2067 (2020)

De film begint met een klein overzicht wat er allemaal mis gaat op deze planeet en wordt geëxtrapoleerd naar 2067. Dit jaartal is bewust gekozen om de populatie en het wat minder intelligente volk in de waan te laten dat we nog zo lang hebben, maar statistisch gezien wordt dit punt al bereikt binnen 5 a 10 jaar.

Verder zit het verhaal vol gaten, cliché dialogen en wazige gebeurtenissen. Tijdreizen is altijd een lastig gegeven en moeilijk te bevatten, maar vertel het dan zo duidelijk mogelijk. Het idee voor de film was wel interessant maar had toch tig keer beter uitgevoerd kunnen worden. Ik zal een voorstel doen:

Het jaar is 2025 en we hebben alleen nog maar ongecensureerde televisie waar je continue gebombardeerd wordt met WikiLeaks onthullingen wat de overheden de laatste 100 jaar voor ons verborgen hebben gehouden. De destructieve aard van Solar management radiation, biomassa industrie, het massale ontbossen, gas/olie boren en fracking zodat de multinationals de aarde lekker door konden blijven plunderen tot de laatste snik. We zien de miljardairs vluchten naar onze eerste nederzetting op Mars terwijl er enorme bosbranden zijn aan de ene kant van de aarde en aan de andere kant zijn er overstromingen en onhoudbare regenbuien. We zien verschillende mensen, de ene probeert uit de hele situatie nog een slaatje te slaan, de ander predikt dat de overheid ons zal beschermen en weer een ander denkt dat bidden wel helpt.

Dan krijgen we een uitleg dat je als je naar de sterren kijkt eigenlijk naar iets kijkt wat heel lang geleden gebeurd is. De ster kan al vergaan zijn wanneer jij op aarde naar zo'n ster kijkt. Dit werkt dus ook andersom. Iemand op een ster in het heelal ziet het weerkaatste licht van de aarde miljoenen jaren later. Nu hebben de wetenschappers ooit een aantal satellieten de ruimte ingeslingerd om het heelal te verkennen en om onverklaarbare redenen is er 1 door tijd en ruimte miljoenen lichtjaren ver geraakt. Deze satelliet geeft ons beelden terug wat er in de toekomst met onze planeet gebeurd en we zien een derde wereldoorlog omdat er een paar ego's te groot waren voor de positie die de mensen hem/haar hadden gegeven. De crux van de film is dan dat de held er alles aan doet om dit te voorkomen en schreeuwt het van de daken, maar de mensen op aarde zijn nog altijd in een ontkenningsfase. We zien de mensen zich druk maken welke auto de buurman rijdt en een ander gooit nog maar een lapje vlees op de barbecue.

Dan krijgen we ineens beelden door van Venus en tot onze verbazing zien we dat er ooit leven was, bosrijke gebieden, natuur vol met dieren en insecten en in een time lapse zien we de versnelde achteruitgang, bossen verdwijnen, insecten verdwijnen en de temperatuur loopt snel op. De miljardairs vluchten naar de aarde en Venus wordt heter en heter totdat iedereen is vergaan.

Veel beter script

Ik ben het @macrobody eens dat dit concept heel erg veel beter uitgewerkt had kunnen worden.
Bij gebrek aan betere films toch maar een poging gedaan, en ondanks het niet al te sterke script toch nog wel kijkbaar. Leg de verwachtingen wat laag en je hebt een prima kijkbare film.
uiteraard zitten er nogal wat fouten in, bijvoorbeeld: gezien het 2000 jaar tijdsverschil wat zich voordoet in deze film een erg onlogisch beeld schetst wat er allemaal "niet" veranderd is in 2000 jaar , zoals stof en kleding wat nog prima leesbaar is, en overledenen die nog precies op dezelfde plek liggen als waar ze gestorven zijn, 2000 jaar terug maar als je door dit soort fouten heen kunt kijken gaat het best aardig

Hiermee ben ik het helemaal eens. De film vertoond namelijk veel fouten: Zeer matig tot ondermaats acteerwerk, dialoog wat soms onnodig en vervelend overkomt, te kleinschalige setting en enkele plotgaten. Toch kan ik nu al zeggen dat deze een Guilty Pleasure voor mij gaat worden, aangezien ik wel ontiegelijk veel mogelijkheden zag voor het verhaal terwijl ik de film aan het kijken was.

Ik vond het verhaal namelijk het sterkste onderdeel, samen met de speciale effecten, muziek en een klein beetje van het karakterontwikkeling.

Het is allemaal gewoon niet goed genoeg gebruikt, te snel gemaakt om zo maar te zeggen. Naar mijn mening is dit de grootste gemiste kans van 2020 tot nu toe. Dit had zo veel potentie om een geweldige blockbuster te worden. Het had de special effects, mooie muziek en een geweldig concept voor de gebruikte wetenschap.

Prima plot wat jij beschrijft en als dit verhaal omgezet wordt naar film en met de eisen die wij aan een beetje goede film mogen stellen, ben ik één van degenen die hem graag zou willen zien.

Alleen één puntje, iemand op een ster zal het zo heet hebben dat hij niet eens aan kijken, laat staan geboren, toe zal komen.

Die fout wordt vaker gemaakt, een ster is b.v. onze zon, gloeiend heet en geen levensvormen. Een planeet daarintegen kan, let op, leven bevatten.

Nogmaals, een prachtig plot wat jij beschrijft. Ben trouwens benieuwd naar "2067".

Ja, dat was even een shortcut. Ik bedoelde natuurlijk iemand op een planeet rond een ster ver weg. Toevallig las ik dit vandaag: What’s more, the research estimates that there are 4.1 billion Sun-like stars in the galaxy. When the researchers widened their parameters a bit, the model suggests that up to two billion of these stars may have an Earth-like planet orbiting them.

De kans dat wij de enige "intelligente" wezens zijn in dit heelal wordt steeds kleiner naarmate het onderzoek vordert

Deze film met moeite uitgezien. Het was geen drama maar meer een sience fiction horror. Ik had na 1 uur wel het gevoel dat ik een paar antidrepessieva pillen moest slikken. Het verhaal is simpel en droevig, Al Core had het kunnen bedenken, de aarde wordt door een gebrek aan bladgroen onleefbaar. Via een tijdmachine gaan we, in de toekomst, op zoek naar een oplossing. Leuke bedrijfsfilm voor Greenpies of groen links. Ik zoek mijn oplossing in een glas whiskey. 2 points

Zojuist deze film gezien, de setting is klein, maar het verhaal is (vind ik) wel doordacht, het lijkt wel allemaal te kloppen. Ik moet zeggen dat ik er wel van heb genoten. Hij krijgt van mij 3 sterren

Nee, deze film heeft me niet 'gepakt'. Het verhaal was wel te volgen maar bleef in de toekomst veel te lang sukkelen tussen de twee hoofdpersonen. Ik vond de acteerprestaties ook niet bijster goed. De ingang naar de grot waar de Chronical in de toekomst stond deed me wel terugdenken aan de ingang naar de grot van de Morlocks in The Time Machine (1960); een tijdreisfilm die ik vele malen beter vond dan 2067.

Apocalyptische tijdreisfilm met wat mysterie. Wereld vergaat door klimaatwijziging en één iemand wordt naar de toekomst gestuurd om de mensheid te redden. Geen hoogstaande film, maar gezien ik liefhebber ben van het genre timetravel moest ik deze wel gezien hebben. Enkele typische butterfly-effects en verder is de setting wat simpel, maar mooi in beeld gebracht. Gezien er momenteel door Corona weinig te beleven valt in filmland valt deze wel nog te smaken, maar is dan wel door gebrek aan beter... Is duidelijk geen Hollywoodproductie. 2,5 * lijkt mij aanvaardbaar.

Tja... geen Hollywoodproductie, desalniettemin aardige effecten. Butterfly Effect-achtige zaken en fraaie bombastische muziek die niet altijd bij de beelden past. Het gedeelte in de toekomst duurt echt 1.5x te lang, dus de film vanaf 1 uur afgekeken op 1,5 snelheid (in VLC kan dat).

Ik betrapte me erop dat ik me meermaals stoorde aan de acteerprestaties van de hoofdpersoon. Teveel chaos, paniek, totaal geen ratio te bespeuren.

al met al toch 2,5*, want: best aardig voor een keer. Uitgangspunt is gaaf, maar er had wel een hoop meer in gezeten. Wel leuk gegeven dat het een Australische productie is.

Redelijk, geen hoogvlieger, je moet van dit soort sciencefiction films houden.

Aardig kijkvoer, al heerst er na het zien vooral de gedachte dat hier wat kansen gemist worden. Normaliter ben ik erg gesteld op dergelijke films die met het tijdconcept spelen. De uitwerking hier liet helaas te wensen over, hoewel er genoeg potentie aanwezig is.

Verder ziet het er visueel gezien wel onderhoudend uit en werd er ook best goed geacteerd door de cast.

2,5 Ster.

Het gaat in 2067 niet zo goed met de Aarde. Vegetatie is compleet verwoest en de mensheid is op zuurstoftanks aangewezen om te overleven. Gelukkig is er nog een tijdmachine-apparaat om in de toekomst tot een oplossing te komen. De prent focust voornamelijk op Ethan Whyte, de zoon van een wetenschapper die al een tijdje verdwenen is. De film is zondermeer een sciencefictionverhaal met potentieel, het intrigeert zeker voor een tijdje. Nu weet ik echter niet of het aan het script ligt of aan de acteur zelf, maar er gaat helemaal niets uit van Kodi Smit-McPhee. Zijn personage Ethan heeft geen idee waar hij mee bezig is, raakt steeds weer in paniek en begint dan letterlijk te janken. Tja die dramatische scènes (ook nog eens ondersteunt door een dikke zware muziekscore) zijn maar weinig geloofwaardig. Verrassend genoeg, voor een film die iets minder dan twee uur duurt, ging het niet slepen. Mede omdat men met weinig middelen een goed sfeer weet weer te geven is het wel leuk om deze tijdreis/dystopische film eens te bekijken.

Ik zal de premisse van de film niet herhalen. Maar wil je een spannende goed doordachte science fiction met een sterke ecologische boodschap, dan kun je deze maar beter links laten liggen. De film rammelt aan alle kanten. Al moet ik zeggen dat de aanzet van het verhaal mij wel aansprak in deze Australische film. Maar al snel vervalt de film in de B categorie aan de grens van de C. Acteer prestaties zijn ondermaats, wat toch jammer is, acteur Kodi Smit-McPhee was schitterend in “the power of the Dog”. Misschien dat Seth Larney zich een beetje vertild heeft aan zijn 2e grote speelfilm. Ook het budget van de sets was duidelijk niet erg hoog, jammer want met de digitale effect was in principe niet veel mis.

Maar voor een science fiction hoop je dat de science wel een beetje doordacht is. Maar al snel blijkt dat in 2067 dit niet het geval is. En dan heb ik het niet alleen over het tijdreizen.

Al met al was dit voor mij een macDonalds ervaring. Ik had er enorme trek in, maar voelde mij toch een beetje bedrogen door het eindresultaat ondanks de mooie poster en inleiding.

Leuk bedacht scenario, maar de film pakte me niet omdat het allemaal wel heel erg traag gaat.

Niet doordacht, citizen kane? Dat is wel een heel erg groot compliment voor deze film.

Ik heb zelf zelden zoveel plezier beleefd met zo een slechte film. Dit is bijna kult in mijn ogen. De film doet zich heel erg moeite zichzelf en de ecologische boodschap serieus te nemen, maar slaagt erin zich in elk volgende scene nog dommer op te stellen. Dit is al bijna een belediging voor ieder die met het milieu begaan is, want de onderliggende boodschap is: een mens moet maar niet te hard nadenken over de gang van zaken. De maker van deze film, de bedenker van het verhaal moet zo ongeveer het allerslechste idee hebben over hoe tijdreizen wel niet zou kunnen werken.

Elke scene was zoals gezegd dommer dan de vorige, paar voorbeelden? Zijn hyper-intellegente iphone, aangedreven door een nucleaire batterij, de cell gaat dramatisch plat net op het moment dat hij een ingrijpende ontdekking doet. Da's pech denk je dan, na 400 jaar zou dat wel eens kunnen gebeuren. Alleen, die cell kan niet veel ouder zijn dan een paar dagen. Maar soit, laten we zeggen dat de batterij leeg gaat voor het dramatische effect. Erg handig dat hij dan enkele scenes later heel makkelijk het bericht opnieuw kan afspelen. Op hetzelfde toestel!

Of het lijk van hemzelf, dat er een herhalende tijds-sprong naar zichzelf gebeurd zou ik eventueel nog aannemen, hoewel dat hier ook niet klopt. Maar dat het lijk er al 400 jaar zou liggen kan gewoon niet. Want dan zou hij in 2067 dood gegaan zijn, wat niet het geval is.

Op sommige momenten ging mijn verstand bijna tilt, zoveel consequente negaties van logica op elkaar gestapeld in een spiraal van dommigheid dat het weer bijna intelligent leek. Was ik hier de domme? Nee, want dit is een klucht van het reinste water.

Tijdens de aftiteling van de film wordt er melding gemaakt dat er geen vlinders verwond raakten. Dit is niet alleen een verwijzing naar de vlinder in de eindscène, maar mogelijk ook een verwijzing naar The Butterfly Effect. Dit is een van de vele theorieën over tijd waar de film naar verwijst. De film heeft overeenkomsten met The Time Machine. In deze film reist een man door de tijd om een vreselijke toekomst te vinden, die hij op de een of andere manier probeert op te lossen. Richting het einde keert hij niet terug naar het heden, maar blijft hij in de toekomst om de mensheid te redden. Echter voor een samenleving die de technologie heeft om mensen 400 jaar vooruit te sturen naar een schone atmosfeer, hoeven ze alleen maar meer energiecentrales te produceren en de mensheid daarheen te sturen. De wanhopige arbeider die in de eerste minuten van de film om verlof vraagt, wordt vertolkt door acteur Andy McPhee. In het echte leven is hij de vader van hoofdrolspeler Kodi Smit-McPhee. Ondanks het feit dat de film zich in Australië afspeelt en iedereen met een Australisch accent spreekt, is het personage Jude de enige die met een Amerikaans accent spreekt.

De film is volstrekt onlogisch. Wetenschappers zijn niet in staat om in een laboratorium bomen in leven te houden, maar kunnen vervolgens wel een tijdmachine uitvinden. De acteerprestaties zijn matig, en de uitwerking is alles behalve positief.

2,0 *

Berichten met persoonlijke aanvallen en reacties daarop verwijderd.

Ai.

Interessant opgezet op conceptueel vlak, om maar even positief te beginnen. Ik heb veel zien gebeuren in sciencefictionfilms, maar tot nu toe nooit een film waarin de aarde amper bewoonbaar is vanwege een gebrek aan zuurstof. Uiteraard is de klimaatsverandering als invloed niet origineel, maar de invulling kon ik waarderen.

Verder een film die zichzelf dusdanig complex wil opzetten dat het de draad uiteindelijk gewoon kwijt is. Tegen het einde aan stond ik met groeiende verbazing te kijken naar hoe het verhaal zichzelf liet ontrafelen. Het sloeg echt nergens op, maar het was beter te slikken geweest als regisseur Larney de enorme bonk aan sentiment achter zich had gelaten. De hoeveelheid dramatiek in 2067 eist teveel van de acteurs, waardoor met name McPhee door de mand valt. Kwanten houdt zich wat beter staande, maar heeft dan ook een iets leukere rol.

Links en rechts zitten er nog leuke effecten tussen voor het beperkte budget, maar het is nauwelijks opgebokst tegen het rommelige en vooral doodsaaie verhaal. Voor een geheel dat zichzelf zo onderscheidend mogelijk wil maken gebruikt Larney excessief uitgekauwde clichés die het geheel nergens ten goede komen. Als het dan ook nog eens 114 minuten moet duren sta je garant voor een vermoeiende zit.