The Personal History, Adventures, Experience and Observation of David Copperfield the Younger of Blunderstone Rookery - Charles Dickens (1850)

532 pagina's? Ik ben er net in begonnen en mijn versie telt 924 pagina's, wat toch een redelijk groot verschil is. Wel heeft het een inleiding van een twintigtal bladzijden, maar dan nog. Het is de Amstel-klassiek versie.

Voor de rest is het trouwens een fascinerend boek met een leuk beschouwend perspectief. (ik zit bijna aan pagina 200, net begonnen)
Vreemd eigenlijk dat hier nog niemand heeft gereageerd!

PS: ik stoor mij trouwens nogal aan de gegeven korte inhoud, ik ben nog niets een bij zijn werk in de fabriek gekomen.

Valt wel mee, ander lettertype, andere puntgrootte, andere regelafstand, grotere vellen en je zit er zo aan.

Het aantal pagina's van een boek is vaak een misleidend gegeven. Eigenlijk zou het steeds het aantal van de eerste druk moeten weergeven. Bij klassiekers als deze zijn er ontelbare herdrukken (Signet, Bantam, Penguin etc) die bijna alle in een ander lettergrootte worden gedrukt. Dan zwijg ik nog over de vertalingen want die zijn al helemaal niet meer te vergelijken met het origineel (qua aantal pagina's en type druk).

Ik heb net, na 2 weken opzij leggen en verderwroeten, dit boek uitgekregen. Het was een lange en zware zit, en niet enkel door de lengte. Het boek was gewoon ellendig eentonig beschreven, met weinig dynamiek (als hij er dan weer wel is, komt het gewoon onrealistisch over), geen enkel echt uitgediept karakter. Het einde betuigde trouwens ook niet van een grote originaliteit (het is bijna een sprookje, 'alles valt in plooien, ALLE goede personen zijn extreem gelukkig, en niets lijkt dit te kunnen veranderen') Wat mij ook stoorde was de hele verheerlijking van het nobele karakter en daden van het hoofdpersonage, wat de schrijver zelf moet voorstellen. Pure zelfverheerlijking in deze bildungsroman, als je het mij vraagt

Misschien is mijn teleurstelling ook deels te wijten aan mijn grote verwachtingen. De 19e eeuw, en in het bijzonder het puriteinse Engeland, vind ik vreselijk interessant. (Ook de hele exploïratie van Australië, wat in dit boek terugkomt, is interessant) Maar als ik dit boek dan vergelijk met wat 'de Russen' op dat moment op literair vlak klaarspeelden, is dit toch niet bepaald de moeite van het lezen waard.

Volledig mee eens!

Ik vind het een prachtig boek. Er zijn veel momenten in geweest dat ik tranen in mijn ogen had. Het is inderdaad wel een heeeel lang verhaal, maar echt ''ellendig eentonig'' vond ik het niet...
Maar goed, voor mij is het 5 * waard

Een groot deel van het boek had ik ook dit gevoel. En toch, en toch, wat wist het boek me uiteindelijk te raken. Tuurlijk is het vreselijk melodramatisch, maar het ging er toch in als zoete koek en dan heb je in mijn optiek een kanjer van een boek geschreven.

Tel daarbij op de fantastische karikaturen en stiekem heb je dan toch een boek dat wel 4,5 sterren waard is.

Inderdaad is het allemaal wat melodramatisch en wordt David (het alter ego van Dickens) soms wat al te fantastisch afgeschilderd. Echter, het boek heeft me toch weten te boeien. Soms is het wat formeel en stijfjes (de volwassenen die David allemaal aanspreken als 'Jongeheer Davy'), maar ook wel weer ontroerend. Ik heb de vertaling van Amstel Klassiek gelezen (925 pagina's), die ook enkele tekeningen bevatte.

Het begin is behoorlijk dramatisch, als David beschrijft hoe slecht hij als kind behandeld is, o.a. door zijn stiefvader Murdstone en diens zuster. David wordt uit huis geplaatst, zwerft rond en komt uiteindelijk terecht bij zijn tante, Betsey Trotwood. Vanaf dat moment gaat het steeds beter met David, alhoewel hij nog wel de nodige tegenslagen kent in zijn leven. Legendarisch vond ik de passage waarin Murdstone en zijn zuster door de tante van David de les wordt gelezen. David trouwt met Dora, zijn 'kindvrouwtje', maar zij doet haar bijnaam eer aan en David vindt niet veel (geestelijke en intellectuele) uitdaging bij haar. Dora overlijdt al vroeg. Later trouwt David met Agnes, die altijd al zijn grote liefde is geweest, en eind goed al goed!

Eindconclusie is dat ik het een mooi boek vond, dat me zeker weer de nodige uurtjes leesplezier heeft verschaft.

4,5 *

Deze passage/scene wordt ook voortreffelijk gespeeld door Maggie Smith, in een miniserie van de BBC (Daniel Radcliffe speelt daarin overigens de jonge David Copperfield).

Sterker nog: het was op basis van zijn prestaties in deze serie en zijn uiterlijk daarin dat hij door de regisseur van de eerste Potter-film werd uitverkoren als Harry Potter.

Aha.

David Copperfield heeft de omgekeerde initialen van z'n bedenker. Op een kladblad overwoog Dickens namen als Coppersmith en Cornfield, totdat hij op het idee kwam die twee te kruisen, hoewel een koperveld niet bestaat. Gelijkenissen tussen auteur en personage zitten vooral in hun professionele loopbaan. Zowel Dickens als Copperfield werkte zich op van flessenetiketteerder tot juridisch assistent, parlementair verslaggever en uiteindelijk schrijver. Hun privéleven is echter heel verschillend. C.D. werd geboren in Portsmouth en had zeven broers en zussen. D.C. groeide op in Suffolk en Norfolk en had slechts een halfbroertje dat jong stierf.

In een ontwikkelings- of bildungsroman doorloopt de protagonist de opeenvolgende levensfases, inclusief geboorte, school en kalverliefde. David evolueert van fantasierijk, nieuwsgierig kind tot een volwassene met inzicht en verantwoordelijkheid. Als ik-verteller blikt hij terug op de eerste drie decennia van z'n leven. Met een zweem van nostalgie ziet hij de figuren uit z'n verleden aan z'n geestesoog voorbijtrekken.

De boeiendste nevenpersonages zijn die met gebreken. Mr Micawber heeft een omslachtige spreekstijl en een gat in z’n hand, maar wint toch je sympathie. Uriah Heep – ook de naam van een rockgroep – wordt afgeschilderd als een onverbeterlijke schurk. Hij heeft rood haar en geen wenkbrauwen, en spreekt de h niet uit. Hij noemt zichzelf “umble”, maar blijkt het tegendeel daarvan. In een confrontatie noemt Micawber hem “HEEP of infamy”.

Emily is volgens victoriaanse normen een gevallen vrouw. Dickens, medeoprichter van een opvanghuis, toont compassie voor haar. Miss Mowcher is een dwerg, net als de podologe van Dickens' vrouw. Vanaf de memorabele openingszinnen brengt hij het Engeland van z'n jeugd opnieuw tot leven.