Xia Nü (1971)

Fijn.

De beste klassieke Hu die ik al gezien heb. Een beetje verrassend, want normaal heb ik wel wat moeite met 3-uur durende films, gelukkig was er hier wel voldoende moois te bewonderen. De film komt ook wel al een aantal jaartjes na z'n eerste klassiekers, dat zal ook wel geholpen hebben.

De actie blijft jammer genoeg nog steeds wat teleurstellen. Het is aan de makke kant, niet snel en explosief genoeg en ziet er vaak gewoon erg gestaged uit. Voor een actiefilm zou het nefast zijn, maar actie is maar één onderdeel van de film.

Het zijn toch vooral de geweldige settings en het mooie camerawerk wat deze film boven zichzelf uit tilt. De scenes in de bamboobossen zijn erg strak en hebben ongetwijfeld als inspiratie gediend voor House of Flying Daggers. Maar ook de overgroeide tuinen en oude kloosters zien en grandioos uit, met veel gevoel voor sfeer in beeld gebracht. Het is duidelijk waar de jaren '90 martial arts de mosterd gehaald hebben en stukken beter dan wat de Shaw Bros wisten te brengen.

Daar staat tegenover dat 3 uur nog steeds te lang is, ondanks een toch wel boeiend laatste uur. Had wel wat geknipt mogen worden, de gevechten hadden zeker wat beter gekund, maar genoeg moois te zien in deze film.

3.0*

‘A Touch of Zen’ is een martial art-film uit de jaren 70 met een extreem rustige opbouw. Er wordt volop tijd genomen om de verschillende karakters aan de kijker voor te stellen. Daarom is het met de tijdsduur van meer dan 3 uur ook wel afzien. De film start in het eerste uur met de introductie van de jonge schrijver en kunstenaar Ku. Hij komt in contact met de mysterieuze dame Yang. Pas tijdens het tweede uur krijgen we meer zwaardgevechten te zien, waarbij we Ku juist minder zien. Na zo’n twee uur en een kwartier lijkt de film er op te zitten maar niks is minder waar, er komt nog een derde gedeelte waarin Ku meer in de vergetelheid is geraakt en de focus op een paar vechtende monniken komt te liggen. Bij die gevechten ontbreken uiteraard nog wel de modernere special effects maar zijn wel erg mooi in beeld gebracht en vinden regelmatig plaats op prachtige locaties, maar in sommige gevallen wel te donker. Menigmaal had ik het gevoel dat regisseur King Hu, experimenteerde met technieken, stijlen en andere ideeën. Het maakt dat ‘A Touch of Zen’ wel de moeite van kijken waard was maar dat ik (mede door lange speelduur) het geen meesterwerk kan noemen.

Met drie uren was dit al bij al een vrij zware zit. Touch of Zen leek een vroege voorloper van de Ang Lee films, met gestileerde actie, kleurige kostuums, natuurlijke decors. Met opnieuw de onevenaarbare acteur Shih Chun (met zijn grote tanden) als de lead actor in het gekende typetje van een naieve local die betrokken raakt bij iets dat hem te boven gaat. Dat "iets" zijn twee afvallige generaals en een dochter van één van hen die ondergedoken zijn in een rustig boerendorpje. Hun vijanden sturen man en macht om hen uit de weg te ruimen. Maar dat zal niet zonder slag of stoot gebeuren.

De film bouwt tergend traag op en wisselt matige en imponerende scènes af. Zo zijn heel wat scènes sterk onderbelicht wat al vlug gaat storen. Gelukkig weet de film het laatste uur indruk te maken met non-stop actie afgetopt met een mystiek toetje. King Hu's "Legend of the Mountain" vond ik beter.

Een lange zit, maar wel een erg fijne. Film is prachtig geschoten met enorm veel aandacht r kadrering en detail. De film neemt de tijd en het is soms wat lastig te volgen door alle plottwists en de onduidelijke verhoudingen. Maar er valt genoeg te genieten vanwege de pure schoonheid.

Film is sterk door Leone beïnvloed en dat zie he terug in indrukwekkende close up’s en donkere interieurs. De martial art scenes zijn ook erg goed gedaan. Gooi daarbij nog een spookverhaal en een paar grootse veldslagen en je hebt al met al een rijke en onderhoudende vertelling.

4

A Touch of Zen

Behoorlijk lange film. Te lang naar mijn mening en dat doet helaas wat van het puntentotaal af, want verder is het een prima film.

Deze film betekende mijn introductie in het Wuxia genre, dat ik wel kende maar nog nooit wat van gezien had. Ik was dus zeer benieuwd - en een beetje sceptisch moet ik bekennen- naar de manier waarop de wetten van Newton in vechtscènes getart zouden worden. Dat viel behoorlijk mee. A Touch of Zen verteld een klassiek verhaal dat afgewisseld wordt door uitgebreide, op zich goed georkestreerde vechtscènes. Helaas is het verhaal te mager om 200 minuten te boeien. De film duurt uiteindelijk ruim drie kwartier te lang en het daadwerkelijke einde had geschrapt mogen worden. Ook heeft de film de tand des tijds niet heel goed doorstaan en oogt alles inmiddels vrij gedateerd.

Aan het acteerwerk moest in in beginsel even wennen. De gehele cast is bijvoorbeeld in gezichtsmimiek vrij expliciet. Ik vond vooral Feng Hsu als mysterieuze, maar ook aantrekkelijke op de vlucht zijnde Yang sterk spelen.

De film ziet er mooi uit. De natuur van het land komt prachtig naar voren. Vooral in de opening wordt er veel van mystiek, maar ook natuurlijke schoonheid gebruik gemaakt voor een rustige introductie. Ook de scènes met de boeddhistische monniken aan de grens zijn zeer mooi geschoten. De vechtscènes zelf zijn soms wat rommelig en ogen niet bijster overtuigend, bijvoorbeeld de pijlen van de kruisbogen tijdens de slachting in het fort, die zeer slap massa's mensen neermaaien.

Al met al een leuke introductie in dit genre. Smaakt naar meer.

3*

Ondanks de status vond ik dit niet zo'n geweldige martial arts film, zelfs niet de beste van Hu. Dat heeft vooral te maken met de nachtscenes, die door de slechte, zeg maar non-existente visuals frustrerend zijn en te veel tijd in beslag nemen. Na 10 minuten onduidelijk gedoe in het pikkedonker verloor ik mijn interesse. De film wordt nog enigszins gered door het laatste deel.