Tadej Pogačar
Tadej Pogačar (ⓘ) (Klanec, 21 september 1998) is een Sloveens wielrenner die sinds 2019 voor het UCI World Tour-team UAE Team Emirates uitkomt. Pogačar brak in 2019 door bij het grote publiek door op 20-jarige leeftijd derde te worden in de Vuelta. In 2020 werd hij de op een na jongste winnaar ooit van de Ronde van Frankrijk. Pogačar wordt algemeen beschouwd als een van de beste renners van zijn generatie en won in 2021 en 2024 de Vélo d'Or. Eind 2024 verlengde hij zijn contract bij zijn ploeg tot eind 2030. Met een jaarsalaris van naar verluidt acht miljoen euro werd hij de best verdienende wielrenner ooit.[2]
Als specialist in het rondewerk won Pogačar driemaal de Ronde van Frankrijk (in 2020, 2021 en 2024) en behaalde er 17 ritzeges. In 2024 voegde hij daar de Ronde van Italië aan toe. Daarnaast won hij onder meer tweemaal de Tirreno-Adriatico (in 2021 en 2022), eenmaal Parijs-Nice (in 2023) en eenmaal de Ronde van Catalonië (in 2024).
Ook in het klassieke werk is hij een wereldtopper, getuige zijn ze acht zeges in Monumenten: tweemaal de Ronde van Vlaanderen, tweemaal Luik-Bastenaken-Luik en viermaal de Ronde van Lombardije. Daarnaast won hij driemaal de Strade Bianche en schreef hij ook onder meer de Amstel Gold Race en de Waalse Pijl op zijn naam. In 2024 werd hij wereldkampioen op de weg.
Levensloop
bewerkenJeugd
bewerkenPogačar groeide op in Klanec, een dorpje in het noorden van Slovenië. Als kind deed hij aan hardlopen en voetbal, maar vanaf zijn tiende was wielrennen zijn eerste sport.[3] Pogačar bleek talent te hebben op de fiets en viel op bij ex-renner Andrej Hauptman, die hem wegwijs maakte in de wielersport. In 2016 won hij de prestigieuze meerdaagse juniorenwedstrijd Giro della Lunigiana en anderhalve week later werd hij derde op het Europees kampioenschap in Plumelec.
2017 – Eerste jaar als belofte
bewerkenIn 2017 maakte Pogačar, als eerstejaars belofte, de overstap naar ROG-Ljubljana. Zijn eerste wedstrijd reed hij in februari, toen hij achtste werd in de door Andrea Toniatti gewonnen GP Laguna Poreč. Na deelnames aan drie eendagskoersen, waarin een zeventiende plaats in de Trofej Umag zijn beste resultaat was, stond hij begin maart aan de start van de Istrian Spring Trophy. In de tweede etappe klom hij, achter Matej Mugerli en Rasmus Guldhammer, naar de derde plaats.[4] In het eindklassement werd hij vierde, op twaalf seconden van eindwinnaar Mugerli. In april finishte Pogačar driemaal in de top twintig van een Italiaanse eendagskoers, waarna hij naar Polen vertrok voor deelname aan de Carpathian Couriers Race. In die etappekoers voor beloften begon hij met de zesde plaats in de proloog, op vier seconden van winnaar Piotr Konwa. In het algemeen klassement eindigde Pogačar op de vijfde plek. Wel schreef hij het jongerenklassement op zijn naam.
In juni werd de achttienjarige Pogačar vijfde op het door Jan Polanc gewonnen nationale kampioenschap tijdrijden. Diezelfde maand stond hij aan de start van de vierdaagse Ronde van Slovenië. In het eindklassement was hij de beste niet-profrenner, op de vijfde plek. In het jongerenklassement eindigde hij wel bovenaan, voor zijn landgenoten Domen Novak en Izidor Penko. In september werd hij, achter Adam de Vos, tweede in de Raiffeisen Grand Prix.[5] Twaalf dagen later werd hij twintigste in de door Benoît Cosnefroy gewonnen wegwedstrijd voor beloften op het wereldkampioenschap.
2018 – Winst in de Ronde van de Toekomst
bewerkenEind mei stond Pogačar namens een Sloveense nationale selectie aan de start van de vierdaagse GP Priessnitz spa. In de door Rasmus Tiller gewonnen proloog zette hij de veertiende tijd neer. Bij aanvang van de slotrit stond hij op de zesde plek in het klassement, op 32 seconden van klassementsleider Samuele Battistella. In de slotetappe, een rit met meerdere beklimming in en rond Jeseník, kwam Pogačar met een voorsprong van meer dan een minuut op de dichtste achtervolgers als eerste over de finish, waardoor hij het eindklassement op zijn naam schreef.[6] Vijf dagen later was enkel Jan Tratnik sneller in het nationale kampioenschap tijdrijden. In juni nam hij, als een van de grootste namen, deel aan de wegwedstijd op de Middellandse Zeespelen.[7] Op het 143 kilometer lange parcours in en rond Vila-seca eindigde hij op de vijftiende plek, op negen seconden van winnaar Jalel Duranti.
In augustus won Pogačar de Ronde van de Toekomst, nadat hij in de bergetappe naar Méribel de leiderstrui had overgenomen van Alan Riou. In de resterende drie ritten verdedigde hij zijn leidende positie met succes, waardoor hij Egan Bernal opvolgde op de erelijst. Zijn seizoen sloot hij in oktober af met een tiende plaats in de Japan Cup.[a]
2019 – Profdebuut bij UAE Team Emirates
bewerkenEerste profzege in de Ronde van de Algarve
bewerkenIn 2019 werd Pogačar prof bij UAE Team Emirates,[8] waar hij als neo-prof een contract voor twee seizoenen had getekend. Zijn debuut voor de ploeg maakte hij in de Tour Down Under, waar hij na zes etappes op de dertiende plaats in het algemeen klassement eindigde. Een maand later behaalde hij in de Ronde van de Algarve zijn eerste profzege: in de tweede etappe won hij, na in de laatste meters weg te springen bij Wout Poels.[9] Door zijn overwinning nam hij de leiderstrui over van Fabio Jakobsen, die een dag eerder de openingsetappe had gewonnen. Die leiderstrui verdedigde de jonge Sloveen in de overige drie etappes, onder meer met een vijfde plaats in de tijdrit en een zesde plaats in de slotetappe, met succes.[10] Naast het algemeen klassement schreef hij ook het jongerenklassement op zijn naam. Na zijn dertigste plaats in de Strade Bianche nam hij een maand rust.
Begin april reed hij de Grote Prijs Miguel Indurain, waar hij in de slotfase ten aanval trok. Op de slotklim werd hij ingehaald door Jonathan Hivert, die solo naar de overwinning reed. Negen seconden later finishte Pogačar, in een achtervolgende groep van zes renners, als zesde.[11] Twee dagen later stond hij aan de start van de Ronde van het Baskenland, waar hij in de openingstijdrit de achttiende tijd neerzette.[12] In de vierde etappe leek Pogačar naar de overwinning te sprinten, maar in de laatste meters kwam klassementsleider Maximilian Schachmann hem nog voorbij.[13] Als tiende in het algemeen klassement begon Pogačar aan de slotetappe, een rit van 118,2 kilometer in en rond Eibar. Halverwege de rit moest de Azurki worden beklommen. Op deze beklimming moest klassementsleider Emanuel Buchmann lossen, terwijl Pogačar zich handhaafde in een elitegroep vooraan de koers. Hij finishte uiteindelijk als vijfde, waardoor hij naar de zesde plek in het eindklassement steeg.[14] Dat was genoeg om de jongerentrui over te nemen van Schachmann. Later die maand nam hij deel aan drie heuvelklassiekers: in de Amstel Gold Race haalde hij de finish niet, in de Waalse Pijl eindigde hij op plek 53 en in Luik-Bastenaken-Luik werd hij achttiende.
Successen in Californië en eigen land
bewerkenTwee weken na het einde van zijn voorjaarscampagne stond Pogačar als een van de favorieten aan de start van de Ronde van Californië.[15] In de zesde etappe, met aankomst op Mount Baldy, sprintte Pogačar met Sergio Higuita om de dagzege. De Colombiaan maakte een foutje in de laatste bocht, waardoor Pogačar langszij kwam en de etappe won.[16] Zijn klimtijd naar Mount Baldy was de snelste ooit. Hij legde de beklimming sneller af dan voormalige winnaars als Levi Leipheimer, Chris Horner en Rafał Majka.[17] Door zijn overwinning nam hij de leiderstrui over van Tejay van Garderen. Hoewel zijn leidende positie in de laatste etappe nog werd aangevallen, verdedigde hij zijn leiderstrui met succes.[18] Hij volgde Egan Bernal op als eindwinnaar. Na afloop van de wedstrijd gaf hij aan dat de zevendaagse rittenkoers zijn hoofddoel van het seizoen was.[19] Bij zijn terugkeer op Europese bodem won hij het nationale kampioenschap tijdrijden, voor Matej Mohorič en Jan Tratnik.[20] Twee dagen later werd hij zevende in de GP Lugano, waar zijn ploeggenoten Diego Ulissi en Aljaksandr Raboesjenka op de eerste en tweede plek eindigden.[21]
Als een van de blikvangers stond Pogačar aan de start van de ronde van zijn thuisland.[22] In de openingsrit, die eindigde in een massasprint,[23] werd hij zeventiende. In het jongerenklassement stond hij, achter Aljaž Jarc, op de tweede plaats. Echter, omdat Jarc ook aan de leiding van het bergklassement stond, mocht Pogačar in de tweede etappe starten in de witte jongerentrui.[24] In de witte trui handhaafde hij zich in de tweede etappe in de eerste groep. Op de slotklim, met de top op 23 kilometer van de aankomst, liet hij zich zien, maar kon hij niet voorkomen dat er om de zege zou worden gesprint. Luka Mezgec won en nam de leiderstrui over;[25] Pogačar steeg naar de achtste plaats in het klassement en nam de leiding in het jongerenklassement over van Jarc. In de overige drie etappes werd Pogačar respectievelijk vijfde, derde en achtste, wat hem de vierde plaats in het eindklassement opleverde. Zijn ploeggenoot Diego Ulissi, die de derde etappe had gewonnen, won het klassement.[26] Wel won Pogačar, voor het derde jaar op rij, het jongerenklassement. Op het nationale kampioenschap op de weg, dat een week later werd verreden, eindigde hij op de zevende plaats, op ruim zevenenhalve minuut van winnaar Domen Novak. Zijn klassering leverde hem wel de kampioenstrui in de beloftencategorie op.[27]
Doorbraak in de Vuelta
bewerkenEind augustus werd Pogačar, samen met oud-winnaar Fabio Aru, aangekondigd als kopman van UAE Team Emirates voor de aankomende Ronde van Spanje.[28] In de openingsploegentijdrit kwam de gehele ploeg – op Valerio Conti na – ten val door het natte wegdek,[29] waardoor ze enkel Burgos-BH voorbleven in de daguitslag. Waar Aru de verwachtingen in de rest van de ronde niet kon waarmaken, won de twintigjarige Sloveen drie bergetappes en het jongerenklassement. Daarnaast mocht hij als derde in de eindrangschikking, na winnaar Primož Roglič en Alejandro Valverde, mee op het eindpodium in Madrid.[30]
2020 – Historische overwinning in de Tour
bewerkenIn februari maakte Pogačar zijn eerste wedstrijdkilometers van het seizoen in de Ronde van Valencia. In de tweede etappe, die eindigde met een klim van twee kilometers aan een gemiddeld stijgingspercentage van acht procent, wist hij de sprint te winnen, voor Alejandro Valverde en Dylan Teuns.[31] Door zijn overwinning nam hij de leiderstrui over van Dylan Groenewegen, die een dag eerder de openingsrit had gewonnen. De derde etappe eindigde in een massasprint, waarna Jack Haig de leiderstrui op basis van de som van hun daguitslagen overnam van Pogačar. In de finale van de derde etappe, met aankomst bergop in de Sierra de Bernia, moest Haig echter lossen en soleerde Pogačar naar de overwinning en de leiderstrui.[32] In de slotrit kwam zijn leidende positie niet meer in gevaar, waardoor hij Ion Izagirre opvolgde op de erelijst. Later die maand won hij een rit en het jongerenklassement in de Ronde van de Verenigde Arabische Emiraten.
Na de coronabreak kroonde hij zich voor de tweede opeenvolgende keer tot Sloveens kampioen tijdrijden. In de Ronde van Frankrijk verbaasde Pogačar de wielerwereld door, na de negende en de vijftiende etappe, ook de tijdrit in de twintigste etappe te winnen en bij die laatste overwinning een achterstand van 57 seconden op leider Primož Roglič in het klassement nog om te buigen in een voorsprong van 59 seconden. Hij werd daarmee de jongste Tourwinnaar sinds Henri Cornet in 1904, en schreef naast het eindklassement ook het bergklassement en het jongerenklassement op zijn naam.
2021 – Tweede Tourzege en winst in twee Monumenten
bewerkenIn 2021 was het voor Pogačar meteen raak in zijn eerste etappekoers van het jaar: hij won de derde etappe en het eind- en jongerenklassement in de Ronde van de Verenigde Arabische Emiraten.[33] Hij had een verschil van 35 seconden opgebouwd met Adam Yates. In de volgende rittenkoers waar hij aan deelnam kon hij eveneens zegevieren, ditmaal in de Tirreno-Adriatico. Hij won de vierde etappe van Terni naar Prati di Tivo. Enkele dagen later werd hij na een tijdrit in San Benedetto del Tronto de winnaar van het eind-, berg- en jongerenklassement van deze 56e editie van de Koers van de twee zeeën, zoals de wedstrijd ook wel genoemd wordt. Eind april won hij Luik-Bastenaken-Luik nadat hij te sterk was voor wereldkampioen Julian Alaphilippe.[34] In "zijn" Ronde van Slovenië won hij voor de eerste keer in zijn carrière het eindklassement, na een vijfde en tweemaal een vierde plek in de voorgaande edities. Zijn voorsprong op de nummer twee Diego Ulissi was ruim: 1 minuut en 26 seconden.
Deze Ronde van Slovenië gold voor Pogačar als zijn voorbereiding op de Ronde van Frankrijk 2021, die niet veel later volgde. In de vijfde etappe van deze ronde, een tijdrit van Changé naar Laval, was hij maar liefst 26 seconden sneller dan de Deen Jonas Vingegaard. Desalniettemin bleef de leiderstrui in handen van Mathieu van der Poel. Na de achtste etappe nam Pogačar de leiderstrui over. In de etappes die volgden wist hij zijn voorsprong op zijn concurrenten flink uit te breiden. Zijn volgende etappezege behaalde hij in de zeventiende etappe op de Col de Portet. Concurrenten Vingegaard en Richard Carapaz werden tweede en derde, beide renners hadden inmiddels een achterstand van ruim vijf en een halve minuut op de Sloveen. Een dag later won hij de achttiende etappe, met wederom Vingegaard en Carapaz in zijn kielzog.[35] Bij aankomst op de Champs-Élysées in Parijs won hij het eind-, berg- en jongerenklassement, net als in 2020. Tevens bracht hij zijn totale aantal etappezeges op zes. Een week later moest hij het onderspit delven in de wegwedstrijd op de Olympische Spelen. Samen met Wout van Aert sloot hij het podium af na winst van Carapaz. Op zijn laatste koersdag van het jaar won Pogačar bij zijn eerste deelname de Ronde van Lombardije. Hij versloeg Fausto Masnada in een sprint om de zege. Pogačar won hiermee zijn tweede Monument van het jaar.[36]
2022 – Successen in het eendagswerk en tweede in de Tour
bewerkenNet als in 2021 schreef hij in 2022 in het begin van het jaar de eindklassementen in de Ronde van de Verenigde Arabische Emiraten en Tirreno-Adriatico op zijn naam. Daarnaast won hij in beide rondes twee etappes en enkele klassementen. Tussen deze twee meerdaagse wedstrijden door vond de Strade Bianche plaats. In Siena kwam hij solo over de finish nadat hij 50 kilometer daarvoor weggereden was bij zijn concurrenten.[37] In het voorjaar reed hij verder top 10-uitslagen in Milaan-San Remo, Dwars door Vlaanderen en de Ronde van Vlaanderen. Medio juni nam hij deel aan de Ronde van Slovenië waar hij, net als een jaar eerder, het eindklassement won. Ook won hij twee etappes en het puntenklassement.
De Ronde van Frankrijk, die niet veel later volgde, zorgde voor veel spektakel en strijd tussen de Sloveen en Jonas Vingegaard. Pogačar boekte drie etappezeges in deze wedstrijd. Zijn eerste was de zesde etappe die finishte in Longwy.[38] Na een spannende finale om de ritzege in de zevende etappe was hij net te sterk voor Vingegaard en vergrootte hiermee zijn voorsprong in het algemene klassement.[39] In de elfde etappe liep hij grote tijdsachterstand op met Vingegaard, die Pogačar het onderspit liet delven. Pogačar had na deze etappe een achterstand van twee minuten en tweeëntwintig seconden op Vingegaard.[40] Later won hij de zeventiende etappe, maar dat mocht echter niet baten voor zijn eindklassering. De Deen was in het eindklassement ditmaal te sterk voor Pogačar. Pogačar werd tweede en won voor de derde keer op rij het jongerenklassement. In het najaar won hij nog drie eendagswedstrijden: de Grote Prijs van Montréal, Tre Valli Varesine en de Ronde van Lombardije.
2023 – Dominantie in het voorjaar en tweede in de Tour
bewerkenIn 2023 nam hij in het voorjaar aan andere wedstrijden deel dan de voorgaande jaren. Op zijn eerste racedag was het meteen raak: hij won de Clásica Jaén Paraíso Interior, waar hij een solo van 36 kilometer afrondde.[41] Nadien reed hij de Ruta del Sol, waar hij de eerste, tweede en vierde etappe won. Zijn etappezeges zorgden ervoor dat hij het eind-, punten- en jongerenklassement won. Twee weken later ging hij in Parijs-Nice de strijd wederom aan met Vingegaard. In dit geval was de Sloveen te sterk voor Vingegaard. Pogačar won drie etappes en drie klassementen, waaronder het eindklassement. David Gaudu werd tweede en Vingegaard sloot het podium af.[42] Ook in de eendaagse klassiekers van dat voorjaar liet hij zich zien. Hij won de Ronde van Vlaanderen, voor Mathieu van der Poel, de Amstel Gold Race, voor Ben Healy, en de Waalse Pijl, voor Mattias Skjelmose. Dit jaar was Pogačars enige voorbereiding op de Ronde van Frankrijk deelname aan de nationale kampioenschappen. Op 22 juni werd hij kampioen in het tijdrijden, drie dagen later zegevierde hij voor het eerst in de wegrit.
In de Ronde van Frankrijk won hij twee etappes: de zesde en de twintigste etappe. Zijn totale aantal etappezeges in de Ronde van Frankrijk kwam hiermee op elf te staan. In het eindklassement was Vingegaard echter wederom te sterk. De Deen had een tijdsverschil van bijna zeven minuten en dertig seconden opgebouwd.[43] Ondanks enige vermoeidheid na deze Ronde van Frankrijk nam hij deel aan de wereldkampioenschappen wielrennen.[44] Op de weg eindigde hij als derde achter Wout van Aert en Van der Poel. In de tijdrit moest hij het doen met een 21e plaats. In het najaar was hij opnieuw sterk in de Italiaanse eendagskoersen. Hij haalde vier top 10-plaatsen en won voor de derde maal op rij de Ronde van Lombardije, waar hij solo over de finish kwam, voor Andrea Bagioli. Dit was het derde jaar op rij dat Pogačar de eindklassementen van de Europe Tour en de World Tour won.
2024 – Twee Grote Rondes, twee Monumenten en het WK
bewerkenIn 2024 won hij op zijn eerste wedstrijddag van het seizoen voor de tweede keer de Strade Bianche. In Milaan-San Remo werd hij derde achter Jasper Philipsen en Michael Matthews. In de Ronde van Catalonië was hij oppermachtig: hij won vier etappes en ook drie klassementen.[45] Een maand later zegevierde hij voor de tweede maal in Luik-Bastenaken-Luik, waar hij een solo van meer dan dertig kilometer afwerkte.
Debuut in de Ronde van Italië
bewerkenZijn prestaties in het voorjaar zorgden ervoor dat hij als favoriet voor de eindzege ging deelnemen aan de Ronde van Italië.[46][47] Dit werd zijn eerste deelname aan de Giro. In de slotfase van de eerste etappe plaatste Pogačar, na voorbereidend werk van zijn ploeggenoten, op een korte klim een aanval die enkel Jhonatan Narváez kon volgen. In de afdaling sloot Maximilian Schachmann nog aan, waarna de drie samen naar de finish reden en om de winst konden sprinten. Narváez trok aan het langste eind, voor Schachmann en topfavoriet Pogačar.[48] Tijdens de etappe droeg de Sloveen een rouwband, vanwege het overlijden van een vijftienjarige renner uit zijn opleidingsploeg.[49] Een dag later was hij wederom topfavoriet in de tweede rit, een bergetappe met aankomst na een klim van bijna twaalf kilometer met een gemiddeld stijgingspercentage van meer dan zes procent naar Oropa.[50] Vlak voor de slotklim kwam Pogačar na een lekke band ten val, waarna hij met behulp van enkele ploeggenoten in achtervolging moest op het peloton.[51] Voor de klim begon was Pogi terug in het peloton, waarna zijn ploeggenoten Felix Großschartner en Mikkel Bjerg het tempo bepaalden. Na voorbereidend werk van Rafał Majka trok Pogačar zelf ten aanval. Enkel Ben O'Connor leek te kunnen volgen, maar zo'n tweehonderd meter later moest ook hij passen. Pogačar reed solo naar zijn eerste ritzege in de Giro. Door zijn zege voltooide hij de trilogie: ritwinst in elk van de drie Grote Rondes.[52] Door zijn zege nam hij ook de roze leiderstrui over van Narváez.[53]
De derde rit was op papier een etappe voor de sprinters, hoewel er in de laatste kilometers nog een oplopende strook van 1,8 kilometer aan 4,2 procent lag.[54] Op die helling plaatste de Deen Mikkel Honoré een versnelling, waarna Pogačar en Geraint Thomas meesprongen. Het drietal reed enkele tientallen meters voor het peloton, tot Honoré moest lossen. Pogačar en Thomas hielden het langer vol, tot ook zij in de laatste hectometers terug werden gepakt door het aanstormende peloton.[55][56] Tim Merlier won de sprint, voor Jonathan Milan en Biniam Girmay. In de zevende etappe, een tijdrit van 40,6 kilometer met finish bergop, werd vooraf een strijd tussen Pogačar en tweevoudig wereldkampioen tijdrijden Filippo Ganna verwacht.[57][58] Ganna zette de snelste tijd neer en was bij de eerste twee tijdsmetingen ook sneller dan Pogačar, die als laatste en in de roze trui van start ging. Op de klim was de Sloveen echter ruim een minuut sneller dan Ganna, waardoor hij zijn tweede etappewinst boekte.[59][60]
De tweede rit in lijn met aankomst bergop stond gepland voor etappe acht. Die 152 kilometer lange etappe eindigde met een klim van 14,7 kilometer aan een gemiddeld stijgingspercentage van zeven procent naar Prati di Tivo. Op papier leek het een etappe met kansen voor winst vanuit de vroege vlucht.[61][62] Na een openingsfase met meerdere aanvalspogingen ontstond er een kopgroep van veertien renners, met daarin onder meer voormalig eindwinnaar Nairo Quintana en Romain Bardet. Het peloton, onder aanvoering van Pogačars ploeggenoten Vegard Stake Laengen, Mikkel Bjerg en Domen Novak, gaf de vluchters echter nooit meer dan tweeënhalve minuut voorsprong.[63] Op de slotklim werd Valentin Paret-Peintre als laatste van de vluchters ingerekend.[64] In de laatste kilometers counterde Pogačar versnellingen van Antonio Tiberi, Thymen Arensman en Michael Storer, waarna hij naar zijn derde dagzege sprintte.[65] In de laatste rechte lijn van de negende etappe zette Pogačar zich op kop van het peloton om de ontsnapte Jhonatan Narváez terug te pakken, in dienst van zijn ploeggenoot Sebastián Molano.[66] Op enkele tientallen meters van de finish werd Narváez gegrepen door het sprintende peloton; Molano werd derde.[67]
Sparen en uithalen in de tweede Giroweek
bewerkenNa de eerste rustdag hield Pogačar zich vier etappes lang relatief rustig.[68] Zelf gaf hij aan last te hebben van een verkoudheid.[69] Acht dagen na zijn gewonnen tijdrit stond er wederom een strijd tegen de klok op het programma. De veertiende etappe was met 31,2 kilometer minder lang dan de eerste tijdrit, maar met zo'n honderdvijftig hoogtemeters een stuk vlakker.[70] Dit parcours was meer op het lijf geschreven van werelduurrecordhouder Filippo Ganna.[71] Bij de eerste tijdsmeting, na 7,8 kilometer, was de Sloveen nog vier seconden sneller dan de Italiaan, maar in de rest van de race was Ganna sneller.[72] Hij won de tijdrit met 29 seconden voorsprong op Pogačar, die wel zijn voorsrpong op zijn concurrenten voor het algemeen klassement uitbreidde. Een dag later stond de etappe met de meeste hoogtemeters op het programma: in 222 kilometer moesten de renners 5.200 hoogtemeters overwinnen, waarna de etappe eindigde in het skigebied Mottolino, nabij Livigno.[73] Hoewel Pogačar vooraf had aangegeven de etappe graag te willen winnen,[74][75][76] kozen bijna vijftig renners voor de aanval.[77] De overige renners in het peloton, onder aanvoering van de ploeggenoten van Pogačar, lieten (een deel van) de vluchters een maximale voorsprong van zo'n vijf minuten bij elkaar fietsen. Toen op de slotklim het gat niet op tijd dichtgereden leek te worden, plaatste Pogi op ruim zes kilometer van de finish zelf een aanval, die door geen van zijn concurrenten werd gevold.[78] Vanaf zijn aanval reed hij gemiddeld meer dan vier kilometer per uur sneller dan zijn naaste concurrenten.[79] Op twee kilometer van de finish haalde hij koploper Nairo Quintana in, waarna hij solo naar zijn vierde ritoverwinning reed.[80]
Dominante eindzege in de Giro
bewerkenMet een voorsprong van meer dan zesenhalve minuut op zijn naaste achtervolger Geraint Thomas ging Pogačar de tweede rustdag in. In de ingekorte[81] zestiende etappe wilden de Sloveen en zijn ploeg aanvankelijk niet voor de winst gaan.[82] Omdat Movistar, in dienst van Einer Rubio, het verschil met de vluchters klein hield, kreeg Pogi toch een kans op een nieuwe ritzege. Op de slotklim versnelde Pogačars ploeggenoot Rafał Majka, waarna enkel Pogačar zelf kon volgen. Nadat Majka's werk erop zat soleerde zijn kopman langs koploper Giulio Pellizzari en behaalde zo zijn vijfde etappezege.[83] In de zeventiende etappe wilde Pogačar de ritzege aan een van de vroege vluchters laten. Echter, Team dsm-firmenich PostNL hield, in dienst van hun kopman Romain Bardet, het tempo hoog, waardoor de aanvallers werden teruggepakt.[84] Nadat de Nederlandse ploeg het tempo liet zakken, plaatste de Duitser Georg Steinhauser een aanval die door niemand werd gevolgd. Hij soleerde naar de overwinning. In de groep der favorieten hield Pogačar zich in, tot hij op de flanken van de Broconpas een inspanning plaatste en solo als tweede over de finish kwam.[85] Hij bouwde zijn voorsprong uit tot meer dan zevenenhalve minuut op zijn naaste achtervolger.
In de volgende twee etappes ging de winst naar respectievelijk een sprinter (Tim Merlier) en een aanvaller (Andrea Vendrame) en hield Pogačar zich gedeisd met het oog op de voorlaatste rit.[86][87] In die etappe moesten de renners tweemaal over de Monte Grappa. Tijdens de eerste beklimming hield zijn ploeg, onder aanvoering van met name Mikkel Bjerg, het tempo hoog.[88] Pellizzari viel nog aan vanuit de groep der favorieten en kwam als eerste boven bij de eerste passage over de top van de Monte Grappa. Hiermee behaalde hij voldoende punten om tweede te staan in het bergklassement, wat betekende dat hij in de slotetappe in de blauwe trui mocht starten (klassementsleider Pogačar droeg al het roze). Tijdens de tweede beklimming trok Pogačar zelf ten aanval en haalde Pellizzari, die nog even in zijn wiel meekon, nog voor de top in. Nadat Pellizzari loste soleerde Pogi naar zijn zesde dagzege.[89] In de slotetappe kwam zijn leidende positie niet meer in gevaar en reed Pogačar in de slotkilometers op kop in steun van zijn ploeggenoot Sebastián Molano, die de sprint wilde winnen.[90] Op het eindpodium werd Pogačar geflankeerd door Daniel Martínez en de 38-jarige Geraint Thomas. Zijn voorsprong van bijna tien minuten op nummer twee Martínez was de grootste voorsprong in een Grote Ronde sinds de Ronde van Frankrijk in 1984, toen Laurent Fignon zijn rivaal Bernard Hinault tienenhalve minuut voorbleef.[91] Naast het algemeen klassement schreef Pogačar ook het bergklassement op zijn naam, een prestatie die Chris Froome in 2018 voor het laatst behaalde.
Derde overwinning in de Tour
bewerkenIn de Ronde van Frankrijk won Pogačar zes etappes en het eindklassement.
Succesvolle najaarscampagne
bewerkenNa een rustpauze van bijna twee maanden na zijn overwinning in de Tour, maakte Pogačar zijn rentree in de Grote Prijs van Québec. Twee dagen later won hij de Grote Prijs van Montréal. Eind september stond hij als favoriet aan de start van de wegwedstrijd op het wereldkampioenschap. Op honderd kilometer voor de finish plaatste hij een aanval die enkel kortstondig door Andrea Bagioli kon worden gevolgd. Nadat ook hij moest lossen liet Pogačars landgenoot Jan Tratnik zich terugzakken vanuit de kopgroep, om zijn kopman op sleeptouw te nemen. Nadat het duo vooraan aansloot reed Tratnik nog even op kop, alvorens Pogi ook uit die groep ontsnapte. Enkel Pavel Sivakov, in het dagelijks leven Pogačars ploeggenoot, maar hier rijdend voor de Franse selectie, kon volgen. Op ruim 51 kilometer van het einde moest hij uiteindelijk toch lossen, waarna Pogačar naar de wereldtitel soleerde.
2025
bewerkenVoorafgaand aan het seizoen, tijdens een trainingskamp aan de Spaanse Costa Blanca, zette Pogačar eind december een recordtijd op de Coll de Rates neer.[92] Hij en zijn ploeg waren daar als voorbereiding op het nieuwe seizoen, waarvoor de Sloveen had aangegeven wederom zijn opwachting te maken in de Ronde van Frankrijk. Die ronde zou hij combineren met één van de overige twee Grote Rondes; een keuze die hij later pas zou maken.[93] Zijn seizoensdebuut maakte hij in de Ronde van de Verenigde Arabische Emiraten, de thuiskoers van zijn ploeg, waar hij als favoriet aan de start stond.[94] In de openingsrit mengde hij zich in de eindsprint, maar moest hij op de oplopende finishstraat zijn meerdere erkennen in onder meer winnaar Jonathan Milan: Pogi werd tiende.[95] Een dag later eindigde hij, achter specialisten Joshua Tarling en Stefan Bissegger, als derde in de ruim twaalf kilometer lange tijdrit. In de derde etappe, met aankomst op Jebel Jais, won Pogačar met ogenschijnlijk gemak de sprint van een groep favorieten.[96] In de vijfde rit trok Pogačar zo'n tien kilometer na de start ten aanval, nadat hij samen met zijn ploeggenoot Domen Novak na een plaspauze vooraan het peloton was teruggekeerd. Meer dan honderd kilometer later werden zij, samen met hun vluchtgezellen, weer gegrepen door het peloton.[97] De slotrit, met aankomst op Jebel Hafeet, werd in de openingsfase gekenmerkt door waaiers. Pogačar maakte, samen met zijn twee Belgische ploeggenoten Florian Vermeersch en Rune Herregodts, deel uit van de voorste waaier die wegreed uit het peloton. Enkele kilometers na de voet van de slotbeklimming trok Pogačar ten aanval, waarna hij naar de winst soleerde.[98] Het eindklassement schreef hij voor de derde keer op zijn naam.
Twee weken later stond hij als topfavoriet aan de start van de Strade Bianche.[99] Iets voorbij halfweg koers volgde hij een aanval van Tom Pidcock, waarna het duo gezamenlijk bij de kopgroep aansloot. Enkel Connor Swift, die deel uitmaakte van de vroege vlucht, kon vervolgens aanklampen. In een bocht ging Pogačar op hoge snelheid onderuit, waarna Swift in de remmen moest en Pidcock alleen overbleef.[100] De Sloveen krabbelde op, haalde Swift in en sloot even later weer aan bij Pidcock. Op minder dan twintig kilometer van de finish kon Pidcock het tempo van Pogačar niet meer bijhouden, waarna Pogi solo naar zijn derde zege in de Italiaanse eendagskoers reed.[101] Hij werd, na Fabian Cancellara, de tweede renner die de wedstrijd driemaal wist te winnen. Door zijn derde overwinning werd een van de gravelstroken, die de koers kenmerken, naar hem vernoemd.[102] Ook in Milaan-San Remo stond Pogačar als een van de favorieten aan de start.[103] Op de Cipressa verhoogde zijn ploeggenoot Tim Wellens het tempo in het peloton. Na verder voorbereidend werk van Jhonatan Narváez trok Pogačar zelf ten aanval.[104] Enkel Mathieu van der Poel en Filippo Ganna konden hem volgen, waarna de drie gezamenlijk naar de laatste beklimming van de dag reden. Op de Poggio probeerde de Sloveen zijn vluchtgenoten meermaals te lossen, maar Van der Poel bleef in zijn wiel.[105] In de afdaling keerde Ganna terug bij het duo dat vooraan was overgebleven, waarna Van der Poel de overwinning in de sprint veiligstelde. Pogačar werd, voor het tweede jaar op rij, derde.
Aanvankelijk zou Pogačar zijn opwachting maken in de E3 Saxo Classic en Gent-Wevelgem, in de aanloop naar de Ronde van Vlaanderen.[106] Nadat hij met ploeggenoot Tim Wellens een verkenning deed in het Bos van Wallers, een van de kasseistroken in Parijs-Roubaix, staken de geruchten van een mogelijke deelname van de Sloveen aan De Helleklassieker de kop op.[107][108][109] Anderhalve maand later was de kogel door de kerk: Pogačar voegde Parijs-Roubaix, ten koste van de E3 Saxo Classic en Gent-Wevelgem, toe aan zijn programma.[110] Door de aanpassing in zijn programma was de Ronde van Vlaanderen zijn eerste kasseiklassieker van het seizoen. In Vlaanderens Mooiste was hij desalniettemin een van de topfavorieten.[111] Onderweg plaatste Pogi meerdere aanvallen op verschillende beklimmingen, maar telkens kon medefavoriet Mathieu van der Poel aanhaken en sloten ook onder meer Wout van Aert en Mads Pedersen weer aan. Op de derde en laatste beklimming van de Oude Kwaremont, op achttien kilometer van de aankomst, schudde Pogačar zijn concurrenten van zich af, waarna hij solo naar zijn tweede overwinning in het Monument reed.[112] Met een gemiddelde snelheid van bijna 45 kilometer per uur was het de snelste Ronde van Vlaanderen ooit.[113] Een week later maakte hij zijn debuut[b] in Parijs-Roubaix. Na enkele aanvallen bleven enkel Pogačar, topfavoriet Mathieu van der Poel, Jasper Philipsen, Stefan Bissegger en Mads Pedersen (wielrenner) vooraan over. Na een lekke band van Pedersen en het afhaken van Bissegger bleef Pogačar vooraan enkel in het gezelschap van het duo van Alpecin-Deceuninck over. Toen ook Philipsen op een kasseistrook moest lossen, trokken de twee grootste favorieten naar de finale van de koers. Op 38 kilometer van het einde verhoogde de Sloveen op de kasseistrook van Pont-Thibaut het tempo, waarna hij een bocht verkeerd inschatte en onderuit ging.[115] Van der Poel soleerde vervolgens naar zijn derde overwinning in De Hel van het Noorden.[116] Meer dan een minuut later kwam Pogačar als tweede over de finish in het Vélodrome André Pétrieux.
Privé
bewerkenPogačar heeft een relatie met wielrenster Urška Žigart.[117] Het stel woont samen in Monaco.[118]
In 2024, voorafgaand aan de Ronde van Frankrijk, maakte hij bekend dat hij zijn eigen Tadej Pogačar Foundation had opgericht, waarmee hij geld inzamelt voor goede doelen.[119]
Palmares
bewerkenOverwinningen
bewerken- 2017 – 0 zeges
Jongerenklassement Ronde van Slovenië
- 2018 – 1 zege
Eindklassement Ronde van Friuli-Venezia Giulia
- 2019 – 8 zeges
- 2e etappe Ronde van de Algarve
Jongerenklassement Ronde van het Baskenland
- 6e etappe Ronde van Californië
Sloveens kampioenschap tijdrijden
- 9e, 13e en 20e etappe Ronde van Spanje
- 2020 – 9 zeges
- 2e en 4e etappe Ronde van Valencia
- 5e etappe Ronde van de VAE
- 9e, 15e en 20e etappe Ronde van Frankrijk
Bergklassement Ronde van Frankrijk
- 2021 – 13 zeges
- 3e etappe Ronde van de VAE
Eindklassement Ronde van de VAE
- 4e etappe Tirreno-Adriatico
Eindklassement Tirreno-Adriatico
Bergklassement Tirreno-Adriatico
- 3e etappe Ronde van het Baskenland
- Luik-Bastenaken-Luik
- 2e etappe Ronde van Slovenië
- 5e, 17e en 18e etappe Ronde van Frankrijk
- Ronde van Lombardije
- 2022 – 16 zeges
- 4e en 7e etappe Ronde van de VAE
- Strade Bianche
- 4e en 6e etappe Tirreno-Adriatico
- 3e en 5e etappe Ronde van Slovenië
- 6e, 7e en 17e etappe Ronde van Frankrijk
- GP van Montréal
- Tre Valli Varesine
- Ronde van Lombardije
- 2023 – 17 zeges
- Clásica Jaén Paraíso Interior
- 1e, 2e en 4e etappe Ruta del Sol
- 4e, 7e en 8e etappe Parijs-Nice
Puntenklassement Parijs-Nice
- Ronde van Vlaanderen
- Amstel Gold Race
- Waalse Pijl
- 6e en 20e etappe Ronde van Frankrijk
- Ronde van Lombardije
- 2024 – 25 zeges
- Strade Bianche
- 2e, 3e, 6e en 7e etappe Ronde van Catalonië
Eindklassement Ronde van Catalonië
Puntenklassement Ronde van Catalonië
Bergklassement Ronde van Catalonië
- Luik-Bastenaken-Luik
- 2e, 7e, 8e, 15e, 16e en 20e etappe Ronde van Italië
Eindklassement Ronde van Italië
- 4e, 14e, 15e, 19e, 20e en 21e etappe Ronde van Frankrijk
- GP van Montréal
Wereldkampioen op de weg
- Ronde van Emilia
- Ronde van Lombardije
- 2025 – 5 zeges
- 3e en 7e etappe Ronde van de VAE
- Strade Bianche
- Ronde van Vlaanderen
Totaal: 94 individuele UCI-zeges
Resultaten in voornaamste wedstrijden
bewerken
|
|
Resultaten in andere etappekoersen
bewerken| Jaar | Ronde van Valencia | Ruta del Sol | Ronde van de Algarve | Ronde van de VAE | Parijs-Nice | Tirreno-Adriatico | Ronde van Catalonië | Ronde van het Baskenland | Ronde van Californië | Ronde van Slovenië |
| 2017 | 5e | |||||||||
| 2018 | 4e | |||||||||
| 2019 | 6e |
4e | ||||||||
| 2020 | ||||||||||
| 2021 | ||||||||||
| 2022 | ||||||||||
| 2023 | ||||||||||
| 2024 | ||||||||||
| 2025 |
(*) tussen haakjes aantal individuele etappeoverwinningen
Jeugd
bewerken- 2016 (junioren)
- 2e etappe b Vredeskoers
- 3e etappe Ronde van de Lunigiana
- 2017 (beloften)
- 2018 (beloften)
- 3e etappe GP Priessnitz spa
Ploegen
bewerken- 2017 –
ROG-Ljubljana
- 2018 –
- 2019 –
UAE Team Emirates
- 2020 –
- 2021 –
- 2022 –
- 2023 –
- 2024 –
- 2025 –
Onderscheidingen
bewerken- Sloveens Wielrenner van het Jaar: 2020, 2021, 2022, 2023,[120] 2024
- Sloveens Sportman van het Jaar: 2021,[121] 2023,[122] 2024[123]
- Internationale Flandrien-Trofee: 2021,[124] 2022[125]
- Vélo d'Or: 2021,[126] 2024[127]
- Gouden Orde van Verdienste: 2022[128]
- ProCyclingStats Favorite500: 2023,[129] 2024
- Eddy Merckx-Trofee: 2024[127]
| Voorganger: 2023 |
2024 |
| Voorganger: 2019 |
2020, 2021 |
Opvolger: 2022 |
| Voorganger: 2023 |
2024 |
Opvolger: 2025 |
| Voorganger: 2019 |
2020, 2021 |
Opvolger: 2022 |
| Voorganger: 2019 |
2020, 2021, 2022, 2023 |
Opvolger: 2024 |
| Voorganger: 2023 |
2024 |
Opvolger: 2025 |
| Voorganger: 2023 |
2024 |
Opvolger: 2025 |
- (en) Profiel van Tadej Pogačar op ProCyclingStats
- Profiel van Tadej Pogačar op Cyclebase.nl
- (en) Profiel van Tadej Pogačar op Firstcycling.com
- (en) Profiel van Tadej Pogačar op de website van de UCI
- (en) Profiel van Tadej Pogačar op olympedia.org
- Profiel van Tadej Pogačar op De wielersite
- ↑ (en) Shrubsall, James, 21 things you didn't know about Tadej Pogačar. Cycling Weekly. Geraadpleegd op 12 mei 2024.
- ↑ (it) Gialanella, Luca, Paperon Pogacar: contratto a vita da 50 milioni in 6 stagioni. Ed è anche maglia oro. La Gazzetta dello Sport (5 november 2024). Geraadpleegd op 22 februari 2025.
- ↑ Beck, Tim, Pogačar: 'Ik kan zeker mooie dingen laten zien in ééndagskoersen'. Wieler Revue (23 februari 2020).
- ↑ (pl) Waluga, Arek, Istrian Spring Trophy: Mugerli nowym liderem, Warchoł już 12 w generalce. naszosie.pl (11 maart 2017). Geraadpleegd op 28 februari 2025.
- ↑ (en) Adam de Vos wins in Austria. Canadian Cyclist (14 september 2017). Geraadpleegd op 28 februari 2025.
- ↑ (cs) Slovinec Pogačar vyhrál v Jeseníku závěrečnou etapu i celý Závod míru U23. SportovníListy.cz (4 juni 2018). Geraadpleegd op 10 maart 2025.
- ↑ Doup, Nick, Ronde van Lombardije, Monk, Terpstra, Ten Dam, Mediterraanse Spelen. WielerFlits (28 juni 2018). Geraadpleegd op 13 maart 2025.
- ↑ UAE Team Emirates versterkt selectie met youngsters Pogacar en Covi. De Standaard (23 augustus 2018). Geraadpleegd op 22 mei 2024.
- ↑ Middendorp, Koen, Toptalent Tadej Pogacar verslaat grote namen in Algarve, Poels tweede. WielerFlits (21 februari 2019). Geraadpleegd op 22 mei 2024.
- ↑ (en) Puddicombe, Stephen, Tadej Pogacar survives dangerous attacks to win the 2019 Volta ao Algarve. Cycling Weekly (24 februari 2019). Geraadpleegd op 22 mei 2024.
- ↑ Dubbeld, Julian, Jonathan Hivert soleert naar de zege in GP Miguel Indurain. WielerFlits (6 april 2019). Geraadpleegd op 27 mei 2024.
- ↑ Doup, Nick, Schachmann flitst in tijdrit naar eerste leiderstrui in het Baskenland. WielerFlits (8 april 2019). Geraadpleegd op 27 mei 2024.
- ↑ Schachmann blijft de koning te rijk in het Baskenland met 3e ritzege. Sporza (11 april 2019). Geraadpleegd op 27 mei 2024.
- ↑ (en) Rogers, Owen, Ion Izagirre wins overall as Adam Yates takes thrilling final stage victory at Tour of the Basque Country. Cycling Weekly (13 april 2019). Geraadpleegd op 27 mei 2024.
- ↑ Doup, Nick, Voorbeschouwing: Tour of California 2019. WielerFlits (12 mei 2019). Geraadpleegd op 29 mei 2024.
- ↑ den Boon, Jasper, Pogacar maakt indruk op Mount Baldy en is bijna eindwinnaar in Californië. In de Leiderstrui (18 mei 2019). Geraadpleegd op 29 mei 2024.
- ↑ (en) Nehr, Zach, Power analysis: 20-year-old Pogacar sets a new record on Mt. Baldy. VELO (20 mei 2019). Geraadpleegd op 29 mei 2024.
- ↑ Bol wint laatste etappe Ronde van Californië, Pogacar wint eindklassement. NOS (18 mei 2019). Geraadpleegd op 29 mei 2024.
- ↑ Middendorp, Koen, Eindwinnaar Pogacar: “De Tour of California was mijn hoofddoel”. WielerFlits (19 mei 2019). Geraadpleegd op 29 mei 2024.
- ↑ (sl) Tadej Pogačar prvi z rekordom. DELO (7 juni 2019). Geraadpleegd op 29 mei 2024.
- ↑ Doup, Nick, Ulissi rondt dominantie UAE Emirates af in GP Lugano. WielerFlits (9 juni 2019). Geraadpleegd op 29 mei 2024.
- ↑ (en) Tour of Slovenia: Cavendish and Pogacar headline 2.HC race. cyclingnews.com (19 juni 2019). Geraadpleegd op 30 mei 2024.
- ↑ Ackermann rondt lange sprint met sprekend gemak af in Slovenië. Sporza (19 juni 2019). Geraadpleegd op 30 mei 2024.
- ↑ (en) Uitslag Ronde van Slovenië etappe 1 (pdf) (19 juni 2019). Geraadpleegd op 30 mei 2024.
- ↑ Luka Mezgec wint voor eigen volk in Slovenië en wordt leider, vlucht met Ben Hermans strandt in zicht van de streep. Het Nieuwsblad (20 juni 2019). Geraadpleegd op 30 mei 2024.
- ↑ (en) Ulissi wins Tour of Slovenia, Nizzolo nabs final stage. Cycling Today (23 juni 2019). Geraadpleegd op 30 mei 2024.
- ↑ (sl) Domen Novak presenetljivi državni prvak. Radio Krka (30 juni 2019). Geraadpleegd op 30 mei 2024.
- ↑ (en) Aru and Pogacar head UAE Team Emirates for Vuelta a Espana. cyclingnews.com (20 augustus 2019). Geraadpleegd op 22 februari 2025.
- ↑ (en) Long, Jonny, Footage shows UAE Team Emirates suffer heavy crash on Vuelta a España time trial course. Cycling Weekly (25 augustus 2019). Geraadpleegd op 22 februari 2025.
- ↑ (en) Fotheringham, Alasdair, 'What have you got to lose?' The remarkable rise of Tadej Pogacar. Procycling (24 juli 2020).
- ↑ Pogacar troeft in sprintje bergop Valverde af in Ronde van Valencia. Brabants Dagblad (6 februari 2020). Geraadpleegd op 8 april 2025.
- ↑ Pogacar weer de sterkste in Ronde van Valencia
. De Telegraaf (8 februari 2020). Gearchiveerd op 1 juli 2021. Geraadpleegd op 8 april 2025.
- ↑ (en) Puddicombe, Stephen, Tadej Pogacar wins UAE Tour as Caleb Ewan takes final stage. cyclingnews.com (27 februari 2021). Geraadpleegd op 2 mei 2024.
- ↑ (en) Long, Jonny, Tadej Pogačar pips Julian Alaphilippe on the line to win Liège-Bastogne-Liège 2021. Cycling Weekly (25 april 2021). Geraadpleegd op 2 mei 2024.
- ↑ Middendorp, Koen, Tour 2021: Tadej Pogacar zet puntjes op de i in laatste bergrit naar Luz Ardiden. WielerFlits (15 juli 2021). Geraadpleegd op 2 mei 2024.
- ↑ (en) Long, Jonny, Tadej Pogačar takes second Monument with victory at Il Lombardia 2021. Cycling Weekly (9 oktober 2021). Geraadpleegd op 2 mei 2024.
- ↑ Tadej Pogacar rondt weergaloze solo van 50 kilometer af in Strade Bianche. Sporza. Geraadpleegd op 3 mei 2024.
- ↑ (en) Tadej Pogacar wins stage 6 to secure yellow jersey at Tour de France 2022 - Results. olympics.com (07-07-2022). Geraadpleegd op 03-05-2024.
- ↑ (en) Tour de France 2022 LIVE result: Tadej Pogacar wins dramatic stage 7 atop La Planche des Belles Filles. Yahoo Sports (8 juli 2022). Geraadpleegd op 3 mei 2024.
- ↑ (en) Whittle, Jeremy, "Vingegaard climbs into yellow in the Alps as Pogacar cracks on stage 11", The Guardian, 13 juli 2022. Geraadpleegd op 3 mei 2024.
- ↑ (en) Ostanek, Dani, Tadej Pogacar blasts to 36km solo Clásica Jaén Paraíso Interior victory. cyclingnews.com (13 februari 2023). Geraadpleegd op 3 mei 2024.
- ↑ Tadej Pogacar zet uitroepteken achter imposante Parijs-Nice met 3e ritzege. Sporza. Geraadpleegd op 3 mei 2024.
- ↑ Tour de France 2023 Stage 21 results. www.procyclingstats.com. Geraadpleegd op 3 mei 2024.
- ↑ (en) Farrand, Stephen, Tadej Pogacar confirmed for Worlds despite Tour de France fatigue. cyclingnews.com (31 juli 2023). Geraadpleegd op 3 mei 2024.
- ↑ (en) Tadej Pogacar Wins 2024 Tour Of Catalonia After Fourth Stage Victory. FloBikes (24 maart 2024). Geraadpleegd op 3 mei 2024.
- ↑ de Jong, Jeen, Giro 2024: UAE Emirates met topfavoriet Tadej Pogacar, heel veel helpers én een sprinter. WielerFlits (30 april 2024). Geraadpleegd op 3 mei 2024.
- ↑ Tadej Pogacar begint als superfavoriet aan Giro, maar: "Dat het enkel om mij draait? Bullshit”. HLN (2 mei 2024). Geraadpleegd op 3 mei 2024.
- ↑ Middendorp, Koen, Giro 2024: Wat een verrassing! Narváez klopt topfavoriet Pogacar in openingsrit Giro d’Italia. WielerFlits (4 mei 2024). Geraadpleegd op 6 mei 2024.
- ↑ Doup, Nick, Giro 2024: Tadej Pogacar droeg rouwband na overlijden van jeugdrenner Pogi Team. WielerFlits (5 mei 2024). Geraadpleegd op 6 mei 2024.
- ↑ de Graaf, Mark, Giro 2024: Voorbeschouwing etappe 2 naar Oropa – Kan geprikkelde Pogacar Dumoulin opvolgen?. WielerFlits (5 mei 2024). Geraadpleegd op 6 mei 2024.
- ↑ Coudron, Youri, Giro 2024: Tadej Pogacar tegen de grond na lekke band in aanloop naar Oropa. WielerFlits (5 mei 2024). Geraadpleegd op 6 mei 2024.
- ↑ Giebels, Rob, Machtsgreep na lekke band en val. In de tweede Giro-rit stelt Pogacar orde op zaken. de Volkskrant (5 mei 2024). Geraadpleegd op 6 mei 2024.
- ↑ de Jong, Jeen, Giro 2024: Tadej Pogacar treedt in voetsporen Dumoulin met zege op Oropa en pakt ook het roze. WielerFlits (5 mei 2024). Geraadpleegd op 6 mei 2024.
- ↑ de Graaf, Mark, Giro 2024: Voorbeschouwing etappe 3 naar Fossano – Eerste sprintkans voor Kooij, Jakobsen en co?. WielerFlits (6 mei 2024). Geraadpleegd op 6 mei 2024.
- ↑ Middendorp, Koen, Giro 2024: Tim Merlier wint eerste sprintclash in Fossano, Pogacar zorgt bijna voor stunt. WielerFlits (6 mei 2024). Geraadpleegd op 6 mei 2024.
- ↑ Schaeken, Zeger, Tadej Pogacar verrast bijna de sprinters in Giro: “Zoals ik vroeger koerste met mijn vrienden”. WielerFlits (6 mei 2024). Geraadpleegd op 6 mei 2024.
- ↑ (en) Poole, George, Giro d'Italia stage 7 preview: 'Tadej Pogačar is unbeatable tomorrow' says Matt White. GCN (9 mei 2024). Gearchiveerd op 10 mei 2024. Geraadpleegd op 10 mei 2024.
- ↑ (en) Norbury, Ben, The math behind a time trial: A nerdy preview of the Giro d'Italia stage 7 time trial. cyclingnews.com (9 mei 2024). Geraadpleegd op 10 mei 2024.
- ↑ Pogacar wint tijdrit Giro na uithaal op slotklim, Arensman stijgt in klassement. NOS (10 mei 2024). Geraadpleegd op 10 mei 2024.
- ↑ Schaeken, Zeger, Giro 2024: Ontketende Tadej Pogacar rijdt waanzinnige slotklim en verslaat Filippo Ganna in tijdrit. WielerFlits (10 mei 2024). Geraadpleegd op 10 mei 2024.
- ↑ de Graaf, Mark, Giro 2024: Voorbeschouwing etappe 8 naar Prati di Tivo – Houdt Tadej Pogacar zich in?. WielerFlits (11 mei 2024). Geraadpleegd op 11 mei 2024.
- ↑ Coorevits, Hugo, VOORBESCHOUWING RIT 8. Bergrit van vijf sterren is uitgelezen kans voor Uijtdebroeks om jongerentrui opnieuw op te eisen. Het Nieuwsblad (10 mei 2024). Geraadpleegd op 11 mei 2024.
- ↑ Coudron, Youri, Ploegmaats Tadej Pogacar wilden voor de ritzege gaan: “Ik had niet verwacht hier te winnen vandaag”. WielerFlits (11 mei 2024). Geraadpleegd op 11 mei 2024.
- ↑ Beck, Tim, Giro d'Italia: Pogacar bepaalt wat gebeurt in de Giro, en wint óók op Prati di Tivo. Wieler Revue (11 mei 2024). Geraadpleegd op 11 mei 2024.
- ↑ de Jong, Jeen, Giro 2024: Tadej Pogacar sprint op Prati di Tivo met overmacht naar derde ritzege. WielerFlits (11 mei 2024). Geraadpleegd op 11 mei 2024.
- ↑ Middendorp, Koen, Pogacar maakt ook indruk als lead-out: “Als ik kan helpen, doe ik dat graag”. WielerFlits (12 mei 2024). Geraadpleegd op 12 mei 2024.
- ↑ Olav Kooij pakt met machtige sprint zege in negende etappe van Giro d’Italia. De Telegraaf (12 mei 2024). Geraadpleegd op 12 mei 2024.
- ↑ Hommes, Kick, Pas in de tiende Giro-etappe rijdt Tadej Pogacar eens met zijn hoofd. Trouw (14 mei 2024). Geraadpleegd op 20 mei 2024.
- ↑ Bastiaens, Niels, Tadej Pogacar bijna hersteld van verkoudheid: “Over twee à drie dagen weer de oude”. WielerFlits (14 mei 2024). Geraadpleegd op 20 mei 2024.
- ↑ Lalieu, Domenic, Voorspelling Giro d'Italia - Etappe 14: Castiglione delle Stiviere - Desenzano del Garda. SportyTrader (17 mei 2024). Geraadpleegd op 20 mei 2024.
- ↑ (en) Puddicombe, Stephen, Giro d'Italia 2024 stage 14 preview - a time trial for the specialists. Rouleur.cc (17 mei 2024). Geraadpleegd op 20 mei 2024.
- ↑ Ganna is Pogacar te snel af in tijdrit, Arensman maakt sprong in Giro-klassement. NOS (18 mei 2024). Geraadpleegd op 20 mei 2024.
- ↑ Giro d'Italia etappe 15: Manerba del Garda - Livigno (220 km). In de Leiderstrui. Geraadpleegd op 20 mei 2024.
- ↑ Middendorp, Koen, Pogacar wil vooral geen tijd verliezen: “Maar rit winnen is wel een extra motivatie”. WielerFlits (19 mei 2024). Geraadpleegd op 20 mei 2024.
- ↑ van den Ende, André, Dit is waarom Tadej Pogacar per se wilde winnen in Livigno: een rammelende bus en daten met Urska. Wieler Revue (20 mei 2024). Geraadpleegd op 20 mei 2024.
- ↑ Giebels, Robert, In de schaduw van Pogacar fietst de rest van het peloton voor de kruimels van de Giro. de Volkskrant (20 mei 2024). Geraadpleegd op 20 mei 2024.
- ↑ de Jong, Jeen, Giro 2024: Pogacar op eenzame hoogte in bergrit naar Livigno, aanval herboren Quintana strandt. WielerFlits (19 mei 2024). Geraadpleegd op 20 mei 2024.
- ↑ Hommes, Kick, Waarom is Tadej Pogacar deze Giro zoveel beter dan de rest?. Trouw (20 mei 2024). Geraadpleegd op 20 mei 2024.
- ↑ de Jong, Jeen, Giro 2024: Tadej Pogacar vloog met bizarre snelheden omhoog op Passo di Foscagno. WielerFlits (20 mei 2020). Geraadpleegd op 20 mei 2024.
- ↑ Tadej Pogacar declasseert concurrentie in koninginnenrit Giro d'Italia, sterke Thymen Arensman doet goede zaken. ED (19 mei 2024). Geraadpleegd op 20 mei 2024.
- ↑ Giro 2024: Totale chaos door sneeuwval, start etappe 16 uitgesteld. WielerFlits (21 mei 2024). Geraadpleegd op 21 mei 2024.
- ↑ van der Ploeg, Bram, Waarom gaf Pogacar zijn shirtje aan Pellizzari, waarom ging hij voor ritwinst en waarom die korte mouwen?. In de Leiderstrui (21 mei 2024). Geraadpleegd op 21 mei 2024.
- ↑ Middendorp, Koen, Giro 2024: Veelvraat Tadej Pogacar demonstreert ook in ingekorte bergrit. WielerFlits (21 mei 2024). Geraadpleegd op 21 mei 2024.
- ↑ (en) Price, Matilda, ‘Bit of a strange day’ – Other teams work, but Tadej Pogačar still capitalises at Giro d’Italia. GCN (23 mei 2024). Gearchiveerd op 27 mei 2024. Geraadpleegd op 27 mei 2024.
- ↑ Doup, Nick, Tadej Pogacar hield zich in op Passo Brocon: “Tevreden als ik niet meer win, alles is bonus nu”. WielerFlits (22 mei 2024). Geraadpleegd op 27 mei 2024.
- ↑ Bastiaens, Niels, Tadej Pogacar klaar voor slotweekend: “Het was een perfecte dag”. WielerFlits (23 mei 2024). Geraadpleegd op 27 mei 2024.
- ↑ Schaeken, Zeger, Honger van Tadej Pogacar nog niet gestild: “Morgen gaan we er weer voor”. WielerFlits (24 mei 2024). Geraadpleegd op 27 mei 2024.
- ↑ (cs) Matějka, Marek, Pogačar pokořil Monte Grappa, taky všechny soupeře a vyhraje letošní Giro. Hirt se v poslední horské etapě posunul na osmé místo. RoadCycling.cz (25 mei 2024). Geraadpleegd op 27 mei 2024.
- ↑ de Jong, Jeen, Giro 2024: Nummer zes! Tadej Pogacar toont zich in rit over Monte Grappa nog één keer de meester. WielerFlits (25 mei 2024). Geraadpleegd op 27 mei 2024.
- ↑ (en) Lycett, Joseph, Tim Merlier wins the final stage of the Giro d’Italia in Rome as Tadej Pogačar is crowned the overall winner. Cycling Weekly (26 mei 2024). Geraadpleegd op 27 mei 2024.
- ↑ Tanis, Sjors, Oppermachtige Tadej Pogacar schrijft Giro d’Italia op zijn naam en werkt in slotrit voor sprinter: ‘Ik had niet de beste benen’. De Gelderlander (26 mei 2024). Geraadpleegd op 27 mei 2024.
- ↑ Is de mentale oorlogsvoering nu al begonnen? Tadej Pogacar verpulvert Strava-record op Coll de Rates. HLN (20 december 2024). Geraadpleegd op 23 februari 2025.
- ↑ Middendorp, Koen, Programma Tadej Pogacar voor 2025 krijgt vorm: stevig voorjaar met Amstel en Vlaanderen, Tour als hoofddoel. WielerFlits (10 december 2024). Geraadpleegd op 22 februari 2025.
- ↑ Middendorp, Koen, Voorbeschouwing: UAE Tour 2025 – Fraai deelnemersveld met wereldkampioen Tadej Pogacar. WielerFlits (17 februari 2025). Geraadpleegd op 22 februari 2025.
- ↑ (en) Moultrie, James, 'I went so early in the wind' – Tadej Pogačar makes rare mistake on uphill sprint in first race of 2025. cyclingnews.com (17 februari 2025). Geraadpleegd op 22 februari 2025.
- ↑ Even houdt Pogacar zich afzijdig op Jebel Jais, maar dan volgt die machtige sprint bergop. De Morgen (19 februari 2025). Geraadpleegd op 22 februari 2025.
- ↑ Tadej Pogacar na aanval van 110 kilometer: "Niet de bedoeling, maar mooi dagje uit". Sporza (21 februari 2025). Geraadpleegd op 22 februari 2025.
- ↑ Wereldkampioen Pogacar pakt etappe- en eindzege in UAE Tour. NOS (23 februari 2025). Geraadpleegd op 23 februari 2025.
- ↑ de Jong, Jeen, Voorbeschouwing: Strade Bianche 2025 – Kunnen oud-winnaars wedijveren met Tadej Pogacar?. WielerFlits (8 maart 2025). Geraadpleegd op 8 maart 2025.
- ↑ de Jong, Jeen, Tadej Pogacar vliegt op hoge snelheid uit bocht in Strade Bianche. WielerFlits (8 maart 2025). Geraadpleegd op 8 maart 2025.
- ↑ Schaeken, Zeger, Tadej Pogacar soleert ondanks harde val naar derde zege in Strade Bianche, Tom Pidcock tweede. WielerFlits (8 maart 2025). Geraadpleegd op 8 maart 2025.
- ↑ Swier, Edward, Voor de start krijgt Tadej Pogacar mee dat de kans bestaat dat er een gravelstrook naar hem vernoemd wordt. Eurosport (8 maart 2025). Geraadpleegd op 8 maart 2025.
- ↑ van der Ploeg, Bram, Voorbeschouwing Milaan-Sanremo 2025 | Het enige Monument waar het weerbericht voor de benen gaat. Wieler Revue (22 maart 2025). Geraadpleegd op 22 maart 2025.
- ↑ Tadej Pogacar bestormt Cipressa in recordtijd, Van der Poel en Ganna klampen aan. Sporza (22 maart 2025). Geraadpleegd op 22 maart 2025.
- ↑ Polder, Martijn, Pogacar sleurt, trekt en beukt op Cipressa en Poggio, maar Van der Poel houdt stand en pakt wonderschone zege in Sanremo. In de Leiderstrui (22 maart 2025). Geraadpleegd op 22 maart 2025.
- ↑ Tadej Pogacar rijdt in 2025 uitgebreid (Vlaams) voorjaar, met de Ronde, én 2 grote rondes. Sporza (10 december 2024). Geraadpleegd op 6 april 2025.
- ↑ Schaeken, Zeger, Eerste deelname aan Parijs-Roubaix? Tadej Pogacar verkent Bos van Wallers. WielerFlits (10 februari 2025). Geraadpleegd op 6 april 2025.
- ↑ Van Genechten, Vincent, Droomt Tadej Pogacar dan toch van Parijs-Roubaix? Philipsen hoopt alvast van niet. Het Nieuwsblad (10 februari 2025). Geraadpleegd op 6 april 2025.
- ↑ Janssen, Leon, Op verkenning voor... Parijs-Roubaix?! Tadej Pogacar vliegt over de kasseien in het Bos van Wallers. In de Leiderstrui (10 februari 2025). Geraadpleegd op 6 april 2025.
- ↑ OFFICIEEL: Tadej Pogacar komt aan de start van Parijs-Roubaix, geen E3 of Gent-Wevelgem meer. Sporza (26 maart 2025). Geraadpleegd op 6 april 2025.
- ↑ Wie heeft een streepje voor? De 5 favorieten voor de Ronde van Vlaanderen in de weegschaal. Sporza (5 april 2025). Geraadpleegd op 6 april 2025.
- ↑ van der Maten, Jeffrey, Mathieu van der Poel buigt voor fenomenale Tadej Pogacar na titanengevecht in Ronde van Vlaanderen. AD (6 april 2025). Geraadpleegd op 6 april 2025.
- ↑ Podder, Martijn, Record hier, primeur daar: Pogacar vloog met duizelingwekkende cijfers naar de zege in Ronde van Vlaanderen. In de Leiderstrui (6 april 2025). Geraadpleegd op 6 april 2025.
- ↑ Bastiaens, Niels, Twee Nederlanders hielden Tadej Pogacar al van winst in Roubaix: “Hij viel toen niet op”. WielerFlits (13 april 2025). Geraadpleegd op 13 april 2025.
- ↑ van der Ploeg, Bram, Pogacar stelt Strava-fans teleur na 'één van de hoogste powers die ik heb gezien' en legt crash uit. In de Leiderstrui (13 april 2025). Geraadpleegd op 13 april 2025.
- ↑ (en) Van der Poel fends off Pogacar and bottle thrown at face to win Paris-Roubaix. The Guardian (13 april 2025). Geraadpleegd op 13 april 2025.
- ↑ IJnsen, Youri, Wie is Tadej Pogacar, dat 21-jarige toptalent uit Slovenië dat de Tour wint?. Wielerflits (20 september 2020).
- ↑ Vandecasteele, Jasper, Urska Zigart: 'Thuis is Tadej een gewone kerel die de was doet en eten maakt'. Wieler Revue (25 juli 2024). Geraadpleegd op 22 februari 2025.
- ↑ Vandecasteele, Jasper, 'Ik voel me niet comfortabel met al mijn geld': weldoener Pogacar zet zich in voor goede doel. Wieler Revue (6 augustus 2024). Geraadpleegd op 22 februari 2025.
- ↑ de Jong, Jeen, Pogacar uitgeroepen tot Sloveens wielrenner van het jaar, ook onderscheidingen voor Roglic en Mohoric. WielerFlits (14 november 2023). Geraadpleegd op 7 mei 2024.
- ↑ (sl) Rumeni Tadej Pogačar prvič, zlata Janja Garnbret tretjič. RTVSLO (14 december 2021). Geraadpleegd op 22 februari 2025.
- ↑ (sl) Tadej Pogačar drugič, Janja Garnbret četrtič. RTVSLO (19 december 2023). Geraadpleegd op 22 februari 2025.
- ↑ (sl) Garnbret, Pogačar in nogometaši pustili največji pečat tudi v letu 2024. RTVSLO (10 december 2024). Geraadpleegd op 22 februari 2025.
- ↑ UITSLAG INTERNATIONALE FLANDRIEN 2021. Tadej Pogacar bekroont uniek seizoen met individuele prijs. Het Nieuwsblad (26 oktober 2021). Geraadpleegd op 7 mei 2024.
- ↑ Middendorp, Koen, Remco Evenepoel uitgeroepen tot Flandrien van het Jaar. WielerFlits (19 oktober 2022). Geraadpleegd op 7 mei 2024.
- ↑ (en) Tadej Pogacar wins the 2021 Vélo d'Or award. cyclingnews.com (25 november 2021). Geraadpleegd op 7 mei 2024.
- ↑ a b de Graaf, Mark, Lavreysen, Pogacar en Kopecky vallen in de prijzen tijdens uitreikingen Vélo d’Or. WielerFlits (7 december 2024). Geraadpleegd op 11 december 2024.
- ↑ (sl) Pogačar, Gajser, Artnik in Žolnir Jugovar prejeli zlati red za zasluge. RTVSLO (16 november 2022). Geraadpleegd op 7 mei 2024.
- ↑ Lip, Bert, Tadej Pogacar voted most favorite rider in 2023. ProCyclingStats (31 december 2023). Geraadpleegd op 7 mei 2024.