Meningen

Wel heel erg een product van z”n tijd. Regisseur en cameraman hadden ontslagen moeten worden omdat ze teveel van mottenballen gesnoept hebben. Wat een slechte montage! Wat een zenuwachtig camerawerk. Wat een onrustige manier vertellen. Je verwacht eerst dat het na een tijdje wel op zal houden, maar de hele film is zo.

Mijlenver van de sfeer van mevrouw Schmidt. Halve punt is het minimum. Half puntje extra voor het rolletje van Herman Koch.

Zoals zoveel films die drijven op een comedyserie blijkt dat er een reden is waarom comedy’s vaak een minuutje of 20-25 duren. Een plot schrijven dat langer dan een uur én grappig én boeiend is, is blijkbaar nog niet zo eenvoudig. Zie ook bijvoorbeeld Guesthouse Paradiso.

Maar als je de lat niet te hoog legt, niet teveel vergelijkt met de serie én niet er teveel op let dat iedereen (waaronder dochterlief) toch wel een stuk ouder is geworden... dan is dit best acceptabel voor een avondje makkelijk vermaak.

Rommelig en amateuristisch. Af en toe een flard van echte karakters, dus misschien is het onderliggende boek beter. Maar wat een cheesy regie. Heb het geen uur volgehouden.

Op en top Amerikaanse film. De zelfbeschikking die het noodlot overwint, maar wel met verantwoordelijkheden komt. Daar lusten ze aan de andere kant van de grote plas blijkbaar wel pap van. Een sausje van religie er over heen om wat meer vrijheid te hebben in het script ên om een bepaalde target group te bereiken. En dat verpakt imet een grote strik romantiek er om heen, want uiteindelijk komen de mensen naar de bioscoop om een goed gevoel te krijgen en niet om allemaal Grote Vragen te moeten beantwoorden.

Verder stelt het verhaal niet veel voor. Er wordt veel gerend (hadden ze toch Tom Cruise moeten casten!).

Maar: Blunt en Damon spelen fris en overtuigend als ze met z’n tweeën zijn. Naturel. Zonder hen zou de film een draak zijn geweest. Desondanks: een nipte onvoldoende.

De minste Gilliam die ik tot nu toe gezien heb. Warrig, mist een rode draad. Brazil hiervoor was beter, en de jaren ‘90 films zijn een stuk beter.

Voor het komedie gedeelte worden de leden van MPFC hier node gemist.

Ah, die opmerking dat het een verfilming van een boekenreeks verklaart goed waarom het zo bijzonder fragmentarisch overkomt. Zorgt er wel voor dat regelmatig scènes, die waarschijnlijk een climax hadden moeten zijn nu door een gebrek aan opbouw eerder karikaturaal worden. Dat, gecombineerd met zwellende romantische muziek... Nee, een groot budget (en dat zie je er wel aan af) is geen garantie voor een goede film. Overigens heb ik wel mijn vraagtekens bij de historische accuratesse; ik heb geen hellebaard gezien.

En ik en de Spaanse ziel passen niet bij elkaar. Al die gezwollen woorden en onmogelijke liefdes, dat begrijpt een nuchtere boer als ik niet. Ik verloor dus al na een uurtje interesse, en kom daarom niet verder dan **.

Een lastig te plaatsen film. En dat komt omdat het erg onevenwichtig is. Het balanceert tussen rondom sentimenteel heroïsme enerzijds met uitroepen als “who wants to live forever?” en de verschrikkelijke muziek van Vangelis (dat totaal inwisselbaar is met 1492), met behoorlijk stompzinnige beelden van mediterraanse oudheid (de setting van Hopkins in Alexandrië, de arena met Philippos). Ergerlijk en cheapass. Nog een voorbeeld: de water-achtige intro en outtro, of de intermission. Dat is zo cliché! Vergelijk voor de gein eens deze stukken met de opening van Spartacus; zoveel meer focus, en met zoveel meer gevoel voor stijl en fotografie gedaan.

Anderzijds echter mooi weergegeven mysterie: Babylon, dans, orgie, Indiase legers, Darius… daar zitten toch shots bij die de verbeelding prikkelen en die me na een jaar of 15 nog steeds bij waren gebleven.

Maar de mythologische aspecten vind ik niet mooi uitgewerkt. Een voorbeeldje. Olympias moet een half mythologisch figuur zijn, een verraderlijk maar onweerstaanbaar slangentovenares, en die elementen zitten er wel in, maar het is geen mysterieus ongrijpbaar mythologisch figuur, maar gewoon Angelina Jolie die bozig overact en veel slangen in haar kamer heeft. Alexander”s einde is niet een onvermijdelijk noodlot maar een half vrijwillig eigen keuze. Die mythologische laag was echter wel de bedoeling (de adelaar, maar ook de verwijzing ernaar in de kelders met Philippos, bijvoorbeeld), maar komt naar mijn gevoel niet goed genoeg naar boven: het zijn vooral ‘normale’ menselijke motieven die de drijfveer zijn. Misschien dat dit verklaart waarom Farrell zo enorm over de top acteert, maar ik denk dat een ander acteur beter op zijn plek was geweest.

En ook qua beeld is het onevenwichtig. De veldslagen vond ik eigenlijk typisch Stone met met opzet beverige beelden; op de een of andere manier deden ze behoorlijk jaren ‘90 aan. Dan die mooi georchestreerde paleisomgeving, maar dan soms weer lelijke cgi. En dan opeens weer dappere keuzes zoals het kleurgebruik na het gevecht met de olifant, of dat in de eerste veldslag het geluid van Alexander’s toespraak weggedraaid wordt om de vogelvlucht van de adelaar te kunnen volgen.

Zo blijft het een allegaartje van gedachten en stijlen. Had Stone een echte keuze gemaakt, door de mythologische aspecten beter naar voren te laten komen, of juist door vol op de actie te gaan zitten, dan was het wellicht een betere film geworden.

Vanwege de soms erg mooie scènes en soms gedurfde keuzes moet ik het een voldoende geven. Maar door de soms ronduit cheesy meuk (I’m looking at you, Vangelis! Echt, wat een slechte keus om hem te laten componeren) ook niet meer dan een krappe voldoende.

Niet sterk. Stel je meer in op kleffe Titanic romantiek en Avatar-achtige omgevingen van Cameron en wat minder op Rodriguez. Bij tijd en wijle hilarisch slecht zoals de dood van Hugo, met afbrekende arm, zwellende muziek, en verdwijnen in de wolken. Had rechtstreeks uit een Bouquet-reeks kunnen komen . Of Alita’s eerst keer motoball waarin ze heel cliché eerst valt en verliest, maar de tweede keer met wat determination iedereen van het veld speelt
Wel een goede film om te peilen wat de laatste stand van zaken is op het gebied van CGI van mensengezichten, maar een deel twee hoef ik niet te zien.

Fijn. Een plot dat niet moeilijk te volgen is maar toch intrigeert, goed acteerwerk én zich ontwikkelende personages, wat ironie, een snufje humor, stijlvolle omgeving, natuurlijk geschoten (behalve dan de neppe achtergrond tijdens een wandeling over de boulevard?). Genoeg om twee uur en een kwartier van te genieten.

Wel weer iets te licht om écht indruk te maken.

En is it me, of heeft Carla van Cheers heel goed naar Birdie gekeken?

Hoe je met al het geld van de wereld toch een middelmatige film aflevert. Tuurlijk: mooi geschoten, veel aandacht voor detail, best behoorlijk acteerwerk (niet: geweldig, en zeker Wahlberg niet)... maar toch best saai want het plot is rechttoe rechtaan. Ik werd niet verrast, niet aan het denken gezet behalve dan dat opzichte moralisme over vrekkigheid...

Maar ik vind Ridley Scott wel vaker overschat, dus ja. Laten we het erop houden dat de fans het beter kunnen waarderen dan ik.

Dit is altijd een van mijn favorieten geweest. Samen met Fight Club herstelde American Beauty mijn geloof in de Amerikaanse film, Toch heb ik ‘m een aantal jaren niet meer willen zien door plaatsvervangende schaamte hhet misverstand tussen de kolonel en Lester. . Nu ik ontslag nam bij mijn werkgever herzien. En potverdikkie wat is dit een sterke film zeg.
Zwarte humor, sterk acteerwerk, mooie boodschap, mooi filmwerk... Wat wil een film nog meer? Nou, een beetje mysterie. Het verhaal is te goed te doorgronden, en dat weerhoudt me ervan om het predikaat van perfecte film toe te kennen, Maar opwaarderen naar 4,5 ster is wel nodig.

Clint weet inmiddels wel hoe films gemaakt moeten worden, maar de boodschap van de film staat me niet aan. Man verwaarloost gezin omdat alleen hij de wereld kan bevrijden van een slechterik. De kijker hoort met hem mee te voelen terwijl hij toch echt weinig scrupules lijkt te hebben. En zoals al eerder vermeld: de Iraqi zijn of evilll of slachtoffer. Hun beweegredenen? Niet benoemd.
Het mag dan een halve biografie zijn, maar het lijkt eerder een hagiografie van GI Joe, a real American hero.

Maar toch, Clint weet wel hoe je films maakt, dus slecht is het ook niet.

Dit is zo’n film waarbij je achteraf afvraagt wat je nou eigenlijk gezien hebt. Het deed me ergens wel aan Paul Anderson-films denken: lichtvoetig, sterrencast, een verhaal dat losjes bijeen gehouden wordt en alle kanten op kan. Maar dat niveau haalt Amsterdam niet. Ik was eigenlijk op tweederde films wel zo’n beetje uitgekeken en begon me te vervelen.

Toch een krappe voldoende, vooral door Bale en Robbie.

Hard moeten lachen. Rijk aan mogelijke citaten voor insider Jokes. Kreeg de slappe lach toen ik de volgende dag een scène wilde uitleggen aan mensen die ‘m niet gezien hadden (specifiek: de jazz flute en dan in het bijzonder het shot op de w.c.) Snap de cultstatus, maar haalt nog niet de Monty Python status. Hopenlijk blijft ‘ie een tweede kijkbeurt overeind...

Goed, maar niet perfect. Sterk geacteerd, mooi geschoten. Dreigend ook: wie verwacht nou niet dat er in het zwembad iets mis zal gaan?

Maar af en toe vond ik de karakters ook wat ongeloofwaardig. Een voorbeeld: Als je zo'n relatie hebt als in het begin van de film wordt geschilderd, dan is het niet geloofwaardig dat je later helemaal niet meer communiceert. Ondanks dat er veel gebeurd is.

Toch vier sterren. 3,5 is net te weinig.

Geweldig acteerwerk, maar ik heb toch het gevoel dat er iets is blijven liggen. De bom barst niet, maar het blijft allemaal grotendeels bedekt. Binnensmonds huilen. Ook het conflict tussen Gerri en Mary blijft goeddeels niet uitgesproken. En, ook al is dat verdriet achter de voordeur misschien wel het hoofdthema (of liever: eenzaamheid), toch zou ik graag een explosief conflict tussen de karakters meemaken. Shakespeare had gewoon een paar dooien laten vallen

Oj. Was Blade Runner 2049 al een van de meest indrukwekkende films die ik in 2019 zag, en dan vooral door het geheel van beeld en geluid, Arrival lijkt daar niet voor onder te doen.
Sfeer, muziek, verhaal: wat een schoonheid! Af en toe een kleine irritatie in de manier van monteren, had van mij af en toe langzamer (ja, echt!) gemogen. En waar ik de volgende keer - want die gaat er zeker komen - probeer de vinger achter te krijgen is in hoeverre dit nu nog meer gaat over een geboorte: een groot ei-vormig spaceship, leren communiceren met onbekende wezens, een niet-lineair gevoel voor tijd, daar zijn toch behoorlijk forse parallellen met een foetus en pas geboren kind. Ook gegeven het feit dat de film gebaseerd is op een kort verhaal 'The story of your life', volgens de aftiteling tenminste. Centrale thema kan dus misschien nog wel prima helemaal niets met aliens te maken hebben, maar met het verwerken van het verlies van een kind. Er zit ook aan het eind de vraag: als je hele leven van tevoren zou weten, zou je dan dingen veranderen? Blijkbaar is het antwoord van deze moeder: nee! Ik ben dankbaar voor elk moment dat ik wel had. Dan heeft de aankomst geen betrekking op aliens, maar op de dochter. En het is sowieso geen toeval dat de naam van de dochter Hannah is, een palindroom, dus overeenkomend met een non-lineair gevoel voor tijd. Nu bespeurde ik die tweede laag wel duidelijk genoeg om te weten dat 'ie er in zit, maar was ik nog te druk bezig met de eerste indrukken.

Ik was benieuwd want kreeg gemengde reviews. Het zou verrassend zijn.

Charlie Sheen als wetenschapper, nou dan weet je het wel. Hangt aan elkaar van de clichés, slechte effecten, slechte scènes en slechte acteurs. Tenenkrommend. Wel verrassend goed geluid kwam er uit mijn boxen, dus puntje boven het minimum daarvoor. En hij rijdt in een leuke Saab

Heb het laatste half uur niet gezien want het was tijd om naar bed te gaan, maar ik had genoeg aan een plotbeschrijving op Wikipedia. Dat wil ik anderen ook aanbevelen die geen die-hard scifi fan zijn: lees het plot op Wikipedia en bespaar jezelf twee uur van je leven.

Als komedie valt Arthur behoorlijk door de mand. Laag tempo, karikaturaal, veel herhaling. Na een tijdje heb je het wel een beetje gehad met de dronken Arthur. Overigens: het is wel duidelijk dat Mike Myers zijn inspiratie voor Austin Powers voor een deel bij Dudley Moore gehaald heeft.

Als romantisch verhaal: Mwôh. Het blijft een beetje onduidelijk waarom ze nou precies voor elkaar vallen, echte chemie ontbreekt, maar het gaat.

De momenten dat de film opfleurt zijn de dramatische momenten. Maar ja, die beginnen pas op 20 minuten voor het eind. Dan opeens zijn er wél oprechte dialogen, zijn de karakters minder karikaturaal... en het is zo weer voorbij want het is tenslotte wel een komedie.

Maar behalve dan dat Arthur niet eigentijds is en de tand des tijds niet goed heeft doorstaan,is het ook simpelweg niet zo goed. Muziek wordt knullig ingestart, de camerastandpunten zijn erg statisch, softfocus... aiaiai.

Mag dan een klassieker zijn, maar de romcoms die hierna gekomen zijn, zijn veelal beter.

Tenenkrommend. Deze film staat bol van jatwerk en clichés maar heeft de diepgang van een dubbeltje. J.Lo acteert behoorlijk over the top; ik denk dat het een rijke bron voor memes is.

Wel fijn dat je er geen bioscoopkaartje voor hoeft te betalen.

Scorcese is voor mij hit or miss… of een beetje mwôh. Zoals deze film. Fijn acteerwerk, onderhoudend - maar ik miste een pointe. Waarom moeten we het leven van Hughes volgen, behalve dan dat het een bijzonder leven is? Begrijp me goed, ik ben wars van opzichtig moralisme. Maar deze film leidt in mijn optiek nergens toe. Hoogtepunten, dieptepunten, relaties, een kindertraumaatje, maar ik bespeurde geen diepere laag. Zal aan mij liggen.

Resteert het onderhoudende deel. Daarom een krappe voldoende.