.

Personages volgen traditie, erecodes maar zijn niet gelukkig en die opofferingen blijven in hun geweten gegrift. Ratio boven emo. Maar kan niet verhinderen dat het noodlot toeslaat. Ontdaan van enige eigenzinnigheid ? Ik zou zeggen dat beiden een zeer eigenzinnig leven hebben geleid nl koppig de ere code volgen. En dat breekt hen nu zuur op. Dat de personages een vorm van menselijkheid hebben vind ik niet saai. En ja, dat is het plot. Ik hoop dat ik uw raadsel heb opgelost.

Ik geef nu schoorvoetend toe dat het middenstuk in de woestijn wel heel sterk de romantiek en sentiment benadrukt waardoor de film een beetje ritme mist. Dat is een punt voor U.

Het is natuurlijk uw eigen goed recht om de film niet goed te vinden maar omdat ik de indruk kreeg dat je uw pijlen richtte op iets dat de film niet wil zijn (een entertaining actie plot film) wou ik even mijn betoog speciaal naar U richten. En als dat zou betekenen dat je de film een nieuwe kans zou geven, des te beter.

Allereerst waardeer ik je brede onderbouwing, ik zal er niet omheen draaien dat ik van bepaalde invloeden niet op de hoogte was. Niettemin benadruk ik in mijn oorspronkelijke bericht niet dat er spanning en dreiging benodigd is om het geheel op de rails te houden. Het is niet moeilijk om te beseffen dat een film als deze dergelijke formules niet zal aankaarten.

Oneens, ondanks je ruime onderbouwing. Het geeft een gevecht altijd, naar mijn opinie, enige vorm van surrealisme mee wanneer personages dergelijke sprongen maken. Dat is dan meer gebaseerd op ervaring en niet zozeer op achtergrond. Ik wil er best mee akkoord gaan om "sprookjesachtig" of "fantasierijk" te noemen in plaats van surrealistisch om de achterliggende intentie beter tegemoet te komen, maar de choreografische vormgeving gaat in ieder geval natuurkunde hoe dan ook te boven. Ik heb deze invloeden overigens niet bestempeld als kritiekpunten, maar juist als lovende woorden.

Het is me helder waarom de dialoog er is, maar ik beoordeel een film op persoonlijke ervaring. Mijn ervaring gedurende het desbetreffende dialoog was dat ik het veel te lang vond duren zonder dat er iets werd geprikkeld. Ik zag geen redenering of aanleiding waarom ik me specifiek in hun relatie zou moeten verdiepen, de interesse ontbrak.

Veel personages in films hebben een eigenzinnig leven geleid, maar dan nog kan een regisseur zelf bepalen of dit zo overkomt op de kijker. Ang Lee kon dat hier voor mij niet doen. Uiteraard mag iedere kijker dat voor zichzelf bepalen, voor mij werden ze niet veel eigenzinniger in vergelijking met overige Chinese Wuxia-films (of Kung Fu). Dat heeft in mijn geval niet zozeer met de inhoudelijke achtergrond te maken, wel met hoe ik de personages amper onderscheidend vind overkomen qua persoonlijkheid. Alsof ik in elke, soortgelijke film steeds naar dezelfde mensen met dezelfde problematiek sta te kijken, terwijl dat niet zo is.

Ik kan niet ontkennen dat ik bij deze film bepaalde verwachtingen vooraf had, maar ik pas me altijd naar de uiteindelijke inhoud aan. Bovendien ben ik geen kijker die veel actie, spanning of dreiging nodig heeft om van een klassiek opgezet verhaal te kunnen genieten, maar het alternatief van Wo Hu Cang Long bood me geen stof waar ik actief wat mee kon.

Ondertussen is het alweer een paar maanden terug sinds ik de film gezien heb en ik moet je bekennen dat ik er niet veel meer van weet. Ik was daarom genoodzaakt mijn respons naar je adres nogal algemeen te formuleren, waarvoor excuses.