Eden (2014)

Hier kijk ik enorm naar uit.

Me too

Klinkt inderdaad leuk.

Aangekocht door Cinéart. Release: t.b.a.

Vermakelijke film met leuke shots van raves in de 90s met bijpassende housemuziek. Groot aantal classics voorbij horen komen en dan bedoel ik niet de bekende Daft Punk tracks. Duurt alleen een half uur / driekwartier te lang. Te veel scenes die niks toevoegen.

Nou, had voor mij zelfs nog langer mogen duren . Een musical voor oudere jongeren. Maar zo af en toe inderdaad een scene zonder spanningsboog. Maar de sfeerbeelden zijn erg tof gedaan. Meteen de muziek thuis opgezet.

Een meeslepende kroniek over de opkomst van de elektronische dansmuziek, vol scènes waarin je de sfeer van kolkende menigtes op pompende beats haast kunt proeven. Het beklijvende verhaal van een introverte, afwezige jongen die een leven als dj ambieert, op zoek naar roem en euforie, maar zijn jeugdvrienden ziet uitgroeien tot de succesvolste dj's ter wereld terwijl hijzelf nergens raakt. Dat had Eden allemaal kunnen zijn. Al deze elementen zitten erin, maar komen onvoldoende uit de verf. De film is mooi in beeld gebracht, maar de personages en hun lotgevallen zijn niet genoeg uitgewerkt om je echt te beroeren. Spijtig, want hier had heel veel ingezeten.

Krijgt geen biosrelease, iig niet in maart

Klopt. Komt onder andere door de 'hoge' notering in de publieksprijs op het IFFR.

Deze film draaide i. h. k . van Best of the Fest (IFFR) in Lux Nijmegen. Waarom, dat is mij eigenlijk een raadsel. Wat een slaapverwekkende film. Ik heb mij echt rot zitten te vervelen. Een tiental bezoekers kon het niet langer opbrengen de film uit te zitten en verliet voortijdig de zaal. Ik zou dat ook gedaan hebben als ik niet voor mijn werk als gastheer in de zaal aanwezig moest zijn.

Wat is er dan mis met deze film? Wel, er zat gewoon geen verhaal in, ik kon maar geen binding krijgen met de personages - ze lieten me gewoon ijskoud - en het ging allemaal van de hak op de tak. Dans party hier, dans party daar, uitstapje naar New York, van New York naar Chicago, van Chicago weer naar Parijs, enz enz. Zelfs de muziek kon deze film voor mij niet redden en ook de jonge dames niet waar ik meestal toch wel oog voor heb. Dus, maar gauw vergeten deze film.

1,0*

Mnee dit was 'm toch net niet. Vind de levenswandel van Paul en zijn karakter nou niet zo denderend om daar 131 minuten naar te koekeloeren. Kon me weinig schelen wat er allemaal zou gebeuren met 'm (en kon ook amper merken dat hij zo verslaafd zou zijn). En wat Wibro zegt: dan weer hier, dan daar en hap weer terug. Muziek is af en toe wel leuk (Da Funk) maar ook daar hadden we wat meer van verwacht.

Zonder meerwaarde en véél te lang. Een jonge franse garage/nu-disco DJ wordt over een periode van 20 jaar op de voet gevolgd in zijn leven, met momenten uit zijn carrière en momenten uit zijn onstabiele privé leven met mislukte relaties en financiële problemen. Zeker het laatste stuk, wanneer hij stilaan "has been" wordt is nog het best. Je zou kunnen zeggen dat het een rise & fall van een dj is maar eigenlijk is dat niet waar : het is het leven dat gewoon verdergaat en de mens die ouder wordt.

Maar zoals ook wibro uitstekend aangeeft gaat het van de hak op de tak en blijven de personages oppervlakkig. De film leert de kijker ook absoluut niks over de muziekcultuur die ze uitbeeldt. De passie voor muziek spat niet erg van het scherm en wordt beperkt tot club-sfeerbeelden met een selectie garage hits van de voorbije decennia wat de film erg repetitief maakt.

Het handvol films van Mia Hansen-Løve, dat ik tot nu toe gezien heb, wist mij niet te bekoren. Daar vormt deze film over de Parijse underground in de jaren 90 geen uitzondering op. Van de eentonige deuntjes werd ik op d’n duur horendol, maar dat zal wel aan mij liggen (generatiekloof). Verrassend om in deze film over jeugdcultuur de gevluchte Iraanse actrice Golshifteh Farahani (Darbareye Elly) tegen te komen.

Toch wel een stuk positiever dan de meesten hier. De film voelt bij momenten inderdaad nogal fragmentarisch aan, met die op het eerste zicht weinigzeggende tijdssprongen. Maar het werkt naar mijn gevoel wel.

Eden gaat toch vooral over het verglijden van de tijd en hoe je jaren als jongvolwassene soms nogal snel voorbij schrijden, zonder dat ‘het’ gebeurt. De feestjes zijn leuk, maar het kost allemaal veel geld. De losse contacten met vrouwen zijn leuk, maar echt een serieuze relatie uitbouwen komt er niet van. De drugs en alcohol zadelen je na een tijd toch vooral met een enorme kater op. En die grote doorbraak, dat succes waar je op wacht, het begin van het volwassen leven… blijft ondertussen uit. En voor je het weet ben je mid 30 en heb je nog helemaal niks opgebouwd van wat de maatschappij van je verwacht. En dat terwijl de mensen en wereld rond jou veranderen, en het besef komt dat men misschien eigenlijk helemaal niet (meer) op jou zit te wachten. Hoe ver ga je om je grote droom waar te maken, en welk soort leven maakt je gelukkig?

Het is voor mij dus niet zozeer een portret van de Franse electro-scene rond de eeuwwisseling, maar eerder een melancholische bespiegeling (alhoewel er af en toe ook wel te lachen valt) van hoe de tijd in het leven van een jongvolwassene vervliegt, met het Parijse nachtleven als achtergrond. En dat is een interessante achtergrond voor mij, met leuke scènes van feestjes waar wel de hele club de lyrics uit volle borst lijkt te kunnen meezingen, er best wat lekkere tracks de revue passeren, en je het nachtleven doorheen de jaren ziet evolueren.

Ik vond dus zowel de thematiek als de muziek en het milieu waarin de film zich afspeelt interessant, al mist Eden een beetje scherpte om een echte topper te zijn wat mij betreft. De hoofdacteur is niet de meest charismatische en de clubscènes mochten wat rauwer. Op visueel vlak kan je hier veel meer mee doen. De film is soms een beetje te braaf voor mij, al past dat ook wel bij de eerder ingetogen toon waar Hansen-Løve op mikt.

Had misschien nog meer ingezeten, maar niettemin van genoten. 3,5*